Για 5^η φορά πραγματοποιήσαμε την ανοιξιάτικη παιδική εκδρομή του Φυσιολάτρη στο αισθητικό πάρκο της Παύλιανης, μια και τόσο άρεσε σε μικρούς και μεγάλους την περασμένη χρονιά.

Το Σάββατο 6 Μαΐου ξεκινήσαμε με δύο πούλμαν από τη Νίκαια και, αφού παραλάβαμε και αρκετούς φίλους από το μετρό του Αιγάλεω, πήραμε την Εθνική Αθηνών – Λαμίας. Μετά από μια στάση στα Καμένα Βούρλα δίπλα στη θάλασσα για καφέ και ανεφοδιασμό, αναχωρήσαμε για Παύλιανη.

 

Περάσαμε την Κάτω Παύλιανη και στο σημείο εισόδου στο αισθητικό δάσος αφήσαμε όσους ήθελαν να περπατήσουν αυτή τη μικρή απόσταση ως το σημείο του πικ-νικ.

Έπειτα αφήσαμε τους πεζοπόρους της μεγάλης διαδρομής σε ένα άλλο σημείο και προχωρήσαμε με τα 16 συνολικά παιδιά στην αφετηρία της “παιδικής” διαδρομής της μιάμισης ώρας περίπου.

Φωτογραφηθήκαμε όλοι μαζί στο ξεκίνημα, εξοπλιστήκαμε με καπελάκια και ... αντηλιακές κρέμες και πήραμε τον δρόμο που οδηγούσε στη ρεματιά, ακολουθώντας τις ταμπελίτσες.Οι  “εκπλήξεις” εμφανίζονταν σιγά – σιγά,  καθώς προχωρούσαμε, πότε μια κούνια πότε ένα αλλόκοτο παγκάκι, μια ξύλινη δοκός _ γέφυρα με σκοινιά, μια αιώρα και πολλές άλλες κατασκευές – παιχνίδια. Περνούσαμε λοξά γεφυράκια ακούγοντας το μουρμουρητό του ποταμού, του φθιωτικού Ασωπού, συνεχώς δίπλα μας, ο οποίος κατά διαστήματα κρυβόταν κάτω από μεγάλες πράσινες φυλλάδες, σαν νούφαρα.

Μια πρώτη μεγάλη σχετικά στάση έγινε στο τραμπολίνο, όπου μπήκαν μικρά και μεγαλύτερα παιδιά και δεν ήθελαν μάλιστα να σταματήσουν να χοροπηδούν σ΄αυτό. Συνεχίσαμε όμως  την πορεία μας, γιατί μας περίμεναν και άλλα παιχνίδια.

Μια δεύτερη στάση κάναμε στα δεντρόσπιτα, τα οποία αυξήθηκαν, αφού προστέθηκε και ένα τρίτο στην απέναντι όχθη, κοντά στο οποίο υπάρχει “σαλονάκι” με καρεκλίτσες… Δίπλα στη γεφυρούλα και ένα τρενάκι με βαγονάκια από κορμούς δέντρων, που περνά πάνω από το ποταμάκι... Έξυπνες ιδέες εμπνευσμένων μαστόρων της Παύλιανης!

Εδώ στα δεντρόσπιτα φωτογραφηθήκαμε δίπλα στο ποταμάκι που σχημάτιζε μικρούς καταρράκτες και πήραμε πάλι τον δρόμο, για να καταλήξουμε σε λίγη ώρα στο πλάτωμα, όπου θα κάναμε το πικ – νικ μας.

Όμως συνεχώς μας περίμεναν new entries, νέες εκπλήξεις από πλευράς παιχνιδιών, όπως το ζωντανό ποδοσφαιράκι, οι ξαπλώστρες, η σκαλίτσα, η μικρή εξέδρα στην “παραλία” που έχει δημιουργηθεί και περιλαμβάνει μέχρι και ...τζακούζι, τα οποία μας υποχρέωναν να σταματούμε, για ένα γρήγορο ξαπλωματάκι στις ξαπλώστρες με τις αρκούδες ή ένα ποδηλατάκι, μια κούνια, λίγη δροσιά ...

Στο πλάτωμα όμως υπήρχε το μεγάλο δέλεαρ για τα μικρά αλλά και για τους μεγάλους, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, το τελεφερίκ με την καρέκλα. Και πάλι φέτος βοήθησαν οι επικεφαλής του «Φυσιολάτρη» και κάποιοι γονείς, ώστε να ικανοποιηθούν οι «ουρές» που σχηματίζονταν στην εξέδρα. Βέβαια, την προσοχή των παιδιών τράβηξε και η μικρή  σχεδία στο ποτάμι, όπως και κάποια άλλα παιχνίδια.

Σύντομα τα παιδιά, αφού έφαγαν πρώτα, έπαιξαν φρίσμπι και βόλεϊ δίπλα στο ποτάμι, μέσα στο οποίο πολλές φορές έπεφτε η μπάλα τους, με αποτέλεσμα να προστίθεται νέο «παιχνίδι » στην προσπάθεια να τη μαζέψουν. Εδώ η συμβολή όσων μικρών κυκλοφορούσαν με μαγιό ήταν μεγάλη.

