- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 02 Αυγούστου 2017 02 Αυγούστου 2017
Κι αυτή τη φορά ήταν μεγάλο το ενδιαφέρον των φίλων του Φυσιολάτρη, απανταχού της Αττικής, αφού 3 πούλμαν ξεκίνησαν το πρωί του Σαββάτου, 27 Μαΐου, από Νίκαια και Αιγάλεω, για τον Πλάτανο Αρκαδίας, όπου θα λάμβανε χώρα η γιορτή του Μάη και του κερασιού, η οποία μάλιστα θα είχε και συνέχεια την Κυριακή, 28 Μαΐου.
Μετά από μια ημίωρη στάση στο Σπαθοβούνι για ξεμούδιασμα, καφεδάκι, τουαλέτα, φτάσαμε στο γραφικό και παραδοσιακό χωριό της Β. Κυνουρίας, λίγο έξω από το οποίο κατέβηκαν όσοι θα έκαναν τη διαδρομή στο Ρέμα Σπηλακίων και στο Φαράγγι της Ζαρμπάνιτσας. Περισσότερα από 30 άτομα της πρώτης ομάδας προσέγγισαν το ποτάμι λίγο πιο κάτω από τον καταρράκτη Λεπίδας, που, όταν έχει πολλά νερά, είναι πολύ εντυπωσιακός. Περπάτησαν μέσα στο ποτάμι περνώντας πότε από τη μια μεριά και πότε από την άλλη κάτω από πλατάνια και ιτιές. Εντυπωσιακό το πέρασμα κάτω από το μονότοξο πέτρινο γεφύρι που ενώνει τον Πλάτανο με το Άστρος. 
Το φαράγγι Σπηλάκια διαθέτει πυκνή βλάστηση και καταλήγει στον Βρασιάτη ποταμό. Αριστερά και δεξιά πελώρια βράχια όπου υπάρχει η σπηλιά του Σωτήρα. Το φαράγγι ή ρέμα Σπηλάκια οδηγεί στη συνέχεια σε ένα ακόμα από τα υπέροχα φαράγγια του Πάρνωνα, το φαράγγι της Ζαρμπάνιτσας. Για να το διασχίσει κανείς, χρειάζεται να έχει γνώσεις και τεχνικό εξοπλισμό, γιατί έχει δύο δύσκολα και επικίνδυνα σημεία, που δεν μπορούν εύκολα να παρακαμφθούν. Σε πολλά σημεία υπήρχαν μικροί καταρράκτες και μικρές λίμνες, όπου μπορεί κανείς να κολυμπήσει.
Αφού έκαναν μια όμορφη διαδρομή περισσότερο από 3 ώρες μέσα στο ποτάμι, ανέβηκαν στον χωματόδρομο που οδηγεί στο χωριό από τη μεριά της Σίταινας. Πλησιάζοντας στο χωριό συνάντησαν τα κτήματα με τις κερασιές και, καθώς ήταν πλυμένα από τη βροχή, τα ... τίμησαν δεόντως και ύστερα έφτασαν στην πλατεία του χωριού. 
Οι υπόλοιποι πεζοπόροι, πήραν τον δρόμο για τη Σίταινα, το γειτονικό τσακωνοχώρι επίσης, το οποίο σε υποδέχεται με τις βρύσες του που τρέχουν γάργαρο δροσερό νερό και με την επιγραφή “Καούρ εκάμετε”, που θα πει “Καλώς ήρθατε”. Μέχρι να ετοιμαστούν, στο μεταξύ οι τουρίστες έκαναν μια μικρή βόλτα στον “χώρο υποδοχής”. 
