Το Σάββατο, 14 Οκτωβρίου,  κάναμε μια πανέμορφη εκδρομή στο βουνό της Ζήριας. Μετά από μια σύντομη στάση κοντά στο Κιάτο, κατευθυνθήκαμε προς το Ξυλόκαστρο και από εκεί αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στην Ορεινή Κορινθία. Περάσαμε  τα Άνω Τρίκαλα Κορινθίας και φτάσαμε στο οροπέδιο της Ζήριας.

H Κυλλήνη (ή Ζήρια) είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό της Πελοποννήσου και έχει ύψος  2.374 μέτρα. Το όρος Κυλλήνη συγκροτεί μαζί με τα όρη Χελμός, Παναχαϊκό και Ερύμανθος το βόρειο τείχος της Πελοποννήσου. Βρίσκεται νοτιοδυτικά της πόλης του Ξυλοκάστρου, βόρεια του κάμπου του Φενεού και δυτικά της λίμνης Στυμφαλίας. H ονομασία του βουνού Κυλλήνη οφείλεται στο ανάγλυφό του, που δημιουργεί πολλές κοιλότητες και λακκώματα. Το βουνό λέγεται και Ζήρια (πιθανόν από τη σλαβική λέξη ζήρι (βελανίδι).

Είναι ένα από τα ελάχιστα ελληνικά βουνά που έχει τόσες κορυφές πάνω από 2.000μ. (πέντε στη Μεγάλη και τρεις στη Μικρή Ζήρια). Στη  Μεγάλη Ζήρια  η ψηλότερη κορυφή είναι στα 2.374 μ. και στη Μικρή Ζήρια στα 2.117 μ. Ανάμεσα στη Μικρή και Μεγάλη Ζήρια  απλώνεται η χαράδρα της Φλαμπουρίτσας. Από εκεί πηγάζει ο ποταμός Σύθας που χύνεται στη θάλασσα του Ξυλοκάστρου. Παντού υπάρχουν ρυάκια και νερά που αναβλύζουν κάτω από αιωνόβια δέντρα , κωνοφόρα και δρυς.

