Τον δεκαπενταύγουστο κάναμε μια υπέροχη τετραήμερη εκδρομή στην όμορφη Κρήτη. Παρασκευή, βράδυ στις 21:00, 11 Αυγούστου  2017, ξεκινήσαμε για το υπέροχο νησί της Κρήτης με το  πλοίο BLUE GALAXY  και φτάσαμε στις 06:00 το πρωί του Σαββάτου  στο λιμάνι της Σούδας στα Χανιά. Μια μικρή στάση για καφέ ή καμιά τυρόπιττα  και ύστερα φύγαμε για το κέντρο των Χανίων, όπου παραλάβαμε ακόμα τρεις φίλους μας. Στη συνέχεια ανεβήκαμε στο οροπέδιο του Ομαλού, από όπου ξεκινάει το φαράγγι της Σαμαριάς. Στο πάρκινγκ  αλλά και στον χώρο πληροφόρησης για το φαράγγι έφταναν συνέχεια πούλμαν με πεζοπόρους. Πάρα πολλοί τουρίστες επισκέπτονται την Κρήτη, για να ζήσουν αυτή την ανεπανάληπτη και συγκλονιστική εμπειρία της διάβασης του φαραγγιού . Ο Εθνικός Δρυμός Σαμαριάς είναι ανοικτός στους επισκέπτες από την 1η Μαΐου μέχρι την 31η Οκτωβρίου και  είναι το δεύτερο φαράγγι της Ευρώπης σε μήκος μετά το  Βερντόν στη Γαλλία.

Αφού προμηθευτήκαμε τα εισιτήρια, ξεκινήσαμε περίπου στις 9.00 το πρωί την κατάβαση από το οροπέδιο, σε υψόμετρο 1.200 μ., μέσα στο φαράγγι. Εκεί που αρχίζει το μονοπάτι υπάρχουν  σκαλοπάτια, για να κάνουν πιο εύκολη την κατάβαση. Στα παλιά χρόνια χρησιμοποιούσαν μία σκάλα φτιαγμένη από κορμούς δένδρων, η οποία έδωσε στην τοποθεσία και το όνομα Ξυλόσκαλο. Από εδώ το κατέβασμα σε περίπου 50 λεπτά μας έφερε στην πηγή Νερούτσικο με τρεχούμενο νερό. Το νερό με σωλήνες διατρέχει όλο το μήκος του φαραγγιού και σχεδόν σε κάθε χιλιόμετρο συναντάς πόσιμο νερό και τουαλέτες. Σε λιγότερο από 2 ώρες συνολικής πεζοπορίας φτάσαμε στον Άγιο Νικόλαο, που βρίσκεται ανάμεσα σε γιγάντια υπεραιωνόβια κυπαρίσσια. Εδώ υπάρχουν ερείπια αρχαίου ιερού, όπου λατρεύονταν ο Απόλλωνας και η Άρτεμις. Μια μικρή στάση για ξεκούραση και συνεχίζουμε την κατάβαση προς τον επόμενο σταθμό, που βρίσκεται χαμηλότερα, στο παλιό χωριό της Σαμαριάς, σε υψόμετρο 350 μ. Το χωριό είναι εγκαταλειμμένο, αφού οι τελευταίοι κάτοικοι έφυγαν από εδώ το 1965, όταν χαρακτηρίστηκε ως εθνικός δρυμός η περιοχή.

