Παρασκευή πρωί, 2 Ιουνίου, ξεκινήσαμε από Νίκαια με ένα πούλμαν για μια τετραήμερη εκδρομή στην δυτική Πελοπόννησο και τη Ζάκυνθο.Μετά από μια στάση για τα απαραίτητα στο Σπαθοβούνι, περνώντας από Λεβίδι, Τριπόταμα, όπου συναντώνται οι ποταμοί Αροάνιος, Ερύμανθος και Σειραίος, παραπόταμος του Λάδωνα, φτάσαμε στο χωριό Φολόη, όπου μας περίμεναν οι δυο οδηγοί για τη διάσχιση του Φαραγγιού των Κενταύρων. Οι μισοί από εμάς ακολούθησαν την 3ωρη περίπου διαδρομή μέσα στο πολύ εντυπωσιακό αυτό φαράγγι και στη συνέχεια μέσα στο δρυοδάσος της Φολόης. Λίγο το νερό μέσα στο φαράγγι, πολύ ψηλά και στενά τα τοιχώματα ( ως και 30 μέτρα ψηλά!) σε αρκετό μέρος της διαδρομής, ψηλά και τα δέντρα στο χείλος του φαραγγιού.

Εμφανέστατα τα ίχνη της στάθμης του νερού και με τα βρύα και τις λειχήνες, όταν ο Σελλήεις ποταμός κυλά ορμητικός εκεί μέσα, αναζητώντας διέξοδο προς τη θάλασσα... Μετά τον μοναδικό διάδρομο μαιανδρικής μορφής, που μας προσφέρει συνεχείς εκπλήξεις για 40 περίπου λεπτά, το φαράγγι πλαταίνει και μέσα από φτέρες και πυκνή βλάστηση σε λίγο αρχίζει η ανάβαση. Περπατήσαμε για λίγη ώρα μέσα στο υπέροχο δρυοδάσος της Φολόης, από τα σημαντκότερα δάση βελανιδιών, με πλούσιο οικοσύστημα, χλωρίδα και πανίδα. Οι βελανιδιές, δέντρα ιερά του Δία στην αρχαιότητα, υψώνονται μεγαλόπρεπες και ευθυτενείς, επιτρέποντας στο φως να περάσει άπλετο ανάμεσά τους και στον επισκέπτη τη δυνατότητα να κάνει όμορφους περιπάτους χωρίς να δυσκολεύεται από πυκνή βλάστηση.Τερματίσαμε την όμορφη πορεία μας στη διασταύρωση με την άσφαλτο, όπου μας παρέλαβε το πούλμαν, το οποίο μας μετέφερε στη Ολυμπία. 

Οι τουρίστες έφτασαν στην αρχαία Ολυμπία, όπου ξεναγήθηκαν στον χώρο και στο Μουσείο. Πανέμορφος ο χώρος της Άλτης, του ιερού άλσους του αφιερωμένου στον Δία και την Ήρα, κατά βάση, αυτή την εποχή! Η ξενάγηση περιελάμβανε τον ναό και τον βωμό του Δία, της Ήρας, το Στάδιο, το Βουλευτήριο, το Φιλιππείο, το εργαστήριο του Φειδία και άλλα κτίσματα. Επισκέφθηκαν το Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου θαύμασαν το πλήθος των αφιερωμάτων στα αρχαία ιερά, με τον Ερμή του Πραξιτέλη και τη Νίκη του Παιωνίου να ξεχωρίζουν ανάμεσά τους. Έπειτα γευμάτισαν εκεί ή ήπιαν τον καφέ τους ή επισκέφθηκαν το Μουσείο Αρχαίας Τεχνολογίας, έκαναν βόλτες, περιμένοντας να έρθει το πούλμαν με τους πεζοπόρους, να τους παραλάβει και όλοι μαζί να κατευθυνθούμε έπειτα προς το Κατάκολο, περνώντας απ΄έξω από τον Πύργο, την ανανεωμένη πλέον πρωτεύουσα του νομού Ηλείας. Στο κοσμοπολίτικο ψαροχώρι του Κατακόλου, στο γραφικό επίνειο του Πύργου,  έκαναν μπάνιο στην παραλία του Αγ. Ανδρέα, όσοι ήθελαν, ενώ άλλοι ήπιαν καφεδάκι, έφαγαν γλυκάκι ή και φαγάκι, με θέα το όμορφο λιμάνι και τις παλιές σταφιδαποθήκες στην προκυμαία, οι οποίες έχουν μετατραπεί σε γραφικές ψαροταβέρνες και άνετα καφέ. Κάποτε άκμαζε το Κατάκολο λόγω του εμπορίου της σταφίδας. Από εδώ έφευγαν τα πλοία φορτωμένα με τον χρυσό καρπό προς όλα τα λιμάνια του κόσμου. Μέχρι και ο “κωλοσούρτης” έφτανε εδώ κάποιες εποχές δόξας γι΄αυτόν τον λόγο... Σήμερα “κοσμείται” από δύο ξεχωριστά μουσεία, της Αρχαίας Eλληνικής Tεχνολογίας και το μουσείο Aρχαίων Eλληνικών Mουσικών Oργάνων.

