- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 03 Απριλίου 2017 03 Απριλίου 2017
Με δύο πούλμαν σχεδόν γεμάτα ξεκινήσαμε, Παρασκευή, 24 Φεβρουαρίου, για Λαμία, όπου κάναμε μια σύντομη στάση, και Τέμπη έπειτα, όπου προσφέρθηκε το “κρύο γεύμα” του “Φυσιολάτρη”. Επισκεφτήκαμε και το εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής, η οποία μαρτύρησε σε αυτόν τον τόπο, και πήραμε την ανηφόρα προς την άσφαλτο, περνώντας από τα μικρά μαγαζάκια με τα γνωστά ενθύμια. 
Περάσαμε τη Λάρισα, τον Πλαταμώνα με το επιβλητικό και πολύ καλά διατηρημένο φράγκικο κάστρο, την Κατερίνη και πήραμε τον δρόμο για τη Χαλάστρα.
Στόχος μας την 1η μέρα της εκδρομής μας ήταν η επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Δέλτα Αξιού και συγκεκριμένα στο Κέντρο Πληροφόρησης Δέλτα Αξιού, στη Χαλάστρα. Στο Πάρκο εκβάλλουν 4 ποταμοί (ο Αλιάκμονας, ο Λουδίας, ο Αξιός-Βαρδάρης και ο Γαλλικός ποταμός) και με τις εκτεταμένες λιμνοθάλασσες δημιουργείται ένα από τα πιο σύνθετα υγροτοπικά συστήματα της Ελλάδας, το οποίο αποτελείται από αλμυρούς βάλτους, υγρολίβαδα, παράκτιες νησίδες, παρόχθια δάση και ορυζώνες ακόμα, όλα κατάλληλα ενδιαιτήματα για πολλά είδη πτηνών.
Γι΄αυτά κυρίως ενημερωθήκαμε στο Κέντρο, σε δύο ομάδες, μέσα από σύντομο βίντεο, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, κείμενα και τις σαφείς και πολλές λεπτομέρειες που μας παρουσίασε η νεαρή ξεναγός μας εκεί. 
Με τα πούλμαν μεταφερθήκαμε στις εκβολές του Γαλλικού ποταμού και συγκεκριμένα στο Καλοχώρι, όπου κάναμε μικρή βόλτα στη λιμνοθάλασσα, πάνω στο διαμορφωμένο μονοπάτι, ως το παράκτιο ανάχωμα, που κατασκευάστηκε, για να προστατεύεται ο οικισμός του Καλοχωρίου από τις πλημμύρες, και είδαμε από μακριά δυο μεγάλες ομάδες φοινικόπτερων- φλαμίνγκος, καθώς και άλλα είδη πουλιών, στα αβαθή νερά της. Είναι μια από τις πιο σημαντικές περιοχές του Εθνικού Πάρκου, καθώς φιλοξενεί μεγάλους αριθμούς πουλιών και άλλων οργανισμών, όλες τις εποχές του χρόνου. Η περίπτωση της λιμνοθάλασσας Καλοχωρίου είναι μοναδική στην Ελλάδα, καθώς πρόκειται για έναν “νέο” υγρότοπο που δημιουργήθηκε από τα μέσα της 10ετίας του ΄60, ως αποτέλεσμα καθίζησης του εδάφους.
Φύγαμε έπειτα για Καβάλα, όπου φτάσαμε σχετικά νωρίς, μετά κι από μια σύντομη στάση στη Μουσθένη. Μπαίνοντας στην πόλη, αφήσαμε στα δεξιά το Νοσοκομείο της και κατηφορίζοντας προς το λιμάνι περάσαμε μπροστά από το νεοκλασικό κτήριο-κόσμημα του Δημοτικού Ωδείου, που αποτελεί το αρχαιότερο από τα σπίτια που χτίστηκαν πριν το 1864 στην Καβάλα, μετά την έξοδο του ελληνικού πληθυσμού από τη χερσόνησο της Παναγίας και καταλήξαμε στο ξενοδοχείο μας.
Πήραμε τα δωμάτιά μας, ξεκουραστήκαμε λίγο και δειπνήσαμε στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου μας, που βρισκόταν κοντά στο λιμάνι. Γι΄αυτό τον λόγο κιόλας, όσοι θέλαμε, μετά το δείπνο κάναμε μια μικρή βόλτα προς την Παναγία, την παλιά συνοικία της Καβάλας. Στο λιμάνι τα ψαροκάικα ξεψάριζαν προσφέροντας ένα ωραίο για μας θέαμα, με τους ψαράδες σε παράταξη στην αποβάθρα να καθαρίζουν τα δίχτυα κάτω από το φως των προβολέων του πλοίου. Κοντά στις βάρκες των ψαράδων και οι φοίνικες και οι παλιοί κυβόλιθοι, τα αγάλματα και τα λοιπά μνημεία της περιοχής του λιμανιού ...