 Εδώ στη Σαμαριά ζουν τα ξακουστά αγριοκάτσικα, οι κρητικοί αίγαγροι, κοινώς κρι κρι, και, αν είσαι τυχερός, μπορεί να τα διακρίνεις νωρίς το πρωί ψηλά πάνω στους κατακόρυφους βράχους. Σήμερα, ο πληθυσμός του κρητικού αιγάγρου έχει περιοριστεί αποκλειστικά στην περιοχή των Λευκών Ορέων, ενώ πληθυσμοί του διατηρούνται στα νησιά Θοδωρού, Μονή, Σαπιέτζα, Άγιοι Πάντες και Αταλαντονήσι. Εδώ στα Λευκά Όρη συναντιέται και το μοναδικό ενδημικό θηλαστικό της Ελλάδας, η κρητική μυγαλή, καθώς και άλλα σπάνια είδη που απειλούνται με εξαφάνιση, όπως ο αγριόγατος και ο  αγκαθοποντικός. Πάνω από το φαράγγι στις ορθοπλαγιές συνήθως πετούν γυπαετοί και όρνια. Ο γυπαετός (ή κοκκαλάς) είναι  ένα από τα σπανιότερα πουλιά της Ευρώπης, είδος γύπα με άνοιγμα φτερών περί τα 2,80 μέτρα και σήμερα επιβιώνει μόνο στην Κρήτη. Το όρνιο, είναι ένα μεγάλο και βαρύ αρπακτικό με άνοιγμα φτερών περί τα 2,60 μέτρα. Φέρει γυμνό κεφάλι με κολάρο από λογχοειδή κοντά φτερά στη βάση του λαιμού και τρέφεται με νεκρά ζώα.

Σε όλη τη διαδρομή συναντάς πεύκα, κυπαρίσσια, πρίνους, αριές, χαρουπιές,  μυρτιές,  σχίνους και μεγάλο  αριθμό ορχιδέων , αλλά κυρίως η Κρήτη είναι ο παράδεισος των αρωματικών φυτών, που αναπτύσσονται συνήθως στις απότομες πλαγιές των φαραγγιών, όπως  ροδοδάφνες , τη μαλοτύρα (τσάι του βουνού), το θυμάρι, το θρούμπι, τη μαντζουράνα, τη ρίγανη, το δίκταμο ή έρωντας και το φασκόμηλο,  που χρησιμοποιούνται και σήμερα ως αφεψήματα με θεραπευτικές και καταπραϋντικές ιδιότητες.Λίγο πριν από το χωριό Σαμαριά, εκατοντάδες μικροί πύργοι από μικρά  λιθαράκια, στήνονται από τους πεζοπόρους ως ανάμνηση του περάσματός τους από το φαράγγι. Στον οικισμό της Σαμαριάς κάναμε ολιγόλεπτη στάση στα τραπεζάκια, όπου υπήρχε άφθονο δροσερό νερό και βγάλαμε φωτογραφίες ένα εξημερωμένο κρι κρι με το μικρό του. Συνεχίζοντας το κατέβασμα  περνώντας από τα ξύλινα γεφυράκια το φαράγγι στενεύει και φτάσαμε στις Πόρτες. Οι «Πόρτες» είναι ένα πολύ εντυπωσιακό πέρασμα, με το πλάτος του να φτάνει τα 3 μ. και το ύψος των βράχων τα 300 μ.! Περίπου μισή ώρα μετά  από τις Πόρτες, μόλις περάσαμε τον έλεγχο εξόδου από το φαράγγι  , φτάσαμε στην παλιά Αγία Ρουμέλη. Εδώ στα μαγαζάκια ένας φυσικός χυμός πορτοκαλιού μας τονώνει, για να αντέξουμε άλλο λίγο, μέχρι να φτάσουμε στην παραλία .

Είκοσι λεπτά αργότερα φτάνουμε στη γαλανή ακτή και στη Νέα Αγία Ρουμέλη, όπου πέφτουμε να δροσιστούμε στα πεντακάθαρα νερά του Λιβυκού πελάγους. Τα 16 χιλιόμετρα πεζοπορίας και τα 1.200 μέτρα υψομετρικής διαφοράς από το Ξυλόσκαλο έως τη θάλασσα, απαιτούν συνήθως ένα εξάωρο γεμάτο με στάσεις. Φαγητό στα ταβερνάκια της παραλίας και στις 5.30 το απόγευμα πήραμε το πλοιάριο από την Αγία Ρουμέλη για τη Χώρα Σφακίων.

