- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 02 Μαρτίου 2016 02 Μαρτίου 2016
Την Κυριακή το πρωί , 24 Ιανουαρίου 2016, ξεκινήσαμε από τη Νίκαια με προορισμό το όρος Μαίναλο. Κάναμε μια στάση στο Σπαθοβούνι για καφέ και συνεχίσαμε για τη Βυτίνα με προορισμό την Ελάτη. Από μακριά φαίνονταν οι χιονισμένες κορφές του Μαινάλου. Αμέτρητοι θρύλοι και παραδόσεις συνδέονται με το βουνό, στο οποίο έζησαν θεοί και ήρωες της μυθολογίας. Το Μαίναλο ήταν η κατοικία του τραγοπόδαρου θεού των ποιμνίων και των βοσκών Πάνα . Τα ειδυλλιακά του τοπία ενέπνευσαν τον Γκαίτε, τον Βιργίλιο, τον Πουσέν και πολλούς άλλους ποιητές και φιλοσόφους και υμνήθηκαν από αυτούς. Σύμφωνα με το Βιργίλιο στο Μαίναλο «πάντα ακούγονται τα ερωτικά τραγούδια των βοσκών και του Πάνα, που παίζει τη φλογέρα του». Η φιλοσοφική τάση και σχολή της «Αρκαδίας» -παγκόσμια γνωστή και δημοφιλής μέχρι τις μέρες μας- στο βουνό αυτό οφείλει τη γέννησή της. 
Φτάσαμε λοιπόν στο ανατολικό Μαίναλο και λίγα χιλιόμετρα μετά την Ελάτη, κοντά στην Εφτακαρβελού και τη Τρανή βρύση με το χαρακτηριστικό εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, ξεκινήσαμε τη πορεία μας. Αφού ετοιμαστήκαμε βάζοντας γκέτες, γιατί το χιόνι ήταν αρκετό, πήραμε το χιονισμένο μονοπάτι. Περάσαμε μέσα από το πλάτωμα με τις καρυδιές και συνεχίσαμε μέσα στα πυκνά έλατα πάντα δίπλα στο μικρό ποταμάκι.
Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε τις πηγές των Αγ. Θεοδώρων, κοντά στο Πυργάκι, όπου έρρεε άφθονο νερό στο μονοπάτι και με δυσκολία περάσαμε τα τρεχούμενα νερά, ώστε να μη βραχούμε. Στη συνέχεια πήραμε το χωματόδρομο για το Μεθύδριο, ενώ μια ταμπέλα μας δείχνει ότι δεξιά μας λίγο ψηλότερα βρίσκεται το μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων. Σιγά- σιγά κατεβαίνοντας το χιόνι αρχίζει να λιγοστεύει και μετά από αρκετή ώρα, αφού περάσαμε το Μεθύδριο, φτάσαμε στην άσφαλτο, κοντά στη γέφυρα του Μυλάοντα ποταμού. Ο Μυλάοντας είναι το ποτάμι που φτάνει μέχρι τη Νυμφασία και εν συνεχεία χύνεται στον Τράγο ποταµό, όπου μαζί µε άλλα µικρά ποταµάκια σχηµατίζουν το Λάδωνα ποταμό.
Λίγα λεπτά ξεκούρασης δίπλα στη γέφυρα και ύστερα παίρνουμε το όμορφο μονοπάτι που κινείται δίπλα στο ποτάμι. Λίγο πιο κάτω διακρίνουμε γκρεμισμένα ερείπια ενός παλιού νερόμυλου, όπου έχει απομείνει μόνο η καρούτα (ο σωλήνας που έπεφτε το νερό από ψηλά, για να κινήσει τις μυλόπετρες). Συνεχίζοντας συναντάμε ένα ξύλινο γεφυράκι, στο σημείο όπου από τα αριστερά μας κατεβαίνει το ρέμα Μπαρμπά και χύνεται και αυτό στον Μυλάοντα ποταμό. 
Προχωρώντας ευθεία, κατά μήκος της κοίτης του ποταμού, φτάσαμε στο πέτρινο γεφύρι, όπου και σταματήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Πεζοπορώντας στο πλάι της κοίτης του Μυλάοντα ποταμού κάποια στιγμή ακούγαμε, εκτός από τον ήχο του ποταμού, που νόμιζες ότι σου «μιλούσε συνέχεια », και τον ήχο κάποιας φλογέρας. Στην αρχή παραξενευτήκαμε νομίζοντας ότι τα αυτιά μας μάς ξεγελούν, επηρεασμένοι από τους θρύλους για το θεό Πάνα, αλλά αφού σταματήσαμε και αφουγκραστήκαμε καλύτερα, ακούσαμε καθαρά τους ήχους κάποιας φλογέρας. Ένας ντόπιος τσοπάνης λίγο ψηλότερα καθισμένος πάνω σε ένα βράχο, φυλάγοντας ένα κοπάδι με κατσίκες, έπαιζε μια καταπληκτική φλογέρα. Αργότερα ρωτώντας στην ταβέρνα μας είπαν ότι ήταν ο γνωστός Κοκκώνης που παίζει φλογέρα και στα τοπικά πανηγύρια. 
