- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 11 Φεβρουαρίου 2018 11 Φεβρουαρίου 2018
Φύγαμε με δυο πούλμαν το πρωί της Τετάρτης, 3 Ιανουαρίου, για μια στάση στη Λαμία πρώτα και για παραλία Πλαταμώνα έπειτα, όπου και παραθέσαμε το σύνηθες κρύο γεύμα, προσφορά του Φυσιολάτρη. 
Περάσαμε τους 4 ποταμούς Αλιάκμονα, Λουδία, Αξιό και Γαλλικό, τους νομούς Θεσσαλονίκης και Κιλκίς και μπήκαμε στον νομό Σερρών. Πήραμε τον δρόμο για τη λίμνη Κερκίνη, που ήταν και ο βασικός στόχος μας για την πρώτη μέρα, ακολουθώντας τη δυτική πλευρά της ως το χωριό Κερκίνη. Στον δρόμο μας συναντήσαμε τα περίφημα βουβάλια να βόσκουν, πολλούς αργυροπελεκάνους και άλλα είδη πουλιών μέσα στη λίμνη, το φράγμα, ψαράδες, πλάβες στο λιμανάκι του Λιθότοπου κι ένα όμορφο περιβάλλον στις όχθες της.
Στο χωριό επισκεφθήκαμε οι μισοί το οίκημα, όπου στεγάζεται ο Φορέας διαχείρισης της λίμνης, εντός του οποίου έγινε μια επαρκέστατη ενημέρωση από υπεύθυνο σχετικά με την πανίδα και τη χλωρίδα της, για το πώς ήταν παλιά και πώς είναι τώρα, για τα οικοσυστήματα της λίμνης, αλλά και σχετικά με τους πολλούς κινδύνους που διατρέχει το περιβάλλον από την αδιαφορία και τα λάθη τόσο των πολιτών όσο και της πολιτείας. 
Η λίμνη δημιουργήθηκε το 1932 με την κατασκευή ενός φράγματος στον ποταμό Στρυμόνα και την κατασκευή αναχωμάτων στα ανατολικά και δυτικά. Σκοπός η ανάσχεση και συγκράτηση των πλημμυρικών παροχών του ποταμού, η συγκράτηση των φερτών υλών και η άρδευση της πεδιάδας των Σερρών. Διαθέτει μια καταπληκτική και μοναδικής αξίας βιοποικιλότητα και είναι η πιο εύκολα προσβάσιμη περιοχή για παρατήρηση της ορνιθοπανίδας στην Ελλάδα και ίσως σε ολόκληρη την Ευρώπη. 
Οι λοιποί κατευθυνθήκαμε με το πούλμαν στο δεύτερο λιμανάκι της λίμνης, του χωριού Κερκίνη, όπου μπήκαμε οι περισσότεροι στις πλάβες, τις βάρκες με την επίπεδη καρίνα, γα αν ανοιχτούμε πιο βαθιά μέσα στη λίμνη και να κάνουμε bird watching, παρατήρηση πουλιών επί το ελληνικότερον! Αυτό που μόνο είδαμε ήταν μια μεγάλη αποικία ροζ φλαμίνγκος στα ρηχά μέρη της ανατολικής πλευράς της λίμνης. Δεν πλησιάσαμε, για να μην τρομάξουμε τα πουλιά, αλλά μπορέσαμε να φωτογραφίσουμε από μακριά. Οι οδηγοί μας όσο παραμέναμε ακίνητοι με τις βάρκες, μας ενημέρωναν σχετικά με τις ποικιλίες των πτηνών αλλά και των ψαριών που ψαρεύουν στη λίμνη και μας έδειχναν τα σύνορα, τα διάφορα χωριά, τα βουνά ολόγυρα, το Μπέλες, το Άγκιστρο, το Μαυροβούνι, τα Κρούσσια. Τσουχτερό το κρύο εκείνη την περασμένη ώρα του απογεύματος, μια και σουρούπωνε, αλλά υπομέναμε...
Κάποιοι από μας έκαναν και ιππασία εκεί γύρω στο λιμανάκι. Όλοι μαζί αναχωρήσαμε, με το πούλμαν πάλι, για το χωριό, όπου μας ανέμεναν και οι υπόλοιποι στην καφετέρια με το τζάκι και τη ζεστή και γιορτινή ατμόσφαιρα. 