Η σύγχρονη πόλη αποπνέει μια αύρα ιδιαίτερη που οφείλεται στο πρόσφατο παρελθόν της. “Μέκκα του καπνού” ονομαζόταν άλλοτε και τη μνήμη αυτή διατηρούν ακόμα τα νεοκλασικά κτήρια και οι μεγάλες καπναποθήκες, που δηλώνουν την ύπαρξη μιας ακμαίας μεγαλοαστικής και αστικής τάξης. Υπάρχει και Μουσείο Καπνού στην πόλη. Επίκεντρο της ζωής κοντά στο λιμάνι η πλατεία Ελευθερίας, οι πεζόδρομοι, ο εμπορικός της δρόμος, η παλιά γειτονιά του Αγ. Νικολάου, τα πολυάριθμα μαγαζιά.
Το πρωί του Σαββάτου, 25 Φεβρουαρίου, μετά το πρωινό , ξεκινήσαμε για την εκδρομή μας στη Βουλγαρία και συγκεκριμένα στο χιονοδρομικό κέντρο του Μπάνσκο. Περάσαμε από τη Δράμα, την αξιοποιημένη και αρκετά τουριστική πλέον πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού της Ανατολικής Μακεδονίας, και φτάσαμε, περνώντας και από το κεφαλοχώρι του Κ. Νευροκοπίου, στην Εξοχή, στα σύνορα με τη γείτονα. Μετά τον έλεγχο ταυτοτήτων και διαβατηρίων πήραμε τον δρόμο για το χωριό Μπάνσκο, όπου φτάσαμε λίγο πριν τις 12. Βρίσκεται στις βόρειες πλαγιές του όρους Πιρίν και δεν θυμίζει σε τίποτα, θα έλεγε κανείς, ένα τυπικό βουλγαρικό χωριό. Πλήθος οι ξενοδοχειακές μονάδες, από πολλά μέρη κι οι τουρίστες που καταφθάνουν εδώ, για να χαρούν το αγαπημένο τους χειμερινό άθλημα, πάμπολλα τα μαγαζάκια για ενθύμια, εξοπλισμό και φαγητό, καφέ ή ποτό. 
Σχεδόν όλοι πήραμε τους αναβατήρες για το χιονοδρομικό κέντρο, τις “γόνδολες”, οι οποίες μετά από ένα μαγευτικό ταξίδι 20 περίπου λεπτών μας έφεραν ψηλά, στο πραγματικά εντυπωσιακό χιονοδρομικό, λόγω και των πολυδαίδαλων εγκαταστάσεών του, όπου και αποβιβαστήκαμε. Είχαμε τον χρόνο να κάνουμε τις βόλτες μας , να πλησιάσουμε την παγωμένη λίμνη, να επισκεφθούμε το σαλέ για ένα ρόφημα ή και φαγητό, να κάνουμε έλκηθρο ή σκι ακόμα, όσοι το επιθυμούσαμε, να τραβήξουμε πολλές φωτογραφίες από ψηλά, μαζί και με κάποιες παρέες μασκαρεμένων ξένων επισκεπτών, και να επιστρέψουμε πάλι κάτω στο χωριό. 
Εκεί μείναμε επίσης κάποια ώρα για καφέ, φαγητό, βόλτα και κατά τις 4 συγκεντρωθήκαμε, για να βρεθούμε στο ιστορικό και παραδοσιακό κέντρο του χωριού, πιο κάτω. Επισκεφθήκαμε το μοναστήρι της Αγ. Τριάδας, με το πολύ ενδιαφέρον τέμπλο, τον άμβωνα, τον Δεσποτικό θρόνο και την οροφή, ξύλινα όλα και ζωγραφισμένα με πολλά και έντονα χρώματα. Ο ναός με το καμπαναριό του αποτελεί το σύμβολο της πόλης, καθώς συμβολίζει για τους ντόπιους τον αγώνα που κάνανε, για να κρατήσουν τα ήθη και τα έθιμά τους κατά την εποχή της τουρκοκρατίας. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1810 και η τοποθεσία που χτίστηκε έγινε δωρεά από τους κατοίκους του Μπάνσκο. Το 1850 ξεκίνησε να κατασκευάζεται και το καμπαναριό που βρίσκεται στην αυλή του ναού.