Σύμφωνα με τη μυθολογία σε απόκρημνο σπήλαιο του βουνού γεννήθηκε ο θεός Ερμής από τη Νύμφη Μαία και το Δία.  Στη δυτική πλευρά της Κοιλάδας της Φλαμπουρίτσας εντοπίζεται το μεγαλοπρεπές σπήλαιο, όπου κατά τη μυθολογία γεννήθηκε ο αγγελιοφόρος των θεών Ερμής. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.700μ., εκτείνεται σε 1.200τ.μ. και 8 θαλάμους και παρουσιάζει έναν σπάνιο λευκό και εντυπωσιακό λιθωματικό διάκοσμο. Ο μύθος θέλει τον Ερμή κατά την πρώτη μέρα της γέννησής του να ταξιδεύει μέχρι τη Θεσσαλία, να αρπάζει τα βόδια του Θεού του Ηλίου Απόλλωνα και την επομένη να κατασκευάζει στο όρος Κυλλήνη την πρώτη λύρα από το καβούκι μιας χελώνας και τα νεύρα ενός βοδιού. Αργότερα, ο πολυμήχανος Ερμής, για να εξευμενίσει τον Απόλλωνα, που φτάνει οργισμένος στο Κυλλήνιο όρος, του χαρίζει την πρώτη αυτή λύρα. Στο πάρκινγκ του χιονοδρομικού κέντρου ετοιμαστήκαμε, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες και ξεκινήσαμε τις πεζοπορίες μας. Η πρώτη ομάδα(ορειβάτες) είχε ως στόχο την κορυφή της Ζήριας (2375 μ) και από εκεί, μέσα από το φαράγγι της Φαρμακίλας, θα έφτανε στην Γκούρα, ενώ η δεύτερη (πεζοπόροι) θα έκαναν μια πιο ήπια διαδρομή πραγματοποιώντας τον γύρο της Ζήριας και θα κατέβαιναν και αυτοί στην Γκούρα. Οι ορειβάτες   ξεκίνησαν από το οροπέδιο της Ζήριας (1500 μ.) με κατεύθυνση προς το Β΄ορειβατικό καταφύγιο. Σε λιγότερο από μια ώρα φτάσαμε εκεί και κάναμε μια στάση, για να πάρουμε μια ανάσα. Εδώ συναντήσαμε και μια ορειβατική ομάδα, οι οποίοι έκαναν διανυκτέρευση στο καταφύγιο. Αφήνοντας το καταφύγιο συνεχίσαμε την ανάβασή μας  και φτάσαμε στον αυχένα (1900 μ.), όπου και κάναμε μια μικρή στάση για την ανασύνταξη της ομάδας. Ξεκινήσαμε έπειτα για την κορυφή. Ο καιρός πολύ καλός, χωρίς σχεδόν καθόλου αέρα, και η θέα από ψηλά φανταστική. Περπατούσαμε διασχίζοντας τα καταπράσινα  λιβάδια, ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια και σε 2 ώρες περίπου φτάσαμε στην κορυφή. Ο καιρός φανταστικός και η ορατότητα πολύ καλή. Γύρω μας όλες οι κορυφές των βουνών της Πελοποννήσου και  της Στερεάς Ελλάδας. Νότια το Μαίναλο με την Οστρακίνα, δίπλα η Ντουρντουβάνα με τη λίμνη Δόξα στο οροπέδιο του Φενεού  και στο βάθος  η πυραμίδα του Ταϋγέτου, δυτικά τα Αροάνια και βόρεια στη Στερεά Ελλάδα ο Παρνασσός, η Γκιώνα, τα Βαρδούσια  και ανάμεσά τους, πολύ μακριά  μέσα στα σύννεφα, αχνοφαινόταν ο  Όλυμπος.   Η θέα από κει ψηλά μοναδική με αμέτρητες κορυφές μπροστά μας, λες και βρίσκεσαι σε αεροπλάνο. Δεν θέλαμε να αποχωριστούμε τη κορυφή με την υπέροχη αυτή θέα, αλλά μας περίμενε η δύσκολη κατάβαση στο φαράγγι της Φαρμακίλας. Πήραμε λοιπόν την κορυφογραμμή, από δεξιά αυτή τη φορά, ακολουθώντας τα σημάδια , και κατευθυνθήκαμε προς τον χωματόδρομο που οδηγεί στην κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας. Σε είκοσι λεπτά σχεδόν από την κορυφή φεύγει μια διασταύρωση προς τα νοτιοδυτικά, που οδηγεί στην Γκούρα. Κατηφορίσαμε το μονοπάτι  από την αριστερή μεριά και φτάσαμε σε ένα σημείο, όπου αναβλύζει νερό και υπάρχουν ποτίστρες για τα ζώα. Από εκεί ξεκινάει ένα δύσκολο κατηφορικό μονοπάτι όλο σάρα με χαλίκι και γλίστρες. Μερικές φορές δεν ήξερες πού να πατήσεις. Με τη βοήθεια όμως των μπατόν  και σιγά σιγά κατεβήκαμε μετά από επίπονη προσπάθεια.  Αυτή η δύσκολη κατάβαση είναι η περίφημη Φαρμακίλα , όνομα και πράμα. Και να φανταστείτε ότι από αυτό το σημείο περνάει αγώνας ορεινού δρόμου, που γίνεται κάθε χρόνο από την Γκούρα μέχρι τα Τρίκαλα Κορινθίας και επιστροφή. Ευτυχώς η Φαρμακίλα γίνεται ανάβαση και αυτό ίσως είναι λίγο πιο εύκολο, γιατί για τρέξιμο στην κατάβαση θα είχε πολλά ατυχήματα. Στην κάτω μεριά συναντήσαμε μια αγέλη από άγρια άλογα και πιο αριστερά ένα μόνο του γέρικο και κοκκαλιάρικο, που μάλλον  δεν θα βγάλει τον χειμώνα και θα γίνει βορά  των αρπακτικών της περιοχής. Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στο οροπέδιο της Σκαφιδιάς, όπου μια δεύτερη αγέλη από καμιά εικοσαριά άλογα μας κίνησε την περιέργεια. Έβοσκαν αμέριμνα και μόνο το αρσενικό, μόλις μας είδε, σήκωσε το κεφάλι και μας παρατηρούσε, καθώς περνούσαμε διακόσια μέτρα μακριά τους. Μετά το οροπέδιο της Σκαφιδιάς πήραμε το μονοπάτι που κατεβαίνει στην πάνω μεριά της Γκούρας και στη συνέχεια τον χωματόδρομο που οδηγεί στο χωριό. Η Γκούρα είναι ένας οικισμός με υψόμετρο 950 μέτρα, που βρίσκεται στις δυτικές πλαγιές της Ζήριας στο βόρειο τμήμα της λεκάνης του Φενεού, στην πάνω κοιλάδα του ποταμού Όλβιου. Στην Γκούρα αξίζει κανείς να σταθεί και να θαυμάσει την πανέμορφη πλατεία με την επιβλητική πετρόχτιστη εκκλησία αλλά και τα αρχοντικά του 19ου αιώνα, του οπλαρχηγού της Επανάστασης Νικόλαου Οικονόμου – Γκούρα, του Σάρλη και του Μούρτη, τα οποία αποτελούν ιστορικά διατηρητέα μνημεία, χαρακτηριστικά της τοπικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα.

