- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 01 Απριλίου 2017 01 Απριλίου 2017
Είχαμε προγραμματίσει την εκδρομή αυτή για το τέλος Νοεμβρίου, αλλά οι καταρρακτώδεις βροχές τη μέρα εκείνη μας έκαναν να την αναβάλουμε και έτσι την πραγματοποιήσαμε μέσα στον Φεβρουάριο. Έτσι λοιπόν το Σάββατο το πρωί , 18 Φεβρουαρίου 2017, ξεκινήσαμε από τη Νίκαια με προορισμό το όρος Μαίναλο. Κάναμε μια στάση στο Σπαθοβούνι για καφέ και συνεχίσαμε για τη Βυτίνα με προορισμό την Ελάτη. Από μακριά φαίνονταν οι χιονισμένες κορφές του Μαινάλου. Αμέτρητοι θρύλοι και παραδόσεις συνδέονται με το βουνό, στο οποίο έζησαν θεοί και ήρωες της μυθολογίας. Το Μαίναλο ήταν η κατοικία του τραγοπόδαρου θεού Πάνα. Τα ειδυλλιακά τοπία του Μαινάλου ενέπνευσαν ποιητές και φιλοσόφους, όπως ο Γκαίτε, ο Βιργίλιος, ο Πουσέν και πολλοί άλλοι και υμνήθηκαν από αυτούς. Σύμφωνα με τον Βιργίλιο στο Μαίναλο «πάντα ακούγονται τα ερωτικά τραγούδια των βοσκών και του Πάνα, που παίζει τη φλογέρα του». Η φιλοσοφική τάση και σχολή της «Αρκαδίας» -παγκόσμια γνωστή και δημοφιλής μέχρι τις μέρες μας- στο βουνό αυτό οφείλει τη γέννησή της. 
Φτάσαμε λοιπόν στο δυτικό Μαίναλο, αφού περάσαμε το Λεβίδι, τη Βλαχέρνα και τη Βυτίνα. Η πρώτη πεζοπορία άρχισε από τη γέφυρα του Μυλάοντα ποταμού, στη διασταύρωση για το Μεθύδριο. Ο Μυλάοντας είναι το ποτάμι που φτάνει μέχρι τη Νυμφασία και εν συνεχεία χύνεται στον Τράγο ποταµό και μαζί µε άλλα µικρά ποταµάκια σχηµατίζουν τον Λάδωνα ποταμό. Οι πεζοπόροι κινήθηκαν προς το Μεθύδριο και περπάτησαν δίπλα στον Μυλάοντα ποταμό. Έφτασαν στη διασταύρωση που οδηγεί αριστερά λίγο ψηλότερα στο μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων και συνέχισαν το όμορφο μονοπάτι προς την Ελάτη. Μετά από αρκετή ώρα συνάντησαν τις πηγές των Αγ. Θεοδώρων, κοντά στο Πυργάκι, όπου έρρεε άφθονο νερό στο μονοπάτι και με δυσκολία πέρασαν τα τρεχούμενα νερά, ώστε να μη βραχούν.
Όσο ανέβαιναν προς την Ελάτη συνάντησαν αρκετό χιόνι και περπάτησαν μέσα σε αυτό. Προφανώς δεν έλειψαν και τα παιχνίδια στο χιόνι.
Λίγα χιλιόμετρα μετά την Ελάτη, κοντά στην Εφτακαρβελού και την Τρανή βρύση με το χαρακτηριστικό εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής αφού κινήθηκαν μέσα στα πυκνά έλατα πάντα δίπλα στο μικρό ποταμάκι, έφτασαν ύστερα από αρκετές ώρες στο πλάτωμα με τις καρυδιές, όπου τους περίμενε το πούλμαν και τους μετέφερε στη Στεμνίτσα.