Βγαίνοντας έξω από την εκκλησία βρεθήκαμε και στην κοντινή πλατεία της Αναγέννησης με το ολόσωμο άγαλμα του Οσίου Παϊσίου Χιλανδαρίου, του ντόπιου αγίου που μόνασε στην ομώνυμη αγιορείτικη Μονή. Βγάλαμε κι εδώ τις φωτογραφίες μας και φύγαμε, αφού ρίξαμε μια ματιά και στα πολύ συμπαθητικά μικρά ταβερνάκια, που βρίσκονται ολόγυρα στην πλατεία.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την Καβάλα, όπου έπρεπε να ετοιμαστούμε για το αποκριάτικο γλέντι μας σε ταβέρνα στο Περιγιάλι. Κατά τις 9:30 ήμαστε εκεί, μασκαρεμένοι κιόλας μερικοί, και μας σέρβιραν το δείπνο. Το γλέντι δεν άργησε να ανάψει και ο χορός, με τη συνοδεία της ζωντανής μουσικής του καταστήματος αλλά και με τη χαρούμενη παρέα των συνταξιούχων Λιπασμάτων Καβάλας, δεν είχε τέλος. Επειδή όμως είχαμε να ξυπνήσουμε νωρίς την επόμενη μέρα, φύγαμε για το ξενοδοχείο μας μετά τις 12. 
Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου, αρχίσαμε τη μέρα μας, μια μεγάλη ομάδα, με επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης, λίγα μόλις μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Μετά την ολοκλήρωση της ανακαίνισης του Μουσείου στα 2009, η νέα έκθεση έχει ως θέμα τη διαχρονική ιστορία της πόλης με τίτλο “ Νεάπολις-Χριστούπολις-Καβάλα”.
Ιδιαίτερα τα εκθέματα του Μουσείου, με ξεχωριστή αίθουσα για τα ταφικά ευρήματα της Αμφίπολης, όσα τουλάχιστον παρέμειναν σε αυτό το Μουσείο, μετά την ίδρυση του νέου. Επιτύμβια μνημεία, αγάλματα, επιγραφές, οδοδείκτες, νομίσματα, κοσμήματα, αγγεία πήλινα και μεταλλικά είναι μερικά μόνο από τα εκθέματα του Μουσείου της πρωτεύουσας του ανατολικότερου νομού της Μακεδονίας, που χρονολογούνται από τα προϊστορικά ως τα βυζαντινά χρόνια και ως την οθωμανοκρατία ακόμα .
Ακολουθήσαμε έπειτα τον δρόμο πλάι στο λιμάνι και φτάσαμε στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου, που ήταν κάποτε τζαμί. Σώζεται, λέει, εδώ, πάνω στη βάση ενός κίονα, το πρώτο πάτημα του Απ.Παύλου στη Μακεδονία. 
Λίγο πιο πάνω το πιο αναγνωρίσιμο σημείο της Καβάλας, κηρυγμένο ως διατηρητέο μνημείο, οι Καμάρες, αποτελούν το τελευταίο τμήμα ενός μεγάλου συστήματος ύδρευσης του τότε άνυδρου βράχου της Παναγίας, όπου βρισκόταν η αρχαία και η μεσαιωνική πόλη. Ξεκινούσε από τις υπώρειες του ορεινού όγκου της Λεκάνης, είχε μήκος 6,5 περίπου χλμ. και η λειτουργία του βασιζόταν στις πολύ καλά μελετημένες κλίσεις. Πήρε τη σημερινή του μορφή στα χρόνια του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς ( 1520-1530 ).Το Υδραγωγείο αυτό ύδρευσε την πόλη ως τις αρχές του 20ού αι. 
Ανηφορίσαμε στη συνέχεια προς την Παναγία, περνώντας από το τεράστιο σύμπλεγμα του οθωμανικού Ιμαρέτ, του φιλανθρωπικού, εκπαιδευτικού ιδρύματος και ιεροδιδασκαλείου, που ίδρυσε ο Μεχμέτ Αλή Πασάς ή Μοχάμεντ Άλι το 1817, στη γενέθλια πόλη του. Σήμερα είναι ξενοδοχείο πολυτελείας και οργανώνει επισκέψεις στους χώρους αυτού του μνημείου, κλασικού δείγματος ισλαμικής αρχιτεκτονικής.
Αφήσαμε στα δεξιά μας τα κρατητήρια της Βουλγαρικής Οχράνα, οικία Τούρκου καπνεμπόρου από τις αρχές του 20ού αι., Γυμνάσιο σήμερα και παλιά Εμπορική Σχολή, και, ακολουθώντας τις πινακίδες, φτάσαμε στο Κάστρο της πόλης, με την ωραία θέα προς το λιμάνι αλλά και προς τη Θάσο απέναντι, για να μην ξεχνάμε και τους αρχαίους οικιστές αυτής της πόλης... Η ακρόπολη που βλέπουμε σήμερα κατασκευάστηκε από τους Οθωμανούς πάνω στα ερείπια βυζαντινού κάστρου και χτίστηκε σε 2 φάσεις, το 1425 και το 1530. 