Η Γκούρα - όπως και άλλα χωριά της ορεινής Κορινθίας - ήταν γνωστή ήδη από την περίοδο της ελληνικής επανάστασης για τις οργανωμένες κομπανίες κτιστών που διέθετε. Κατά το 1853, σύμφωνα με τον λόγιο Ιάκωβο Ρίζο Ραγκαβή, ζούσαν στην Γκούρα 609 κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνταν κυρίως με την καλλιέργεια δημητριακών, την κτηνοτροφία και την παραγωγή κρασιού. Φτάνοντας εκεί συναντήσαμε και τους πεζοπόρους που και αυτοί έκαναν μια πιο εύκολη  διαδρομή από το οροπέδιο μέχρι την Γκούρα. Ξεκίνησαν από τη μεγάλη Βρύση και πήραν τον χωματόδρομο που οδηγεί στην Γκούρα. Πέρασαν τον Πευκιά και συνέχισαν σε μονοπάτι στον Μαύρο Λόγγο προς το οροπέδιο της Σκαφιδιάς. 

Διέσχισαν  το οροπέδιο, όπου και αυτοί  συνάντησαν τα ημιάγρια άλογα που βρίσκονταν εκεί.  Ύστερα συνέχισαν στο μονοπάτι στρίβοντας δεξιά,  ανέβηκαν και κατέβηκαν, για να φτάσουν στην Γκούρα. Ήταν μια όμορφη αλλά και σχετικά εύκολη διαδρομή στην αρχή  και στη συνέχεια περιπετειώδης κατάβαση μέχρι το χωριό, σε μια πορεία συνολικά 5 ωρών. Κουρασμένοι όλοι από την πορεία καθίσαμε να γευματίσουμε στις τοπικές ταβέρνες. Οι λιγοστοί τουρίστες μας, αφού επισκεφτήκαν το χιονοδρομικό κέντρο και τη Μονή Βλασίου, έκαναν τις βόλτες τους στα Τρίκαλα και κατέληξαν και αυτοί στην Γκούρα.

Τα Άνω Τρίκαλα είναι ένας από τους 3 παραδοσιακούς οικισμούς ( Κάτω, Μεσαία και Άνω Τρίκαλα), οι οποίοι από μόνοι τους αποτελούν αξιοθέατο της ορεινής Κορινθίας. Η Άνω συνοικία Τρικάλων έχει υψόμετρο 1100 μ., περίφημο κλίμα για παραθερισμό και θέα μαγευτική. Υπάρχουν άφθονα διαυγή νερά, πόσιμα και αρδευτικά των οπωροκηπευτικών που καλλιεργούνται στα περιβόλια των σπιτιών. Μέσα και έξω από το χωριό ορθώνονται πανύψηλα αιωνόβια δένδρα, πλατάνια, λεύκες, βελανιδιές, φτελιές, κέδρα, έλατα κ.ά. Τα Τρίκαλα είναι ένα χωριό πνιγμένο στο πράσινο.

