Μια όμορφη εκδρομή, με δύο πούλμαν σχεδόν γεμάτα, στα χιόνια του Μαινάλου τελικά, κάναμε την Κυριακή, 29 Γενάρη, αν και αρχικά είχαμε προγραμματίσει να επισκεφθούμε τον Παρνασσό. Όμως το δριμύ ψύχος και ο παγετός εκεί μας απέτρεψε.

Αφού περάσαμε τον Ισθμό, τα παιδιά πήραν μέρος σε ένα κουίζ γνώσεων και ο νικητής  κέρδισε την επόμενη παιδική εκδρομή. Μετά από μια σύντομη στάση στο  Σπαθοβούνι, κατευθυνθήκαμε προς το αγαπημένο μας βουνό, το Μαίναλο, το πιο σημαντικό της Αρκαδίας, με τη μεγάλη βλάστηση, τις πολλές αρχαιολογικές θέσεις, εκκλησίες, μοναστήρια  και πολλούς μύθους που συνδέονται με αυτό. Είναι το βουνό του Πάνα, του Αρκάδα, γενάρχη των Αρκάδων,  των Μαιναλίδων νυμφών επίσης. Δεν είναι λίγοι επίσης και οι τόποι εκεί  που πρωταγωνίστησαν στην ελληνική Επανάσταση. Φτάσαμε κατά τις 11 στο Χιονοδρομικό Κέντρο Μαινάλου, όπου υπήρχαν ήδη πολλά ιδιωτικά αυτοκίνητα αλλά και πούλμαν. Το χιόνι πάρα πολύ επίσης και οι πίστες γεμάτες, τόσο με αρχάριους όσο και με πεπειραμένους σκιέρ. Πολλά επίσης ήταν τα παιδιά που έκαναν έλκηθρο και το διασκέδαζαν, φυσικά, αφάνταστα.

Έφυγαν αμέσως οι ορειβάτες μας, οι οποίοι πήραν τον δρόμο για την Οστρακίνα, την ψηλότερη κορυφή του Μαινάλου, στα 1981 μ.  Έβαλαν σκουφιά, γάντια , γκέτες  και ξεκίνησαν για το ανέβασμα.  Πέρασαν πρώτα από το καταφύγιο στην αρχή της διαδρομής και ύστερα συνέχισαν για την κορυφή. Το χιόνι που είχε πέσει τις προηγούμενες μέρες  ήταν αρκετό  και είχε σκεπάσει το μονοπάτι. Τα λίγα σημάδια αλλά και η χρήση του GPS μας βοήθησε  να βρούμε τη διαδρομή ,μιας και η ομίχλη χαμηλά ήταν ακόμα πολύ πυκνή. Ανεβαίνοντας όμως ψηλότερα, η ομίχλη διαλύθηκε και έκανε την εμφάνισή του ένας λαμπερός ήλιος.Το χιόνι σε πολλά σημεία  ξεπερνούσε το ένα μέτρο, αλλά  περπατούσαμε πολύ καλά, γιατί τα κατώτερα στρώματα ήταν παγωμένα και  δεν επέτρεπαν στα πόδια να βυθιστούν μέσα σε αυτό. Μόνο στα σημεία που είχε κάποιο θάμνο θαμμένο  κάτω από το χιόνι και πατούσες κατά λάθος βρισκόσουν ξαφνικά  χωμένος μέσα στο χιόνι μέχρι πάνω και έπρεπε να καταβάλεις υπεράνθρωπες προσπάθειες , για να απεγκλωβιστείς. Κάναμε περισσότερο από μια ώρα να  φτάσουμε στην κορυφή , βγάλαμε φωτογραφίες , θαυμάσαμε τη θέα γύρω  στα χιονισμένα βουνά και στη συνέχεια αρχίσαμε να κατεβαίνουμε.  Η κατάβαση πιο εύκολη  και σε λιγότερο από μια ώρα βρεθήκαμε πάλι στο καταφύγιο. Λίγη ξεκούραση, ανασυγκρότηση της ομάδας και ξεκινήσαμε παίρνοντας τον χιονισμένο δρόμο για τη Βυτίνα. Ο δρόμος,  όπου είχαν περάσει αυτοκίνητα, γλιστρούσε πάρα πολύ  και σε πολλά σημεία κάναμε πιρουέτες, για να μη βρεθούμε  κάτω στο χιόνι.Το μονοπάτι που σχεδιάζαμε να πάρουμε  ήταν καλυμμένο με μπόλικο χιόνι και έτσι αποφασίσαμε να πάμε από τον δρόμο. Ωραία η διαδρομή αλλά λίγο κουραστική στο παγωμένο οδόστρωμα, όπου συναντούσαμε αυτοκίνητα χωρίς αλυσίδες να έχουν μείνει στο δρόμο και τα βοηθούσαμε να επιστρέψουν πίσω.  Ύστερα από αρκετές ώρες φτάσαμε στην όμορφη Βυτίνα  και κατευθυνθήκαμε σε κάποιο ταβερνάκι, για να  τσιμπήσουμε κάτι ή σε κάποιο καφέ για να ζεσταθούμε.Οι υπόλοιποι, που μείναμε στο χιονοδρομικό , εντοπίσαμε ένα μέρος κατάλληλο για την κατασκευή του χιονάνθρωπου και εκεί αρχίσαμε τις ετοιμασίες. Σύντομα φάνηκε ότι ετοιμάζονταν 5 συνολικά καλλιτεχνήματα, τα οποία έπαιρναν σταδιακά μορφή, ώσπου να ολοκληρωθούν μετά από λίγη ώρα και να αρχίσει η “κριτική επιτροπή” το έργο της.Δυσκόλευε αρκετά το χιόνι, που είχε ήδη σκληρυνθεί από τις απανωτές χιονοπτώσεις των περασμένων ημερών, αλλά οι προσπάθειες συνεχίζονταν από παιδιά και μεγάλους, που ήθελαν κι αυτοί ... να νιώσουν παιδιά. Κάποια εξαρτήματα, στολίδια που είχε φέρει η κάθε ομάδα από το σπίτι αλλά και καραμελάκια, σοκολατένιες ελίτσες, καροτάκια, βοήθησαν, ώστε να έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα.Επαινέθηκαν όλοι οι χιονάνθρωποι, πήραν την επιβράβευση και το έπαθλο - συμμετοχή δωρεάν σε όλες τις μονοήμερες εκδρομές του έτους για τα παιδιά της κάθε ομάδας - και απλώθηκαν στον χώρο, μικροί και μεγάλοι για άλλες δραστηριότητες. Μια ομάδα 25 ατόμων ξεκίνησε πεζοπορία στα χιόνια από το Χιονοδρομικό ως τη Βυτίνα, ενώ καθ΄οδόν συναντήθηκαν με τους ορειβάτες, οι οποίοι επίσης κατέληξαν στο όμορφο χωριό.  Αρκετοί έκαναν έλκηθρο, που είτε είχαν φέρει μαζί τους είτε νοίκιασαν επί τόπου.