Περιηγηθήκαμε τον χώρο με τη δεξαμενή, τους χώρους αποθήκευσης των εφοδίων, τα καταλύματα της φρουράς, ανεβήκαμε και στον κυλινδρικό Πύργο και κατηφορίσαμε έπειτα προς το ξενοδοχείο. Η ακρόπολη ενωνόταν με τα τείχη της πόλης, τα οποία περικύκλωναν τη χερσόνησο της Παναγίας και ανακατασκευάστηκαν από τους Οθωμανούς στις αρχές του 16ου αι.
Δεν ξεχάσαμε να επισκεφθούμε, κατηφορίζοντας, το τζαμί του Χουσεΐν Μπέη ή της Μουσικής και, φυσικά, το όμορφο και μακεδονικής αρχιτεκτονικής “Κονάκι” του Μεχμέτ Αλή, του ιδρυτή της τελευταίας Αιγυπτιακής δυναστείας, κτίσμα του τέλους του 18ου αι, στην ομώνυμη πλατεία με τον μπρούντζινο έφιππο ανδριάντα του και τον ναό της Παναγίας, από τον οποίο πήρε και την ονομασία του ο βραχώδης λόφος της παλιάς πόλης. 
Στις 11 πια ξεκινήσαμε για την Ξάνθη, στα ανατολικά, ώστε να παρακολουθήσουμε το φημισμένο Καρναβάλι, που θα άρχιζε στη 1 και κάτι. Βγαίνοντας από την πόλη της Καβάλας, είχαμε την ευκαιρία να δούμε στον κεντρικό δρόμο το κτήριο Adolf Wix, Γερμανού βαρώνου και μεγαλεμπόρου, το γειτονικό του σημερινό Δημαρχείο, μικρογραφία ουγγρικού πύργου, χτισμένο από καπνέμπορο κι αυτό, στα 1895, το χάλκινο άγαλμα της Νίκης, μέσα στον Δημοτικό κήπο, μπροστά στο Δημαρχείο, και το Μέγαρο Τόκου, πάλι οικία καπνέμπορου, που σήμερα στεγάζει την Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, ενώ κάποτε λειτούργησε ως προξενείο και αργότερα δημαρχείο ως το 1937.
Η ουρά για την πόλη της Ξάνθης εμφανίστηκε πολύ νωρίς στον δρόμο μας και το ένα πούλμαν αναγκάστηκε να σταματήσει αρκετά έξω από την πόλη, ενώ το δεύτερο προχώρησε απλώς λίγο πιο πέρα , πιο κοντά στο σημείο, απ΄όπου θα άρχιζε η παρέλαση των αποκριάτικων αρμάτων και μασκαράδων. Κράτησε πάνω από 3 ώρες, ενώ πλήθος κόσμου από κοντινά αλλά και πολύ μακρινά μέρη συμμετείχε στο κέφι και στη φασαρία που δημιουργούνταν. 
Στο διάστημα της παραμονής μας στην Ξάνθη είχαμε το περιθώριο να κάνουμε και την περιήγησή μας στη γοητευτική αρχόντισσα, την παλιά πόλη κυρίως, με τα αρχοντόσπιτα των παλιών καπνεμπόρων, τα γραφικά λιθόστρωτα σοκάκια, τις μικρές πλατείες, τα όμορφα σαχνισιά στα σπίτια, τα ξεχωριστά σχολεία, που έχουν στεγαστεί τα περισσότερα σε παραδοσιακά νεοκλασικά αρχοντικά καθώς και οικοδομήματα που συνδυάζουν την τοπική με την οθωμανική αρχιτεκτονική, τις εκκλησιές. Αφού συγκεντρωθήκαμε, οι περισσότεροι, στην πλατεία με το παλιό ρολόι του 1859, μετά την παρέλαση, επισκεφθήκαμε το ονομαστό Λαογραφικό Μουσείο της πόλης, που στεγάζεται στο αρχοντικό Κουγιουμτζόγλου, το πρωτότυπο “Σπίτι της σκιάς”, το σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι, το παλιό Δημαρχείο και πολλούς άλλους ενδιαφέροντες χώρους μέσα στην παλιά πόλη, δίπλα στον ποταμό Κόσυνθο, στις όχθες του οποίου κάναμε βολτίτσα, περνώντας πάνω κι από τα γεφυράκια του.
Αργά το απόγευμα κατηφορίσαμε ως τα πούλμαν, περνώντας πολύ κοντά στα τεράστια συγκροτήματα των Καπναποθηκών της πόλης, και αναχωρήσαμε για Καβάλα, όπου δειπνήσαμε και πήγαμε για ξεκούραση. Όσοι ήθελαν βγήκαν για ένα ποτό στην πλατεία Ελευθερίας, όπου έσφυζε η ζωή της π
όλης...