Κατηφορίσαμε προς λίμνη και ιαματικά Λουτρά Καϊάφα, γνωστά κι από την αρχαιότητα, και τις εκβολές του ποταμού Νέδα, όπου και τα σύνορα των νομών Ηλείας και Μεσσηνίας και γύρω στις 8 το βράδυ φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, έξω από την Κυπαρισσία. Πήραμε τα δωμάτιά μας και δειπνήσαμε. Μετά το δείπνο μας περίμενε η διασκέδαση: ο γνωστός performer Γ. Χριστοδούλου τραγούδησε τραγούδια του Αττίκ και του Κ. Γιαννίδη διανθίζοντας τα ενδιάμεσα διαστήματα με μικρές χαριτωμένες ιστοριούλες σχετικές με τα τραγούδια. Η βραδιά κύλησε όμορφα, το ίδιο και η νύχτα μας ... με όνειρα γλυκά για την εξόρμηση της επόμενης μέρας! Σάββατο, 3 Ιουνίου, είχαμε την κρουαζιέρα μας  στη Ζάκυνθο. Πήραμε λοιπόν τον δρόμο για την Κυλλήνη, ανηφορίζοντας προς Πύργο, Αμαλιάδα, Γαστούνη. Τα  Κάστρα Χλεμούτσι και Γλαρέντζα προστάτευαν στον Μεσαίωνα την στρατηγικής σημασίας περιοχή της Κυλλήνης, το λιμάνι της Γλαρέντζας, όπως λεγόταν τότε. Επιβιβαστήκαμε, μαζί με το πούλμαν μας, στο ferry για το Τζάντε, το φιόρε του Λεβάντε, και απολαύσαμε ένα σχετικά σύντομο και υπέροχο ταξίδι! Πατήσαμε το πόδι μας στο προικισμένο νησί, πατρίδα του Εθνικού μας ποιητή Δ. Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου, της καντάδας, της Καρέτα-καρέτα, της φώκιας Μονάχους-μονάχους, το νησί όπου έλαβε χώρα το Ρεμπελιό των Ποπολάρων και που γνώρισε τόσους ξένους κυρίαρχους... και φύγαμε αμέσως για το λιμανάκι του Αγ.Νικολάου, στα βορειοανατολικά του νησιού, όπου μας παρέλαβε το καραβάκι για την κρουαζιέρα μας στις Γαλάζιες σπηλιές και την ξακουστή παραλία “Ναυάγιο”, στα δυτικά της Ζακύνθου. Μονάχα σε 3 σημεία της Ελλάδας υπάρχουν τέτοιες Γαλάζιες σπηλιές... Ο καπετάνιος έβαζε το σκάφος μέσα στις βαθιές θαλασσινές σπηλιές με τα εντυπωσιακά χρώματα και τους όμορφους σχηματισμούς. Στην παραλία μείναμε κάποιο διάστημα, για να κολυμπήσουμε στα καταγάλανα νερά, να φωτογραφίσουμε, να φωτογραφηθούμε και να κοιτάξουμε με δέος προς τα πάνω... Όταν φτάσαμε όμως αργότερα, με το πούλμαν, στην ειδική εξέδρα που έχει στηθεί εκεί ψηλά, το ίδιο δέος αισθανθήκαμε... Διαφορετική βέβαια η αίσθηση του να κολυμπάς κιόλας δίπλα σχεδόν στο απομεινάρι του πλοίου που ξεβράστηκε αναγκαστικά εδώ, όταν κυνηγημένο, λόγω των λαθραίων τσιγάρων που μετέφερε, κατέφυγε σε αυτή την παραλία, στα 1980...  Κάναμε τον γύρο σχεδόν του νησιού επιστρέφοντας από Βολίμες, Αναφωνήτρα, Μαριές και, περνώντας δίπλα από τον λόφο του Στράνη και την Μπόχαλη, φτάσαμε στην πρωτεύουσα. Εδώ είχαμε τον χρόνο να περπατήσουμε στον πεζόδρομο και στς μεγάλες πλατείες, Σολωμού και Αγ. Μάρκου, όπου και τα μαυσωλεία του Σολωμού και του Κάλβου, με τα ωραία νεοκλασικά κτήρια, το Βυζαντινό μουσείο, τη Δημοτική Βιβλιοθήκη, το Πολιτιστικό Κέντρο και άλλα. Οι βολτίτσες συνεχίστηκαν και δίπλα στη θάλασσα, ενώ προλάβαμε, όσοι βέβαια θέλαμε, να τσιμπήσουμε κάτι ή να πιούμε καφεδάκι σε κάποιο ωραίο μαγαζάκι ...

