- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 21 Φεβρουαρίου 2017 21 Φεβρουαρίου 2017
Το πούλμαν των ορειβατών και πεζοπόρων ξεκίνησε το πρωί από τη Νίκαια και, αφού πήρε κάποιους από το μετρό Αιγάλεω, έφυγε για Αλεποχώρι. Εδώ κοντά στην παραλία κάναμε μια μικρή στάση στα μικρά μαγαζάκια για καφέ ή κάποια τυρόπιττα κα στη συνέχεια προχωρήσαμε δίπλα στον Κορινθιακό κόλπο. Περάσαμε το χωριό Σχίνος και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε για τα Πίσια. Η διαδρομή πανέμορφη, μέσα σε δάσος από πεύκα που φτάνουν μέχρι και τη θάλασσα. Λίγο πριν τα Πίσια το πούλμαν άφησε τους ορειβάτες, που πήραν το χωματόδρομο για Παραβίρεζα. Σε μικρή απόσταση φεύγει δεξιά το μονοπάτι με έντονα σημάδια από εντούρο μηχανές και ανηφορίζει για το εκκλησάκι της Παναγίας της Φανερωμένης.
Σε μια ώρα περίπου, αφού απολαύσαμε τη θέα προς τις Αλκυονίδες νήσους στον Κορινθιακό, φτάσαμε στο εκκλησάκι και καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε. Από εδώ φεύγει αριστερά χωματόδρομος και στη συνέχεια μονοπάτι που ανεβαίνει στη μικρή και μεγάλη Ντουσκιά, στα όρη των Γερανείων.
Τα Γεράνεια είναι οροσειρά που εκτείνεται δυτικά του όρους Πατέρα στα Μέγαρα και βόρεια του Λουτρακίου. Πήρε το όνομά του από τους γερανούς που οδήγησαν τον Μέγαρο σε αυτά ή, κατά τον Παυσανία, λόγω του ότι η χερσαία απόληξη των Μεγάρων θυμίζει λαιμό γερανού. Οι νοτιοανατολικές παρυφές του καταλήγουν στις Σκιρωνίδες πέτρες (σημερινή Κακιά Σκάλα), απ΄όπου ο Θησέας γκρέμισε τον περιβόητο Σκίρωνα. Είναι ένα βουνό με πλούσια χλωρίδα και πανίδα και αποτελεί προστατευόμενη περιοχή Natura 2000.
Εμείς συνεχίσαμε ευθεία τα κόκκινα σημάδια που οδηγούν ψηλά στη ράχη Κουκουνάρι και στην πηγή Βαρικό, περπατώντας στις παρυφές της Παλιοβούνας. Φτάνοντας ψηλά στη ράχη και κοιτάζοντας προς τα βορειοανατολικά είδαμε από την άλλη μεριά τη Σαλαμίνα και στο βάθος τη Νοτιοανατολική Αττική, μεταξύ της Παραλιακής του Σουνίου και του Υμηττού. Ύστερα συνεχίσαμε για την κορυφή Πίντιζα, αφού συναντήσαμε και το κυκλικό πράσινο μονοπάτι που κατευθύνεται προς τα Πίσια.
Φανταστική η θέα από την κορυφή προς τον Κορινθιακό κόλπο, την Κόρινθο και τον Ισθμό από υψόμετρο πάνω από 1000μ. Αφήσαμε την κορυφή και τον κατεστραμμένο μετεωρολογικό σταθμό που είχε στηθεί κάποτε εκεί και, κάνοντας μια προσεκτική καταρρίχηση στα βράχια, προσεγγίσαμε το κίτρινο μονοπάτι που κατευθύνεται προς τον Όσιο Πατάπιο. Περάσαμε δίπλα από την πηγή που τροφοδοτεί το μοναστήρι αλλά και τη Βίλλα Γαλανόπουλου και κατηφορίσαμε προς το ανδρικό μοναστήρι Αγίων Αποστόλων.
