- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 05 Φεβρουαρίου 2018 05 Φεβρουαρίου 2018
Ξεκινήσαμε με δύο πούλμαν σχεδόν γεμάτα από Νίκαια και Αιγάλεω για Λαμία, όπου και κάναμε μια στάση για καφεδάκι, τουαλέτα και ξεμούδιασμα. Ο καιρός προοιωνιζόταν καλός και αποδείχτηκε τέτοιος σε όλο σχεδόν το διήμερο 9 και 10 Δεκεμβρίου, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις των μετεωρολόγων...
Κατά τις 12 και κάτι ήμαστε ήδη μέσα στην Καρδίτσα, την πόλη που μπορεί να μην έχει την ανάπτυξη και τον τουρισμό των άλλων τριών πρωτευουσών της Θεσσαλίας, αλλά που φημίζεται για την πολύ καλή ρυμοτομία της, τους πολλούς πεζόδρομους και το πρώτο δίκτυο ποδηλατοδρόμων. Πολλές οι εκδοχές για την ετυμολογία της λέξης “Καρδίτσα”, αλλά μοιάζει να επικρατεί αυτή που θέλει να προέρχεται από τη σλαβική λέξη grad, που σημαίνει “πόλη” ή “κάστρο”. 
Μπήκαμε στην πόλη από την ανατολική πλευρά της, όπου αντικρίσαμε πρώτα το γνωστό άλσος Παυσίλυπο και τη “Μάνα” ( ένα από τα δύο αντίγραφα, ενώ το πρωτότυπο βρίσκεται στον προαύλειο χώρο της Βουλής ) του Χρ. Καπράλου, άγαλμα σύμβολο της αγρότισσας μάνας. Περάσαμε μπροστά από το αξιόλογο πέτρινο κτήριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία με την προτομή του Γ. Καραϊσκάκη και στο τέλος του κεντρικού πεζόδρομου, του οποίου κόσμημα σωστό είναι το νεοκλασικό ή καλύτερα εκλεκτικιστικό στο ύφος του ξενοδοχείο “Άρνη”, αποβιβαστήκαμε από τα πούλμαν. Όσοι ήμαστε στο ένα πούλμαν πήραμε τις αποσκευές μας και πήγαμε πρώτα στο ξενοδοχείο Άστρον, όπου τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας. Βρίσκεται κοντά στο σημερινό Δημαρχείο, το οποίο είναι χτισμένο στη θέση, όπου υπήρχαν δημοτικά λουτρά-τα πρώτα σε θεσσαλική πόλη. Στο ισόγειο υπάρχει το κινηματοθέατρο της πόλης.
Οι υπόλοιποι φίλοι από το 2ο πούλμαν θα πήγαιναν το απόγευμα στο δικό τους ξενοδοχείο στα Καλύβια Πεζούλας. Έτσι όλοι μαζί βγήκαμε για μεσημεριάτικη βόλτα και φαγητό μέσα στην πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού της Θεσσαλίας, για να τη γνωρίσουμε καλύτερα και ... με το φως της μέρας. 
Επισκεφθήκαμε αρκετοί το Αρχαιολογικό Μουσείο και τη Δημοτική Πινακοθήκη της πόλης, μια και δεν βρίσκονταν μακριά από το κέντρο. Σημαντικά τα εκθέματα του Αρχαιολογικού, χρονολογούμενα από τα παλαιολιθικά ακόμα χρόνια, μια και είναι πάμπολλες οι συγκεκριμένες τοποθεσίες στον νομό. Ενδιαφέρουσα η τομή μιας νεολιθικής μαγούλας, ενός τεχνητού δηλαδή λόφου, από αυτούς που αφθονούν στην περιοχή, πολλά τα ευρήματα από τέτοιους χώρους, εργαλεία, οστά από ταφές, αγγεία, αντικείμενα καθημερινής χρήσης. 