Πηγαίνοντας προς το πλοίο μπήκαμε μέσα στον Άγιο Διονύσιο για το προσκύνημά μας στον προστάτη του νησιού. Στην εκκλησία αυτή, που χτίστηκε το 1708 και έχει ενετική εμφάνιση, φυλάσσεται το λείψανο του αγίου μέσα σε ασημένιο φέρετρο. Το καμπαναριό της είναι ακριβές αντίγραφο του καμπαναριού του Αγ. Μάρκου στη Βενετία.

Πήραμε το πλοίο για Κυλλήνη αργά το απόγευμα και την ώρα του δείπνου ήμαστε στο ξενοδοχείο μας. Λιγοστοί γενναίοι τόλμησαν να ανηφορίσουν με τα πόδια ως την Κυπαρισσία που γιόρταζε τη “Λευκή νύχτα”, μια νύχτα με τα καταστήματα όλα ανοιχτά ως τα ξημερώματα, με διαγωνισμό για την καλύτερη βιτρίνα, πυροτεχνήματα, ζωντανή μουσική στους δρόμους, μπροστά στα καταστήματα και διάφορα events όλο το βράδυ... Από μακριά οι υπόλοιποι βλέπαμε τα πυροτεχνήματα να πέφτουν και το Κάστρο της Αρκαδιάς ψηλά στον λόφο φωτισμένο και ντυμένο κι αυτό τα γιορτινά του! Κυριακή, 4 Ιουνίου, μετά το πρωινό μας, κατηφορίσαμε προς Φιλιατρά με το ομοίωμα του Πύργου του Άιφελ, Γαργαλιάνους και το νησάκι Πρώτη απέναντι, τη  Χώρα και το Ανάκτορο του Άνω Εγκλιανού ή του Νέστορα, όπως είναι η λαϊκή ονομασία του, όπου μας περίμενε η ξεναγός μας. Βγάλαμε τα εισιτήριά μας και ξεναγηθήκαμε στο μοναδικό αυτό ανακτορικό συγκρότημα της μυκηναϊκής εποχής, που ήταν διώροφο και διακοσμημένο κάποτε με όμορφες τοιχογραφίες, με δύο εστίες, η μία στην αίθουσα του θρόνου κι η άλλη στο διαμέρισμα της βασίλισσας, κι έναν πήλινο ασάμινθο ( λουτήρα ) επί τόπου.  Είναι το καλύτερα σωζόμενο μυκηναϊκό ανάκτορο και άκμασε στη χιλιετία 1.300-1.200 π.Χ. Γύρω από την ακρόπολη του Άνω Εγκλιανού δεν υπήρχαν τείχη, σε αντίθεση με άλλες τειχισμένα με κυκλώπεια τείχη μυκηναϊκά κέντρα. Ακολούθως στο, αφημένο λίγο στην τύχη του, Μουσείο της Χώρας, παρέα πάλι με την ξεναγό μας, είχαμε την ευκαιρία να δούμε αρκετά ευρήματα από το Ανάκτορο αλλά και από την περιοχή της Πυλίας, κυρίως από τους θολωτούς τάφους της Περιστεριάς, πήλινα αγγεία κατά βάση, όπως το “δέπας αμφικύπελλον” του Νέστορος, είδη μικροτεχνίας, πήλινες πινακίδες με γραμμική Β γραφή, γλυπτά, τμήματα τοιχογραφιών και λίγα κοσμήματα.

