- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 28 Απριλίου 2018 28 Απριλίου 2018
Με κάποια συννεφιά κι ένα σχετικό κρυάκι ξεκινήσαμε από τη Νίκαια την Παρασκευή, 16 Φεβρουαρίου, στις 7:15 το πρωί και, αφού παραλάβαμε πολλούς φίλους κι από το μετρό του Αιγάλεω, τα δύο σχετικά γεμάτα πούλμαν ακολούθησαν την Εθνική Αθηνών – Λαμίας. Κάναμε μια σύντομη στάση για καφέ, σνακ, τουαλέτα και περνώντας απ΄έξω από τη Λαμία, το μεσαιωνικό κάστρο της οποίας ξεχώριζε από μακριά, ψηλά πάνω στον λόφο, φύγαμε για Αλμυρό Μαγνησίας, ονομαστό για την ομώνυμη μάχη, που διεξήχθη εδώ ανάμεσα στους Καταλανούς μισθοφόρους και τον στρατό του Δουκάτου Αθηνών, στα 1311. Περάσαμε μέσα από την πόλη και κατευθυνθήκαμε προς το σημείο, απ΄όπου οι πεζοπόροι θα έκαναν τη διαδρομή προς τις δίδυμες λίμνες Ζερέλια. 
Περί τα 40 άτομα λοιπόν, εντυπωσιασμένα από τα όσα είχαμε ακούσει γι΄αυτές τις δυο λίμνες-κόσμημα της θεσσαλικής πεδιάδας- πήραμε τον δρόμο για εκεί. Δεν υπολογίσαμε όμως τα “στοιχειά” της φύσης ... Ο ποταμός Ξηριάς, φουσκωμένος και θυμωμένος –ποιος ξέρει γιατί;- είχε μια φοβερή κατεβασιά, η οποία δεν μας επέτρεψε να περάσουμε στην απέναντι όχθη, παρά το γεγονός ότι αναζητήθηκε πιο πάνω κάποιο άλλο πέρασμα...
Οι λίμνες αυτές, δίδυμοι κρατήρες, λένε πως δημιουργήθηκαν από τη σύγκρουση μετεωρίτη με τη γη, πριν από 12.500 με 8.000 χρόνια. Είναι φαινόμενο μοναδικό για την Ελλάδα, ενώ σε ολόκληρη την Ευρώπη δεν ξεπερνούν τις 40! Απέχουν μεταξύ τους περί τα 250 μ. και ο πυθμένας τους έχει σχήμα πιάτου. Σε κοντινή μαγούλα (=τεχνητό έξαρμα γης) έχει εντοπιστεί προϊστορικός οικισμός από τη Νεολιθική και την Εποχή του Χαλκού, αλλά και τους ιστορικούς χρόνους. 
Έτσι, με την ευελιξία που μας διακρίνει, αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στο Δάσος Κουρί, όπου ήδη είχαν μεταβεί οι περίπου 30 τουρίστες μας...Ωραία και αυτή η διαδρομή, κάλυψε συνολικά μαζί με τη μικρή προηγούμενη ένα διωράκι.
Το Δάσος Κουρί είναι αισθητικό πεδινό δρυοδάσος βορειοδυτικά της πόλης του Αλμυρού και έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000. Σήμερα παρατηρείται πρόβλημα στην αναγέννηση του δρυοδάσους, αλλά εξακολουθεί να έχει ιδιαίτερη αξία για τα μεταναστευτικά και διαχειμάζοντα πουλιά. 
Μπήκαμε μέσα στο Δάσος και κάναμε κι εκεί ένα μισάωρο περπάτημα στα όμορφα μονοπάτια, για να συμπληρώσουμε με αυτό τον τρόπο την πεζοπορία της ημέρας και ... να απολαύσουμε με περισσότερη όρεξη το “κρύο γεύμα”-προσφορά του “Φυσιολάτρη”, που ετοιμάστηκε τάχιστα στον χώρο μπροστά στο εκκλησάκι του Αγ.Σεραφείμ και κοντά στην Παιδική Χαρά. Εκεί κοντά είχαν το “σπιτάκι” τους και μερικά ελαφάκια χαριτωμένα ... 