Ευρήματα και από τη μυκηναϊκή περίοδο, όπως μικρά ειδώλια τύπου Φ και Ψ, αλλά και από η γεωμετρική εποχή, κυρίως αγγεία με γεωμετρικά σχέδια, στολίζουν κάποιες προθήκες του Μουσείου. Εκείνο που κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι όμως ο μικρός ορειχάλκινος Απόλλωνας οπλίτης από τη Μητρόπολη, κοντά στην Καρδίτσα, η οποία έδωσε και πολλά άλλα ευρήματα. Από τον ίδιο αρχαιολογικό χώρο και αντίγραφα από τους κίονες του ναού του Απόλλωνα, με τους περίτεχνους εχίνους των κιονοκράνων. Και η κλασική, ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή αντιπροσωπεύονται επίσης με πολλά εκθέματα προερχόμενα από διάφορες τοποθεσίες του νομού, το Κιέριον, την Αργιθέα, τους Γόμφους κοντά στα Τρίκαλα κ.ά. Η φύλακας μας βοήθησε σε όλη την περιήγησή μας στις αίθουσες του Μουσείου και για λόγους ασφαλείας ... 
Η γειτονική Δημοτική Πινακοθήκη, ένα σύγχρονο 4ώροφο κτήριο, με το μαρμάρινο γλυπτό του Πραξιτέλη Τζανουλίνου μπροστά του, μας άφησε επίσης καλές εντυπώσεις, μια και φιλοξενεί όμορφα έργα Καρδιτσιωτών ζωγράφων, όπως ο γνωστός της γενιάς του ΄30 Δ. Γιολδάσης, ο ζωγράφος και σκηνογράφος Κ. Παύλου (“Πωλ”), ο Γ. Βαλταδώρος, ο Γ. Γούλας κ.ά. Στην αίθουσα περιοδικών εκθέσεων είδαμε αντικείμενα που έχουν να κάνουν με τους Ευρωπαίους Φιλέλληνες και τη δράση τους στη διάρκεια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Φεύγοντας από τους δύο αυτούς χώρους ακολουθήσαμε έναν πεζόδρομο στην αρχή του οποίου υπήρχαν κάποια πρωτότυπα παγκάκια της Νέλλας Γκόλαντα, της γνωστής Λαρισαίας γλύπτριας, με τα σύμβολα από αγγεία της νεολιθικής εποχής πάνω στα μεταλλικά τους τμήματα. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στην περίφημη Δημοτική Αγορά, το εμβληματικό κτήριο της πόλης, που κατασκευάστηκε μεταξύ του 1925 και 1930 επί Δημάρχου Αλλαμανή, σε σχέδια που ο ίδιος έφερε από το Παρίσι! Ανήκει στο λεγόμενο “Μοντέρνο κίνημα” και είναι φτιαγμένο από γυαλί, σκυρόδεμα και μέταλλο, έχει αποκατασταθεί, και σήμερα, πέρα από κάποια μαγαζάκια, στεγάζει και το Μουσείο Κινηματογράφου και Φωτογραφίας. Εδώ στην Αγορά στέκει επιβλητικό και το μεταλλικό γλυπτό του Γ. Χουλιαρά, το οποίο παραπέμπει σε αεροπλάνο έτοιμο να απογειωθεί.
Ανηφορίσαμε προς τον κεντρικό πεζόδρομο και την πλατεία Πλαστήρα ( με τον έφιππο ανδριάντα του), στη μια πλευρά της οποίας είναι ιδρυμένα τα αγάλματα 4 Μουσών, οι οποίες κάποτε στόλιζαν την πλατεία Ομονοίας και βρέθηκαν εδώ έπειτα από ενέργειες του Δημάρχου της 10ετίας του ΄50 Βάιου Τζέλλα. 
Στην κεντρική πλατεία Ελευθερίας χαρακτηριστικό και πλέον σήμα- κατατεθέν της πόλης είναι το Συντριβάνι, δηλαδή η γλυπτή κατασκευή με νερά της Ν. Γκόλαντα σε συνεργασία με την αρχιτέκτονα Ασπασία Κουζούπη. Κάθε στοιχείο πάνω στο συντριβάνι συμβολίζει ή παραπέμπει σε χαρακτηριστικό του τόπου, όπως τα νεολιθικά μοτίβα που είδαμε και στα παγκάκια. Στην κορφή το φυτό “κλέφτης”, του οποίου τη μορφή έδωσε η γλύπτρια στην μπάλα, απ΄όπου ρέει το νερό.