Φύγαμε έπειτα για Πύλο, όπου μας περίμενε το καραβάκι για την κρουαζιέρα στα απέναντι νησάκια, Τσιχλή Μπαμπά, Σφακτηρία και Χελωνάκι. Δέσαμε πρώτα στο Φανάρι, όπου έπρεπε να ανεβούμε 140 περίπου σκαλάκια, για να φτάσουμε στο μνημείο των Γάλλων, που είναι ιδρυμένο στο ψηλότερο σημείο του περίεργου αυτού νησιού με τη μεγάλη αψιδωτή “στοά” ( το λένε και Τρυπητό γι΄αυτόν τον λόγο ), προς τιμήν όσων έπεσαν στην περίφημη ναυμαχία του Ναυαρίνου, τον Οκτώβριο του 1827, αλλά και κατά τη διάρκεια της Γαλλικής αποστολής στην Πελοπόννησο. Οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία, συνασπισμένες αντιμετώπισαν μέσα στον ομώνυμο όρμο τον Ιμπραήμ και τους Τουρκοαιγυπτίους και έτσι τον εκδίωξαν από την Πελοπόννησο. Ήταν μια ναυμαχία, η τελευταία μάλιστα που έγινε με ιστιοφόρα, που καθόρισε τις τύχες των Ελλήνων, αφού σήμανε την αρχή της ανεξαρτησίας τους.

Η θέα από το Φανάρι, που ονομάστηκε κι έτσι λόγω του φάρου, που λειτούργησε πάνω του από το 1873, ήταν φοβερή! Το μάτι σου έφτανε ως πέρα την Πύλο με το Νιόκαστρο, ως το Στενό της Συκιάς που το χωρίζει από τη Σφακτηρία, το Παλαιόκαστρο-Φράγκικο Κάστρο του 13^ου αι., το Διβάρι, τη λίμνη της Γιάλοβας...

Φεύγοντας από το Φανάρι και προσεγγίζοντας τη Σφακτηρία ανάμεσα στα δέντρα αχνοφάνηκε το μνημείο των Ελλήνων πεσόντων και σε λίγο πλησιάσαμε, αλλά όχι και χωρίς να κοντοσταθούμε και να φωτογραφίσουμε, στην ανατολική πλευρά του νησιού, τη μαρμάρινη στήλη με τη Νίκη και την προτομή του ήρωα - μνημείο του Φιλέλληνα Σανταρόζα, που πέθανε για την Επανάσταση.

Δέσαμε πάλι στην προβλήτα που υπάρχει στο κέντρο περίπου της ιστορικής Σφακτηρίας, του μεγαλύτερου από τα 3 νησάκια και ανηφορίσαμε ως τη Ρώσικη Εκκλησία και το μνημείο των Ρώσων πεσόντων στην παραπάνω ναυμαχία, αφού διαβάσαμε πρώτα τη σημαντική επιγραφή στη μαρμάρινη στήλη, όπου αναφέρονται οι 3 ιστορικοί σταθμοί στην ιστορία του νησιού, δηλαδή το 425 π.Χ., τον Απρίλιο του 1825 και το 1827. Εδώ οι Αθηναίοι με τον στρατηγό Δημσθένη αιχμαλώτισαν 300 επίλεκτους Σπαρτιάτες το 425 στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, το 1825 έγινε το λεγόμενο Ολοκαύτωμα της Σφακτηρίας και το 1827 έλαβε χώρα η ναυμαχία. Η ξύλινη Ρώσικη Εκκλησία, στη μνήμη του Αγ.Νικολάου, χτίστηκε στα 1897 δίπλα στο μνημείο των Ρώσων πεσόντων και κοντά στην εκκλησίτσα της Παναγούλας, το μικρό ναΰδριο της Αναλήψεως.

Στα ενδότερα του νησιού υπάρχουν άλλα δύο μνημεία, τα οποία εμείς δεν επισκεφθήκαμε, του Αλέξη Μάλλε, Γάλλου αξιωματικού, και ο τάφος του Παύλου Βοναπάρτη, ανιψιού του Ναπολέοντα.

Όμως δεν παραλείψαμε να κολυμπήσουμε στα παγωμένα σχεδόν νερά της Σφακτηρίας, κατεβαίνοντας από τη σκαλίτσα της λάντζας, πάνω από τα ξύλινα απομεινάρια των ιστιοφόρων που έλαβαν μέρος στην περιλάλητη σύγκρουση του 1827...

