Την Κυριακή 13.9.2015 πραγματοποιήσαμε μια εκδρομή στο νησί της Αίγινας. Ξεκινήσαμε με πούλμαν από τη Νίκαια και, αφού πήραμε αρκετούς εκδρομείς από το μετρό Αιγάλεω, κατευθυνθήκαμε προς τον Πειραιά. Στο λιμάνι του Πειραιά  περίμεναν και κάποιοι ακόμα και όλοι μαζί   στις 9.00  επιβιβαστήκαμε στο πλοίο. Σε μια ώρα και δέκα λεπτά βρισκόμαστε κιόλας στο νησί του ομώνυμου φιστικιού.

Η Αίγινα βρίσκεται στο κέντρο του Σαρωνικού Κόλπου, περιβαλλόμενη από το Αγκίστρι, τα Μέθανα, την Τροιζήνα, τον Πόρο και τον Πειραιά. Η κομβική θέση της μεταξύ Πελοποννήσου και Αττικής την κατέστησαν από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα  σημαντικό εμπορικό και διαμετακομιστικό κέντρο. Πέρα από την εμπορική και ναυτική παράδοση, οι κάτοικοι είναι γνωστοί για την καλλιτεχνική τους δράση στην κεραμική, αλλά και για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς που λειτουργούν επιτυχημένα με γνωστό προϊόν το αιγινήτικο φιστίκι. Από το πλοίο φωτογραφίσαμε την πόλη της Αίγινας έχοντας στην άκρη της αριστερά από το λιμάνι τον αρχαιολογικό χώρο της Κολώνας που αποτέλεσε την Ακρόπολη της Αίγινας στην αρχαιότητα. Το όνομα δόθηκε από τη μοναδική κολώνα από το ναό του Απόλλωνα, που σώζεται μέχρι και σήμερα. Στην  πόλη της Αίγινας δεσπόζει η προτομή του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας, του Ιωάννη Καποδίστρια. Το νησί παρουσιάζει σημαντικά αξιοθέατα, όπως ο Ναός της Αφαίας, η Παλαιόχωρα (ο "νησιωτικός" Μυστράς), τα υπολείμματα του ναού του Ελλανίου Διός, ο προϊστορικός/ιστορικός οικισμός της Κολώνας και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Πολύ γνωστές παραλίες του νησιού είναι ο Μαραθώνας και η Αγία Μαρίνα. Δημοφιλές τουριστικό κέντρο αποτελεί επίσης το επιβλητικό Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, καθώς και πληθώρα εκκλησιών που διασώθηκαν μετά την τουρκοκρατία. Η πρώτη μας επίσκεψη ήταν στο  Μοναστήρι της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας που μοιάζει περισσότερο με φρούριο με ψηλούς τοίχους, γιατί χτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα από το φόβο των μοναχών για τους πειρατές.

Είναι ένα μεγάλο διώροφο κτίσμα με μια αυλή στο κέντρο, στην οποία υπάρχουν η εκκλησία και πλάι της ένας τριώροφος πύργος. Ο πύργος δεσπόζει στην κοιλάδα και χτίστηκε γύρω στο 1600.

Η εκκλησία είναι νεότερη και χτίστηκε γύρω στο 1800, στη θέση της παλαιότερης που κάηκε. Στην εκκλησία υπάρχει περίτεχνο σκαλισμένο τέμπλο, όμορφες τοιχογραφίες και η εικόνα της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας. Το Μοναστήρι ήταν πλουσιότατο και στην κατοχή του είχε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα τα περισσότερα μοναστηριακά κτήματα απαλλοτριώθηκαν και οι μοναχοί έφυγαν. Από το 1935 το Μοναστήρι έγινε γυναικείο και σε αυτό ζουν 10 μοναχές. Η Μονή γιορτάζει στις 15 Αυγούστου , οπότε γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι του νησιού.

Ξεκινήσαμε την πεζοπορική μας διαδρομή από το μοναστήρι ανηφορίζοντας προς το Ελλάνιο Όρος περίπου 40 πεζοπόροι. Περπατήσαμε στην αρχή ανάμεσα στα πεύκα και αργότερα μέσα σε θαμνώδη βλάστηση ανάμεσα σε βράχους  με κατεύθυνση τον παλαιό οικισμό του Ανιτσαίου και  τον Αρχαιολογικό χώρο του ιερού του Ελλάνιου Δία. Στη διαδρομή μας περάσαμε από μια σουβάλα, όπου αν και Σεπτέμβριος είχε μέσα αρκετό νερό, που σημαίνει  ότι πολύ παλαιά τη χρησιμοποιούσαν για το πότισμα των κοπαδιών τους. Η θέα του νησιού, αλλά και του Σαρωνικού Κόλπου από ψηλά είναι φανταστική. Υπάρχουν λιγοστά διάσπαρτα σπίτια και το τοπίο έχει βραχώδη μορφή, θαμνώδη βλάστηση με λίγες  ελιές και αμπέλια. Σε κάποιο σημείο συναντήσαμε την άσφαλτο που πάει στον παλιό οικισμό του Ανιτσαίου, ανατολικά της Παλαιάς Ράχης.Στη συνέχεια πήραμε το χωματόδρομο και το μονοπάτι που οδηγεί στο ναό του Ελλανίου Διός, στους πρόποδες του Ελλανίου Όρους, κάτω από την κορυφή του Προφ. Ηλία. Σήμερα πάνω στον αρχαίο ναό βρίσκεται κτισμένο το εκκλησάκι του Ταξιάρχη. Δίπλα στο ναό σώζεται ένας τοίχος από τους Ελληνιστικούς χρόνους και μια πέτρινη σκάλα. Αφού καθίσαμε και ξεκουραστήκαμε λίγο, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες. Η πρώτη θα επισκεπτόταν το  Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων. Εδώ περιθάλπονται διάφορα είδη άγριων ζώων, ως επί το πλείστον πουλιά, πληγωμένα, τις περισσότερες  φορές από ανθρώπινα χέρια, και στη συνέχεια, αφού θεραπευτούν, ελευθερώνονται στο φυσικό τους περιβάλλον, όπου και αν είναι αυτό. Είδαμε από το φράχτη τα διάφορα πουλιά, επί το πλείστον πελαργούς,  και στη συνέχεια με το πούλμαν κατεβήκαμε στην Πέρδικα. Οι λιγοστοί τουρίστες μας επισκέφτηκαν το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου που κτίστηκε γύρω στα 1904-1910, από τον Επίσκοπο Πενταπόλεως Νεκτάριο. Ο Νεκτάριος έζησε στο Μοναστήρι και πέθανε το 1920.Το 1961 ανακηρύχθηκε άγιος. Το Μοναστήρι βρίσκεται στο δρόμο για την Αγία Μαρίνα και απέχει 6 περίπου χλμ. από την πόλη της Αίγινας. Η εκκλησία έχει δύο ψηλά καμπαναριά και τέσσερις σειρές από παράθυρα, που για επιστέγασμα έχουν όλα κόκκινα τόξα. Η μονή είναι γυναικεία και ζουν σε αυτή 14 μοναχές. Η μνήμη του Αγίου γιορτάζεται στις 9 Νοεμβρίου. Η δεύτερη ομάδα ξεκίνησε για το  Ελλάνιο Όρος, που είναι το πιο ψηλό βουνό της Αίγινας. Έχει ύψος 532 μ. και στην κορυφή του βρίσκεται το Εκκλησάκι της Ανάληψης.