Δεν παραλείψαμε να περάσουμε κι από το Παυσίλυπο, το πρώτο αστικό κοινόχρηστο πράσινο που απέκτησε η Καρδίτσα μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στα 1881. Έχουν αλλάξει βέβαια πολλά πράγματα από τότε, με τις κατά καιρούς αναπλάσεις του άλσους. Εντοπίσαμε και τη μεγάλη σκακιέρα που υπάρχει σ΄αυτό, μια και οι Καρδιτσιώτες αγαπούν πολύ το σκάκι, πηγαίνοντας προς τον μητροπολιτικό ναό των Αγ. Κων/νου και Ελένης. Βρίσκεται στο κέντρο της πρώτης χριστιανικής συνοικίας, που παλιά λεγόταν Βαρούσι. Αγιογραφήθηκε από σημαντικούς ζωγράφους της εποχής, όπως ο Δ. Γιολδάσης, 8 μεγάλες πολυπρόσωπες συνθέσεις του οποίου κοσμούν τη βόρεια και νότια κεραία του σταυρού που σχηματίζεται στο εσωτερικό του ναού. Η Μητρόπολη έμεινε στην ιστορία, επειδή στη διάρκεια του Β΄Παγκ.Πολέμου μια βόμβα από τους Γερμανούς έπληξε την αυλή του ναού, αλλά δεν έσκασε. Αυτό θεωρήθηκε θαύμα από τον τότε Μητροπολίτη Ιεζεκιήλ και μετατράπηκε, μετά την απενεργοποίησή της σε πολυέλαιο. 
Αφού τσιμπήσαμε και κάτι, στις 3 η ώρα συγκεντρωθήκαμε όλοι στο ίδιο σημείο και αναχωρήσαμε για το χωριό Μαυρομμάτι. Αφού παραλάβαμε από την πλατεία του χωριού τον κ. Δημήτρη, κατευθυνθήκαμε προς το Σπήλαιο του Καραϊσκάκη, όπου η παράδοση θέλει να γεννιέται στα 1782 ο ήρωας, από την “καλογριά” του κοντινού μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου. Μικρή πεζοπορία ως εκεί, αγνάντεμα του κάμπου από τη μια μεριά ως πέρα τα Τρίκαλα, τα Μετέωρα, την Καλαμπάκα και από την άλλη της Μονής και του φαραγγιού στο οποίο βρίσκεται, και πίσω στο χωριό για το Μουσείο Καραϊσκάκη. Ένθερμος παρουσιαστής των εκθεμάτων των σχετικών με τον ήρωα ο κ.Δημήτρης αναφέρθηκε με πολλές λεπτομέρειες σε αυτά, όπλα κυρίως, προσωπικά του αντικείμενα κ.ά. 
Είχε όμως αρχίσει ήδη να νυχτώνει και οι ορειβάτες έπρεπε κι αυτοί να πάνε στο ξενοδοχείο τους. Φύγαμε λοιπόν “γεμάτοι” από την ξενάγηση τη σχετική με τον Καραϊσκάκη και, αφού κάναμε και μια βόλτα από το γειτονικό Μουζάκι, όπου σε λίγη ώρα θα ξεκινούσε το Διεθνές Χορωδιακό Φεστιβάλ Καρδίτσας, φύγαμε για Καρδίτσα οι μεν και την Πεζούλα οι λοιποί. 