Αφήσαμε το μακρόστενο νησί-φυσικό κυματοθραύστη για το λιμάνι της Πύλου και κατευθυνθήκαμε προς το μικρό Χελωνάκι, όπου βρίσκεται το μνημείο των Άγγλων πεσόντων στη ναυμαχία κι ένας μικρός φάρος. Φωτογραφίσαμε μόνο και επιστρέψαμε στο σημείο απ΄όπου είχαμε ξεκινήσει. Στην Πύλο είχαμε τον χρόνο να γευματίσουμε, να κάνουμε βόλτες, να επισκεφθούμε το Νιόκαστρο, τον απαλλαγμένο πλέον από σκαλωσιές ναό της Μεταμόρφωσης ( Τζαμί οθωμανικό κάποτε με το μιχράμπ στο εσωτερικό του, μετασκευασμένο σε σταυρικό ναό ) καθώς και το σχεδόν “ φρέσκο ” Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης ( μόλις τον Φεβρουάριο μεταφέρθηκε στο στρατηγείο του Μαιζώνος εντός του Κάστρου ) και την έκθεση “Ναυάγια”, στο κτήριο του Πασά, κοντά στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.

Το Νιόκαστρο χτίστηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1573, μετά την ήττα τους στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, για να προστατεύει τη νότια είσοδο του κόλπου, σε μια εποχή όπου χρησιμοποιούνταν πυροβόλα όπλα. Γι΄αυτό και διαθέτει παχιά τείχη με ισχυρούς προμαχώνες, με τον λεγόμενο Έβδομο να ξεχωρίζει ανάμεσά τους, στην πλευρά της θάλασσας. Στα νότια εντυπωσιακή είναι η λεγόμενη Μεγάλη Βέργα, που συνδέει τον Έβδομο με την ακρόπολη ψηλά.

Αφού ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας στη γραφική και αμφιθεατρική Πύλο με καφεδάκι στη δροσερή Πλατεία των 3 Ναυάρχων (Κόδριγκτον, Χέυδεν και Δεριγνύ) της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, με τον αιωνόβιο πλάτανο του Λυκούδη, περνώντας κι από το κόκκινο σπίτι του Ολυμπιονίκη Τσικλητήρα, τοπικού ήρωα –συμβόλου της Πύλου, αναχωρήσαμε για τη βάση μας, κοντά στο Καλό Νερό.

Καλή η συγκυρία για μια επίσκεψη στο Κάστρο της Αρκαδιάς ή Κάστρο των Γιγάντων, μια και το φως της μέρας κρατούσε ακόμα, και  έτσι το πούλμαν μας έφερε ως την εκκλησία σχεδόν της Αγ. Τριάδας, μητρόπολη της Παλιάς ή Άνω Πόλης, που γιόρταζε την επόμενη μέρα. Διατηρητέος οικισμός, με άρτια ρυμοτομία, που διαθέτει χαρακτηριστικά μεταβυζαντινής πόλης. Περάσαμε την Παζαρόβρυση και τα ερείπια των οθωμανικών λουτρών ( χαμάμ) και ακολουθώντας τα καλντερίμια ανηφορίσαμε οι περισσότεροι ως το Κάστρο, που πήρε το όνομά του από τους Αρκάδες, οι οποίοι διωγμένοι από τους Σλάβους κατέφυγαν εδώ στην Κυπαρισσία στα βυζαντινά χρόνια, και περιηγηθήκαμε ανάμεσα στα ερείπιά του. Ξεχωριστός ο Πύργος του Ιουστινιανού στην ανατολική πλευρά του, πανοραμική η θέα μέσα από τα ανοίγματα που έχουν δημιουργηθεί με τα χρόνια στα τείχη! Μπορέσαμε από εκεί να  δούμε καθαρά το λιμάνι της Κυπαρισσίας και να ξεχωρίσουμε και το ξενοδοχείο μας λίγο πιο πέρα. Στο πλάτωμα που υπάρχει εκεί ψηλά έχει χτιστεί από το 1970 ένα υπαίθριο θεατράκι για τις καλοκαιρινές εκδηλώσεις. Υπήρξε και λίγο χρόνος για καφεδάκι με θέα πάνω από τις κεραμοσκεπές της παλιάς και της νέας πόλης, δίπλα στα αρχαία τείχη, τα οποία σε εκείνο το σημείο στέκονται ακόμα ακέραια σχεδόν. Κατηφορίσαμε έπειτα προς την έξοδο, δίπλα στην οποία βρισκόταν το τζαμί του Σουλτάνου Σουλεϊμάν και έξω από αυτό οι δύο οθωμανικές κρήνες.