Εδώ μας περίμενε το πούλμαν με μια μικρή ομάδα που και αυτοί με τη σειρά τους περπάτησαν στο υπέροχο φαράγγι του Ίμπρου σε  μια όμορφη πεζοπορία 3 ωρών. Όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε προς το Ρέθυμνο, όπου βρισκόταν το κάμπινγκ που θα μας φιλοξενούσε τα επόμενα τρία βράδια.  Εγκατασταθήκαμε στις σκηνές ή σε σπιτάκια και πέσαμε για ξεκούραση, γιατί την επομένη μας περίμενε ο Ψηλορείτης. Την  Κυριακή πρωί ξεκινήσαμε για το καταφύγιο  του  Μυγερού. Κάναμε μια μικρή στάση στο χωριό Μαργαρίτες, όπου μια ομάδα θα έκανε το μικρό φαράγγι των Μαργαριτών και θα επισκεπτόταν την Αρχαία Ελεύθερνα,  και οι υπόλοιποι συνεχίσαμε για το ανέβασμα στον Ψηλορείτη. Στον Ψηλορείτη βρίσκεται και το Ιδαίο άντρο (υψόμετρο 1.495 μ.), αρχαιολογικός τόπος και σπήλαιο. Κατά την ελληνική μυθολογία είναι το μέρος όπου ανατράφηκε ο Δίας από τους Κουρήτες και την  Αμάλθεια.

Εδώ κρύφτηκε ο Δίας για να γλιτώσει από τον πατέρα του, τον Κρόνο, που κατάπινε τα παιδιά του, για να μην του πάρουν την εξουσία. Την  είσοδο της σπηλιάς φρουρούσαν οι μυθικοί Κουρήτες, που χτυπούσαν τα τύμπανα και τις μεταλλικές τους ασπίδες, για να καλύψουν το κλάμα του μωρού. Το Ιδαίον Άντρο είναι αυτό που έδωσε στον Ψηλορείτη τόση δόξα και ιερότητα και στάθηκε το λίκνο του Πατέρα των θεών και των ανθρώπων, του Δία, όπως αναφέρει ο μεγάλος υμνογράφος Πίνδαρος.

Φτάνοντας στο χωριό Λειβάδια  πήραμε τον ανηφορικό δρόμο με το πούλμαν για το καταφύγιο του Μυγερού. Στο  καταφύγιο ετοιμαστήκαμε , πήραμε αρκετό νερό, καπέλο , μπατόν και ξεκινήσαμε ανεβαίνοντας το πλακόστρωτο μονοπάτι.

Τα τελευταία χρόνια από τη βόρεια πλευρά του βουνού, στα Λειβαδιώτικα, κατασκευάστηκε ένα μοναδικό σε ομορφιά και σχεδιασμό περιπατητικό μονοπάτι, που ονομάζεται ‘’η Στράτα του Ψηλορείτη’’, το οποίο ξεκινά από το οροπέδιο Λάκκος του Μυγερού (υψόμ.1580μ) και ανεβαίνει με τον πλέον σύντομο τρόπο στην κορφή του Τιμίου Σταυρού. Είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο και στο μεγαλύτερο μέρος του στρωμένο με πέτρινες πλάκες, που κάνουν την ανάβαση πραγματική απόλαυση. Σε όλη τη διαδρομή φυσούσε ένα δροσερό αεράκι που έκανε την ανηφορική πορεία μας πιο άνετη. Στην αρχή ήταν αρκετά δύσκολη, λόγω της μεγάλης κλίσης, αργότερα όμως γίνεται ομαλή. Μπροστά μας πάντα το επιβλητικό βουνό του Ψηλορείτη με την ψηλότερη κορυφή του , τον Τίμιο Σταυρό. Φτάνοντας στην κορυφογραμμή ( 2000μ.) συναντήσαμε το Ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4, που ξεκινάει από την Πορτογαλία, διασχίζει τη νότια Μεσόγειο, την Ελλάδα από βορρά προς νότο και την Κρήτη από τα δυτικά προς τα ανατολικά και  έρχεται από το οροπέδιο της Νίδας στην κορυφή. Παίρνοντας την κορυφογραμμή σε λιγότερο από μισή ώρα φτάσαμε στην κορυφή (2456μ.).