Μέσα στην Καρδίτσα κάναμε πάλι τη βόλτα μας, για να φάμε κάτι και για να τη δούμε γιορτινά στολισμένη by night! Μέσα στο Παυσίλυπο η “Παυσιλυπούπολη”, που για 3η χρονιά οργανώνεται στον χώρο αυτό, είχε πολλούς μικρούς, κυρίως, και μεγάλους επισκέπτες, οι οποίοι μπαινόβγαιναν στα μικρά καστράκια με τους ιππότες για να βγάλουν φωτογραφίες, να πάρουν μέρος σε διάφορα events, να κάνουν face painting… Στα ψηλά δέντρα του άλσους τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια έδιναν πράγματι γιορτινή όψη στο πανέμορφο άλσος, μέσα στο οποίο θα γίνεται αυτές τις μέρες το ταξίδι στον καιρό των Κάστρων και των Ιπποτών... 
Το πρωί της Κυριακής, 10 Δεκεμβρίου οι ορειβάτες, πήραν το πρωινό τους και στις 8 με το πούλμαν πήγαν στο χωριό Νεράιδα από όπου ξεκίνησαν την πεζοπορία για το Βουτσικάκι, με οδηγό βουνού τον κ. Γιάννη από την Καλαμπάκα. Η μέρα ηλιόλουστη και η διαδρομή όλη σχεδόν μέσα στα έλατα σε μονοπάτι. Στην αρχή λίγο ανηφορική μέχρι που φτάσαμε στο καταφύγιο του Ο.Χ.Ο. Καρδίτσας( 1540μ). Εδώ συναντήσαμε και το πρώτο χιόνι που είχε πέσει μόλις την προηγούμενη ημέρα αλλά ήταν παντού παγωμένο. Με μεγάλη προσοχή περπατούσαμε σε σημεία όπου δεν υπήρχε πάγος τις περισσότερες φορές έξω από το μονοπάτι για να μην γλιστρήσουμε και συνεχίσαμε για την κορυφή Τέμπλα.
Προσεγγίσαμε την κορυφή από την νότια πλευρά σε πιο ήπιο μονοπάτι . Ευτυχώς ο ήλιος που είχε βγει από το πρωί άρχισε να μαλακώνει το χιόνι και καταφέραμε μετά από δυόμιση ώρες να φτάσουμε στην πρώτη κορυφή Τέμπλα(1809μ.) στη βάση του όρους Βουτσικάκι. Παρά τον ήλιο ο αέρας ήταν παγωμένος και στην κορυφή καθίσαμε πολύ λίγο για τη γύρω θέα και για φωτογραφίες. 
Από πάνω μας το Βουτσικάκι χιονισμένο και παγωμένο, νοτιοδυτικά οι κορυφές των Αγράφων Καράβα και Ντεληδήμη και βορειότερα η Καζάρμα και ο Κόζιακας. Βορειοανατολικά απλωνόταν ο Θεσσαλικός κάμπος και διακρίνονταν η Καρδίτσα , τα Τρίκαλα , η Λάρισα και στο βάθος η Καλαμπάκα και τα Μετέωρα. Αρκετά βόρεια ο χιονισμένος Όλυμπος, σχεδόν να ακουμπάει στα σύννεφα, και δίπλα του χωρίς χιόνι ο Κίσσαβος . Ούτε λόγος για την δεύτερη κορυφή στο Βουτσικάκι μετά και τα πρόσφατα ατυχήματα στον παγωμένο Όλυμπο γιατί πάντα προέχει η ασφάλεια να επιστρέψουμε σώοι. 
Πήραμε λοιπόν το δρόμο της επιστροφής έχοντας στο νου μας να ξανάρθουμε με καλό καιρό και να κάνουμε την κορυφή στο Βουτσικάκι. Κατάβαση λοιπόν με προσοχή γιατί στα σκιερά σημεία είχαμε ακόμα πάγο. Κοντά στο δρόμο πάνω από το καταφύγιο συναντήσαμε μια αγέλη με ελεύθερα άλογα που ανεβαίνοντας μόλις μας είδαν άρχισαν να τρέχουν ενώ τώρα έβοσκαν στο λιβάδι μέσα στη λιακάδα. Κάποιοι προσεκτικά τα πλησιάσαμε και βγάλαμε και φωτογραφίες. Στη βεράντα του καταφυγίου προστατευμένοι από τον αέρα καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και τα τσιμπήσουμε ότι είχε ο καθένας φέρει μαζί του, ξηρούς καρπούς, φρούτα ή κάποιο σάντουιτς και στη συνέχεια κατηφορίσαμε για το χωριό Νεράιδα. Προσπερνώντας το χωριό συνεχίσαμε και φτάσαμε ως τα Καλύβια πεζούλας όπου στη ταβέρνα είχαν ήδη φτάσει οι τουρίστες και οι πεζοπόροι. Κάναμε συνολικά μια διαδρομή 5 ωρών αλλά και οι πεζοπόροι δεν πήγαν πίσω περπάτησαν και αυτοί κοντά στις 4 ώρες. 