Φύγαμε για την πόλη των Σερρών, ακολουθώντας τη βόρεια πλευρά της λίμνης, περνώντας από Ακριτοχώρι, Βυρώνεια και Σιδηρόκαστρο. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας σχετικά γρήγορα, ξεκουραστήκαμε λίγο και στις 20:30 αναχωρήσαμε για την ταβέρνα Ντομάτα, στην κοιλάδα των Αγ. Αναργύρων, στις παρυφές της πόλης, σε ένα όμορφο σημείο, απέναντι από το ωραιότερο πάρκο της. Μετά το δείπνο επιστρέψαμε πάλι με το πούλμαν, πλην ελαχίστων “εξαιρέσων”, και πήγαμε για ύπνο, γιατί μας περίμενε πολύ πρωινό ξύπνημα...
Πέμπτη, 4 Ιανουαρίου, μετά το πρωινό μας στο ξενοδοχείο, αναχωρήσαμε στις 8 για τον Προμαχώνα (Κούλατα) και τα σύνορα με τη Βουλγαρία. Χωρίς πολλή ταλαιπωρία περάσαμε στη γείτονα και πήραμε τον δρόμο πρώτα για το μικρό και γραφικό χωριό Ρόζεν, προσπερνώντας το Μέλνικ και την περιοχή του με τις πάμπολλες φυσικές “πυραμίδες”, αυτά τα τα πολύ ωραία γλυπτά που “φιλοτέχνησαν” μέσα στους αιώνες τα νερά της βροχής στα ασβεστολιθικά πετρώματα. 
Λίγα σπιτάκια παραδοσιακά και μαγαζάκια με τα χαρακτηριστικά αποξηραμένα νεροκολοκύθια κρεμασμένα στις προσόψεις τους υπήρχαν γύρω μας, στον χώρο, όπου σταθμεύσαμε. 
Με τα πόδια στη συνέχεια ανηφορίσαμε όλοι, προχωρώντας σε ένα παλιό πλακόστρωτο μονοπάτι, ως τη Μονή και τον κοιμητηριακό ναό, πριν από αυτήν, των Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου, με τον τάφο του Yane Sandanski. 
Το μοναστήρι, από τα μεγαλύτερα μοναστηριακά συγκροτήματα στη Βουλγαρία, στους πρόποδες του όρους Πιρίν, θυμίζει οχυρό με ψηλούς τοίχους και πολύ λίγα παράθυρα και διαθέτει μια πολύ όμορφη εσωτερική αυλή. Στο κέντρο της υπάρχει το καθολικό, ο ναός της Γέννησης της Παρθένου, με πολύ όμορφες τοιχογραφίες του 16ου αι. στους εσωτερικούς αλλά και στους εξωτερικούς τοίχους του νάρθηκα ( “ Ημέρα της Κρίσεως “) και μοναδικά βαμμένα γυάλινα παράθυρα. Το βορειοδυτικό παρεκκλήσι είναι αφιερωμένο στους Αγ. Αναργύρους, αγίους θεραπευτές, Κοσμά και Δαμιανό. Το εικονοστάσι (τέμπλο) μέσα στο καθολικό, του 18ου αι. είναι φτιαγμένο από εξαιρετικά σκαλισμένο ξύλο. 
Ηρεμία επικρατούσε στον χώρο και μόνο σαν ίσκιοι κάποιοι μοναχοί εμφανίζονταν στην αυλή, και τα κελιά ολόγυρά μας έμοιαζαν άδεια...
Κατηφορίσαμε πάλι σε ομάδες προς το χωριό, άλλο ένα χιλιόμετρο, ψωνίσαμε κρασάκι και κάποια ενθύμια στο χωριό, επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν και σε λίγο ήμαστε στο παλιό και ελληνικό κάποτε Μελένοικον, που είναι χτισμένο μέσα σε μια στενή κοιλάδα. 