Με λίγο άρτο στα χέρια από τον εσπερινό της Αγ. Τριάδας, στην οποία προλάβαμε και ανάψαμε κεράκι, επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και φύγαμε για το δείπνο μας. Μετά από αυτό κάποιοι φίλοι πήραν ταξί για μια τελευταία βόλτα στην Κυπαρισσία, ένα ποτό, ένα γλυκό, ενώ άλλοι πήραν τον δρόμο με τα πόδια ως κάτω στο λιμάνι ή έμειναν για ένα ποτό στο μπαρ κοντά στο ξενοδοχείο, με το θαλασσινο αγέρι να δροσίζει σώμα και ψυχή τη νύχτα αυτή!

Δευτέρα, 5 Ιουνίου, του Αγ. Πνεύματος, αναχωρήσαμε, αφού φορτώσαμε τις αποσκευές μας, για Φιγάλεια, όπου θα επισκεπτόμαστε τον ναό του Επικουρείου Απόλλωνος, από τους σπουδαιότερους και επιβλητικότερους της αρχαιότητας. Η ξεναγός μας ήταν ήδη εκεί, όταν φτάσαμε αρκετά αργοπορημένοι, λόγω του δύσκολου δρόμου... Ξεναγηθήκαμε κάτω από την πελώρια τέντα, που προστατεύει το μοναδικό αυτό μνημείο, ισάξιο σχεδόν σε κάλλος και αρμονία με τον Παρθενώνα, αν εξαιρέσει κανείς τα υλικά από τα οποία είναι κατασκευασμένο, είδαμε και το βίντεο, περιηγηθήκαμε στον περιβάλλοντα χώρο, όπου έχουν αποτεθεί πλήθος λίθινων μελών, τα οποία περιμένουν κι αυτά την ώρα τους,  να ενωθούν με το υπόλοιπο σώμα  του ναού ...

Χτίστηκε ανάμεσα στο 420 και 410 π.Χ. από τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα Ικτίνο από ασβεστόλιθο και μάρμαρο και είναι δωρικού μεν ρυθμού αλλά με ιωνικά στοιχεία και ένα κιονόκρανο κορινθιακού ρυθμού, το αρχαιότερο γνωστό στην αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική. Ο ναός αφιερώθηκε στον Απόλλωνα επειδή βοήθησε τους Φιγαλείς ( ήρθε “επίκουρος”) να αντιμετωπίσουν τους Σπαρτιάτες στη διάρκεια του Β΄Μεσσηνιακού πολέμου. Έχει διαφορετικό προσανατολισμό από τους άλλους ναούς, δηλαδή όχι Ανατολή-Δύση αλλά από Βορρά προς Νότο, κάτι για το οποίο έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις. Τα περίφημε γλυπτά του, από τη ζωφόρο και τις μετόπες δυστυχώς “κοσμούν” μια κομψή, κατά τα άλλα, αίθουσα του Βρετανικού Μουσείου...

Αναχωρήσαμε στη συνέχεια για την όμορφη Ανδρίτσαινα, όπου γευματίσαμε κάτω από τη σκιά των πανύψηλων πλατάνων, και περιδιαβήκαμε τα στενά πλακόστρωτα σοκάκια. Ανακαλύψαμε το μικρό Λαογραφικό Μουσείο, την περίφημη Νικολοπούλειο Βιβλιοθήκη, τα αγάλματα και τις προτομές των ευεργετών του χωριού, του λόγιου  Νικολόπουλου, του Αναγνωστόπουλου και Κανελλόπουλου, ψωνίσαμε τοπικά προϊόντα και φύγαμε “χορτάτοι” κι από αυτό το γραφικό και παραδοσιακό χωριό στα σύνορα Ηλείας και Αρκαδίας. 

Στην Τρίπολη, την πρωτεύουσα της Αρκαδίας, έγινε η στάση μας, στην τεράστια πλατεία Άρεως, η οποία είναι η δεύτερη επαρχιακή, μεγαλύτερη πλατεία της Ελλάδας – πρώτη είναι αυτή της Κέρκυρας. Στα δυτικά το μεγαλόπρεπο Δικαστικό μέγαρο, με τα αγάλματα του Πολυζωίδη και Τερτσέτη στην πρόσοψή του. Εδώ παραμείναμε για τρία τέταρτα, για καφεδάκι, γλυκάκι ή βολτίτσα. Φύγαμε στις 6 περίπου για Νίκαια στη συνέχεια, στην οποία φτάσαμε κατά τις 8, ικανοποιημένοι από άλλο ένα γεμάτο με εικόνες στεριανές και θαλασσινές 4ήμερο στην πλούσια και εύφορη δυτική Πελοπόννησο!

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•