Στο μεταξύ οι μεγάλοι είχαν απλωθεί στα σκιερά μέρη του πλατώματος και η εικόνα με τις παρέες που είχαν στρώσει στην πρασινάδα χαλάκια, ψάθες με όλα τα καλούδια πάνω τους, ζωντάνεψε ακόμα περισσότερο. Τα κεράσματα έδιναν και έπαιρναν και οι μυρωδιές από όλα τα μεζεδάκια που είχαν βγει ακόμα κι από φορητά ψυγεία σου έσπαγαν τη μύτη. Το θέαμα εντυπωσιακό!

Ήδη κάποιοι ενήλικες είχαν φύγει για μια επέκταση της πεζοπορίας τους ως τους καταρράκτες και τον υγρότοπο Τζιρού, εξαιρετικής ομορφιάς τοποθεσίες! Μια διαδρομή δίπλα στον Ασωπό ποταμό κάτω από τα πλατάνια και τις ιτιές μέχρι την εξέδρα και τον καταρράκτη και στη συνέχεια επιστροφή στον χώρο του πικ-νικ.

Κατά τις 3 περίπου άρχισαν να καταφτάνουν και όσοι έκαναν τη μεγάλη διαδρομή που ξεκίνησε από την Κάτω Παύλιανη παίρνοντας το δρόμο για την Αγία Παρασκευή. Να πώς την περιγράφει ο αρχηγός της:

«Σε μισή ώρα περίπου φτάσαμε στον υγρότοπο Τζιρού και, αφού περπατήσαμε σε ένα μονοπάτι, φτάσαμε στο ποτάμι. Μια ταμπέλα μας οδηγούσε στους Καταρράκτες, κοντά στους οποίους είχε φτιαχτεί μια υπέροχη εξέδρα όπου και κάναμε την πρώτη μας στάση.

Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, συνεχίσαμε το μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι, περνώντας από ξύλινα γεφυράκια και διάφορες άλλες πρωτότυπες κατασκευές. Μια κούνια από λάστιχα αυτοκινήτου μας τράβηξε την προσοχή και κουνηθήκαμε σ΄αυτήν από τη μια όχθη του ποταμού στην άλλη. Σε όλη τη διαδρομή ο ήχος από τα τρεχούμενα νερά και τα κελαηδίσματα των πουλιών μας συντρόφευαν στο “ταξίδι” μας.

Δεν έλειψαν και τα απρόοπτα, όπως δυο τεράστια φίδια, μάλλον  δεντρογαλιές, που λιάζονταν λόγω μεσημεριού δίπλα από το μονοπάτι, τα οποία, μόλις μας αντιλήφθηκαν, σύρθηκαν σιγά σιγά και απομακρύνθηκαν, για να κρυφτούν στις φωλιές τους. Μετά από ένα δίωρο περίπου φτάσαμε στην άσφαλτο, στην είσοδο του πάρκου της Παύλιανης, και περνώντας τη μουσική γέφυρα, το νεροπρίονο  και τον μύλο αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε στον θρόνο του Δία.

Φθάνοντας στην κορυφή μας περίμενε μια ξύλινη σκεπασμένη εξέδρα που διέθετε ακόμα και κρεβάτι! Αφού θαυμάσαμε τη θέα από ψηλά, πήραμε ένα δεύτερο μονοπάτι, που μας έβγαλε  στον χώρο αναψυχής, και σύντομα και εμείς στρωθήκαμε  στο ... τραπέζι.  Σιγά σιγά έφυγε και η κούραση μέσα στο όμορφο αυτό περιβάλλον και στη συνέχεια συμμετείχαμε και εμείς στα διάφορα παιχνίδια.»

Κατά τις 5 το απόγευμα αφήσαμε τον όμορφο αυτό χώρο και πήραμε το μονοπάτι  που οδηγούσε στην έξοδο στο δρόμο προς την Άνω Παύλιανη, όπου μας περίμεναν τα πούλμαν. Λίγο πριν βγούμε, είδαμε και τα μικρά μουσεία Υδροκίνησης που έχουν στηθεί εκεί. Τα μαντάνια, οι ντριστέλες και οι νερόμυλοι δεν ήταν αυτή τη φορά σε λειτουργία, ώστε να μπορέσουμε να δούμε πώς λειτουργούσαν έναν καιρό με τη βοήθεια και την ορμή του νερού. Για λόγους ασφάλειας βέβαια το νεροπρίονο δεν λειτουργούσε. Μια ιδέα όμως καταφέραμε να πάρουμε.

Περάσαμε τη νέα μουσική γέφυρα, που μιμείται πλήκτρα πιάνου, με την έξυπνη επιγραφή “Η μουσική γεφυρώνει” και ανηφορίσαμε ως την άσφαλτο.

Λίγο πριν την αναχώρηση, δίπλα στα πούλμαν, μοιράσαμε από ένα δωράκι σε κάθε παιδί, μια μπάλα ή ρακέτες θαλάσσης και αναχωρήσαμε.

Στην επιστροφή μας κάναμε μια στάση στο 90, για τις ανάγκες μας, και κατά τις 9 περίπου βρισκόμαστε στη Νίκαια, ευχαριστημένοι για άλλη μια φορά από το αισθητικό δάσος της Παύλιανης και τις φυσικές ομορφιές του αλλά και τις χαριτωμένες και έξυπνες ... ανθρώπινες παρεμβάσεις των κατοίκων του χωριού.     

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•