Εκεί μας περίμενε το πέτρινο εκκλησάκι του Τίμιου Σταυρού, στο ψηλότερο
σημείο της Κρήτης, που στέκει αγέρωχο, καλωσορίζοντας τους ορειβάτες και
τους πεζοπόρους. Η εκκλησία είναι χτισμένη με την τεχνική κατασκευής των "μιτάτων", των πέτρινων κυκλικών κατασκευών των βοσκών
του Ψηλορείτη, δηλαδή από πέτρες τοποθετημένες με τέτοιο τρόπο που η
μία δένει την επόμενη χωρίς κονίαμα. Η πόρτα της τόσο μικρή που σκύβεις, για να μπεις,  και στο εσωτερικό της λίγα εικονίσματα. Βέβαια δίπλα στις εικόνες τρία τέσσερα μπουκαλάκια ρακί τάματα των Κρητικών που αξιώθηκαν να φτάσουν ως εκεί αλλά και δώρο για τους ορειβάτες ειδικά τους χειμερινούς μήνες.

Η θέα από εδώ απερίγραπτη, σου κόβει την ανάσα, καθώς έχεις ολόγυρα σχεδόν όλη την Κρήτη: στα βόρεια το Κρητικό Πέλαγος, στα νότια την πεδιάδα και τον κόλπο της Μεσσαράς και το Λιβυκό Πέλαγος και ολόκληρο τον νομό Ρεθύμνου και στα δυτικά τις κορυφές των Λευκών Ορέων (ψηλότερη κορυφή οι Πάχνες 2454μ.)  και λίγο ανατολικά φαίνονται  τα Λασιθιώτικα βουνά, καθώς και οι πόλεις Ηράκλειο και Ρέθυμνο. Είναι τόση η μαγεία της κορυφής που δεν θέλαμε να την αποχωριστούμε! Στο μυαλό μας έρχονται τα λόγια του μεγάλου κρητικού λογοτέχνη Νίκου Καζαντζάκη από την "Αναφορά στον Γκρέκο", για την κορφή του Ψηλορείτη :
...τι θάμα ήταν αυτό που απλώθηκε μπροστά μου! τι χαρά μεγάλη! Ο ήλιος είχε τώρα προβάλει, η πάχνη σκόρπισε, ολάκερη η Κρήτη, από την μία άκρα ως την άλλη, έλαμπε ολόγυμνη, άσπρη, πράσινη, τριανταφυλλένια, τριγυρισμένη από τέσσερις θάλασσες. Ένα καράβι τρικάταρτο ήταν η Κρήτη, με τις τρεις αψηλές βουνοκορφές της, τα Λευκά Όρη, τον Ψηλορείτη, τη Δίχτη, κι αρμένιζε μέσα στους αφρούς. Ένα θαλάσσιο τέρας ήταν, μία γοργόνα, με πλήθιους μαστούς, ανάσκελα ξαπλωμένη στα κύματα και λιάζουνταν. Έβλεπα καθαρά, μέσα στον πρωινό ήλιο, το πρόσωπό της, τα χέρια, τα πόδια, την ουρά της, τα όρθια στήθη... Μου έλαχαν κάμποσες χαρές στη ζωή μου, παράπονο δεν έχω' μα ετούτη να δω την Κρήτη ολάκερη πάνω στα κύματα, ήταν από τις πιο μεγάλες.

Και με τις σκέψεις αυτές αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το καταφύγιο με μεγάλη προσοχή, επειδή πάντα η κατάβαση του βουνού είναι πιο επικίνδυνη. Μετά από περίπου 2 ώρες επιστρέψαμε στον Λάκκο του Μυγερού και με το πούλμαν πίσω στο κάμπινγκ στο Ρέθυμνο για δείπνο και ξεκούραση, ενώ κάποιοι είχαν βραδινή έξοδο στο γραφικό και πανέμορφο Ρέθυμνο.