Λίγο πριν φτάσουμε στη Μονή, ανεβήκαμε στην απέναντι κορυφή και αναρριχηθήκαμε στον μεγάλο βράχο, για να απολαύσουμε την όμορφη θέα προς τον Κορινθιακό κόλπο από το Λουτράκι μέχρι και το Κιάτο. Στη συνέχεια πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι, περάσαμε δίπλα από το ανδρικό μοναστήρι και, αφού περπατήσαμε αρκετή ώρα στο φιδωτό μονοπάτι, φτάσαμε στη Μονή του Οσίου Ποταπίου.
Εδώ συναντήσαμε και τους πεζοπόρους, που και αυτοί με τη σειρά τους έκαναν μια κυκλική διαδρομή και κατέληξαν στον Όσιο Πατάπιο. Όλοι μαζί επισκεφτήκαμε το μοναστήρι και στο προαύλιο μοιράστηκε η πίτα μας, αφού πρώτα έγινε προσκύνημα στο σπήλαιο και στο καθολικό του μοναστηριού, τη νέα εκκλησία της Κοιμήσεως, η οποία επίσης διαθέτει θαυμάσιες τοιχογραφίες.
Στο σημείο αυτό υπήρχε ασκηταριό ήδη από τον 13ο αι. Το σπήλαιο, στο οποίο φυλάσσεται σήμερα το σκήνωμα του αγίου ανασκάφτηκε, ώστε να αυξηθεί ο χώρος γύρω από το ασκητήριο κι έτσι βρέθηκε το ιερό λείψανο στα 1904, από τους κατοίκους του Λουτρακίου, με επικεφαλής τον ιερέα Κωνσταντίνο Σουσάνη. Είχε μεταφερθεί εκεί μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1453. Και στα 1952 αποφασίστηκε η ίδρυση της Μονής. Στο σπήλαιο βρέθηκε επίσης η κάρα της Αγ. Υπομονής, η μορφή της οποίας φαίνεται σε τοιχογραφία εντός του σπηλαίου, μαζί με άλλες δύο ολόσωμες, του Οσίου Παταπίου και του Οσίου Νίκωνος.
Το μοναστήρι γιορτάζει στις 8 Δεκεμβρίου και την Τρίτη του Πάσχα, ημέρα εύρεσης του λειψάνου, αλλά δεν είναι μόνο τότε που συρρέει πλήθος κόσμου. Το μοναστήρι αυτό δέχεται καθημερινά πάρα πολλούς προσκυνητές, μια και η φήμη του θαυματουργού αγίου έχει φτάσει ακόμα και στο εξωτερικό.
Κατά τις 3 έφτασαν στη μονή και τα άλλα δυο πούλμαν πού είχαν αναχωρήσει από τη Νίκαια στη 1 η ώρα το μεσημέρι με τους τουρίστες για Λουτράκι και Μονή Οσίου Παταπίου. Και αυτοί με τη σειρά τους ανέβηκαν στο μοναστήρι, προσκύνησαν το σκήνωμα του Οσίου Παταπίου, πήρε ο καθένας το κομμάτι της πίτας και απόλαυσαν τη θέα προς τον Ισθμό και τον Κορινθιακό κόλπο.
Από εκεί ψηλά κάναμε κι ένα ωραιότατο μάθημα γεωγραφίας, εφόσον είχαμε απλωμένο μπροστά μας το κοσμοπολίτικο πλέον Λουτράκι με την τεράστια παραλία του και στα δεξιά μας βλέπαμε τη λίμνη της Βουλιαγμένης, πίσω από την οποία βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος του Ηραίου. Από την άλλη πάλι, πέρα μακριά φαινόταν η γραμμή της διώρυγας της Κορίνθου με τα δύο άκρα της, το ένα κοντά στο Λέχαιο και το άλλο κοντά στα Ίσθμια. Σε αυτά περίπου τα σημεία κατέληγε και η ( ο ) δίολκος, ο δρόμος του 6ου αι. π.Χ. , πάνω στον οποίο σύρονταν τα πλοία από τον Κορινθιακό και το λιμάνι του Λεχαίου ως το λιμάνι των αρχαίων Κεγχρεών, αφού απαλλάσσονταν από το φορτίο τους.
