- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 21 Απριλίου 2017 21 Απριλίου 2017
Ξεκινήσαμε με ένα 62άρι κι ένα 50άρι πούλμαν για το Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών, την Κυριακή, 5 Μαρτίου, τελευταία ημέρα δωρεάν εισόδου στα Μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους για τη φετινή χειμερινή περίοδο.
Εκεί μας περίμεναν δύο ξεναγοί, οι οποίοι ανέλαβαν από μια ομάδα ο καθένας και ξεκίνησαν την ξενάγηση, ο ένας από τον αύλειο χώρο και η δεύτερη από τον προθάλαμο, όπου γίνεται αναφορά στην ιστορία του μουσείου και των πρώτων αρχαιολογικών ερευνών στην περιοχή. 
Στους μύθους που σχετίζονται με τη Βοιωτία σταθήκαμε στη συνέχεια, καθώς και στην πνευματική ακτινοβολία της Βοιωτίας από την αρχαιότητα ως και τη σύγχρονη εποχή, φέρνοντας στο μυαλό συγκεκριμένες τραγωδίες του Αισχύλου και του Σοφοκλή, με θέματα από τον θηβαϊκό κύκλο, αλλά και ποιητές καταγόμενους από τη Θήβα, όπως ο Πίνδαρος.
Στην αίθουσα με τα ευρήματα από την εποχή του λίθου και του χαλκού είδαμε εργαλεία, αγγεία, ειδώλια και μαγευτήκαμε περισσότερο φυσικά από τα μυκηναϊκά, όπως οι πήλινες ζωγραφιστές λάρνακες της Τανάγρας, με ολοφάνερη την επίδραση της μινωικής τέχνης, οι επιγραφές στη Γραμμική Β΄ και οι τοιχογραφίες σε φυσικό μέγεθος από τις ακροπόλεις του Γλα, του Ορχομενού και των Θηβών. Η μυκηναϊκή αίθουσα αναφέρεται ξεχωριστά στα εργαστήρια που λειτουργούσαν στους χώρους των ανακτόρων.
Στις αίθουσες των γεωμετρικών και αρχαϊκών εκθεμάτων υπάρχουν αγγεία, όπλα, κοσμήματα, ταφικά αντικείμενα, οι περίφημοι αρχαϊκοί κούροι των Θηβών και μια ιδιαίτερη αναφορά στη μάχη των Πλαταιών και τη σημασία της για την ενότητα των Ελλήνων. 
Από την κλασική περίοδο την προσοχή μας τράβηξαν οι μαύρες επιτύμβιες στήλες, κάποια ταφικά σύνολα, ανάγλυφα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης. 
Στα ελληνιστικά ξεχωρίσαμε τις ονομαστές πήλινες “ Ταναγραίες ”, τη μακέτα ενός μακεδονικού τάφου, καθώς κι ένα τμήμα από ζωγραφιστό δάπεδο με αυλητή.
Ανάμεσα στα ρωμαϊκά διακρίναμε τον ανδριάντα του Αδριανού, γυάλινα αγγεία και μια επιτύμβια στήλη με το όνομα “Θεόδωρος”.
Στην αίθουσα με τα βυζαντινά μεγάλη εντύπωση μας έκανε ένα από τα πιο σημαντικά εκθέματα του μουσείου, το ψηφιδωτό δάπεδο με τους 4 μήνες, κοντά στα διάφορα αγγεία και αρχιτεκτονικά μέλη ή γλυπτά από ναούς, στον ίδιο χώρο.
Σταθήκαμε για λίγο και στα εκθέματα που έχουν να κάνουν με τη δυτική κυριαρχία και την Τουρκοκρατία και κατεβήκαμε στον σημαντικό αρχαιολογικό χώρο στα θεμέλια του κτηρίου, όπου είδαμε ένα αψιδωτό οικοδόμημα, τον μεταγενέστερο τύμβο και το νεκροταφείο, καθώς και τμήμα του μυκηναϊκού τείχους της Καδμείας.