Δευτέρα, 27 Φεβρουαρίου, φύγαμε για επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο και το Μουσείο Φιλίππων αλλά και για Κούλουμα στο γειτονικό ομώνυμο Πάρκο των Κρηνίδων. Κρηνίδες ήταν το αρχικό όνομα των Φιλίππων και μετονομάστηκαν από τον Φίλιππο Β΄, πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου. Σήμερα, εκτός των άλλων οι Κρηνίδες είναι χωριό γνωστό και για το πηλοθεραπευτήριό του, πολύ κοντά στο Βαπτιστήριο της Αγ. Λυδίας. 
Η ξεναγός μας περίμενε στις 9 έξω από τον αρχαιολογικό χώρο, όπου παραμείναμε μιάμιση ώρα περίπου, ξεκινώντας την ξενάγηση, αρχικά κάτω από τους ήχους του στερεοφωνικού συστήματος που έκανε τις πρόβες του για τη γιορτή που θα ακολουθούσε, από το θέατρο των Φιλίππων, το οποίο χρησιμοποιείται και στις μέρες μας, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φιλίππων το καλοκαίρι. Έχουν προστεθεί πολλά νέα καθίσματα, μια και βρέθηκαν κατεστραμμένα ή αφαιρεμένα τα περισσότερα εδώλια, έχει καθαριστεί ο κυκλικός χώρος της ορχήστρας με τη θυμέλη στο κέντρο, ενώ από τη σκηνή του ελληνιστικού-ρωμαϊκού θεάτρου μπορεί κανείς να συμπεράνει σήμερα τη μεγαλοπρέπεια που έδωσαν στο συγκεκριμένο τμήμα κάποτε οι Ρωμαίοι, υψώνοντας ένα πολυώροφο οικοδόμημα.
Αφού ξεναγηθήκαμε στην επιβλητική Βασιλική Α, κατηφορίσαμε προς την υποτιθέμενη φυλακή του Αποστόλου Παύλου. Στους Φιλίππους δίδαξε και ίδρυσε την πρώτη χριστιανική εκκλησία επί ευρωπαϊκού εδάφους και η λυδία ήταν η γυναίκα που πρώτη βαπτίστηκε χριστιανή. 
Ξεναγηθήκαμε κατόπιν και στον υπόλοιπο χώρο, κάτω από τον, δρόμο. Εδώ η ξεναγός μας έδειξε το σωζόμενο τμήμα της Εγνατίας Οδού, τη ρωμαϊκή αγορά με το πρόπυλό της και σταθήκαμε περισσότερο στη μισοτελειωμένη Βασιλική Β και το περίφημο παλαιοχριστιανικό Οκτάγωνο των Φιλίππων, με το ψηφιδωτό, κάτω από το οποίο υπάρχει Μακεδονικός τάφος. Επιστρέφοντας περάσαμε από τον ναό του Αυγούστου, από διάφορες ρωμαϊκές οικίες και ανηφορίσαμε προς το Μουσείο και τη γειτονική του Βασιλική Γ΄.
Πριν περάσουμε στο εσωτερικό του, αγναντέψαμε πέρα μακριά το πεδίο της μάχης των Φιλίππων, που έγινε το 42 π.Χ. με αντιπάλους τον Οκταβιανό και τον Μάρκο Αντώνιο από τη μια και τους δολοφόνους του Ιούλιου Καίσαρα από την άλλη, οι οποίοι και ηττήθηκαν εκεί. 
Στο Μουσείο αρχίσαμε την ξενάγηση από τα προϊστορικά βραχογραφήματα της περιοχής, προχωρήσαμε στα ευρήματα από τον προϊστορικό οικισμό της Ορθόπετρας (Ντικιλί Τας ), περάσαμε στις ενεπίγραφες στήλες που έχουν σχέση με τους Θασίους αποίκους, οι οποίοι πέρασαν στην “Περαία γη”, για να εκμεταλλευτούν τα χρυσωρυχεία και τα αργυρωρυχεία του Παγγαίου και σταθήκαμε περισσότερο, φυσικά, στα εκθέματα τα σχετικά με την ελληνιστική πόλη του Φιλίππου και τα κατοπινά ρωμαϊκά και παλαιοχριστιανικά χρόνια.
Επιγραφές, νομίσματα, κοσμήματα, αγάλματα, αγγεία πήλινα και μεταλλικά, κτερίσματα από τον Μακεδονικό τάφο στο Οκτάγωνο, αναφορά στο σπουδαιότερο οδικό έργο της αρχαιότητας στην περιοχή της Μακεδονίας, την Εγνατία Οδό, ανάγλυφο με τον Θράκα ήρωα-ιππέα, ένας σκελετός σε τάφο με τα κτερίσματά του, καθώς και αντικείμενα από την καθημερινή ζωή ή σχετικά με τα ταφικά έθιμα τράβηξαν την προσοχή μας για αρκετή ώρα.