Πήραμε όλοι ό,τι μας αναλογούσε, κύριο πιάτο, σαλάτα, επιδόρπιο, φρούτο ή και πολύ ωραία πορτοκαλόπιτα, ήπιαμε και αρκετό κρασάκι ή τσίπουρο και με τη συνοδεία της κατάλληλης μουσικής ( από το ηχητικό σύστημα που διαθέτει ο “Φυσιολάτρης” και είχαμε στην μπαγκαζιέρα του πούλμαν ... ) φέραμε και μερικές βόλτες στην αλάνα... Η ευθυμία έφτασε στο αποκορύφωμά της, αλλά και η ώρα προχωρούσε και έπρεπε να φύγουμε για παραλία Κορινού, όπου θα μέναμε αυτές τις 4 μέρες.
Από τον νέο δρόμο δεν καταλάβαμε για πότε φτάσαμε στα Τέμπη, περάσαμε πάνω από τον Πηνειό, αντικρίσαμε από μακριά το περήφανο κάστρο της Φραγκοκρατίας στον Πλαταμώνα, αφήσαμε πίσω μας την Κατερίνη και στρίψαμε προς Κορινό.
Φτάσαμε σχετικά νωρίς στην παραλία του, πήραμε τα δωμάτιά μας και κατεβήκαμε για το δείπνο στις 7:30 και πάλι νωρίς πέσαμε για ύπνο, ενώ λίγοι έκαναν και μια βολτίτσα στα σκοτάδια της παραλίας...
Την επόμενη μέρα, Σάββατο, 17 Φεβρουαρίου, ξεκινήσαμε στις 8, μετά το πρωινό μας, για τη Βεργίνα, όπου μας περίμενε η Ράνια, η ξεναγός μας, για μια δίωρη περιήγηση εντός του Μουσείου των Αιγών. 
Η σημερινή κωμόπολη της Βεργίνας βρίσκεται στη θέση των αρχαίων Αιγών, της πρώτης πρωτεύουσας της αρχαίας Μακεδονίας. Η ξεναγός μας περίμενε και αμέσως άρχισε να μας ξεναγεί, αρχικά έξω από τον χώρο του Μουσείου-Μαυσωλείου, το οποίο ανακαλεί την εικόνα της Μεγάλης Τούμπας, και έπειτα μέσα σε αυτό το τεχνητό κέλυφος, που μιμείται την εικόνα χωμάτινου τύμβου. Το σκοτάδι επίτηδες αρκετό μέσα στο χώρο, όπως σκοτεινός είναι και ο κόσμος των σκιών, όπου βασιλεύουν πλέον οι περιώνυμοι νεκροί που φιλοξενούνται στους μεγαλοπρεπείς τάφους. Ολοφώτεινα όμως και θερμά τα αρχαία αντικείμενα που εκτίθενται στις προθήκες και εντυπωσιάζουν τους αμέτρητους επισκέπτες! Οι τάφοι σε χαμηλότερο επίπεδο, με πρόσοψη δωρικού ναού και τοιχογραφίες, τα όπλα του Φιλίππου, η βαρύτιμη χάλκινη οικοσκευή του, η χρυσή λάρνακα, τα στεφάνια, τα ελεφαντοστέινα αντικείμενα και τόσα άλλα μας άφησαν άναυδους και βγαίνοντας έξω στο φως του πρωινού μακαρίζαμε τον Μανόλη Ανδρόνικο, τον άνθρωπο χάρη στον οποίο, κατά βάση, ευτυχήσαμε να βιώσουμε αυτήν την εμπειρία... 
Μετά τη μαγευτική επίσκεψη στους μεγαλοπρεπείς τάφους των μελών της βασιλικής οικογένειας της Μακεδονίας, αναχωρήσαμε οι μεν πεζοπόροι για την Άνω Μηλιά και την κυκλική διαδρομή γύρω από το Καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Κατερίνης, οι δε τουρίστες για τη Μονή Παναγίας Σουμελά, πάνω από το χωριό Καστανιά στο Βέρμιο. 