Βγαίνοντας από το μουσείο, επισκεφθήκαμε και τον Μεσαιωνικό Πύργο Σαιντ Ομέρ, που κτίστηκε τον 13ο αι. από τον Σαιντ Ομέρ, κυρίαρχου τότε στη μισή πόλη των Θηβών. Στον 19ο αι. χρησιμοποιήθηκε και ως φυλακή. Πρόσφατα έγινε επισκέψιμος για το κοινό.
Στην αυλή, κατά σύσταση των ξεναγών μας, παρατηρήσαμε ιδιαίτερα τα βάθρα των αγαλμάτων των Ελικωνιάδων Μουσών, στημένα κάποτε στο ιερό τους, τα επιτύμβια λιοντάρια και διάφορες επιγραφές. 
Φύγαμε πραγματικά εντυπωσιασμένοι από το Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήβας, μιας πόλης που άκμασε για σύντομο διάστημα στην αρχαιότητα, έδωσε τους μεγάλους στρατηγούς Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, συνέδεσε επίσης το όνομά της με το γεγονός της αποξήρανσης της λίμνης Κωπαΐδας, στα τέλη σχεδόν του 19ου αι., ενώ συνεχίζει και σήμερα να είναι η σπουδαιότερη πόλη της περιοχής. Προχωρήσαμε προς την Αλίαρτο και στρίψαμε αριστερά για Άσκρη. Ένα μικρό χωριό στους πρόποδες του Ελικώνα στην κοιλάδα των Μουσών. 
Ο Ελικώνας είναι ένα βουνό που απλώνεται κατά μήκος των δυτικών ακτών της Βοιωτίας, με υψόμετρο 1.748 μέτρα, έχοντας ανατολικά την πεδιάδα της Κωπαΐδας. Η βλάστηση του είναι αρκετά πλούσια, κυρίως στη βόρεια πλευρά του όπου καλύπτεται από έλατα και στις πιο νότιες περιοχές του συναντώνται δάση βελανιδιάς. Ο Ελικώνας είναι γνωστός από την Ελληνική μυθολογία διότι υπήρχαν σε αυτόν δύο πηγές αφιερωμένες στις Μούσες: η Αγανίππη και η Ιπποκρήνη. Ο αρχαίος ποιητής Ησίοδος εξύμνησε τον Ελικώνα, όπου ο Έρως και οι Μούσες ήδη είχαν ιερά. Στον Ελικώνα βρισκόταν επίσης η πηγή όπου ο Νάρκισσος εμπνεύστηκε από την ίδια του την ομορφιά. 
Από την Άσκρη ξεκίνησε η μεγάλη πεζοπορία των 5 ωρών διασχίζοντας τους αμπελώνες της Άσκρης και την Κοιλάδα των Μουσών. Στην αρχή πέρασε από το Βυζαντινό Επισκοπείο και ανηφορίζοντας το μονοπάτι που ξεκινά από τον Άγιο Γεώργιο έφτασε στην Ακρόπολη της Άσκρης. Εδώ αφού ξεκουράστηκε λίγο η ομάδα άρχισε την κατάβαση προς το ποτάμι μέσα από ένα ορεινό μονοπάτι, για 30’ περίπου. Στη Σκάλα έγινε η είσοδος των ορειβατών στον Ολμειό ποταμό όπου η άγρια ομορφιά του τοπίου μας άφησε άφωνους.
Ο Ολμειός είναι το άλλο ποτάμι της Θεογονίας, στα ιερά νάματα του οποίου λούζονταν οι μούσες για να έχουν τη θεϊκή τους έμπνευση. Σύμφωνα με τον Στράβωνα φέρει το όνομά του από τον Όλμο, γιο του Σίσυφου. Πρόκειται για το Ξηρόρεμα το οποίο ρέει βόρεια της κοιλάδας των Μουσών, πίσω από την Κουρσάρα, το Πυργάκι και το Σπάτι, έχει μεγαλύτερο ρεύμα από τον Περμησσό και εκβάλλει στην Κωπαΐδα, μέσα από την Αλίαρτο. 