Τελειώνοντας με την ξενάγηση, όσοι ήθελαν ανηφόρισαν προς την αρχαία ακρόπολη και τον βυζαντινό Πύργο ψηλά στον λόφο πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο.
Όλοι καταλήξαμε στο Πάρκο, όπου το γλέντι για τα Κούλουμα είχε ξεκινήσει και μοιράζονταν τα νηστίσιμα και το κρασάκι. Πήραμε τη θέση μας στα τραπέζια που είχαν στηθεί γι΄αυτόν τον λόγο και σε λίγο βρισκόμαστε κεφάτοι στο χοροστάσι, μπροστά από τα όργανα της ορχήστρας και τους μουσικούς. Ποντιακά, θρακιώτικα, νησιώτικα και άλλα τραγούδια γέμιζαν το Πάρκο αυτή την ηλιόλουστη μέρα, την πρώτη της Σαρακοστής, ενώ το κρασάκι ανέβαζε το κέφι... 
Κατά τις 2 έπρεπε να φύγουμε όμως, οι μεν πεζοπόροι για Παλιά Καβάλα, απ΄όπου θα γινόταν η διαδρομή η γνωστή ως “ Δρόμος του νερού”, η οποία ξεκινά λίγο έξω από το χωριό και καταλήγει στις Καμάρες, το τεράστιο αρχιτεκτόνημα, που κοσμεί την πόλη της Καβάλας, ενώ οι τουρίστες θα επισκέπτονταν τη Δράμα και τη Μονή Εικοσιφοίνισσας, πάνω στο Παγγαίον όρος. 
Η διαδρομή 3ωρη-4ωρη, σχεδόν 10 χλμ., και πολύ ενδιαφέρουσα ξεκινούσε με ένα ανηφορικό μονοπάτι περικλειόμενο από λεπτούς κορμούς δένδρων, με θέα στα δεξιά προς τον κάμπο των Φιλίππων και το Παγγαίο. Από τη στιγμή που έφτανες στη “Μάνα του νερού” , μικρή πηγή, το μονοπάτι σου αποκάλυπτε σιγά- σιγά το τεράστιο για την εποχή κατασκευής του έργο, με το οποίο το νερό κατέληγε στην πόλη της Καβάλας. Σχεδόν συνέχεια πατούσαμε πάνω στο λιθόκτιστο καλοδουλεμένο αυλάκι και καλυμμένο με λαξεμένες μαρμάρινες πλάκες, υλικό παρμένο μάλλον από τον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων, μια και τα κράσπεδα του δρόμου αποτελούνταν από κιονίσκους, πιθανότατα κομμένους στη μέση κατά μήκος. Κατά διαστήματα ο πεζοπόρος βλέπει ενημερωτικές πινακίδες για την ιστορία αυτού του δρόμου, για τις κρήνες του, που όλες κοιτούν προς τα κάτω και όχι προς τον διαβάτη, για τα έργα επισκευής του, για τους χορηγούς τους, για τις 5 γέφυρες που συναντάς, αλλά και για τις αποστάσεις.Το μεγαλύτερο και ομορφότερο παλιό πέτρινο γεφύρι, το οποίο γειτονεύει μάλιστα με τη σύγχρονη γέφυρα, έχει 3 τόξα, με το κεντρικό του σε 2 σειρές, λόγω του μεγάλου βάθους της χαράδρας. 
Οι τουρίστες επισκέφθηκαν στη Δράμα τις Πηγές της Αγίας Βαρβάρας με τον όμορφα διαμορφωμένο χώρο, με τις λιμνούλες και τα καταρρακτάκια, τα μνημεία του χώρου και κάθισαν για λίγο στις καφετέριες.
Έπειτα, ανηφόρισαν προς το “ χρυσοφόρον” κάποτε Παγγαίον, όπου δεσπόζει σε εξέχουσα τοποθεσία το μοναστήρι της Παναγιάς Εικοσιφοίνισσας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 753 μ. στη βόρεια πλευρά του Παγγαίου και ιδρύθηκε αρχικά τον 5ο αι. μ.Χ., ενώ ουσιαστικά η ίδρυση της μονής ανάγεται στον 8ο αι.από τον Άγιο Γερμανό. Πήρε το όνομά της μάλλον από το γεγονός ότι η εικόνα της Παναγίας εξέπεμπε φοινικούν, δηλαδή κοκκινωπό, φως.