Αφήνουμε τη διασταύρωση του μονοπατιού που ανηφορίζει για Βυτίνα και συνεχίζουμε ευθεία μέχρι το γεφύρι του Ζαρζίου. Έπειτα το μονοπάτι ανηφορίζει και φτάνει στο δρόμο της Παλαιάς Βυτίνας. Από εδώ η πρώτη ομάδα ακολούθησε την άσφαλτο και μετά από ένα χιλιόμετρο περίπου κατέληξε στην όμορφη Βυτίνα. Μια μικρή βόλτα αποζημιώνει όσους επισκέπτονται το τουριστικό αυτό θέρετρο. Είναι μία παραδοσιακή, πανέμορφη κωμόπολη με πέτρινα σπίτια χτισμένα από Λαγκαδινούς μαστόρους. Η πέτρα και το ξύλο, το σίδερο του καμινιού και οι κεραμοσκεπές είναι τα υλικά που συναντάει αυτός που θα επισκεφθεί τη Βυτίνα, στα 1033 μ. υψόμετρο, που χιονισμένη ήταν ακόμη πιο όμορφη. Παλαιότερα, όταν το βουνό ήταν « το φάρμακο της φυματίωσης », τους θερινούς μήνες η Βυτίνα κατακλυζόταν από κόσμο υψηλού οικονομικού επιπέδου, οι οποίοι κατέλυαν στα ελάχιστα ξενοδοχεία της ( Βίλα Βάλος, Αίγλη…, καθώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν τα δύο ερειπωμένα Σανατόρια, το ένα στην πλαγιά του Μαινάλου και το άλλο κοντά στα Μαγούλιανα. Στην πλατεία υπάρχουν αρκετά μαγαζάκια με τυροκομικά προϊόντα και ζυμαρικά, μέλι και καρύδια, αφεψήματα και ξυλόγλυπτα. Κοντά στην πλατεία υπάρχει και ο Άγιος Τρύφωνας, πετρόκτιστος ναός των αρχών του 19ου αιώνα, η βιβλιοθήκη και το Λαογραφικό Μουσείο, στο οποίο εκτίθενται : ποιμενικά γεωργικά, και υλοτομικά εργαλεία, παλαιές μηχανές, εργαλεία υποδηματοποιού, εκκλησιαστικά είδη και οικιακά σκεύη, αργαλειός, ενδυμασίες, στολές, και παλαιές φωτογραφίες. 
Η δεύτερη ομάδα συνέχισε προσπερνώντας τη Βυτίνα στο πράσινο μονοπάτι που κατηφορίζει από την Παλιά Βυτίνα στα Μαύρα Λιθάρια, συμπαγή ασβεστολιθικά πετρώματα στο ρου του Μυλάοντα, που το ποτάμι στο πέρασμα των αιώνων τα σμίλεψε σχηματίζοντας ένα μικρό εντυπωσιακό φαράγγι. Στην κάτω μεριά βλέπουμε το γεφύρι της Τζαβάραινας, πετρόχτιστο γεφύρι που συνέδεε παλαιότερα τα χωριά της Βυτίνας με τη δυτική Γορτυνία. Εδώ με θέα το φαράγγι και στο ειδικά διαμορφωμένο κιόσκι κάναμε μια μικρή στάση, για να ξεκουραστούμε. Στη συνέχεια το μονοπάτι ανεβαίνει και ξανακατεβαίνει αρκετές φορές στο ποτάμι, μέχρι που φτάνει στην πάνω μεριά της Νυμφασία και καταλήγει στην πλατεία του χωριού.
Η Νυμφασία της Αρκαδικής γης βρίσκεται σε υψόμετρο 840 μ. και πήρε το όνομά της από την ομώνυμη πηγή του χωριού. Σύμφωνα με τη μυθολογία, η "Νυμφασία πηγή" ήταν το μέρος όπου λούζονταν οι Νύμφες υπό το άγρυπνο βλέμμα του αρχαίου θεού της γονιμότητας των κοπαδιών Πάνα, ο οποίος τις παρενοχλούσε ( Εξ ου και ο λόγος που τις έπιανε « παν-ικός »). 
Σε όλη την πορεία μας, στο τελευταίο μισάωρο, βλέπαμε απέναντί μας το μοναστήρι της Κερνίτσας κουρνιασμένο πάνω στον πανύψηλο βράχο των 500 περίπου μέτρων ύψους, από τη στάθμη του Μυλάοντα ποταμού. Στην πλατεία του χωριού και στην ταβέρνα συναντήσαμε και τους υπόλοιπους, που μετά την επίσκεψή τους στη Βυτίνα ήρθαν με το πούλμαν στη Νυμφασία. Οι λιγοστοί τουρίστες μας επισκέφτηκαν τη μονή Κερνίτσης κοντά στη Νυμφασία , το άλσος της Βυτίνας και πέρασαν αρκετές ώρες στην όμορφη Βυτίνα.
Εδώ στην ταβέρνα της Νυμφασίας , όπου είχαν φτάσει νωρίτερα και οι πεζοπόροι με τους τουρίστες , γευματίσαμε και εμείς οι ορειβάτες και ύστερα πήραμε το δρόμο της επιστροφής μας. Ήταν μια ακόμα όμορφη πεζοπορία από τις πολλές που κάνουμε στο αγαπημένο βουνό του Φυσιολάτρη, το Μαίναλο.
Μπορείτε να μεταβείτε στη σελίδα του κ. Καρατζά για να δείτε το βίντεο που έφτιαξε από την εκδρομή.