Εβδομήντα πεζοπόροι ακολούθησαν το παλιό μονοπάτι που συνέδεε και συνδέει ακόμα τη Σίταινα με τον Πλάτανο, αφήνοντας στα δεξιά τους το φαράγγι της Ζαρμπάνιτσας. Το φαράγγι αυτό δημιουργήθηκε από τα πολλά νερά του Βρασιάτη ποταμού. Ξεκινά από το βυζαντινό κάστρο της Ζάγγολης και φτάνει μέχρι τον Άγ. Ανδρέα. Φτάνει κανείς σε αυτό και από τον Πλάτανο μέσω του ρέματος Σπηλάκια. Διαθέτει ένα εντυπωσιακό τοπίο με ψηλά βράχια αριστερά και δεξιά, καταρράκτες, μικρές λίμνες και σπήλαια στα τοιχώματά του, όπως αυτό του Σωτήρα. Η διαδρομή προς τον Πλάτανο είχε διάρκεια 3 περίπου ωρών γι΄αυτούς τουλάχιστον που ακολουθούσαν αργό ρυθμό, για να κόψουν διάφορα βότανα, όπως ρίγανη, θυμάρι άγριο δυόσμο, βαλσαμόχορτο, φασκόμηλο, καθώς και κεράσια, που αφθονούσαν όσο πλησιάζαμε στο χωριό. 
Διάφορες ποικιλίες κερασιών καλλιεργούνται στην περιοχή του Πλατάνου, όχι βέβαια σε τόσο μεγάλο βαθμό πλέον, αλλά τα δέντρα αυτά, μαζί με τις πολλές καρυδιές, καστανιές και ελιές μας πρόσφεραν απλόχερα τη σκιά τους, όταν ο ήλιος μας ζέσταινε. Ευτυχώς που στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας τα σύννεφα μας προστάτευαν, όπως εξάλλου είχαμε γενικά καλό σύμμαχο τον καιρό τη μέρα αυτή. 
Όταν φτάσαμε στο κέντρο του χωριού, βρήκαμε την πλατεία γεμάτη τραπέζια και καρέκλες, με τους υπόλοιπους φίλους-τουρίστες και πολλούς άλλους επισκέπτες, οι οποίο είχαν ήδη πάρει το φαγητό και το κέρασμα του Εξωραϊστικού και Πολιτιστικού Συλλόγου Πλατάνου, λίγα κεράσια σε ποτηράκι και κερασόπιτα. Τραχανάς σερβιριζόταν επίσης σε μια συμβολική τιμή, μαζί με το παραδοσιακό χοιρινό καλαμάκι, τη σαλάτα, το τυρί και τα σκαστά τοπικά μακαρόνια. Η μουσική ακουγόταν από τα μεγάφωνα, “κονσέρβα” για το μεσημέρι, αλλά το βράδυ το γλέντι θα γινόταν με ζωντανή μουσική.
Για πολύ λίγο χορέψαμε και αναζητήσαμε έπειτα τα αξιοθέατα του χωριού αυτού που “κοσμεί” μαζί με άλλα χωριά, όπως ο Πραστός και η Καστάνιτσα, τον βορειοανατολικό Πάρνωνα, τον Μαλεβό, με την εξαιρετικά πλούσια φύση του. Επισκεφθήκαμε τον ναό της πολιούχου Αγ. Άννας, χτισμένο το 1835 στη θέση παλιότερου ναού, σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή, που βρίσκεται πάνω από την είσοδο. Αξιόλογο το τέμπλο και οι εικόνες του ναού. Βρεθήκαμε στον Μπαρκαίικο νερόμυλο, τον μόνο που λειτουργεί ακόμη και σήμερα, ενώ κάποτε στο χωριό υπήρχαν 4 συνολικά για την άλεση του καλαμποκάλευρου ή του σιτάλευρου, που έφερναν εδώ κι οι κάτοικοι των γύρω χωριών. Γι΄αυτό τον λόγο εξάλλου είχε χτιστεί το πέτρινο μονότοξο γεφύρι πάνω από τον Βρασιάτη, λίγο πιο κάτω από τον δεύτερο και χαμηλότερο χώρο στάθμευσης. Χρονολογείται πριν το 1826 σίγουρα, μια και γίνεται αναφορά σε αυτό σε έγγραφα σχετικά με τον παπά Τζανή, στα χρόνια του οποίου κατασκευάστηκε. 