Εδώ μείναμε περί τη μιάμιση ώρα, ώστε να προλάβουμε να επισκεφθούμε το αρχοντικό του άλλοτε πάμπλουτου κρασέμπορου Έλληνα Κορδόπουλου, από το 1754, τη γειτονική ερειπωμένη εκκλησία της Αγ. Βαρβάρας, το Μουσείο οίνου, το ενδιαφέρον κτήριο του τούρκικου χαμάμ, σε στιλ 18ου αι., κάποιες εκκλησιές, όπως τη μονή του Αγ. Νικολάου, να αγοράσουμε κρασί, τοπικά προϊόντα και αναμνηστικά από αυτόν τον ευλογημένο αλλά και μαρτυρικό τόπο...Ο καιρός υπέροχος και το χωριό ακόμα χωρίς πολύ κόσμο, όταν ξεκινήσαμε την περιήγησή μας, αλλά, όταν αναχωρούσαμε άρχιζαν να έρχονται αρκετοί επισκέπτες. 
Φεύγοντας σταματήσαμε λίγο πιο κάτω από το χωριό, για να φωτογραφίσουμε κάποιες χαρακτηριστικές “πυραμίδες”, και συνεχίσαμε για το τουριστικό Σαντάνσκι, στην είσοδο του οποίου είδαμε το κολοσσαίο ορειχάλκινο άγαλμα του ηγέτη των σκλβων Σπάρτακου, που καταγόταν από εδώ. 
Στο Σαντάνσκι παραμείναμε δυόμιση περίπου ώρες για βόλτες, ψώνια και φαγητό. Ακολουθήσαμε τον κεντρικό πεζόδρομο ως ψηλά πάνω από το πάρκο της πόλης, σταματώντας στα αξιοθέατα, όπως το Αρχαιολογικό Μουσείο, που όμως ήταν κλειστό αυτό το διάστημα, την Επισκοπική Βασιλική, την οποία κάποιοι επισκεφθήκαμε, θαυμάζοντας την πετυχημένη πρόσφατη αναστύλωσή της, καθώς και τα ερείπια του οικισμού της ρωμαϊκής και πρωτοχριστιανικής περιόδου. 
Κόσμος πολύς κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα στους δρόμους, τα μαγαζάκια ήταν ανοιχτά και είχαν πολλές προσφορές που δελέασαν τελικά αρκετούς από εμάς... Κοντά στη γέφυρα του ποταμού που διασχίζει την πόλη, μας έκανε εντύπωση η κρήνη με το ιαματικό νερό με θερμοκρασία 76 βαθμών, το τεράστιο ξενοδοχείο Spa εκεί δίπλα, ενώ προχωρήσαμε μέσα στο πάρκο με τα παγώνια, τα γεφυράκια, τα γλυπτά, όπου κάναμε τις βόλτες μας. Η μεγάλη λίμνη με τους κύκνους, λευκούς και μαύρους, τις χήνες και τις πάπιες κέρδισε επίσης τις εντυπώσεις που άφησε σε όλους μας το πάρκο, αλλά έπρεπε να αφιερώσουμε και κάποια ώρα στο φαγητό ή τον καφέ μας κι έτσι βρεθήκαμε σε κάποιο από τα συμπαθητικά ταβερνάκια ή σε μια καφετέρια ως την ώρα της αναχώρησής μας. 
Χωρίς καθυστέρηση περάσαμε πάλι τα σύνορα και περνώντας από το Σιδηρόκαστρο με το φωτισμένο βυζαντινό κάστρο φτάσαμε έγκαιρα στις Σέρρες, ώστε να ετοιμαστούμε για το δείπνο μας στην ταβέρνα.
Παρασκευή πρωί, 5 Ιανουαρίου, φύγαμε πάλι στις 8 για τον νομό Πέλλης και την πρωτεύουσά του, την Έδεσσα, το Χιονοδρομικό Κέντρο του Βόρα και τον Παλιό Άγιο Αθανάσιο αρχικά. 
Στην Έδεσσα παραμείναμε 45΄, για να κάνουμε μια βόλτα στους μοναδικούς, σε παγκόσμιο επίπεδο, καταρράκτες, στο Βαρόσι, την παλιά δηλαδή χριστιανική συνοικία με τα αρχοντικά και τα ερείπια της αρχαίας και βυζαντινής πόλης, το Εκλησιαστικό Μουσείο.
