Όπως συνηθίζουμε κάθε χρόνο έτσι και  για φέτος για να γιορτάσουμε την «Παγκόσμια  ημέρα  πτηνών», που εορτάζεται την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη, προγραμματίσαμε  εξόρμηση σε κάποιον υγροβιότοπο. Επιλέξαμε τον υγροβιότοπο της Στροφυλιάς, στη λιμνοθάλασσα του Κοτυχίου και αποφασίσαμε να περάσουμε  ένα όμορφο Σαββατοκύριακο στη Δυτική Πελοπόννησο. Ξεκινήσαμε λοιπόν το Σάββατο 3 Οκτωβρίου, πρωί  κατά τις 7:30 από τη Νίκαια και αφού παραλάβαμε  κάποιους  φίλους μας από το μετρό Αιγάλεω κατευθυνθήκαμε προς την Κόρινθο.  Αφού κάναμε  μια σύντομη στάση στο Κιάτο  φύγαμε για Πάτρα, αφήσαμε δεξιά μας τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, παρακάμψαμε την Πάτρα και τελικά φτάσαμε  στον προορισμό μας ,στη λιμνοθάλασσα Κοτυχίου. Εδώ στο παρατηρητήριο πουλιών ξεναγηθήκαμε και με τα κιάλια παρατηρήσαμε τα πουλιά που αυτόν τον καιρό βρισκόντουσαν  στη λιμνοθάλασσα.

Η λιμνοθάλασσα Κοτύχι, η μεγαλύτερη λιμνοθάλασσα της Πελοποννήσου, έχει έκταση περίπου 7.500 στρέμματα και μέσο βάθος 1 μέτρο  και χωρίζεται από το Ιόνιο πέλαγος με στενή αμμολωρίδα μήκους 5χλμ. Μέσα της ζουν αρκετά ψάρια όπως λαβράκια , κέφαλοι, τσιπούρες και χέλια. Αποτελεί σημαντικό τόπο ξεκούρασης για πολλά αποδημητικά πουλιά και  έχουν παρατηρηθεί πάνω από 100 είδη πουλιών, γιατί βρίσκεται ακριβώς επάνω στο δυτικό διάδρομο της αποδημίας των πουλιών. Εδώ παρατηρούνται   λευκοτσικνιάδες, σταχτοτσικνιάδες και πορφυροτσικνιάδες με ψηλά πόδια κι αρχοντικό βάδισμα, κατάμαυροι κορμοράνοι, ερωδιοί, φαλαρίδες και σκουφοβουτηχτάρια που κάνουν εντυπωσιακά μακροβούτια, χαλκόκοτες με πορφυρές και γαλάζιες ανταύγειες, χουλιαρομύτες με εντυπωσιακό ράμφος, φοινικόπτερα, πελαργοί, αγριόχηνες με υπέροχο πέταγμα αλλά και χελιδόνια, τσαλαπετεινοί, γεράκια, τρυγόνια, γλαρόνια κ.ά. που σταματούν να ξεκουραστούν και να τραφούν.

Η λίμνη βρίσκεται στο Δάσος της Στροφυλιάς και μαζί με τις λιμνοθάλασσες του Προκόπου, τη λίμνη-έλος Λάμια και του Πάπα (Καλόγριας) προστατεύεται από τη συνθήκη Ραμσάρ. Στη συνέχεια κάναμε έναν όμορφο περίπατο στο δάσος της Στροφυλιάς που αποτελεί ένα μαγευτικό παράκτιο μωσαϊκό βιότοπων. Υπάρχουν πάνω από 5.000 στρέμματα αμμώδεις παραλίες, αμμοθίνες με τους θαλάσσιους κρίνους, λιμνούλες με τους καλαμιώνες, θαμνώδεις εκτάσεις και δάση βελανιδιάς και πεύκων, που καθρεφτίζονται μέσα στα νερά των ελών. Ανάμεσα στις χρυσές αμμοθίνες της Καλογριάς και το ακρωτήρι Κουνουπέλι, απλώνεται το μεγαλύτερο παραθαλάσσιο δάσος της Ελλάδας και ένα από τα σημαντικότερα της Μεσογείου, το δάσος της Στροφυλιάς. Εδώ επικρατούν εκπληκτικής αισθητικής αξίας σχηματισμοί κουκουναριάς ,γνωστή και ως "στροφυλιά" .

Η πεζοπορία μας κατέληξε στη παραλία της Καλογριάς  όπου βρίσκονταν και οι τουρίστες μας για να απολαύσουν το μπάνιο τους μιας και ο καιρός ήταν ακόμα αρκετά ζεστός. Όλοι μαζί στη συνέχεια επισκεφτήκαμε την ακρόπολη Δυμαίων στο ακρωτήριο του Αράξου , στα Μαύρα βουνά . Τα τείχη του κάστρου ήταν κυκλώπεια, είχαν μήκος 200 μέτρα, 10 μέτρα ύψος και 5 μέτρα πάχος. Πιθανότατα χτίστηκε περί το 1300 π.Χ., και έμεινε σε χρήση μέχρι την ενετοκρατία αλλά  χρησιμοποιήθηκε ξανά το 1943 από τις ιταλικές και γερμανικές δυνάμεις κατοχής που γκρέμισαν μέρος των τειχών για να ανοίξουν είσοδο για αυτοκίνητα και να κατασκευάσουν πολυβολεία. Η θέα από το κάστρο ήταν εξαιρετική προς τη λιμνοθάλασσα και τη γύρω περιοχή. Επόμενος σταθμός μας η μονή Βλαχέρνας. Το ιστορικό αυτό βυζαντινό μοναστήρι της Παναγιάς της Βλαχέρνας, βρίσκεται στην Κάτω Παναγιά και έχει πάρει το όνομα της από την ομώνυμη Μονή στην Κωνσταντινούπολη. Πιθανολογείται ότι ιδρύθηκε πριν τον 9ο αιώνα και κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας κυριεύτηκε από τους Φράγκους. Εκεί μέσα σώζονται τάφοι παλαιών Φράγκων μεγιστάνων με κομψά ανάγλυφα οικόσημα με λατινικές επιγραφές.