Φωτογραφηθήκαμε εδώ, πάνω και κάτω από το γεφύρι, που τελευταία φορά συντηρήθηκε στα 1936, περάσαμε πάνω από ποταμάκια, δίπλα από καταρρακτάκια και ανηφορίσαμε πίσω στο χωριό, όπου ήδη είχαν αρχίσει να καταφθάνουν και οι διασχιστές του Ρέματος, κατευχαριστημένοι από τη διαδρομή που έκαναν.
Κατά τις 5 επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν και αναχωρήσαμε για τη Μονή Λουκούς, λίγα χιλιόμετρα έξω από το μεσόγειο Άστρος, την “πρωτεύουσα” της Κυνουρίας. Κατεβαίνοντας βλέπαμε μακριά στον ορίζοντα και το Παράλιο Άστρος, στο “Νησί”, τη χερσόνησο, πάνω στην οποία είναι χτισμένο. Το κάστρο του Γουλιέλμου Βιλλεαρδουίνου, του 13ου αι., ξεχώριζε αυτήν την ώρα της μέρας ακόμη καθαρότερα στην κορυφή της χερσονήσου με το σχήμα του αστεριού, το οποίο έδωσε και το όνομα στην πόλη.
Το Άστρος που παλιά λεγόταν τα “Αγιαννίτικα καλύβια ”, μια και εκεί κατέβηκαν μετά τις επιδρομές του Ιμπραήμ οι κάτοικοι αυτού του χωριού, είναι συνδεδεμένο στο μυαλό μας με τη Β΄ Εθνοσυνέλευση, τον Μάρτιο του 1823, στο αγροκήπιο της ονομαστής Σχολής Κορυτσιώτη. 
Στο μοναστήρι μείναμε για ένα ημίωρο περίπου, στη διάρκεια του οποίου ακούσαμε σύντομη ξενάγηση από μοναχή, μπήκαμε στο εσωτερικό του καθολικού, δεχτήκαμε το παραδοσιακό κέρασμα, νεράκι δροσερό και λουκουμάκι, στο Αρχονταρίκι της Μονής και κάναμε τα ψώνια μας στο Εκθετήριο. Είναι αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και είναι κτίσμα του 12ου αι. με μεγάλο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Εξωτερικά έχει σχήμα σταυρικό, πλινθοπερίκλειστο σύστημα τοιχοδομίας, με πολλά αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη εντοιχισμένα. Προέρχονται από το αρχαίο ιερό του Πολεμοκράτη, γιου ή εγγονού του Ασκληπιού, καθώς και από την έπαυλη του σοφιστή και ευεργέτη της Αττικής Ηρώδη του Αττικού, στην αρχαία πόλη Εύα. Στην αυλή επίσης του μοναστηριού βρίσκονται διάσπαρτα πολλά κιονόκρανα, τμήματα επιστυλίων και κιονίσκοι, ανάμεσα στα πολύχρωμα παρτέρια, τα φροντισμένα από τα χέρια των λιγοστών καλογριών.
Με μια σύντομη στάση που κάναμε στο Σπαθοβούνι πάλι, βρεθήκαμε στη Νίκαια γύρω στις 9 το βράδυ, ευχαριστημένοι πρώτα που ο καιρός δεν μας χάλασε την εκδρομή, αλλά και γεμάτοι από τις όμορφες ανοιξιάτικες εικόνες που βάλαμε στα σακίδιά μας... και ευχόμενοι, τέλος, να πιάσουν οι ευχές που μας έδωσε ο Πλάτανος με την επιγραφή της υποδοχής του επισκέπτη “ Σαν του Πλατάνου το νερό δε θα βρεις σ΄άλλα μέρη. Με μια γουλιά δε θες γιατρό, με δύο βρίσκεις ταίρι”.