Κατεβαίνοντας, μετά το προσκύνημα, είχαν ήδη βρεθεί και οι τυχεροί της πίτας και, αφού επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν, αναχωρήσαμε για Νεμέα. Πήρε το όνομά της από την κόρη του Ασωπού, που ακόμα διασχίζει και ποτίζει την πεδιάδα και τον αμπελώνας της. Συνδέεται μυθολογικά με τον πρώτο άθλο του Ηρακλή που έπνιξε το λιοντάρι, καθώς και με τα Νέμεα, που μαζί με τα Ίσθμια, τα Ολύμπια και τα Πύθια αποτελούσαν τους ιερούς πανελλήνιους αγώνες των αρχαίων Ελλήνων. Περίφημα ήταν από την αρχαιότητα τα κρασιά της Νεμέας και το ίδιο συμβαίνει και σήμερα στην περιοχή, όπου δραστηριοποιούνται πάρα πολλά οινοποιεία. Το αγιωργίτικο ή μαύρο Νεμέας είναι μια ποικιλία ιδιαίτερα προσφιλής στους οινοπαραγωγούς και καταναλωτές, ανάμεσα στα νεμεάτικα κρασιά, τα οποία διαπρέπουν και σε διεθνείς ακόμα διαγωνισμούς.
Η Νεμέα είναι βέβαια ιδιαίτερα γνωστή για τα εντυπωσιακά ερείπια του ναού του Δία, προς τιμήν του οποίου γίνονταν οι αγώνες, αλλά και για το αρχαίο στάδιο με το αποδυτήριο και τη θολωτή δίοδο, ευρήματα την αποκάλυψη των οποίων οφείλουμε στον Αμερικανό αρχαιολόγο Στέφεν Μίλλερ. Με δικές του προσπάθειες και χορηγίες Αμερικανών κυρίως δημιουργήθηκε το πολύ καλά οργανωμένο αρχαιολογικό πάρκο. Ο ίδιος επίσης αναβιώνει τα Νέμεα κάθε 4 χρόνια.
Τακτοποιηθήκαμε στα τραπέζια της ταβέρνας που είχαμε κλείσει εδώ στη Νεμέα και δεν άργησαν να φανούν τα προκαταρκτικά και το νεμεάτικο κρασάκι, όπως και να αρχίσει η μουσική και ο χορός. Τα διακόψαμε όμως αυτά, για να κόψουμε την πίτα μας και να δώσουμε τις απαραίτητες ευχές. Παρών και ο Πρόεδρος, ο Γενικός Γραμματέας και φυσικά και άλλα μέλη του Δ.Σ.
Ήρθε και το κύριο πιάτο και το επιδόρπιο και συνεχίσαμε έπειτα με περισσότερη και ποικίλη μουσική και μπόλικο κέφι και καλή διάθεση. Το χοροστάσι δεν έμενε ποτέ άδειο!
Γύρω στις 8 όμως έπρεπε να φύγουμε και το γλέντι διακόπηκε αναγκαστικά, αφού όμως είπαμε και μερικά αποχαιρετιστήρια τραγουδάκια από μικροφώνου. Επιστρέψαμε ικανοποιημένοι στη Νίκαια, ευχόμενοι να περάσουμε και του χρόνου έτσι όμορφα, ίσως και πάλι στη Νεμέα, στο ίδιο φιλόξενο μαγαζί, και αφού επισκεφθούμε και τα αρχαία της περιοχής αλλά και το ίδιο το χωριό, που είναι επίσης όμορφο ...