Περάσαμε από το Υπαίθριο Μουσείο Νερού, το Ερπετάριο ακολουθώντας τα παλιά πλακόστρωτα σοκάκια και επιστρέψαμε στον χώρο στάθμευσης για αναχώρηση. Ίσα –ίσα που προλάβαμε κάποιοι να πιούμε κι ένα καφεδάκι με θέα κάτω στον κάμπο της Έδεσσας και την αρχαία πόλη από τον Ψηλό Βράχο ή κάποιο άλλο σημείο της πόλης, που είναι χτισμένη πάνω στην αρχαία ακρόπολη, γνωστή και ως “ Θεοφρούρητο κάστρο των Βοδενών”, όπως λεγόταν παλιότερα η πόλη. Από την πόλη αυτή καταγόταν και ο λογοτέχνης Μεν. Λουντέμης.
Το όρος Βόρας-Καϊμάκτσαλαν είναι το 3ο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, ακριβώς πάνω στα σύνορα. Η ψηλότερη κορυφή του είναι ο Προφήτης Ηλίας στα 2.524 μ. και εκεί υπάρχει μια μικρή εκκλησία, μνημείο του Α΄Παγκ. Πολέμου. 
Το Χιονοδρομικό Κέντρο, επόμενος σταθμός μας, σε υψόμετρο από 2.050 ως 2.480 μ., ήταν γεμάτο κόσμο, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις που είχαμε ακούσει για τον καιρό από το βράδυ, και η μέρα λαμπρή! 
Οι ορειβάτες μας έκαναν μια διαδρομή στο χιόνι και ανέβηκαν σε μια μικρή κορυφή. Το χιόνι που έπεσε την προηγούμενη μέρα είχε παγώσει και ήταν δύσκολο το ανέβασμα χωρίς παπούτσια με καρφιά ψηλότερα προς την κορυφή του Προφήτη Ηλία. Αρκεστήκαμε λοιπόν σε αυτή τη μικρή διαδρομή και από το ψηλότερο σημείο θαυμάσαμε τη θέα ανατολικά προς το όρος Πάϊκο και νότια προς τη λίμνη Βεγορίτιδα. Χαρήκαμε τη βόλτα μας στο χιόνι μιας και ο ήλιος που βγήκε άρχισε να το μαλακώνει, παίξαμε χιονοπόλεμο και επιστρέψαμε και πάλι στο χιονοδρομικό για να αναχωρήσουμε για τον Άγιο Αθανάσιο. 
Οι υπόλοιποι έκαναν βόλτα στο χιόνι, έπαιξαν μ΄αυτό ή παρέμειναν μέσα στο σαλέ για ένα ζεστό ρόφημα, έναν καφέ ή κάποιο σνακ ως την ώρα της αναχώρησής μας για το παραδοσιακό πετρόκτιστο χωριό του Παλιού Αγίου Αθανασίου. Βρίσκεται στα 1.200 μ. και είναι ίσως το διασημότερο θέρετρο στη Μακεδονία και τη Β. Ελλάδα. Η μακεδονική αρχιτεκτονική συνδυάζεται εδώ απόλυτα με το φυσικό τοπίο της περιοχής, που θυμίζει έντονα Άλπεις.... 
Μόνο μισή ώρα είχαμε για μια πολύ σύντομη βόλτα στο “Πέτρινο χωριό” με τα ελάχιστα ερείπια των παλιών και ταπεινών σπιτιών του 16ου αι. ( μέχρι το 1980 κατοικούνταν από τους παλιούς κατοίκους του το χωριό ), ενώ σήμερα η ανοικοδόμηση έχει προχωρήσει στην “Αράχωβα” της Μακεδονίας. Γραφικά πλακόστρωτα δρομάκια και πολλά χαριτωμένα μαγαζάκια με διάφορα είδη για το αγαπημένο χειμερινό σπορ των επισκεπτών του Χιονοδρομικού, τοπικά προϊόντα και αναμνηστικά. 