Οι τουρίστες μας επισκέφτηκαν τη Δημητσάνα και επέστρεψαν στη Στεμνίτσα. Η Δημητσάνα είναι ένα από τα ομορφότερα ορεινά χωριά της Αρκαδίας και συνάμα ένας τόπος με πλούσια ιστορία. Είναι γεμάτη πέτρινα αρχοντόσπιτα και γραφικά σοκάκια και βέβαια διαθέτει και ανεπτυγμένη τουριστική υποδομή. Εδώ γεννήθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄καθώς και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, από τους πρωταγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα του '21. Λίγο έξω από τον οικισμό βρίσκεται το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης που δημιουργήθηκε το 1997 με αναστήλωση εγκαταλειμμένων προβιομηχανικών εγκαταστάσεων, που στηρίζονταν στη υδροκίνηση.
Η δεύτερη ομάδα των ορειβατών ξεκινήσαμε την πορεία μας λίγα χιλιόμετρα μετά την Ελάτη, από την πηγή Παλαιοχωρίου Ελάτης, κοντά στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής . Αφού ετοιμαστήκαμε βάζοντας γκέτες, γιατί το χιόνι ήταν αρκετό, πήραμε το χιονισμένο μονοπάτι δεξιά με κατεύθυνση προς τη Στεμνίτσα. Ακολουθήσαμε για λίγο την άσφαλτο και μετά 300 μ. πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι δίπλα από το ρεματάκι και με μεγάλη προσοχή, γιατί το χιόνι ήταν παγωμένο και γλιστρούσε, φτάσαμε μέχρι τον χωματόδρομο. Το μονοπάτι στη συνέχεια κινείται σε δασικούς δρόμους και ορεινά λιβάδια, φτάνει στο οροπέδιο Βλάχικα, περνάει από την πηγή «Κουρνόβρυση» και στη συνέχεια κατηφορίζει μέχρι τη Στεμνίτσα.
Λίγο πριν το χωριό περνάει από το Κεφαλόβρυσο, με χαρακτηριστικό έναν τεράστιο πλάτανο και μια πηγή που υδροδοτεί το χωριό. Το χιόνι ήταν αρκετό και γινόταν όλο και περισσότερο, καθώς ανεβαίναμε το βουνό και μόνο κοντά στο χωριό άρχισε να μας εγκαταλείπει.
Ο καιρός πάρα πολύ καλός και όλη η διαδρομή πέρασε ευχάριστα. 
Φτάσαμε στη Στεμνίτσα, στο πάνω μέρος του χωριού, έχοντας υπέροχη θέα, ύστερα από πορεία 5 ωρών. Ένα από τα ομορφότερα χωριά της Γορτυνίας, διατηρητέος οικισμός της Αρκαδίας. "Χωριατοπούλα του Μωριά", την αποκαλούσε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Είναι χτισμένη στα 1.090 μ., στις δυτικές πλαγιές του Μαινάλου και ακριβώς πάνω από το φαράγγι του ποταμού Λούσιου. Η λέξη Στεμνίτσα έχει σλαβική ρίζα και σημαίνει δασώδης περιοχή. 
Κάπου εδώ, κατά τον Παυσανία, βρισκόταν ο αρχαίος Υψούς, όνομα που αργότερα άλλαξε σε Στεμνίτσα. Για ιστορικούς λόγους μέχρι πρόσφατα αποτελούσε την έδρα του Δήμου Τρικολώνων, αφού τις πρώτες μέρες του Αγώνα του ΄21 διατέλεσε έδρα της Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας και συγκεκριμένα από τις 26/5/1821 έως τις 15/6/1821. Εδώ γεννήθηκε κι ένας γιος του Θ. Κολοκοτρώνη , ο Ιωάννης - Γενναίος. Σήμερα στα καλντερίμια της Στεμνίτσας θα θαυμάσουμε πολλά πέτρινα αρχοντόσπιτα, παραδοσιακά γεφυράκια, κεφαλόβρυσα αλλά και 18 εκκλησίες, ξωκλήσια και μονές. Οι Στεμνιτσιώτες τεχνίτες ήταν διάσημοι μεταλλουργοί. Οι καμπάνες που κατασκεύαζαν ήταν φημισμένες σ΄ολόκληρη την Ελλάδα, το ίδιο και τα καντάρια (ζυγαριές) ή ακόμη και τα κηροπήγιά τους. Εξίσου καλοί τεχνίτες ήταν και οι χαλκωματάδες και οπωσδήποτε οι ασημουργοί και οι χρυσικοί. Η παράδοση συνεχίζεται και σήμερα, καθώς στη Στεμνίτσα λειτουργεί Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας, ένα δημόσιο τεχνικό επαγγελματικό εκπαιδευτήριο, που στεγάζεται στο παλιό δημοτικό σχολείο του 1926. Τις καθημερινές η έκθεση της σχολής είναι επισκέψιμη. 