Το καθολικό της μονής, που χτίστηκε ξανά τον 11ο αι., τιμάται στα Εισόδια της θεοτόκου και είναι σταυροειδής με τρούλο ναός, με τέμπλο βαρύτιμο, ξυλόγλυπτο, και αγιογράφηση σημαντική, καθώς και λειψανοθήκες αγίων. Η μονή έχει συνδέσει το όνομά της με μεγάλες συμφορές, όπως το μαρτύριο των 172 μοναχών στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, καθώς και με φοβερές λεηλασίες στα χρόνια της Βουλγαρικής κατοχής, ενώ συνέβαλε σημαντικά στη Ελληνική Επανάσταση και την παιδεία του Έθνους.
Το βράδυ, το τελευταίο μας στην Καβάλα, δειπνήσαμε και βγήκαμε για μια αποχαιρετιστήρια βόλτα στην πόλη. Ετοιμάσαμε τις αποσκευές μας και κοιμηθήκαμε.
Τρίτη, 28 Φεβρουαρίου, πήραμε το πρωινό μας, φορτώσαμε τις βαλίτσες και ξεκινήσαμε για την Αμφίπολη, όπου θα γινόταν ξενάγηση πρώτα στο Μουσείο κι έπειτα στα τείχη της αρχαίας πόλης και την ξύλινη γέφυρα.
Περιηγηθήκαμε στις αίθουσες του Μουσείου και παρατηρούσαμε στις προθήκες τα σημαντικά εκθέματα που έχουν αποδώσει οι μέχρι στιγμής έρευνες και ανασκαφές στη σημαντική αυτή πόλη-αποικία των Αθηναίων στα παράλια της ανατολικής Μακεδονίας, η ίδρυση της οποίας, στα 437 π.Χ., αποσκοπούσε στην εκμετάλλευση των χρυσοφόρων κοιτασμάτων του Παγγαίου και της ξυλείας της περιοχής. Εδώ έγινε εξάλλου και η ομώνυμη μάχη κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών. Η πόλη γνώρισε μεγάλη εμπορική και πολιτιστική δραστηριότητα στα κατοπινά ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια. 
Αγάλματα, ειδώλια λίθινα και πήλινα, επιτύμβιες στήλες, χρυσά κοσμήματα – κτερίσματα σε τάφους, αγγεία εισηγμένα και ντόπια, αφιερώματα από τα ιερά προς τιμήν θεοτήτων τοπικού χαρακτήρα αλλά και αιγυπτιακών και ανατολικών θεοτήτων, όπως η Ίσιδα, η Κυβέλη καιο αγαπημένος της Άττις, ο “Εφηβαρχικός Νόμος” για την εκπαίδευση των νέων, αντικείμενα καθημερινής χρήσης και πολλά ευρήματα στις προθήκες, από τη νεολιθική εποχή έως τους βυζαντινούς χρόνους, μας τράβηξαν την προσοχή και το ενδιαφέρον.
Έξω από το μουσείο ο ξεναγός μας μίλησε για τα τείχη της πόλης και συγκεκριμένα για την πύλη στο πλάι της εισόδου και μας έδειξε, από πολύ μακριά όμως, το σημείο, όπου βρίσκεται ο περιβόητος λόφος Καστά ή Τύμβος με τα περιλάλητα ευρήματά του... 
Φύγαμε με τα πούλμαν για τον περιφραγμένο χώρο, λίγο μακρύτερα, όπου φυλάσσεται ένα μεγάλο τμήμα των μεγαλοπρεπών τειχών. Ξανά στα πούλμαν για την αρχαία ξύλινη γέφυρα του Στρυμόνα, βόρεια της πύλης Γ. του τείχους, έργο του τέλους του 5ου αι. π.Χ., που αναφέρεται και στο έργο του Θουκυδίδη. Βλέπει κανείς σήμερα 101 ξύλινους πασσάλους, ευτυχώς στεγασμένους, από τα κλασικά ως και τα βυζαντινά χρόνια, από τη μία όχθη μόνο του ποταμού. Δυστυχώς χάθηκε το υπόλοιπο τμήμα μέσα στο ποτάμι αλλά και απέναντι ... 
Αφού τελείωσε η περιήγησή μας στην αρχαία πόλη και τη γέφυρα, βρεθήκαμε και στο σημείο, όπου σήμερα είναι στημένο το τεράστιο λιοντάρι της Αμφίπολης, όπου ακούσαμε κάποια σχετικά στοιχεία, ακόμα και για την πιθανή θέση του στην κορυφή του Τύμβου Καστά, αποχαιρετίσαμε τον ξεναγό μας και πήραμε τον δρόμο πια της επιστροφής.
Όμως είχαμε και κάτι ακόμα στο πρόγραμμά μας: τον γύρο της Βόλβης και μια μικρή πεζοπορία στα Μακεδονικά Τέμπη.