Δευτέρα πρωί και φύγαμε για το Κουρταλιώτικο Φαράγγι και τη μαγευτική  Πρέβελη στα νότια του Ρεθύμνου. Το φαράγγι του Κουρταλιώτη ή Κουρταλιώτικο βρίσκεται στα νότια του νομού Ρεθύμνου και έχει μήκος 3km. Είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα φαράγγια της Ελλάδας. Ξεκινάει από το χωριό Κοξαρέ και είναι ανάμεσα στα βουνά Κουρούπα (984 μ) και Ξηρό Όρος (904μ). Το φαράγγι διασχίζει ο Κουρταλιώτης ποταμός, συνεχίζει στο Κισσανό φαράγγι  και εκβάλλει στη λίμνη της Πρέβελης, με συνολικό μήκος περίπου 7 Χιλιόμετρα. Όταν φυσά δυνατός άνεμος, δημιουργεί σφυρίγματα περνώντας ανάμεσα από τα κοιλώματα των βράχων, που μοιάζουν με κούρταλα (κρόταλα) που κτυπούν^. γι΄ αυτό ονομάστηκε Κουρταλιώτικο.Είναι ένα θαυμάσιο φαράγγι που αξίζει κανείς να επισκεφθεί και να περπατήσει ως τη θάλασσα, τσαλαβουτώντας και παίζοντας όλη την ώρα με τα νερά. Ακολουθώντας τα σκαλοπάτια που βρίσκονται πλευρικά του δρόμου Κοξαρέ – Ασώματος φθάνετε στο βάθος του φαραγγιού, όπου βρίσκονται η εκκλησία του Αγίου Νικολάου και οι πηγές του Κουρταλιώτη, ένα από τα ωραιότερα μέρη στην Κρήτη. Η περιοχή αυτή στα νότια παράλια της κεντρικής Κρήτης, στον νομό Ρεθύμνου, είναι πολύ σημαντική για τη διατήρηση των απειλούμενων αρπακτικών πτηνών, όπως ο γυπαετός, αφού εδώ αναπαράγεται ένα από τα τελευταία αναπαραγωγικά ζευγάρια τόσο της Κρήτης όσο και των Βαλκανίων. Εδώ βρίσκουν εξάλλου καταφύγιο κι άλλα είδη αρπακτικών, όπως τα Όρνια, ο Χρυσαετός και ο Σπιζαετός. Η σημασία της περιοχής για τα αρπακτικά εξηγείται κι από τη γεωγραφική της θέση, αφού είναι συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα βουνά των Λευκών Ορέων και εκείνων της Κεντρικής Κρήτης (Ψηλορείτης, Αστερούσια). Το Κουρταλιώτικο φαράγγι έχει εξαιρετική αισθητική, βιολογική και οικολογική αξία, με το ομορφότερο δάσος από  Φοίνικες του Θεόφραστου  που αποτελούν το δεύτερο σημαντικότερο φοινικόδασος της Κρήτης μετά το Βάι στην ανατολική Κρήτη. Σημαντικά ζώα της ευρύτερης περιοχής του Κουρταλιώτικου φαραγγιού είναι οι νεροχελώνες, τα χέλια αλλά και  το σπιτόφιδο. Περνώντας το χωριό Κοξαρέ φτάσαμε στο χαρακτηριστικό σημείο εισόδου στο φαράγγι, την πέτρινη αψίδα , όπου και φωτογραφηθήκαμε. Από εκεί   ξεκίνησαν οι “Φυσιολάτρες”, πάνω από 25 άτομα, για μια περιπέτεια στο πανέμορφο αυτό φαράγγι. Κατεβήκαμε από τον δρόμο το πέτρινο δρομάκι που μας έφερε στη μικρή εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Κουρταλιώτη αφιερωμένη στην μνήμη του Κρητικού Οσίου. Από το εκκλησάκι το στενό χτιστό μονοπάτι μας φέρνει στην κοίτη του φαραγγιού με κατεύθυνση προς τον νότο και το Λιβυκό πέλαγος.