Κατά τη μυθολογία σε περίοδο μακρόχρονης ξηρασίας ο Αιακός παρακάλεσε το βροχοποιό Δία για να βρέξει. Οι παρακλήσεις του εισακούστηκαν, οι χρησμοί της Πυθίας βγήκαν αληθινοί και στη συνέχεια ο Αιακός έχτισε ένα ιερό προς τιμήν του Ελλάνιου Δία, στη σημερινή θέση Σφυρίχτρες. Από τον αρχαίο μύθο διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας η λαϊκή δοξασία πως, όταν η κορυφή του Όρους σκεπαστεί με σύννεφα, θα βρέξει.    Φαίνονται τα θεμέλια ενός μεγάλου οικοδομήματος και οι βάσεις από τρεις σειρές κολώνες.

Πιο ψηλά υπήρχαν δύο δεξαμενές νερού, ανάμεσα στα βράχια. Η θέα από την κορυφή του Ελλάνιου Όρους είναι φανταστική. Κυριολεκτικά αγναντεύεις όλον τον Σαρωνικό. Η κατάβαση προς το Σφεντούρι και στη συνέχεια στην Πέρδικα ήταν αρκετά δύσκολη και επίπονη.Στην Πέρδικα, στις όμορφες παραλίες της είχαμε το χρόνο για κολύμπι και γεύμα. Αρκετοί πήραν το καραβάκι και πέρασαν απέναντι στη Μονή για μπάνιο. Η Μονή είναι νησίδα σε απόσταση μικρότερη από 500μ. από το ακρωτήριο της Πέρδικας και 1800μ από το λιμάνι της Πέρδικας. Είναι πευκόφυτη, με οργανωμένη αμμουδερή παραλία και πολλά άλλα σημεία για μπάνιο. Το νησί είναι ιδιοκτησία της Ιεράς Μονής Χρυσολεόντισσας της Αίγινας και για αυτόν το λόγο έχει ονομαστεί Μονή. Η ιδιαιτερότητα του νησιού αυτού είναι ότι δεν κατοικείται, αλλά είναι καταφύγιο άγριων ζώων. Στο νησί υπάρχουν ενδεικτικά: ελάφια, αγριοκάτσικα, κρι-κρι, παγόνια και σκίουροι. Πολλά από αυτά είναι φιλικά- εξημερωμένα και πλησιάζουν τους επισκέπτες. Το νησί στη δυτική πλευρά είναι πευκόφυτο και η παραλία που προσεγγίζει το καΐκι από την Πέρδικα είναι οργανωμένη με ξαπλώστρες και καντίνα. Η ανατολική πλευρά του νησιού, δηλαδή η πλευρά που φαίνεται από την Αίγινα, είναι βραχώδης. Το νησί έχει ενδιαφέρον πεζοπορικό και οι κορυφές του νησιού είναι βραχώδεις και έχουν πανοραμική θέα στην Αίγινα - Πέρδικα, τη χερσόνησο των Μεθάνων και το  Αγκίστρι. Στο παρελθόν το νησί είχε αξιοποιηθεί τουριστικά με τη δημιουργία υποδομών κατασκήνωσης. Σήμερα στο νησάκι ο επισκέπτης θα παρατηρήσει ερείπια αυτών των τουριστικών υποδομών.

Αργά το απόγευμα το πούλμαν μας έφερε στην πόλη της Αίγινας , όπου κάναμε τις τελευταίες μας βόλτες μας, γευτήκαμε ωραία γλυκίσματα σε κάποια από τα μαγαζάκια της παραλίας, ήπιαμε το καφεδάκι μας και στη συνέχεια πήραμε το πλοίο της γραμμής για Πειραιά. Φτάσαμε στη Νίκαια ικανοποιημένοι από την εκδρομή μας, στο όμορφο και κοντινό  αυτό νησάκι του Αργοσαρωνικού.

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•