Μέγιστο το ενδιαφέρον πολλών παλιών, σταθερών και νέων φίλων για τη γιορτή του κάστανου στο όμορφο αρκαδικό χωριό, αφού χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε κι ένα έκτο ( ! ) πούλμαν για την εκδρομή μας. Ίσως κιόλας οι περισσότεροι αυτή τη φορά να προέρχονταν κι από άλλες περιοχές πέραν της Νίκαιας. Αφού παραλάβαμε μέχρι κι από την Κινέτα την τελευταία φίλη, κάναμε την απαραίτητη στάση στο Σπαθοβούνι και συνεχίσαμε μετά την Τρίπολη στον δρόμο για Άγ. Σώστη, Ρίζες, Τεγέα. Εδώ, ένα πούλμαν γεμάτο τουρίστες έκοψε δρόμο, για να επισκεφθεί το πολύ ενδιαφέρον Αρχαιολογικό Μουσείο Τεγέας και τον χώρο της Επισκοπής με τον ναό της Παναγίας, τον θεμελιωμένο επάνω στο αρχαίο θέατρο της πόλης ( ελληνιστικής εποχής ), τμήμα της αρχαίας αγοράς ( από την ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο ) και δυο παλαιοχριστιανικές βασιλικές 5^ου και 6^ου αι. μ.Χ.. Το ίδιο έκαναν και οι φίλοι ενός δεύτερου πούλμαν, το οποίο επίσης περιελάμβανε και αρκετούς ανθρώπους που δεν θα πεζοπορούσαν.  Στο Μουσείο οι επισκέπτες μας ξεχώρισαν τμήματα του εξαιρετικού αρχιτεκτονικού διακόσμου του ναού της Αλέας Αθηνάς, έργα του γλύπτη Σκόπα, καθώς και γυναικεία αγάλματα, μια υπερφυσική κεφαλή γενειοφόρου Ασκληπιού, πήλινα και μεταλλικά αναθήματα από τον ναό, επιτύμβιες στήλες, σαρκοφάγους και πολλά άλλα εκθέματα. Να σημειώσουμε ότι στον ναό της Αλέας Αθηνάς, όπως και σε άλλους ναούς, χρησιμοποιήθηκε το άριστης ποιότητας μάρμαρο, που παρήγαν τα Δολιανά ήδη από την αρχαιότητα.

Πήραμε στο Δραγούνι την τελική στροφή για το πετρόχτιστο χωριό του προορισμού μας και, αφού διανύσαμε μια όμορφη διαδρομή ανάμεσα σε καστανιές κερασιές, πεύκα και έλατα ακόμα, σταματήσαμε στο εκκλησάκι του Άη-Γιάννη, στο καστανόδασος λίγο έξω από τα Άνω Δολιανά. Μαζί με το Άστρος, που αποτελεί την έδρα της, τα Καστριτοχώρια, τον Άγιο Πέτρο, τη Σίταινα, τον Πλάτανο και πολλά άλλα όμορφα χωριά, τα Άνω Δολιανά ξεχωρίζουν ανάμεσα στα υπόλοιπα της Βόρειας Κυνουρίας.Είναι αμφιθεατρικά χτισμένα σε υψόμετρο πάνω από τα 1.000 μ. στις βόρειες πλαγιές του γοητευτικού Πάρνωνα και έχει φοβερή θέα προς την Τρίπολη, τον Χελμό, το Μαίναλο και την ορεινή Γορτυνία. Περιβάλλεται από μικρούς καταρράκτες, έναν από τους οποίους συναντήσαμε στο σημείο όπου στάθμευσαν τα λεωφορεία μας.Από εκεί ξεκίνησαν οι πεζοπόροι της 4ωρης διαδρομής κατηφορίζοντας προς τη ρεματιά ανάμεσα από τις καστανιές μέχρι που συνάντησαν το μονοπάτι Ε4. Στη συνέχεια πήραν το μονοπάτι και έφτασαν στη πλατεία των Άνω Δολιανών. Διέσχισαν τον Πλακόστρωτο δρόμο του χωριού και ύστερα άρχισαν να ανεβαίνουν τα σκαλάκια για το Δασικό χωριό. Προσπέρασαν το Δασικό χωριό και λίγο πιο κάτω από τις κεραίες συνέχισαν αριστερά την άσφαλτο που διασχίζει το καστανόδασος. Η θέα ψηλά από το λόφο φανταστική προς τα χωριά της Τεγέας και τον Πάρνωνα.Παντού αριστερά και δεξιά πελώριες καστανιές που κάπου κάπου ακουγόταν ο θόρυβος από κάποιο κάστανο πού έπεφτε στο χώμα  Σε κάποιο σημείο άφησαν το δρόμο και πήραν το μονοπάτι που μέσα από τις καστανιές φτάνει στο εκκλησάκι του Αη Γιάννη. Αφού σχεδόν όλοι μαζέψαν λίγα ή περισσότερα κάστανα που έβρισκαν στη διαδρομή τους  πήραν το δρόμο για την πλατεία του χωριού όπου ήδη είχε αρχίσει το πανηγύρι. Εκεί μαζί με όλους τους υπόλοιπους που είχαν ήδη φτάσει νωρίτερα γευτήκαν τις λιχουδιές με βραστά και ψητά κάστανα αλλά και αγριογούρουνο μαγειρεμένο με κάστανα. Οι υπόλοιποι ήδη  έκαναν μια σύντομη διαδρομή μιας περίπου ώρας μέχρι κάτω στο ρέμα κι ύστερα ως πάνω στο χωριό και μια άλλη μεγαλύτερη δύο ωρών στο ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων αποστάσεων Ε4. Αναστατώσαμε τη ρεματιά με τις χαρούμενες φωνές μας, ώσπου αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το χωριό.Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο του χωριού, όπου είχαν στηθεί πάγκοι με τις παντός είδους λιχουδιές και τα ποικίλα εδέσματα, τα κατασκευασμένα με κάστανο του τόπου από τις γυναίκες του τοπικού συλλόγου και στηθήκαμε στην ουρά, για να γευτούμε κι εμείς τις πρωτότυπες ιδίως καστανο... δημιουργίες. Γεμίσαμε τα πιατάκια μας, αγοράσαμε και σουβλάκια από την ψησταριά που είχε στηθεί σε μια άκρη του δρόμου και ψάξαμε να βρούμε κάποιο μέρος να τα φάμε. Οι ταβέρνες και οι καφετέριες ήταν μεν γεμάτες, αλλά πολλοί φίλοι κατάφεραν κάποια στιγμή να βρουν τραπέζι και να γευματίσουν κανονικά ή να πιουν καφεδάκι, τσαγάκι ή να δοκιμάσουν κάποιο καστανογλυκό, καρυδόπιτα ή κάτι άλλο εξ ίσου γευστικό και ... γεμάτο θερμίδες. Το Ιστορικό και Εθνογραφικό Μουσείο ήταν για κάποια ώρα ανοιχτό και μπόρεσαν να το επισκεφθούν αρκετοί φίλοι, μαθαίνοντας έτσι πολλά πράγματα για τα Άνω Δολιανά των παρελθόντων ετών μέσα από τα εκθέματά του. Φιλοξενείται στο οίκημα-πύργο του Χριστοφίλη, όπου είχαν ταμπουρωθεί οι Δολιανίτες με τον Νικηταρά επικεφαλής στις 18 Μαΐου του 1821 και κατάφεραν , 200 μόνο άντρες, να αποκρούσουν 2.000 Τούρκους. Το ίδιο έγινε και σε άλλα οικήματα βέβαια, πράγμα που η κοινότητα έχει φροντίσει να το δηλώνει στους επισκέπτες του χωριού με τις κομψές και διακριτικές πινακιδούλες πάνω σε αυτά. Αυτή είναι η περίφημη μάχη των Δολιανών. Κοντά στο Λαογραφικό Μουσείο, για να τιμηθεί ο Νικήτας Σταματελόπουλος,  ο  “ Τουρκοφάγος ”, κατόπιν αυτής της μάχης, υπάρχει σήμερα η μαρμάρινη προτομή του, με ανάγλυφες σκηνές από τη μάχη στο κάτω μέρος της. Κάθε 4 χρόνια, στις Ολυμπιάδες μάλιστα, σε ανάμνηση της νίκης, γίνεται εδώ αναπαράσταση της μάχης εκείνης. Ο καιρός υπέροχος και η ατμόσφαιρα διαυγής , η δροσιά δε απαιτούσε λίγη ζεστασιά όσο προχωρούσε η μέρα. Σε κάποια μαγαζάκια άναβε και ξυλόσομπα μάλιστα! Η μουσική έπαιζε συνεχώς και δεν άργησε να γεμίσει το χοροστάσι, ο ίδιος ο δρόμος δηλαδή κι η πλατεία του χωριού. Από τα μεγάφωνα ακούγονταν δημοτικά και παραδοσιακά τραγούδια και ο “Φυσιολάτρης” για άλλη μια φορά κατέστησε φανερή την παρουσία του και επέδειξε τη χορευτική του ... δεινότητα, φυσικά! Κάναμε τις βόλτες μας στα ανηφορικά και κατηφορικά δρομάκια του χωριού, τα πλακοστρωμένα με ντόπια λευκή μαρμαρόπετρα, απολαύσαμε τα όμορφα καλντερίμια με τα ξύλινα καγκελάκια, την εξωραϊσμένη πλατεία. Η αλήθεια είναι ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 το χωριό άρχισε να εξελίσσεται σε σημαντικό ορεινό θέρετρο της ορεινής Αρκαδίας. Τον χειμώνα όμως λιγοστοί είναι οι κάτοικοί του. Όπως μας είπαν κάποιοι ντόπιοι μάλιστα, μετά τις μέρες της γιορτής του κάστανου, φεύγουν και οι τελευταίοι σχεδόν κάτοικοί του για τα Κάτω Δολιανά, να ξεχειμωνιάσουν εκεί. Στις 3 η ώρα περίπου το πούλμαν με τους τουρίστες αναχώρησε για την Επισκοπή, όπου γευμάτισαν στην ταβέρνα του αναψυκτηρίου και αναχώρησαν έπειτα για Νίκαια. Όλοι οι υπόλοιποι συγκεντρωθήκαμε στις 17:30 στον χώρο, όπου βρίσκονταν τα πούλμαν και αναχωρήσαμε για τη βάση μας. Κάναμε μια στάση στον δρόμο και κατά τις 21:00 είχαμε όλοι επιστρέψει στα σπίτια μας, ευχαριστημένοι που συμμετείχαμε σε μια όμορφα οργανωμένη γιορτή σε ένα από τα ωραιότερα χωριά της Αρκαδίας και ίσως της Πελοποννήσου ολόκληρης.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•