Δίπλα ακριβώς από τον ναό βρίσκονται οι  πηγές του ποταμού, μεγάλη ποσότητα νερού αναβλύζει μέσα από τα βράχια και  τρέχει ασταμάτητα πέφτοντας από ψηλά στην κοίτη του ποταμού, σχηματίζοντας  μια καταπράσινη κουρτίνα από τα βρύα που κρέμονται από τα βράχια. Το όμορφο θέαμα μπορεί να θαυμάσει αλλά και να το φωτογραφίσει κανείς από τη μικρή γέφυρα αλλά και από το πέτρινο μπαλκονάκι που φτιάχτηκε στην απέναντι μεριά. Μπαίνουμε λοιπόν μέσα στο ποτάμι και η περιπέτεια αρχίζει. Περπατάμε άλλες φορές  μέσα στο νερό και άλλοτε πατάμε πάνω στις πέτρες και τα βράχια .Σε πολλά σημεία το νερό μας έρχεται  μέχρι τα γόνατα, ενώ άλλοτε κολυμπάμε στις μικρές λίμνες και  τους καταρράκτες που σχηματίζονται ανάμεσα στα βράχια. Συνέχεια ψάχνουμε το καλύτερο πέρασμα σκαρφαλώνοντας στα θεόρατα βράχια που βρίσκονται στην κοίτη του ποταμού. Σε πολλά σημεία το νερό πέφτει με ορμή, αλλά και οι γλιστερές πέτρες δυσκολεύουν τις κινήσεις μας μέσα στην κοίτη του ποταμού. Διασχίζουμε όμως εντυπωσιακά τοπία ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση από πλατάνια, ιτιές αλλά και καλαμιώνες και σε πολλά σημεία κολυμπάμε σε μικρές λίμνες που βρίσκονται μπροστά μας. Όλοι μας όμως το διασκεδάζουμε και προσπαθούμε να απολαύσουμε όσο μπορούμε περισσότερο τις ομορφιές αυτού του τοπίου. Έτσι μετά από τέσσερις περίπου  ώρες φτάνουμε  στο μονότοξο πέτρινο γεφύρι, με τη μικρή τεχνητή λίμνη με τις πάπιες και χήνες που κολυμπούν  και το μικρό ταβερνάκι κοντά στην όχθη για ξεκούραση. Εμείς όμως συνεχίζουμε και στο τελευταίο και δύσκολο κομμάτι με τους θεόρατους βράχους  μέσα στο ποτάμι. Άλλες φορές πηδάμε από ψηλά μέσα στο ποτάμι και άλλες φορές σκαρφαλώνουμε,  αλλά και περνάμε κάτω από τα βράχια, για να βρούμε διέξοδο προς την Πρέβελη. Δεν έλειψαν και τα μικροατυχήματα, ένα δάκτυλο κτυπημένο, φουσκάλες στα πόδια αλλά και κάποια κινητά που έκαναν βουτιά μέσα στο ποτάμι, κάποια χωρίς να πάρουν νερό αλλά και άλλα που βγήκαν εκτός λειτουργίας... Κάποιοι το ρίσκαραν και έφεραν μαζί τους φωτογραφικές μηχανές. Οι περισσότερες είχαν τοποθετηθεί μέσα σε αδιάβροχες θήκες για προστασία από το νερό. Φτάνοντας μετά από 5-6 ώρες στην έξοδο του φαραγγιού μείναμε με το στόμα ανοιχτό στη θέα της όμορφης παραλίας της Πρέβελης με τον μεγάλο ποταμό να σχηματίζει μια γαλάζια λίμνη και αριστερά και δεξιά οι φοίνικες να δημιουργούν έναν επίγειο παράδεισο. Σε όλη τη διαδρομή ιδιαίτερα στο κάτω μέρος συναντήσαμε εκατοντάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας και εθνικότητας  που ανέβαιναν το ποτάμι και πήγαινε ο καθένας μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει. Φτάνοντας στη θάλασσα μια βουτιά στο απέραντο γαλάζιο του Λιβυκού πελάγους, πριν πάρουμε τα σκαλάκια για να επιστρέψουμε στο πάρκινγκ, όπου βρισκόταν το πούλμαν. Ο χρόνος μας πίεζε και δεν προλάβαμε να δούμε τη Μονή της Πρέβελης,  την οποία είχαν τη δυνατότητα μόνο οι λιγοστοί τουρίστες το πρωί να επισκεφτούν. Η Ιστορική Μονή Πρέβελης, βρίσκεται δυτικά από τις εκβολές του Κουρταλιώτη ποταμού. Μέσα σ' ένα καταπράσινο τοπίο αντικρίζεις ξαφνικά το Κάτω μοναστήρι Πρέβελη χτισμένο πλάι σ' ένα ποταμάκι με ένα γεφύρι. Το μοναστήρι αυτό είναι έρημο σήμερα. Το καθολικό του είναι αφιερωμένο στον Ιωάννη τον Πρόδρομο και η καμπάνα του έχει πάνω τη χρονολογία 1594. Μετά 3 χλμ. είναι το Πίσω μοναστήρι Πρέβελη, που είναι και το σπουδαιότερο. Είναι χτισμένο σε βραχώδη τοποθεσία με τόσο ωραία θέα, ώστε πολλοί περιηγητές έχουν έρθει να το θαυμάσουν. Η μονή ιδρύθηκε τον 16ο ή 17ο αιώνα. Ο ναός κτίστηκε το 1836 στα χρόνια της Ενετοκρατίας. Καταστράφηκε το1866 και ανακαινίστηκε το 1911. Στα 1900 κατασκευάστηκε το σημερινό ηγουμενείο, που περιβάλλεται από 20 κελιά, ενώ το παλιό μετατράπηκε σε ξενώνα. Η Μονή έλαβε μέρος σ' όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες και τις επαναστάσεις των Κρητικών. Στη νεότερη ιστορία, κατά τη μάχη της Κρήτης, ήταν κέντρο φυγάδευσης των συμμαχικών στρατευμάτων. Όλοι μαζί επιστρέφουμε πανευτυχείς στη βάση μας στο Ρέθυμνο για δείπνο και  ξεκούραση. Την  τελευταία μέρα, Τρίτη, 15 Αυγούστου, αφού φορτώσαμετιςαποσκευές μας, φύγαμε κατά τις 11.00 το πρωί για το Ρέθυμνο, όπου  επισκεφτήκαμε το κάστρο της πόλης και περπατήσαμε μέσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Μεσημεριανό γεύμα  στα γραφικά ταβερνάκια και το απόγευμα φύγαμε για τα Χανιά. Εδώ ξεναγηθήκαμε στους Τάφους των Βενιζέλων, στο αρχαιολογικό μουσείο  και στην παλιά πόλη των Χανίων.  Μεγάλη τύχη και εξαιρετικό φινάλε για την εκδρομή μας στη Μεγαλόνησο ήταν η  υπέροχη ξεναγός μας που μας “κέρδισε” με το φοβερό ταλέντο της, πέρα από την ξενάγηση  , στην υποκριτική αλλά και με την ικανότητά της στο τραγούδι, αφού μας αποχαιρέτισε τραγουδώντας μέσα στο Γυαλί-Τζαμισί στο ιστορικό Ενετικό λιμάνι των Χανίων ένα παλιό ριζίτικο τραγούδι και όλοι αυθόρμητα ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα. Στις 10:00 το βράδυ το πλοίο Ελευθέριος Βενιζέλος της  ΑΝΕΚ μας υποδέχτηκε στη Σούδα, για να μας μεταφέρει στον Πειραιά, στον οποίο καταπλεύσαμε νωρίς το πρωί της Τετάρτης , έχοντας περάσει ένα  αξέχαστο τετραήμερο στην καταπληκτική Κρήτη.

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•