Η μέρα προχωρούσε και φύγαμε εσπευσμένα σχεδόν, για να προλάβουμε να κάνουμε το μπάνιο μας στα ιαματικά λουτρά του Λουτρακίου, τα πασίγνωστα Λουτρά Πόζαρ, μια ώρα δρόμο περίπου από τον Άγ.Αθανάσιο. Η ονομασία τους προέρχεται από τις λέξεις “πο” και “ζαρ”, που σημαίνουν “κάτω από τη φωτιά”. 
Οι θεραπευτικές ιδιότητες των νερών εδώ συνιστώνται για παθήσεις του κυκλοφοριακού και αναπνευστικού συστήματος, για γυναικολογικές και δερματικές παθήσεις, για ρευματοπάθειες και ενδείκνυται και η ποσιθεραπεία για παθήσεις νεφρών, ήπατος και χολής. 
Μείναμε εκεί για χαλαρωτικό και θεραπευτικό συνάμα μπανάκι σε κάποια από τις ανοιχτές πισίνες, δίπλα στον θερμοπόταμο Τόπλιτσα, που σχηματίζει μικρούς καταρράκτες, ενώ έξω το κρύο άρχιζε να γίνεται όλο και πιο δυνατό, καθώς η μέρα έφευγε... Ψωνίσαμε και κάποια τοπικά προϊόντα από τα περιπτεράκια, όπως κρασάκι, βότανα, αποξηραμένους καρπούς κ.ά.
Σκοτείνιαζε πια, όταν πήραμε τον μακρύ δρόμο για τη βάση μας, τις Σέρρες, όπου φτάσαμε αργά κι έτσι αναγκαστήκαμε να πάμε απευθείας στην ταβέρνα για το δείπνο μας. Κουρασμένοι επιστρέψαμε για ύπνο, γιατί την επόμενη μέρα είχαμε πάλι πολύ πρωινό ξύπνημα...
Σάββατο, 6 Ιανουαρίου, ημέρα των Θεοφανείων, και η Δράμα ... μας περίμενε για τον καθιερωμένο τη μέρα αυτή Αγιασμό των Υδάτων. 
Μια και η Δράμα δεν απέχει πάνω από μια ώρα από τις Σέρρες, σκεφτήκαμε να κάνουμε μια πρωινή περιήγηση στην πόλη που μας φιλοξενούσε για 4 μέρες, ξεκινώντας από το Βυζαντινό Κάστρο, ψηλά πάνω στον λόφο του Κουλά. Ανεβήκαμε ως εκεί με το πούλμαν, αγναντέψαμε ολόκληρη τη -νυσταγμένη ακόμα- πόλη, κάναμε τον γύρο του πανύψηλου πύργου που σώζεται ακόμα καλά και σε ύψος 18,5 μ. ( από το αρχικό ύψος των 20 μ.), διακρίναμε τις δύο κεραμικές επιγραφές που διαθέτει και οι οποίες μας δίνουν την ονομασία του ιδρυτή του. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες και ξαναμπήκαμε στα πούλμαν για την ξενάγηση, ενώ δεν ήταν λίγοι και εκείνοι που κατέβηκαν στην πόλη με τα πόδια.
Από το λόφο Κουλά κατεβαίνει ένα όμορφο μονοπάτι μέσα από τα Πεύκα που περνάει από το ναό του Αγίου Νικολάου. Στον περίβολο του ναού υπάρχει ένα υπαίθριο μικρό θεατράκι που το καλοκαίρι φιλοξενεί διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις της πόλης των Σερρών. Στη συνέχεια η ομάδα περπάτησε δίπλα στο ποταμάκι, στο υπέροχο πάρκο των Σερρών, πέρασε από το παρατημένο στην τύχη του, Αχμέτ τζαμί και διασχίζοντας την πόλη έφτασε στην κεντρική πλατεία όπου συναντηθήκανε και με το υπόλοιπο γκρουπ. 