Οι πεζοπόροι έκαναν μια διαδρομή δύο ωρών περίπου στα Στενά της Ρεντίνας ή τα Μακεδονικά Τέμπη ή ακόμα και Κοιλάδα των Κλεφτών, όπως επίσης είναι γνωστή η κοιλάδα αυτή που ξεκινά από τα δυτικά και το χωριό Ρεντίνα, κοντά στη λίμνη Βόλβη και καταλήγει στον Στρυμονικό κόλπο. Είναι περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και σημαντικός βιότοπος, που προστατεύεται από τη συνθήκη Ραμσάρ. Διασχίζεται σε όλο του το μήκος από τον ποταμό Ρήχειο, έχει πυκνή βλάστηση, πλούσια πανίδα και παρουσιάζει μεγάλο οικολογικό και ιστορικό ενδιαφέρον, αφού στον λόφο ψηλά δεσπόζει το Κάστρο της Ρεντίνας και στη δυτική είσοδό του βρίσκεται ο μεταβυζαντινός ναός της Αγ. Μαρίνας. Η διαδρομή ξεκίνησε από το Σταυρό και κινήθηκε παράλληλα με τον ποταμό Ρήχειο. Η οργιώδης βλάστηση της μικρής αυτής κοιλάδας ίσως να είναι αυτή που ενέπνευσε το τραγικό ποιητή Ευριπίδη να γράψει το έργο του "Βάκχες", στο οποίο περιγράφεται ένα τοπίο που συναντάμε ακριβώς σ΄αυτή την περιοχή. Είναι γνωστό ότι ο ποιητής πέθανε και τάφηκε εδώ, πιθανότατα κοντά στο σημερινό εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας. Φτάνοντας δυτικά του κάστρου της Ρεντίνας πήραμε το πέτρινο μονοπάτι που οδηγεί στη κορυφή του κάστρου όπου οι ανασκαφές του καθηγητή Νικ. Μουτσόπουλου έχουν αναδείξει πολλά κτίσματα και ανάμεσά τους μια βυζαντινή εκκλησία. Εδώ έγινε μια μικρή στάση και στη συνέχεια κατηφορίσαμε και φτάσαμε στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, όπου μας περίμενε το πούλμαν για να μας μεταφέρει στα Λουτρά της Νέας Απολλωνίας.
Οι τουρίστες ξεκίνησαν τον γύρο της λίμνης Βόλβη, η οποία, πήρε το όνομά της, σύμφωνα με τη μυθολογία, από τη Νύμβη Βόλβη, κόρη του Ωκεανού και είναι μια λίμνη με πλούσια ιχθυοπανίδα, που περιλαμβάνει 24 είδη ψαριών, ανάμεσά τους το ψάρι λιπαριά, ενδημικό και που δεν συναντάται σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου.
Ξεκινήσαμε από τη βόρεια πλευρά, περνώντας από τα χωριά Μικρή και Μεγάλη Βόλβη, τη Νυμφόπετρα, με τις περίεργες πέτρες-αποτέλεσμα γεωθερμικού φαινομένου, που ο θρύλος θέλει να είναι πετρωμένη γαμήλια πομπή, που αντιμετώπισε τον φθόνο αντιπάλων της... Στα αριστερά μας είχαμε τη λίμνη με τους καλαμιώνες της και τα πουλιά που εγκαταβιούν εκεί, η οποία όμως κρυβόταν πότε- πότε, ενώ, όταν φτάσαμε στο δυτικότερο άκρο της, στο Σχολάρι, και ετοιμαζόμαστε να ολοκληρώσουμε τον γύρο, απομακρυνόταν πάρα πολύ, ώσπου φτάσαμε στα Λουτρά της Νέας Απολλωνίας. Εκεί κατεβήκαμε από το πούλμαν και παραμείναμε για μεσημεριανό σε ταβέρνα δίπλα στη λίμνη. Από μακριά βλέπαμε γλάρους, πάπιες, και δυο ζευγάρια πελεκάνων. Ωραίο και ήρεμο το τοπίο στον χώρο των Λουτρών, όπου ανέβλυζαν καυτά τα ιαματικά νερά σε κάποια σημεία και στον υπαίθριο χώρο ακόμα.
Όταν τελείωσαν και οι πεζοπόροι ήρθαν εκεί, τσίμπησαν κάτι πολύ γρήγορα, κάναμε τις απαραίτητες αλλαγές στα πούλμαν και φύγαμε, περνώντας δίπλα κι από τη γειτόνισσα λίμνη της Κορώνειας, για Θεσσαλονίκη. Κάπου στην Εθνική οδό κάναμε δύο στάσεις για τις ανάγκες μας και το βραδάκι, γύρω στις 10 βρισκόμαστε στη Νίκαια, “χορτάτοι” για άλλη μια φορά από τις πολλές εικόνες που φέρναμε πίσω μαζί μας από αυτή την 5ήμερη αποκριάτικη εκδρομή…
