Οι μετεωρολογικές προβλέψεις αφ΄ενός απέτρεψαν πολλούς από την εκδρομή αυτή, αφ΄ετέρου μας ανάγκασαν να αλλάξουμε τελικά προορισμό.

Έτσι, ξεκινήσαμε με δύο πούλμαν σχεδόν γεμάτα με 40 παιδιά, τους γονείς, τους παππούδες τους και άλλους ενήλικες, και, αφού κάναμε την καθιερωμένη στάση στο Σπαθοβούνι, πήραμε τον δρόμο, μέσω Κάψιας, για το Χιονοδρομικό Κέντρο του Μαινάλου, στα 1.600 μ.

Αγαπημένο μας βουνό, το Μαίναλο, το πιο σημαντικό της Αρκαδίας, είναι ένα βουνό που διαθέτει μεγάλη βλάστηση,  πολλές αρχαιολογικές θέσεις, εκκλησίες, μοναστήρια  και υπάρχουν και πολλοί μύθο  που συνδέονται με αυτό. Είναι το βουνό του Πάνα, του Αρκάδα, γενάρχη των Αρκάδων,  των Μαιναλίδων νυμφών επίσης. Δεν είναι λίγοι επίσης και οι τόποι εκεί  που πρωταγωνίστησαν στην ελληνική Επανάσταση. Φτάσαμε κατά τις 11 στο Χιονοδρομικό Κέντρο Μαινάλου, όπου υπήρχαν ήδη πολλά ιδιωτικά αυτοκίνητα και λίγα πούλμαν. Το χιόνι όχι και πάρα πολύ, αλλά υπήρχε κόσμος που ανέβαινε στην κορφή της πίστας για σκι. Εξαιτίας της σχετικής ανυπαρξίας χιονιού δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί ο καθιερωμένος διαγωνισμός χιονάνθρωπου και τα παιδιά έκαναν έλκηθρο ή έπαιζαν με το χιόνι, διασκεδάζοντας αρκετά. Υπήρξαν όμως τελικά και κανα-δυο χιονάνθρωποι, όπως διαπιστώσαμε αργότερα. Το κρύο βέβαια ήταν τσουχτερό και δεν ήταν εύκολο παιδιά και μεγάλοι να παραμείνουν έξω για πολλή ώρα. Γι΄αυτό μαζεύτηκαν μέσα στο σαλέ νωρίς σχετικά, για να τσιμπήσουν κάτι ή να πιουν ένα καφέ ή ένα ζεστό ρόφημα... Στις 12:30 αναχώρησαν οι 27 πεζοπόροι, ανάμεσά τους κι ένα κοριτσάκι, για την 4ωρη διαδρομή από το Χιονοδρομικό ως τη Βυτίνα. Αρχικά ανηφορίσαμε ως την άσφαλτο, την οποία ακολουθήσαμε για κάποια χιλιόμετρα, ώσπου να συναντήσουμε το μονοπάτι που οδηγεί δυτικά, προς τη Βυτίνα. Κάναμε συνολικά 14 και κάτι χιλιόμετρα, αρκετά από αυτά ανηφορικά, και για μεγάλο διάστημα πεζοπορούσαμε στο χιόνι. Αρκετή ήταν και η κατηφοριά που είχαμε να κάνουμε, αλλά γενικά ήταν μια όμορφη διαδρομή, πολύ καλά σηματοδοτημένη, μέσα στα έλατα και στα πεύκα, όσο κατεβαίναμε υψομετρικά.Όταν πια φάνηκε η Βυτίνα από ψηλά, αρχίσαμε να “παρηγοριόμαστε” , γιατί μας έμενε και λίγος χρόνος για φαγητό και παραμονή εκεί... Περάσαμε τη Βρύση του Ταμπακόπουλου, ανακαινισμένη το 1813, το δασάκι έπειτα και μπήκαμε στο χωριό από τον δρόμο που βγάζει στο ωραιότατο νεοκλασικό κτίσμα της παλιάς Γεωργικής Σχολής, Δασαρχείο σήμερα, και το επίσης εντυπωσιακό Δημοτικό Σχολείο και βρεθήκαμε στον κεντρικό δρόμο με τη Βιβλιοθήκη και τον πολιούχο Άγιο Τρύφωνα, στην κεντρική πλατεία, τα μικρά και χαριτωμένα μαγαζάκια με τα τοπικά προϊόντα, τις όμορφες ταβερνούλες και τις καφετέριες... Οι επισκέπτες δεν ήταν και πάρα πολλοί εκείνη την ώρα, λόγω του κρύου ίσως, αλλά είναι γνωστό  ότι η Βυτίνα, μια και έχει δεσπόζουσα θέση στο κέντρο της Πελοποννήσου, διαθέτει πολύ τουρισμό χειμώνα- καλοκαίρι. Είναι  παραδοσιακή και πανέμορφη κωμόπολη ακόμα. Τα γραφικά στενάκια της κοσμούν πολλά πετρόκτιστα και αρχοντικά. Πολλά και τα αγάλματα κι οι προτομές που στολίζουν διάφορα σημεία της, για να θυμίζουν τους ευεργέτες του χωριού... Παλιότερα μάλιστα, που το Μαίναλο ήταν το “φάρμακο της φυματίωσης” και λειτουργούσαν τα δύο -ερειπωμένα τώρα-  σανατόριά του, η Βυτίνα κατακλυζόταν από κόσμο υψηλού οικονομικού επιπέδου... Ως τις 17:30, την ώρα της αναχώρησης, τσιμπήσαμε κάτι, οι πεζοπόροι, κάναμε τα ψώνια μας και, αφού μοιράσαμε από ένα δωράκι σε όλα τα παιδιά που πήραν μέρος στην εκδρομή, αναχωρήσαμε για Νίκαια.

Περάσαμε πάλι από το ευωδιαστό - λόγω των ψητών – αλλά και ιστορικό Λεβίδι, κάναμε μια στάση μικρή στο Σπαθοβούνι και νωρίς το βραδάκι ήμαστε στη βάση μας, έχοντας βιώσει όμορφες εμπειρίες στο χιόνι... αλλά και ευχαριστημένοι που μπορέσαμε, έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες, να κάνουμε την καθιερωμένη παιδική εκδρομή μας στα χιόνια!

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•