Οι υπόλοιποι επιστρέψαμε στην πόλη με τα πούλμαν , περνώντας πάλι από την Κοιλάδα των Αγ.Αναργύρων με το ωραιότερο πάρκο των Σερρών και είδαμε για άλλη μια φορά, ημέρα τώρα, το Μεχμέτ ή Αχμέτ Τζαμί, ένα από τα ωραιότερα μουσουλμανικά τεμένη της Ευρωπαϊκής Τουρκίας, το οποίο θυμίζει αρκετά βυζαντινό ναό και γι΄αυτό το λένε και “Αγια- Σοφιά”. Σώζεται ένα μεγάλο τμήμα του μαρμάρινου περιβόλου του κήπου, με οθωμανικές επιγραφές. 
Εκεί κοντά βρίσκονται και τα απομεινάρια του οθωμανικού λουτρού, με τις παλιές χριστιανικές εκκλησίες δίπλα στο ρέμα των Αγ. Αναργύρων, αυτό που ομορφαίνει και το ομώνυμο πάρκο. Υπήρχε χρόνος για μια επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο που στεγάζεται μέσα στο πολύ ωραίο κτίσμα του 15ου αι., της οθωμανική κλειστής αγοράς υφασμάτων κάποτε, στο Μπεζεστένι, με τους 6 τρούλους και τη στιβαρή αρχιτεκτονική.
Σώθηκε ακριβώς επειδή αποφασίστηκε να φιλοξενήσει τα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής, ενώ το γειτονικό του Εσκί (=παλιό) Τζαμί δεν είχε δυστυχώς την ίδια τύχη. Γκρεμίστηκε, για να γίνουν γραφεία σ΄εκείνο το σημείο! Άλλο ένα τζαμί υπάρχει μέσα στην πόλη, το Τζιντζιρλή Τζαμί, το οποίο σήμερα είναι χώρος εκθέσεων και διατηρείται, φυσικά, πολύ καλά.
Χωρίς να είναι πάρα πολλά τα εκθέματα, όμως το Μουσείο είχε να παρουσιάσει κάποια αξιόλογα κομμάτια από προϊστορικούς οικισμούς, όπως αυτός του Προμαχώνα, αλλά και από άλλες θέσεις στην κοιλάδα του Στρυμόνα, χρονολογημένες στις εποχές που ακολουθούν ως τα βυζαντινά χρόνια, όπως αγγεία, ειδώλια, νομίσματα, αγάλματα, επιτύμβιες στήλες κι ένα εξαιρετικό εντοίχιο ψηφιδωτό του αποστόλου Ανδρέα, από την παλιά μητρόπολη των Σερρών, τους Αγ. Θεοδώρους. 
Μετά την επίσκεψη στο Μουσείο κάναμε και τα ψώνια μας στα γειτονικά ζαχαροπλαστεία της κεντρικής πλατείας Ελευθερίας για τους ακανέδες μας και άλλα προϊόντα και φύγαμε για Δράμα, κατά τις 10 η ώρα. Ο αγιασμός θα γινόταν στις 11:30. 
Στις Πηγές της Αγ. Βαρβάρας, μέσα στο όμορφα διαμορφωμένο πάρκο της “πόλης των νερών” (από τη λέξη Ύδραμα λέγεται πως προέρχεται η ονομασία της πόλης ) παρακολουθήσαμε την τελετή, αφού καταλάβαμε διάφορες θέσεις κοντά στην εκκλησία της πολιούχου Αγ. Βαρβάρας. Δυο τρεις δύτες βρίσκονταν ήδη μέσα στο νερό της λίμνης, την ώρα που έπεσε ο σταυρός και έσπευσαν να τον πιάσουν καμιά 15αριά γενναίοι.
Αποχώρησαν έπειτα οι ιερείς, η φιλαρμονική κι εμείς στη συνέχεια για το χωριό Καλή Βρύση, στον Δήμο Προσοτσάνης, όπου μας παρέλαβε ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου, για να μας οδηγήσει στο Ιερό του Διονύσου, έξω από το χωριό. Εκεί μας ξενάγησε, μας έδωσε αρκετές πληροφορίες για τις ανασκαφές και τα ευρήματά τους και μας παρακίνησε να επισκεφθούμε το Αρχαιολογικό Μουσείο της Δράμας, όπου εκτίθενται τα περισσότερα. 