Δεν πρέπει να παραλείψουμε και μια επίσκεψη στο επιβλητικό πυργόσπιτο του Χατζή, που αναπαλαιώθηκε το 1985 και στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο Στεμνίτσας. Μία μικρή βόλτα οφείλει επίσης να κάνει ο επισκέπτης μέχρι τον λόφο με το ηρώο των αγωνιστών του ΄21, απ΄όπου θα απολαύσει πανοραμική θέα. Μετά το σεργιάνι το ιδανικότερο σημείο για ξεκούραση και χάζι είναι η πλατεία Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας, ακριβώς δίπλα στο εκπληκτικό τριώροφο καμπαναριό του Αγ. Γεωργίου (του 1877), όπου βρίσκονται αρκετά καφενεία και ταβερνάκια. Επίσης, πάνω στον κεντρικό δρόμο βρίσκουμε μερικά καταστήματα που εμπορεύονται τοπικά χειροτεχνήματα, έναν παραδοσιακό φούρνο που βγάζει κάθε μέρα ζεστό φρέσκο ψωμί και κανα δυό καταστήματα παραδοσιακών προϊόντων. 
Στις 5 το απόγευμα τα δυο πούλμαν αναχώρησαν για μια βόλτα στη Βυτίνα, άλλη μια παραδοσιακή, πανέμορφη κωμόπολη, με πέτρινα σπίτια χτισμένα από Λαγκαδινούς μαστόρους. Η πέτρα και το ξύλο, το σίδερο του καμινιού και οι κεραμοσκεπές είναι τα υλικά που συναντάει αυτός που θα επισκεφθεί τη Βυτίνα, στα 1033 μ. υψόμετρο, που χιονισμένη τώρα ήταν ακόμη πιο όμορφη. Παλαιότερα, όταν το βουνό ήταν « το φάρμακο της φυματίωσης », τους θερινούς μήνες η Βυτίνα κατακλυζόταν από κόσμο υψηλού οικονομικού επιπέδου, οι οποίοι κατέλυαν στα ελάχιστα ξενοδοχεία της ( Βίλα Βάλος, Αίγλη κ.ά.), καθώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν τα δύο ερειπωμένα Σανατόρια, το ένα στην πλαγιά του Μαινάλου και το άλλο κοντά στα Μαγούλιανα. Στην πλατεία υπάρχουν αρκετά μαγαζάκια με τυροκομικά προϊόντα και ζυμαρικά, μέλι και καρύδια, αφεψήματα και ξυλόγλυπτα. Κοντά στην πλατεία υπάρχει και ο Άγιος Τρύφωνας, πετρόκτιστος ναός των αρχών του 19ου αιώνα, η βιβλιοθήκη και το Λαογραφικό Μουσείο, στο οποίο εκτίθενται ποιμενικά γεωργικά, και υλοτομικά εργαλεία, παλαιές μηχανές, εργαλεία υποδηματοποιού, εκκλησιαστικά είδη και οικιακά σκεύη, αργαλειός, ενδυμασίες, στολές και παλαιές φωτογραφίες. Μικρές βόλτες στα αξιοθέατα της Βυτίνας ή ένα σύντομο καφεδάκι και ξανά στο δρόμο της επιστροφής μας στη Νίκαια. Ήταν μια ακόμα όμορφη πεζοπορία από τις πολλές που κάνουμε στο αγαπημένο βουνό του Φυσιολάτρη, το Μαίναλο.