Χιονισμένος ο χώρος ολόγυρα στη Μονή, οι επισκέπτες λιγοστοί και τα μαγαζάκια ανοιχτά και ανυπόμονα να προσφέρουν τα παρασκευάσματά τους σ΄αυτούς, πιροσκία, ωτία και άλλα ποντιακά εδέσματα, μαζί, φυσικά, με τα διάφορα άλλα φαγητά. Προσκυνήσαμε την εικόνα της Παναγίας, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, όπως λέγεται, η οποία μεταφέρθηκε από το μοναστήρι της Τραπεζούντας του Πόντου, στη νέα εκκλησία, και επισκεφθήκαμε και τον μικρό παλαιότερο ναό, του 1951. Σε ένα μικρό πλάτωμα είδαμε και την προτομή του Αλέξ.Υψηλάντη, αρχηγού της Επανάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, Πόντιου στην καταγωγή.
Φύγαμε, μετά το προσκύνημά μας και τη ... δοκιμή των διάφορων εδεσμάτων, για την Άνω Μηλιά Πιερίων και το Καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Κατερίνης, όπου και θα γευματίζαμε. Περάσαμε πάλι τον Αλιάκμονα με το φράγμα του και την τεχνητή λίμνη Πολυφύτου και αναγκαστικά κάναμε τον γύρο του βουνού, ώστε να βρεθούμε στη δυτική πλευρά του, όπου βρίσκονται οι 3 Μηλιές, Κάτω, Μέση και Άνω. Το Καταφύγιο είναι χτισμένο στα 1.050 μ., ενώ η ψηλότερη κορυφή των Πιερίων, το Φλάμπουρο, βρίσκεται στα 2.188 μ. 
Στο μεταξύ οι πεζοπόροι μας, ξεκινώντας από το Καταφύγιο, έχοντας ως αρχηγό έναν πολύ καλό οδηγό από τον Ε.Ο.Σ. Κατερίνης, ακολούθησαν ανηφορική πορεία, σε μονοπάτι χιονισμένο και εύκολα διαβατό, αφού το χιόνι ήταν φρέσκο και αφράτο, καταλήγοντας στην άσφαλτο, στην εκκλησία της Άνω Μηλιάς, την Αγία Παρασκευή. Δίπλα στην εκκλησία υπάρχει δρομάκι, το οποίο πηγαίνει ως το σημείο, όπου πρόσφατα ανεγέρθηκε μικρός ναός στη μνήμη του Κοσμά του Αιτωλού. Εκεί κοντά, σ΄ένα μικρό πεύκο σώζεται ακόμα και σήμερα ο σιδερένιος σταυρός που χάραξε το 1763 ο ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός, σε ανάμνηση της επίσκεψης και της διδασκαλίας του στα Πιέρια. Οι πεζοπόροι, μετά την επίσκεψη σ΄αυτή την εκκλησούλα, συνέχισαν έπειτα ανεβαίνοντας προς το Καταφύγιο πάλι, περπατώντας σε όμορφα μονοπατάκια, με ξύλινους φράχτες, γεφυράκια, καταρρακτάκια, τρεχούμενα νερά, με χιόνι αρκετό, όλα ονειρικά και ρομαντικά στοιχεία, όντως, πράγμα που δικαιολογεί και την ονομασία του...”Μονοπάτι της αγάπης”, το λένε κι ίσως συντείνει σ΄αυτό και το γεγονός ότι υπάρχει κι ένα παγκάκι για ερωτευμένα ζευγαράκια σε κάποιο σημείο του...
Η πορεία τους κατέληξε πάλι στο Καταφύγιο, από το οποίο επίσης ξεκίνησε μια ομάδα 10 τουριστών, για να κάνει μια σύντομη διαδρομούλα, σε χιονισμένο σε μεγάλο μέρος του, μονοπατάκι, στρωμένο με φύλλα και κελύφη καρπών καστανιάς, με τα γνωστά ξύλινα καγκελάκια για την προστασία των πεζοπόρων και μια υπέροχη θέα κάτω στο χωριό και στα χιονισμένα Πιέρια πιο μακριά... 