Ακολούθως, ανηφορίσαμε ως το χωριό, όπου βρήκαμε τους γνωστούς Μπαμπούγερους, σύμφωνα με το έθιμο της ημέρας, να περιφέρονται ντυμένοι με την παραδοσιακή φορεσιά, τα πολλά κουδούνια και την τρομακτική τριχωτή προσωπίδα, στους δρόμους του χωριού και την πλατεία. Εδώ με τους ήχους των μουσικών οργάνων 3 τσιγγάνων χορέψαμε κι εμείς παρέα με τους κουδουνοφόρους, ήπιαμε μπόλικο κρασάκι από ... τη βρύση, βάλαμε και κάτι στο στομάχι μας στις δυο ταβέρνες που υπήρχαν και το κέφι κορυφώθηκε. Μια σύντομη βόλτα στα στενάκια του χωριού, μια βιαστική επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο του, απ΄όπου φεύγουν η νύφη κι ο γαμπρός με τη συνοδεία των Μπαμπούγερων τη μέρα της κορύφωσης του εθίμου, 8 Ιανουαρίου, την πάνω πλατεία του Αγ. Νικολάου με τον ομώνυμο ναό λίγο πιο ψηλά και ... πίσω στα πούλμαν. 
Θα ξαναγυρνούσαμε όμως στη Δράμα, για να επισκεφθούμε τόσο το Μουσείο της Πόλης όσο –και κυρίως γι΄αυτό – την περίφημη Ονειρούπολη, που στήνεται κάθε χρόνο τις μέρες των γιορτών μέσα στο Δημοτικό Πάρκο, στην κεντρική πλατεία.
Αρκετοί ήταν αυτοί που βρέθηκαν στο Μουσείο, το οποίο φιλοξενεί τα ευρήματα από το Ιερό του Διονύσου, αλλά και από τη νεολιθική εγκατάσταση των Σιταγρών και άλλων σημαντικών νεολιθικών οικισμών. Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί μεν στα πολλά νεολιθικά ευρήματα που έχει δώσει ο νομός της Δράμας αλλά δεν είναι λίγα και τα εκθέματα από άλλες ιστορικές περιόδους, τη ρωμαιοκρατία, τους βυζαντινούς και οθωμανικούς χρόνους . Φεύγοντας ευχαριστήσαμε ιδιαίτερα τον φύλακα, ο οποίος κράτησε ανοιχτό το Μουσείο για χάρη μας, τουλάχιστον 30΄λεπτά πέραν της λήξης του ωραρίου λειτουργίας του, κάτι πρωτοφανές για ελληνικά δεδομένα! 
Η επίσκεψη στην “Ονειρούπολη”, μια ολόκληρη πολιτεία με σπιτάκια και περιπτεράκια βγαλμένα, λες, από παραμύθια, με πολλά παιχνίδια, γλυκά, ζαχαρωτά, ποικίλα εδέσματα, μέσα σε ένα όμορφο περιβάλλον με νερά, γεφυράκια, παγκάκια και αρκετό πράσινο, μας μάγεψε όλους και για λίγη ώρα νιώσαμε κι εμείς μικροί...
Είχαμε και λίγο χρόνο, για να τσιμπήσουμε, όσοι θέλαμε, και κάτι σε μια ταβερνούλα, ένα ουζερί, από τα πολλά που βρίσκονται γύρω από την πλατεία.
Νωρίς το απόγευμα αναχωρήσαμε για τις Σέρρες, γιατί το βράδυ στην ταβέρνα είχαμε το καθιερωμένο γλέντι μας. Έτσι, φρεσκαρισμένοι στο ξενοδοχείο και μετά από λίγη ξεκούραση, πήγαμε στην ταβέρνα, όπου, μετά το δείπνο μας, χορέψαμε ως τις 11 και κάτι, οπότε και επιστρέψαμε, με τα πόδια ή με το πούλμαν για ύπνο στο κατάλυμά μας.