Εδώ υπάρχει το κατακόρυφο ηλιακό ρολόι που κοσμεί το ναό της Μονής  και είναι κατασκευασμένο από λευκό μάρμαρο, ενσωματωμένο στον νοτιανατολικό τοίχο του ναού. Θυμίζει το μισό κομμάτι  ενός λουλουδιού με 26 πέταλα και κάθε πέταλο  δείχνει την  αντίστοιχη ώρα.  Το μοναστήρι σήμερα έχει μετατραπεί σε ίδρυμα όπου βρίσκουν άσυλο αρκετοί αναξιοπαθούντες συνάνθρωποί μας . Φεύγοντας πήραμε το δρόμο για τον Πύργο και την Κυπαρρισία. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στο Natura club κοντά στο Καλό Νερό και τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας με την υπέροχη θέα στη θάλασσα του Ιονίου. Κάποιοι απόλαυσαν ένα μπανάκι στην πισίνα  ενώ κάποιοι άλλοι απόλαυσαν το όμορφο ηλιοβασίλεμα στο μπαλκονάκι. Η βραδιά έκλεισε με το δείπνο και ζωντανή μουσική από την πολύ καλή ορχήστρα και χορό μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Την Κυριακή ξυπνήσαμε με κέφι, φορτώσαμε τις βαλίτσες μας και ξεκινήσαμε για το οροπέδιο της Φολόης. Μαζί μας ήταν ο φίλος του Φυσιολάτρη και πρόεδρος  του Φυσιολατρικού Ορειβατικού συλλόγου  « Επτάλοφος» κ.Παν.Αχιλλεόπουλος και μας συνόδευσε στο δάσος της Φολόης. Το δάσος της Φολόης στην καρδιά της Πελοποννήσου, μόλις 25 χλμ από την Αρχαία Ολυμπία, είναι ένα από τα σημαντικότερα δάση βελανιδιών. Καλύπτει μια έκταση 42 χιλιάδων στρεμμάτων και βρίσκεται κοντά στον ποταμό Ερύμανθο, όπου κατά τη μυθολογία ο Ηρακλής σκότωσε τον Ερυμάνθιο κάπρο. Στο δάσος κυριαρχούν οι ψηλές ευθύκορμες βελανιδιές που ο πλούσιος καρπός τους χρησίμευε στην αρχαιότητα στην υφαντουργία και στη βυρσοδεψία. Στις μέρες μας εδώ  συναντάμε αλεπούδες, νυφίτσες, κουνάβια, σκαντζόχοιρους, χελώνες, και πολλά πτηνά,  όπως πέρδικες, τρυγόνια, κορυδαλλούς, δρυοκολάπτες, κουκουβάγιες και άλλα ενώ στο παρελθόν μπορούσε να συναντήσει κανείς και ζαρκάδια, ελάφια και αγριογούρουνα. Εδώ πεζοπορήσαμε σε δυο διαδρομές . Η πρώτη, διάρκειας περίπου 3 ωρών , ήταν στο μονοπάτι της γραβάτας μέσα στις βελανιδιές, που ήταν σημαδεμένο με γραβάτες  καρφωμένες στους κορμούς των δένδρων. Οι εμπνευστές της ιδέας του μονοπατιού με αυτό τον τρόπο ήθελαν να δείξουν ότι οι άνθρωποι των γραφείων με γραβάτες που έκαναν καθιστική ζωή  έπρεπε να τις βγάλουν και να έλθουν να περπατήσουν στη φύση. Η διαδρομή ξεκίνησε από το εκκλησάκι του Αϊ-γιώργη κοντά στην Πέρσαινα  και κατέληξε κοντά στο γραφικό χωριό Κούμανι.

Η δεύτερη και ωραιότερη διαδρομή έγινε στο μονοπάτι των «Κενταύρων» που  ξεκινάει στο τελείωμα του πρώτου μονοπατιού και μετά από 3,5 ώρες πορείας καταλήγει στο χωριό Κλινδιά. Οι Κένταυροι ήταν γνωστοί από την ελληνική μυθολογία ότι είχαν σώμα αλόγου και στήθος, χέρια και κεφάλι ανθρώπου και ζούσαν στο δάσος της Φολόης.
Η πολύ όμορφη αυτή διαδρομή  συναντά τον Ομηρικό ποταμό Σελλήεντα και ανηφορίζει προς το χωριό Κλινδιά. Εδώ ήδη είχαν φτάσει και η υπόλοιπη παρέα της εκδρομής και όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε για γεύμα σε ταβέρνα του χωριού Κούμανι .

Κατευχαριστημένοι από ότι ζήσαμε αυτό το Σαββατοκύριακο μέσα στη θαυμάσια φύση πήραμε το δρόμο της επιστροφής με τις μπαταρίες γεμάτες να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητα.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•