Αυτοί ξεκίνησαν την πεζοπορία τους από την Νεράιδα και κατευθύνθηκαν προς το Νεοχώρι σε μονοπάτι και αγροτικό δρόμο μέσα στα έλατα. Μετά το Νεοχώρι συνέχισαν και επισκέφτηκαν το Βοτανικό κήπο και κάποιοι έφτασαν στα Καλύβια περπατώντας. Ήδη μαζί με τους τουρίστες απολάμβαναν το γεύμα τους μιας και είχαν μια κουραστική μέρα..
Οι πεζοπόροι και οι τουρίστες λοιπόν μετά το πρωινό τους στο ξενοδοχείο της Καρδίτσας, φόρτωσαν τις αποσκευές στο πούλμαν και ξεκίνησαν για το σημείο της λίμνης Πλαστήρα, στα δυτικά της, όπου θα αποβιβάζονταν πρώτα οι πεζοπόροι για τη διαδρομή τους, κοντά στη Νεράιδα. Οι τουρίστες έφυγαν για το Φράγμα της στα νότια, το οποίο ολοκληρώθηκε στα 1959, οπότε και σχηματίστηκε αυτή η τεχνητή λίμνη από τη συγκέντρωση των νερών του ποταμού Ταυρωπού ή Μέγδοβα. Η λίμνη είναι και με αυτά τα ονόματα γνωστή, αλλά όλοι σχεδόν την ξέρουμε ως λίμνη Πλαστήρα, μια και η ιδέα για την κατασκευή της αποδόθηκε στον στρατιωτικό και πολιτικό Ν. Πλαστήρα, που καταγόταν από την Καρδίτσα. 
Κατεβήκαμε από το πούλμαν και περπατήσαμε πάνω από το Φράγμα ως τα μικρά μαγαζάκια με ενθύμια και τοπικά προϊόντα από την άλλη πλευρά του. Είναι μια εντυπωσιακή τσιμεντένια κατασκευή, με ένα τεράστιο κομψό τόξο, που μοιάζει να αγκαλιάζει τον τεράστιο όγκο του νερού της λίμνης. Το αγνάντεμα από αυτό προς τη λίμνη είναι φοβερό αλλά και η θέα από την απότομη πλευρά του ως κάτω στα 83 μ. βάθος προκαλεί δέος! 
Μετά την επίσκεψη στο σημαντικό αυτό επίτευγμα, χάρη στο οποίο αρδεύεται ο Θεσσαλικός κάμπος και τροφοδοτείται το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της Δ.Ε.Η., πήραμε πάλι τον δρόμο από τη δυτική πλευρά της λίμνης, περνώντας από τα όμορφα παραδοσιακά χωριά της, αυτά που σχεδόν λούζονται στα νερά της, αλλά αγναντεύοντας ψηλότερα στα γύρω βουνά και τα πιο απομακρυσμένα από αυτήν. Πολλά τα εστιατόρια και οι καφετέριες που προσφέρουν μοναδική θέα στον επισκέπτη από τα μπαλκόνια τους. 
