- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 06 Δεκεμβρίου 2015 06 Δεκεμβρίου 2015
Στις 7:15 του Σαββάτου 7 Νοέμβρη φύγαμε από τη Νίκαια και στις 7:30 παραλάβαμε αρκετούς “οικολόγους” φίλους από το Αιγάλεω. Μια ημίωρη στάση στο Σπαθοβούνι και περνώντας μέσα από το Άργος κατηφορίσαμε παραλιακά προς το Άστρος Κυνουρίας.
Στις 11 παρά κάτι φτάσαμε στον υγρότοπο Μουστού, όπου μας περίμενε η Κατερίνα από το Περιβαλλοντικό Κέντρο Πάρνωνα-Μουστού, για να μας ξεναγήσει. Είχε ήδη εγκαταστήσει ένα τηλεσκόπιο δίπλα σε έναν από τους ενημερωτικούς πίνακες και μας έδωσε κιάλια, για να παρατηρήσουμε τα πουλιά, που αυτήν την εποχή αφθονούν στο μοναδικό αυτό βιότοπο. Πήρε το όνομά του από το γεγονός ότι από το παλιό λιμάνι στην περιοχή του Άστρους γινόταν η φόρτωση του μούστου, αφού η περιοχή της Θυρέας φημιζόταν για τους αμπελώνες της. Είναι ο σημαντικότερος και ο μόνος αξιόλογου μεγέθους υγρότοπος στην ανατολική Πελ/νησο και ο πρώτος που συναντούν τα μεταναστευτικά πουλιά που ακολουθούν τις ανατολικές ακτές της Ελλάδας προς το βορρά. Σε ένα χαμηλότερο επίπεδο μπορεί ακόμα κανείς να κολυμπήσει στα ιαματικά νερά του υγρότοπου. Μπορέσαμε να δούμε αρκετούς σταχτοτσικνιάδες, βουτηχτάρια, νερόκοτες, αγριόπαπιες, φαλαρίδες, μέχρι και έναν μοναχικό κύκνο. Η βίδρα, όπως και κάποια νερόφιδα που κατοικούν εδώ δεν μας έκαναν την τιμή να εμφανιστούν εκείνο το πρωινό.
Αφού τελείωσε η ενημέρωση στο σημείο συνάντησης, ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας όλοι μαζί, δίπλα στο “βαυαρικό κανάλι” και τους πλούσιους καλαμιώνες και τα αρμυρίκια, και λίγο πριν φτάσουμε στην έξοδό του προς τη θάλασσα, σταματήσαμε, για να μας δώσει λίγες ακόμη πληροφορίες η Κατερίνα, μπροστά σε ένα από τα πολλά παρατηρητήρια. Την αποχαιρετίσαμε, φωτογραφηθήκαμε πάνω στο γεφυράκι κοντά στη θάλασσα και κατευθυνθήκαμε προς την παραλία του Αγ. Ανδρέα. 
Στα αριστερά μας και πίσω στο βάθος αφήσαμε το παράλιο Άστρος και αρχίσαμε να περπατάμε, έχοντας παρέα το κυματάκι και τη θαλάσσια αύρα, μια και ο ήλιος δεν ήταν και τόσο φιλικός μαζί μας με τους 20 και πλέον βαθμούς, μιας μέρας όχι φθινοπωρινής, θα έλεγε κανείς, αλλά καλοκαιρινής σχεδόν. Με γρηγορότερο ρυθμό προχωρούσαν οι πιο τολμηροί, οι οποίοι θα ανέβαιναν ως τη Σπηλαιόστρουγκα.
Περάσαμε τον ερειπωμένο παλιό ανεμόμυλο, που σήμερα-χωρίς το αδερφάκι του πια- βρίσκεται μέσα στη θάλασσα, στην παραλία του Αγ. Ανδρέα και στις 2 περίπου ώρες οι πεζοπόροι, καμιά 20αριά, έφταναν στο μικρό και γραφικό λιμανάκι του Αγ. Ανδρέα, με τα ψαροκάικα και τις 2 ταβερνούλες. Λίγα χιλιόμετρα πιο μέσα φαινόταν και ο Άγ.Ανδρέας, το γνωστό τσακώνικο χωριό, στην πλατεία του οποίου μπορεί κανείς να ακούσει και σήμερα τους γηραιότερους να μιλούν την τσακώνικη διάλεκτο. 
