Στις 9 Μαρτίου Κυριακή πραγματοποιήθηκε μια εκδρομή  στην Άνω Τιθορέα ( Βελίτσα) με 2 πεζοπορίες στον Βορειοανατολικό Παρνασσό. Η Τιθορέα ή Άνω Τιθορέα είναι χτισμένη στις ανατολικές πλαγιές του Παρνασσού σε υψόμετρο 440 μέτρων. Μέχρι το 1926 ονομαζόταν Βελίτσα, οπότε μετονομάστηκε σε Τιθορέα, λόγω της αρχαίας Φωκικής πόλης, της Τιθορέας, που βρισκόταν στην ίδια ακριβώς τοποθεσία. Τα ερείπια της αρχαίας Τιθορέας διακρίνονται ακόμα ανάμεσα στα σύγχρονα σπίτια του οικισμού, ενώ διασώζεται σε πολύ καλή κατάσταση το τείχος που προστάτευε  την πόλη.

Όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε στο χωριό Αγία Μαρίνα και από εκεί φτάσαμε στο μοναστήρι της Παναγιάς. Από εδώ ξεκίνησε η πρώτη ομάδα και ανέβηκε στις πλαγιές του Παρνασσού. Ακολουθήσαμε μια διαδρομή στην αρχή σε αγροτικό δρόμο και εν συνεχεία σε μονοπάτι ανάμεσα από τα πεύκα και τα έλατα. Από παντού έτρεχαν νερά, που έρχονταν από το λιώσιμο του χιονιού στον Παρνασσό. Σε όλη τη διαδρομή μας σιγοψιχάλιζε,  αλλά, όταν ανεβήκαμε αρκετά ψηλά, αυτό μετατράπηκε σε χιόνι. Ήταν μια απόλαυση να περπατάς  και οι νιφάδες του χιονιού  να σκεπάζουν τα πάντα γύρω σου! Περάσαμε τη βρύση με τις γούρνες, από όπου το καλοκαίρι ποτίζονται τα κοπάδια των βοσκών  και αναζητήσαμε το καταφύγιο που έχουν φτιάξει οι κυνηγοί, του Κυνηγητικού συλλόγου Αμφίκλειας, στην κορυφή ενός λόφου. Μια μικρή καλύβα με κρεβάτια ,τζάκι και ξύλα και λίγα πράγματα που στις δύσκολες στιγμές μπορεί να σώσει τις ζωές κάποιων που έχουν χαθεί στα δάση του Παρνασσού. Ανάψαμε το τζάκι και καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε. Αφού ζεσταθήκαμε λίγο, φάγαμε σάντουιτς μαζί με ξηρούς καρπούς και λίγο τσιπουράκι, για να «στανιάρουμε», ξεκινήσαμε για το ανέβασμα ψηλότερα προς τις πηγές Τσάρες. Εδώ το μονοπάτι γίνεται δύσκολο,  και πρέπει και να σκαρφαλώσεις στα βράχια. Μετά από αρκετή  ώρα συναντήσαμε το άλλο μονοπάτι που ανεβαίνει από τη Βελίτσα προς Λιάκουρα. Συνεχίσαμε το κατηφορικό αυτό πλέον μονοπάτι και στη διαδρομή μας συναντήσαμε και τη δεύτερη ομάδα που ερχόταν από τη Βελίτσα.Και αυτοί ξεκίνησαν από το χωματόδρομο και περνώντας κοντά από το μοναστήρι της Παναγιάς της Οδηγήτριας έφθασαν ως το ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη και συνέχισαν να ανεβαίνουν προς τα Διπόταμα, σε μια ανηφορική διαδρομή μέσα στα έλατα. Η θέα από ψηλά ήταν φανταστική προς το φαράγγι Καχάλα στην αρχή και τη Σπηλιά του Ανδρούτσου. Όλοι  μαζί πλέον  κατηφορίσαμε  προς το φαράγγι Καχάλα, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το Grand Canyon της Αμερικής με τους τεράστιους βράχους και τις σπηλιές που σου κόβουν την ανάσα κοιτώντας τους από τη βάση του φαραγγιού. Κατεβήκαμε στο ποτάμι από ένα δύσκολο μονοπάτι και, αφού περάσαμε απέναντι με τα σχοινιά που από νωρίς είχε τοποθετήσει ο Αντώνης, ακολουθήσαμε το μονοπάτι για τη Βελίτσα. Περάσαμε χαμηλά από το σπήλαιο του Ανδρούτσου, που για να το επισκεφτείς πρέπει να σκαρφαλώσεις με σχοινιά, και σε μισή ώρα φτάσαμε στη μαγευτική Τιθορέα. Η επιστροφή μας στην Τιθορέα, μετά από πεντάωρη συνολικά πεζοπορία, μας έφερε στη ταβέρνα, όπου ήδη κάποιοι είχαν φτάσει νωρίτερα.

Οι τουρίστες μας επισκέφτηκαν με το  πούλμαν το ανδρικό μοναστήρι της Παναγίας της Οδηγήτριας, ξεναγήθηκαν από τους μοναχούς και δοκίμασαν τα τυροκομικά και άλλα προϊόντα που παράγονται από τους ίδιους. Στη συνέχεια ήρθαν στη Βελίτσα, περπάτησαν στα στενάκια του χωριού, επισκέφθηκαν τον παλαιοχριστιανικό ναό του Αγίου Ιωάννη, με τμήμα του ψηφιδωτού  να σώζεται στο πάτωμα, κοντά στην είσοδο του ναού, και κατέληξαν στη γνωστή ταβέρνα του χωριού.

Φαγητό, καφέ , βόλτες και παραδοσιακά γλυκά στα γραφικά μαγαζάκια του χωριού και όλοι ευχαριστημένοι  ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας στη Νίκαια.

{gallery}2014/ekdromi9.3.14{/gallery}