Κυριακή, 7 Ιανουαρίου, ημέρα τ΄Αγιαννιού και ...της επιστροφής στα πάτρια, πρωί-πρωί πήραμε πάλι τον δρόμο για Σιδηρόκαστρο,Προμαχώνα, με στόχο να επισκεφθούμε το ιστορικό Οχυρό Ρούπελ. Αφού αναμείναμε κάποια ώρα, ώστε να εμφανιστεί ο στρατιώτης -“ξεναγός” μας, κατευθυνθήκαμε προς το υπαίθριο αμφιθέατρο, όπου παρακολουθήσαμε
με μεγάλο ενδιαφέρον την παραστατικότατη ξενάγησή του, στην οποία περιλαμβανόταν, πέραν των καθαρά ιστορικών στοιχείων των σχετικών με την κατασκευή των οχυρωματικών έργων στα σύνορα με τη Βουλγαρία, και λεπτομέρειες σχετικά με τη γεωγραφία του τόπου.
Έτσι, αγναντεύαμε από εκεί όπου καθόμαστε, μέσα σε συνθήκες τσουχτερού πρωινού ψύχους, τον ποταμό Στρυμόνα, τα πρώτα χωριά της γείτονος, την ιστορική θέση Κλειδί, όπου διεξήχθη η περίφημη μάχη στα χρόνια του Βασιλείου του Β΄, στα 1014, καθώς και τα γύρω βουνά και υψώματα. 
Ο ίδιος στρατιώτης μας έκανε και μια σύντομη περιήγηση-ξενάγηση μέσα στις στοές του οχυρού, όπου πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε από τη δομή και την οργάνωση της κρυπτής στρατιωτικής πολιτείας μέσα σ΄αυτά τα αξιοθαύμαστα έργα, που καταλάμβαναν μήκος 6 περίπου χιλ. στη συνοριακή γραμμή. Στον χρόνο που απέμενε βγάλαμε φωτογραφίες στα μνημεία του υψώματος, επισκεφθήκαμε και ... τις τουαλέτες και φύγαμε, ευχαριστώντας τους φαντάρους μας για τη φιλοξενία. 
Ακολουθήσαμε πάλι τον δρόμο που είχαμε πάρει, όταν πηγαίναμε την πρώτη μέρα στις Σέρρες και κατευθυνθήκαμε προς την αρχαία Πέλλα. Εκεί μας περίμεναν οι δύο ξεναγοί, οι οποίοι, μετά την προβολή του σχετικού με τον χώρο βίντεο, μας ξενάγησαν στις αίθουσες με τα ποικίλα και ενδιαφέροντα εκθέματα, που έχουν βρεθεί στις κατά καιρούς ανασκαφές στην περιοχή. Έτσι, πληροφορηθήκαμε πάρα πολλά για την καθημερινή ιδιωτική αλλά και δημόσια ζωή των κατοίκων της Πέλλας, για τις ταφικές τους συνήθειες, τους θεούς που λάτρευαν, για τη ζωή στο ανάκτορο. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκαναν, φυσικά, τα επιδαπέδια ψηφιδωτά από τις πολυτελείς επαύλεις, όπως το κυνήγι του λιονταριού και η αρπαγή της Ελένης από τον Θησέα. 
Ένα μεγάλο μέρος της αρχαίας Πέλλας, η οποία απλωνόταν σε μια έκταση 4.000 στρεμμάτων, το καλύπτει το σημερινό χωριό, ενώ είναι ήδη τεράστιος ο χώρος που έχει αποκαλυφθεί, ανασκαφεί και είναι επισκέψιμος. Εκεί πλανηθήκαμε για λίγο μαζί με τις ξεναγούς ανάμεσα στις ονομαστές οικίες, τα ιερά, την Αγορά, τα δημόσια λουτρά, τους πλατιούς δρόμους, και αναχωρήσαμε, αφού επιβιβαστήκαμε πάλι στα πούλμαν.
Μια στάση καθ΄οδόν για φαγητό, κοντά στον Κορινό, και μια άλλη κοντά στη Λαμία για τουαλέτα, καφεδάκι και κατά τις 10 ήμαστε στη Νίκαια, για άλλη μια φορά ικανοποιημένοι από μέρη αγαπημένα που επισκεφθήκαμε ξανά και απολαύσαμε, αλλά και από τους νέους τόπους, τους καινούριους φίλους, τις νέες εμπειρίες που δοκιμάσαμε στη διάρκεια του εορταστικού 5ήμερου...
