Το Σάββατο 28 Ιανουαρίου φύγαμε κατά τις 8 παρά κάτι από τη Νίκαια, με 2 πούλμαν,  και, μετά από σύντομη στάση στον Ισθμό, κατευθυνθήκαμε προς τη χερσόνησο των Μεθάνων, άγνωστη  στους πολλούς ως προς τους « θησαυρούς » που κρύβει στην καρδιά της, πολύ γνωστή όμως όσον αφορά τα ιαματικά της λουτρά. Ο δρόμος για εκεί δύσκολος και με πολλές στροφές, με αρκετές όμως φυσικές και άλλες ομορφιές, όπως η Μονή Αγνούντος του 11ου αι., η Επίδαυρος, Νέα και Παλιά, με τους όρμους και τα λιμανάκια τους.
Κάποια στιγμή όμως, επιτέλους,  περάσαμε το Στενό των Μεθάνων και « μπήκαμε » αυτή, αφήνοντας αριστερά μας, στη στενή αυτή λουρίδα γης που ενώνει την υπόλοιπη Τροιζηνία με τα ίδια τα Μέθανα, το Κάστρο του φιλέλληνα Φαβιέρου καθώς και  μέρος του τείχους που κτίστηκε από τους Αθηναίους κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Εδώ κοντά βρίσκεται και το «σπήλαιο των περιστεριών», που ανακαλύφθηκε το 1973 από Μεθανίτες.
Φτάσαμε μετά από λίγη ώρα λίγο έξω από το Βαθύ και από εκεί ανηφορίσαμε προς το Μεγαλοχώρι, όσοι θέλαμε να πεζοπορήσουμε.

« Αφιλόξενη » λίγο η  ανηφόρα, όμορφο όμως το χωριουδάκι, όπως και το επόμενο που διασχίσαμε λίγο αργότερα, το Μεγαλοποτάμι, με τα γραφικά μικρά στενάκια τους. Γυρνώντας προς τα πίσω, για να βλέπουμε συχνά τη θέα, μας αποζημίωνε το Παλαιόκαστρο, ο λόφος με τα υπολείμματα του αρχαίου τείχους και το ίδιο το Βαθύ με το γραφικό λιμανάκι του και τη βυθισμένη στη θάλασσα αρχαία πολιτεία.

Περπατήσαμε αρκετή ώρα σε χωματόδρομο και σε άσφαλτο, στους πρόποδες  του βουνού της χερσονήσου, της Χελώνας ( 740 μ.), περνώντας μέσα και από όμορφο πευκοδάσος, κατευθυνόμενοι προς τα βορειοδυτικά, ώσπου αντικρίσαμε τη « Μαύρη Πέτρα », που σχηματίστηκε από τις εκρήξεις του ηφαιστείου, του μεγαλύτερου τουλάχιστον, το οποίο, όπως αναφέρει ο περιηγητής Παυσανίας, σημείωσε την τελευταία του έκρηξη στα 276 περίπου π.Χ. Η περιοχή λέγεται Καμένη χώρα γι΄αυτό το λόγο και μαγεύει όντως τον επισκέπτη με τη μοναδικότητά της.

Το μονοπάτι προς τον κρατήρα του σημαντικότερου από τα 30 περίπου ηφαίστεια της χερσονήσου όμορφο και λίγο δύσκολο, εντυπωσιακό και με θέα προς άλλους μικρότερους κρατήρες, προς το Αγγίστρι αλλά και προς την πρωτεύουσα της Αίγινας. Αφού βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες στο άνοιγμα του κρατήρα, στα 417 μ. ,κατηφορίσαμε προς το ομώνυμο χωριό, μικρό και χαριτωμένο, με κάποια σπιτάκια του κυριολεκτικά μέσα στη λάβα που «κατρακυλά» προς αυτό, ακολουθώντας και το σηματοδοτημένο μονοπάτι.
Βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους φίλους στην άκρη του χωριού, σε ένα μαγαζάκι, όπου πήραμε μιαν ανάσα πίνοντας και τρώγοντας κάτι ορεκτικό πριν από το κανονικό φαγητό μας. Εκεί συναντήσαμε και τους « τουρίστες » μας, οι οποίοι στο μεταξύ είχαν επισκεφθεί το Βαθύ και, αφού ακολούθησαν όσο και όσοι ήθελαν και το μονοπάτι προς τον κρατήρα του ηφαιστείου,

έκαναν τη βόλτα τους στο χωριό της Καμένης αναμένοντας τους πεζοπόρους.
Όλοι μαζί καταλήξαμε σε ταβέρνα στα Μέθανα, στη λουτρόπολη με τις ποικίλες ιαματικές πηγές ( εντυπωσιακό το κεντρικό κτήριο, σε νεοκλασικό στυλ, με τη μικρή λίμνη μπροστά του ), κοντά στην οποία βρίσκεται η Βρωμολίμνη ( λόγω της έντονης  μυρωδιάς του θειαφιού ). Όσοι προλάβαμε κάναμε και μια βόλτα στο μικρό πανέμορφο νησάκι των Αγίων Αναργύρων με την ομώνυμη εκκλησία, που βρίσκεται μπροστά στο φυσικό λιμάνι των Μεθάνων.
Ικανοποιημένοι από τη μαγεία και τη μοναδικότητα του τοπίου που γνωρίσαμε μέσα στη μέρα, φύγαμε κατά τις 5:30 από τη λουτρόπολη και, με μια στάση πάλι στον Ισθμό, επιστρέψαμε στη Νίκαια το βραδάκι, ευχόμενοι σε μια επόμενη επίσκεψή μας να μπορέσουμε να ανιχνεύσουμε και το υπόλοιπο τμήμα της ξεχωριστής αυτής χερσονήσου.

{gallery}2012/ekdromi28.1.12{/gallery}