Το φαγητό μας ήταν καλό και η ατμόσφαιρα ζεστή και όμορφη μέσα στο Καταφύγιο, μια και άναβαν το τζάκι και δυο-τρεις ξυλόσομπες: φασολάδα, γίγαντες, κρεατικά, σουπίτσα και άλλα φαγητά μας τόνωσαν και μας κράτησαν ως το δείπνο μας στις 8:30 στο ξενοδοχείο, όπου φτάσαμε μετά από μια δίωρη περίπου διαδρομή ως την παραλία Κορινού. 
Κυριακή, 18 Φεβρουαρίου, της Τυρινής ή Τυροφάγου, βρεθήκαμε αρχικά, κατά τις 9 και κάτι το πρωί, στη Μίεζα, 2 χλμ. έξω από τη Νάουσα. Εκεί, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Σχολής Αριστοτέλους στην τοποθεσία Ισβόρια ( =πηγές ) , είχαμε μια 20λεπτη ενημέρωση σχετικά με τον μεγάλο φιλόσοφο, τη ζωή, το έργο του, τη δημιουργία της Σχολής και ακολούθως παρακολουθήσαμε μια προβολή, λεπτομερέστατη, στην οποία πληροφορηθήκαμε πολλά πράγματα για τον αρχαιολογικό χώρο εντός του οποίου ιδρύθηκε η Σχολή τον 4ο αι. π.Χ.. 
Εδώ, στον χώρο του Ιερού του Νυμφαίου, δίπλα στις πηγές του ποταμού Όλγανου, της σημερινής Αράπιτσας της Νάουσας, ο Αριστοτέλης δίδασκε τον Μ. Αλέξανδρο και άλλα μέλη της βασιλικής οικογένειας των Μακεδόνων, σε ένα καταπράσινο εξαιρετικής ομορφιάς, περιβάλλον, με αναβλύζοντα νερά και αιωνόβια πλατάνια. Σήμερα ο επισκέπτης μπορεί να δει μόνο τα ίχνη των διάφορων κτισμάτων της Σχολής πάνω στον μαλακό βράχο, ενώ κάποια ευρήματα φιλοξενούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Βέροιας, όπως κεραμίδια από τις στέγες των στοών, τμήματα από τις σίμες κ.λ.π.
Περί τις 11 η ώρα είχαμε ολοκληρώσει την επίσκεψή μας στον χώρο της Σχολής και ικανοποιημένοι αναχωρήσαμε για το κέντρο της Ηρωικής Νάουσας, όπου θα παρακολουθούσαμε το έθιμο με τους “Γενίτσαρους και τις Μπούλες”, και συγκεκριμένα για το Δημαρχείο της πόλης. Το έθιμο συμπυκνώνει στοιχεία της τοπικής παράδοσης και των ηρωικών αγώνων της πόλης. 