Ένα πολύ σημαντικό μοναστήρι της πλευράς αυτής της λίμνης είναι η Μονή Παναγιάς Πελεκητής και είχαμε προγραμματίσει να το επισκεφθούμε. Ανεβήκαμε λοιπόν ως την Καρίτσα, κοντά στην οποία βρίσκεται, σε μια απόκρημνη πλαγιά των Αγράφων, 1.400 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Περάσαμε τη μικρή και χαμηλή πορτούλα που οδηγεί στο σπήλαιο ουσιαστικά, μέσα στο οποίο είναι ιδρυμένο το μοναστήρι, ώστε να είναι προστατευμένο από επιδρομείς. Εκεί ξεναγηθήκαμε από κάποιον κύριο, ο οποίος πολύ πρόθυμα μας έδωσε λεπτομέρειες για αυτό. Η μονή χτίστηκε ίσως τον 15ο αι και διάφορες εκδοχές υπάρχουν για την ονομασία της. Λέγεται πως ονομάστηκε Πελεκητή η Παναγιά, γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, έπρεπε να πελεκηθεί ο βράχος, για να χτιστεί, καθ΄υπόδειξη της Παναγίας.
Το Καθολικό του είναι ο αρχαιότερος ναός, αφιερωμένος στην Ανάληψη του Κυρίου, ένας μικρός μονόκλιτος ναός, με ξυλόγλυπτο τέμπλο και αγιογραφίες του 17ουαι.. Το πραγματικό κόσμημα όμως είναι το παρεκκλήσι της Παναγίας Φανερωμένης, δίπλα στο Καθολικό, μικρό, χαριτωμένο και κομψό, με πολύ σημαντικές αγιογραφίες, λίγο μεταγενέστερες αυτών του Καθολικού. Στο μικροσκοπικό Διακονικό του βρίσκεται ζωγραφισμένος ο Χριστός με φτερά, ως άγγελος, μοναδικός στη βυζαντινή εικονογραφία. Διαθέτει χορούς για τους ψαλτάδες, όπως συμβαίνει και με τους ναούς του Άθω. 
Αγναντέψαμε τη μοναδική θέα προς τη λίμνη, που προσφέρεται από τη μικρή αυλή του μοναστηριού, τραβήξαμε τις φωτογραφίες μας, κεραστήκαμε και το παραδοσιακό λουκουμάκι και πήραμε τον κατήφορο προς την έξοδο και το πούλμαν μας. Η πινακίδα στο σημείο αυτό υπενθυμίζει στον επισκέπτη ότι το μοναστήρι αυτό έχει ανακηρυχθεί ως “Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο” και διαθέτει “Βραβείο Ευρωπαϊκής Ιστορίας”. Και βέβαια του άξιζε τέτοιο βραβείο! 
Σταματήσαμε στο Νεοχώρι, ένα παρόχθιο χωριό, όπου ξεναγηθήκαμε για λίγη ώρα στον Βοτανικό κήπο, όπου έχει συγκεντρωθεί μέρος των χλωριδικών στοιχείων της ευρύτερης περιοχής της λίμνης αλλά και γενικότερα του ελλαδικού χώρου. Αγοράσαμε βότανα από το μικρό μαγαζάκι, ήπιαμε καφεδάκι ή τσαγάκι ζεστό, κάναμε και μια μικρή βόλτα ως τη λίμνη και φύγαμε για το μεσημεριανό μας στα Καλύβια Πεζούλας. Τον κήπο είχαν ήδη επισκεφθεί και οι πεζοπόροι μας, οι οποίοι είχαν φτάσει εκεί νωρίτερα. Συνέχισαν όμως για κάποια ώρα ακόμα προχωρώντας δίπλα στο νερό της λίμνης ως τα Καλύβια. Αργότερα θα πήγαινε το πούλμαν να τους φέρει στην Πεζούλα για φαγητό.
Φτάσαμε εκεί κατά τη μία, τακτοποιηθήκαμε και δεν άργησαν να φτάσουν και οι πεζοπόροι και όλοι οι ορειβάτες μας σταδιακά. 
Μετά το γεύμα αναχωρήσαμε νωρίς το απόγευμα για τη βάση μας. Κάναμε μια στάση στο ύψος πάλι της Λαμίας και γύρω στις 9 βρισκόμαστε στη Νίκαια, έχοντας απολαύσει ένα όμορφο διήμερο και με εξαίσιο καιρό μάλιστα, διαψεύδοντας έτσι τις κακές προβλέψεις των μετεωρολόγων!