Πολλοί ήταν κι εκείνοι που προτίμησαν τη ζεστή και φιλόξενη ατμόσφαιρα του σαλέ, για ένα ζεστό ρόφημα, έναν καφέ, ένα σνακ.

Τη συμφωνημένη ώρα, γύρω στις 3 το μεσημέρι, μπήκαμε στα πούλμαν  και πήραμε τον δρόμο για Βυτίνα.Δεσπόζουσα η θέση της στο κέντρο της Πελοποννήσου και με πολύ τουρισμό χειμώνα- καλοκαίρι η Βυτίνα, αλλά παραδοσιακή και πανέμορφη κωμόπολη ακόμα. Και τώρα τα μαγαζιά της ήταν γεμάτα και πολύς κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους της, τα γραφικά στενάκια και την κεντρική πλατεία με τον πολιούχο Άγ.Τρύφωνα. Πολλά και τα αγάλματα κι οι προτομές που στολίζουν διάφορα σημεία της, ενώ τα πετρόκτιστα κτήρια του παλιού Δημοτικού Σχολείου, της Βιβλιοθήκης, του Λαογραφικού Μουσείου, όπως και του παραδοσιακού ξενοδοχείου “ Βίλα Βάλος”, λίγο πιο έξω, είναι το “καμάρι” της πόλης. Παλιότερα μάλιστα, που το Μαίναλο ήταν το “φάρμακο της φυματίωσης” και λειτουργούσαν τα δύο -ερειπωμένα τώρα-  σανατόριά του, η Βυτίνα κατακλυζόταν από κόσμο υψηλού οικονομικού επιπέδου.Μείναμε δυο περίπου ώρες στη Βυτίνα, στην οποία κατέφτασαν κι οι ορειβάτες, για γεύμα, βόλτες, ψώνια στα καταστήματα με τα παραδοσιακά προϊόντα. Λίγο πριν την αναχώρησή μας, όλα τα παιδιά πήραν κι από ένα δώρο και επιβιβαστήκαμε έπειτα στα πούλμαν.

Περάσαμε πάλι από το ευωδιαστό - λόγω των ψητών – αλλά και ιστορικό Λεβίδι, κάναμε μια στάση μικρή στο Σπαθοβούνι και νωρίς το βραδάκι ήμαστε στη βάση μας, έχοντας βιώσει όμορφες εμπειρίες στο χιόνι...

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•