Στο μικρό βραχώδη λόφο, γνωστό και ως « νησί του Αγ. Ανδρέα» πάνω από το λιμάνι βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας οχυρωμένης πόλης Ανθήνης. Ακολουθήσαμε τον αρχαίο δρόμο, τα κράσπεδα του οποίου ήταν ευδιάκριτα, και φτάσαμε στην κορυφή, όπου έχει χτιστεί στα νεότερα χρόνια το εκκλησάκι του Αγ.Ανδρέα. Ξεκουραστήκαμε και κατηφορίσαμε προς τα ταβερνάκια στα ριζά του λόφου και δίπλα στο λιμανάκι. Η μια ταβέρνα είναι μάλιστα χτισμένη πάνω στα κυκλώπεια τείχη της αρχαίας κυνουριακής πόλης και πολύ κοντά σε κάποιον από τους πολλούς πύργους του τείχους του 5ου-4ου αι. π.Χ. Διάσπαρτο δομικό υλικό ( από τους ίδιους τους βράχους ) μπορεί να δει σήμερα ο επισκέπτης σε όλη την έκταση του λόφου.
Στη μικρή παραλιούλα δίπλα στο λιμανάκι κάποιοι τόλμησαν να κολυμπήσουν κιόλας, αφού έτσι κι αλλιώς ο καιρός το επέτρεπε. Μέχρι και ηλιοθεραπεία έκαναν! 
Οι « ορειβάτες » μας, καμιά εικοσαριά κι αυτοί, αφού εξερεύνησαν τη Σπηλαιόστρουγκα, επέστρεψαν στον Άγ. Ανδρέα και γευμάτισαν κι αυτοί μαζί με τους υπόλοιπους, αφού φυσικά έκαναν αναγνώριση του τοπίου με τα λείψανα του αρχαίου οικισμού. Χαρούμενοι κατηφόριζαν, επιστρέφοντας, το λόφο και κατευθύνονταν κι αυτοί προς κάποιο από τα ταβερνάκια, χωρίς ίχνος κούρασης, θα έλεγες στα πρόσωπά τους. 
Όσοι δεν πεζοπόρησαν, 5-6 άτομα, επισκέφθηκαν πρώτα τη Μονή Λουκούς, ένα από τα ομορφότερα και ενδιαφέροντα μοναστήρια της Αρκαδίας. Είναι αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, χτίστηκε το 12ο αι. στα ερείπια αρχαίου ιερού και διαθέτει σημαντική βιβλιοθήκη. Στην αυλή του μοναστηριού βλέπει κανείς γλυπτά από την παρακείμενη έπαυλη του Ηρώδη του Αττικού, καθώς και γλυπτά από το αρχαίο ιερό του Πολεμοκράτη, εγγονού του Ασκληπιού. Το καθολικό έχει χρησιμοποιήσει επίσης αρχαίο δομικό υλικό. Έπειτα παρέμειναν για λίγη ώρα στο παράλιο Άστρος και φυσικά είχαν φτάσει νωρίτερα από όλους τους πεζοπόρους στην παραλία του Αγ. Ανδρέα.
Φεύγοντας κατά τις 5 από το λιμάνι είδαμε κι ένα πετρόχτιστο τοξωτό γεφύρι, μισοκατεστραμμένο πια, πάνω από τον ποταμό Βρασιάτη, που εκβάλλει στην παραλία του Αγ.Ανδρέα. 
Σταματήσαμε για 45 περίπου λεπτά στο όμορφο παράλιο Άστρος, για καφεδάκι, βολτίτσα, μια και είναι πράγματι γραφικό και όμορφο το μέρος, έτσι όπως το παλιό κομμάτι σκαρφαλώνει αμφιθεατρικά πάνω στο λόφο. Η αλήθεια είναι βέβαια πως το καινούριο τμήμα σου δίνει εντελώς διαφορετική εντύπωση και δυστυχώς αυτό συμβαίνει με την είσοδο στο χωριό. Πάντως κάτω στο λιμάνι, όπου μπορεί κανείς να δει και τμήμα του τείχους της αρχαίας πόλης, η εικόνα είναι ευχάριστη και ικανοποιητική. Σε ένα ψηλότερο σημείο μάλιστα υπάρχει και ένας παλιός φάρος σε λόφο με πολλές φραγκοσυκιές και κάτω από αυτόν ένα σύγχρονο θέατρο για καλοκαιρινές εκδηλώσεις.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και μετά από μια σύντομη στάση στον Ισθμό φτάσαμε στη Νίκαια στις 9 παρά κάτι.