Το νερό έτρεχε άφθονο και σε πολλά σημεία σχημάτιζε μικρούς καταρράκτες. Κινηθήκαμε αριστερά και δεξιά του ποταμού κάτω από τα πλατάνια, τις ιτιές και τις δάφνες έχοντας σαν συντροφιά τα κελαηδίσματα των πουλιών και τον ήχο το τρεχούμενου νερού. Στο δρόμο μας συναντήσαμε αρκετές βάθρες με τα ονόματα των μουσών αλλά και δύσβατα σημεία με τεράστιους βράχους όπου χρειάστηκε ο ένας να βοηθάει τον άλλον για να τα περάσουμε. 
Κινηθήκαμε μέσα στο φαράγγι, για 3 ώρες περίπου και στην έξοδό μας κοντά στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας πήραμε το χωματόδρομο που οδηγεί στην Ευαγγελίστρια. 
Στο υπέροχο αυτό φαράγγι, δίπλα στο θεϊκό Ολμειό του Ησιόδου, περπάτησε και η δεύτερη ομάδα που προσέγγισε το ποταμάκι λίγο αργότερα κοντά στο γεφυράκι. Όλο το φαράγγι αντήχησε από τις φωνές, τα γέλια και τα πειράγματα των πεζοπόρων. Τελικά όλοι μαζί πάνω από 90 άτομα καταλήξαμε στο χωριό Ευαγγελίστρια(Ζαγαρά) όπου στις ταβέρνες μας περίμεναν και οι τουρίστες που είχαν φτάσει νωρίτερα. 
Οι 20 τουρίστες γύρισαν πίσω προς Αλίαρτο, την κωμόπολη, όπου βρίσκονταν τα γραφεία της αγγλικής εταιρείας που αποξήρανε τη λίμνη της Κωπαΐδας, μέσα σε ένα μεγάλο ανθοστόλιστο πάρκο, γνωστό ως “Κήποι”, και πήραν τον δρόμο για την Πέτρα. Στόχος οι Καταρράκτες της Πέτρας, έξω από το χωριό.
Περπάτησαν λίγο στο χωμάτινο μονοπατάκι, ώσπου αποκαλύφθηκε το θέαμα του πανύψηλου αλλά με λιγοστό νερό καταρράκτη που σχηματίζει μικρές λιμνούλες στα πόδια του και μικρότερα καταρρακτάκια. Κοντά στους καταρράκτες υπάρχει μικρός χώρος αναψυχής με παγκάκια και τραπεζάκια για πικ νικ. Φωτογραφίες και πίσω στο πούλμαν και πάλι. 
Όλοι μαζί, πεζοπόροι και τουρίστες βρεθήκαμε για φαγητό στο χωριό Ευαγγελίστρια, όπου είχαμε και λίγο χρόνο, για να κάνουμε βολτίτσες στα δρομάκια του, ανακαλύπτοντας μάλιστα και το ξενοδοχείο που διαθέτει, παρά τη μικρότητά του!
Κατά τις 5 το απόγευμα μετά το γεύμα επισκεφθήκαμε όλοι μαζί το κοντινό μοναστήρι της Ευαγγελίστριας, όπου είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μέρος της ακολουθίας της συγγνώμης, όπως λέγεται τις μέρες της Σαρακοστής ο εσπερινός της μέρας αυτής. 
Η μονή είναι εκεί χτισμένη, στην ανατολική πλαγιά του βουνού των Μουσών Ελικώνα, από τον 12ο αι. και είναι γυναικεία. Δεν σου δίνει όμως την εντύπωση της παλαιότητας.
Ανάψαμε το κεράκι μας, προσκυνήσαμε στο μισοσκότεινο καθολικό με τις ωραίες παλαιές εικόνες, όπου έγινε η λειτουργία, κατεβήκαμε και στην υπόγεια κρύπτη – κατακόμβη της Αγ. Τριάδας και περάσαμε στο Αρχονταρίκι για καφεδάκι κέρασμα και το παραδοσιακό λουκουμάκι. Η μονή διαθέτει και ξενώνα, καθώς και εργαστήρια υφαντικής.
Αφού αγοράσαμε διάφορα μικροαντικείμενα από την Έκθεση εργόχειρων και κεντημάτων, επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στη Νίκαια, όπου βρισκόμαστε γύρω στις 7:30 μ.μ., έπειτα από μια όμορφη και “γεμάτη” μέρα.