Τον Μάιο του 1840 επισκέφθηκε τα Τρίκαλα ο βασιλιάς Όθωνας με την Αμαλία και έμειναν ενθουσιασμένοι από τη φυσική ομορφιά. Φιλοξενήθηκαν στο αρχοντικό των Νοταραίων. Στα Άνω Τρίκαλα ο τουρισμός αναπτύχθηκε από τα χρόνια 1920-25, όταν άρχισαν να προσέρχονται αρκετοί τουρίστες, για να απολαύσουν τη μαγευτική φύση αλλά και για λόγους υγείας, διότι εκείνη την εποχή η φυματίωση μάστιζε τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων.

Διάσημοι παραθεριστές των Τρικάλων προπολεμικά ήσαν ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός με τη σύζυγό του Εύα Πάλμερ, ο σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας Βασίλης Ρώτας, ο αντιβασιλέας της Αιγύπτου Φαρούκ, ο Άγγλος διπλωμάτης Άτσλευ Σίρλευκ ο οποίος πέθανε στη Ζήρια. Το χωριό παράγει σταφίδα, δημητριακά, μήλα, καρύδια. Παλαιότερα είχε αναπτυγμένη υλοτομία, σηροτροφία, κτηνοτροφία, υπήρχαν εργαστήρια κατεργασίας δερμάτινων (ταμπάκικα) και στη Ζήρια λειτουργούσε τυροκομείο.

Σε απόσταση δύο χιλ. από το χωριό, πάνω στην πλαγιά της πανέμορφης Ζήριας, υπάρχει η μονή του αγίου Βλασίου, σπουδαίο κέντρο μοναχικού βίου στον δήμο Τρικάλων. Είναι πολύ πιθανόν, με τη συνήθεια που υπήρχε στους πρώτους Χριστιανούς να αντικαθιστούν τα παγανιστικά ιερά με τους ναούς Χριστιανών μαρτύρων και αγίων, να χτίστηκε στην περιοχή του αρχαίου Μυσαίου ναός αγίου και ιατρού θαυματουργού, όπως ήταν ο άγιος Βλάσιος, που θα ικανοποιούσε τις λατρευτικές και θεραπευτικές ανάγκες των κατοίκων όλης της περιοχής. Κατά κάποιον τρόπο, ο άγιος Βλάσιος ο ιατρός, αντικατέστησε τον, επίσης ιατρό, Ασκληπιό, του οποίου σπουδαίο λατρευτικό ιερό υπήρχε στο Μύσαιο.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το μοναστήρι του αγίου Βλασίου ήταν πλούσιο, είχε μετόχια και πολλούς καλογήρους. Διαδραμάτισε πνευματικό και καθοδηγητικό ρόλο σ’ όλη την περιοχή. Εδώ μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία οι Νοταράδες, Δάσιοι κ.λ.π. Σπουδαίο είναι το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού, πιθανόν του 18ου αι. Η μνήμη του Αγίου τιμάται στις 11 Φεβρουαρίου και στις 14 Σεπτεμβρίου  γιορτάζεται η εύρεση της εικόνας του. Έξω από τον ναό υπάρχει ο τάφος του Ανδρέα Νοταρά, Υπασπιστή του Όθωνα και  Υπουργού.

Μετά το γεύμα στις ταβέρνες της Γκούρας, ευχαριστημένοι όλοι από την όμορφη μέρα μας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Περάσαμε από την Καστανιά  και τη Στυμφαλία κατευθυνθήκαμε προς το Κιάτο , την Κόρινθο και από εκεί στην Αθήνα.

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•