Από το Δημαρχείο ξεκινούσαν τα “μπουλούκια”, αφού έπαιρναν την άδεια από τον Δήμαρχο. Αυτό είναι το “προσκύνημα”. Λάβαμε θέσεις γύρω από το Δημαρχείο, προσπαθώντας ανάμεσα από πλήθος κόσμου να διακρίνουμε τους μεταμφιεσμένους και να καταλάβουμε τι γινόταν ακριβώς. Από το πρωί είχε ξεκινήσει το ντύσιμό τους σε διάφορα σπίτια, με ιδιαίτερη σεμνότητα, πειθαρχία και σοβαρότητα όσην ώρα τους βοηθούσαν σε αυτό. Βαριές και πολύτιμες οι φορεσιές τους, στολισμένες με όμορφα κοσμήματα, εξαιρετικές και τα προσωπεία τους, οι «πρόσωποι», όπως αποκαλούνται, τους οποίους αφαιρούν μόνο το απόγευμα σε ειδική τελετή στην πλατεία Αλωνίων. Μπροστά στο Δημαρχείο η Μπούλα υποκλίνεται, ενώ οι Γενίτσαροι τινάζουν αγέρωχα το στήθος τους, υποβοηθούμενοι ο ένας από τον άλλον, για να δείξουν έτσι την ανδρεία τους.... Αφού πάρουν την άδεια από τον Δήμαρχο, ξεκινούν κυκλικό χορό, κατά τον οποίο σηκώνουν ψηλά τις πάλες τους, αφού τις βγάλουν από τα θηκάρια. Στο μεταξύ η νύφη ( άντρας και αυτή, όπως απαιτεί το έθιμο ) κάθε μπουλουκιού μαζί με τον συνοδό της ανέβαιναν να χαιρετίσουν τον Δήμαρχο και να δεχθούν ευχές και κεράσματα. Η περιέργειά μας μας οδήγησε κι εμάς ως εκεί και, φυσικά, γευτήκαμε κι εμείς το μυρωδάτο Ναουσέικο κρασάκι και τα άλλα μεζεδάκια και γλυκάκια...Δεν λησμονήσαμε να δώσουμε τις ευχές μας και στις αρχές του τόπου, βέβαια... 
Και τα 4 μπουλούκια πριν καταλήξουν στην πλατεία Αλωνίων, φεύγοντας από το Δημαρχείο, σταματούσαν για αρκετή ώρα στην κεντρική πλατεία της πόλης, την πλατεία που φέρει το όνομα του ήρωα του ΄21 Καρατάσου. Εκεί είχε στηθεί εξέδρα, όπου είχε εγκατασταθεί η Φιλαρμονική της πόλης, ένα τρίο Highlanders από τη Σκωτία και διάφορα άλλα μουσικά σχήματα, που διασκέδαζαν τους επισκέπτες της πόλης. 
Τριγυρνούσαμε στα στενά της πόλης, ενώ παντού η ατμόσφαιρα ήταν χαρούμενη και η αναστάτωση που επικρατούσε μεγάλη...Στην αυλή ενός δημοτικού σχολείου οι Πόντιοι Νάουσας είχαν στήσει μια μεγάλη τέντα, με πολλά τραπέζια και καρέκλες και μια ορχήστρα έπαιζε ποντιακά τραγούδια. Δεν άργησε να στηθεί και ο χορός, στον οποίο συμμετείχαμε και κάποιοι από εμάς, αφού φάγαμε το φαγητό μας...
Στις 3 η ώρα είχαμε συμφωνήσει να αναχωρήσουμε από τη Νάουσα κι έτσι συγκεντρωθήκαμε, όχι και τόσο πρόθυμα, στον χώρο στάθμευσης των λεωφορείων μας, γιατί δυστυχώς δεν θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε την τελετή αποκάλυψης των “προσώπων”, που θα γινόταν το απόγευμα...Λένε πως είναι πολύ συγκινητική στιγμή. Μήπως δεν ήταν συγκινητική κι η όλη διαδικασία από την αρχή της; Ευτυχώς που μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε το έθιμο και να εισπράξουμε κι εμείς την κατάνυξη και τον σεβασμό από τη μεριά των συμμετεχόντων, ακόμα και των μικρών παιδιών που ήταν μέσα στα μπουλούκια... 
Σειρά είχε το Άλσος του Αγίου Νικολάου, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Νάουσα. Περάσαμε από τους Στουμπάνους, όπου βρίσκεται το μνημείο του Ολοκαυτώματος της Νάουσας, που συνέβη τον Φεβρουάριο του 1822, τότε που οι Ναουσαίες αναγκάστηκαν να ριχτούν στην Αράπιτσα, για να ξεφύγουν από τους διώκτες τους Τούρκους, ενώ η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες... Για τη συνεισφορά της στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας η Νάουσα είναι η μόνη πόλη που φέρει τον τίτλο “Ηρωική”, με διάταγμα του 1955. 
Μείναμε στο Αισθητικό Πάρκο για μιάμιση ωρίτσα για φαγητό, βόλτες, φωτογραφίες και αναψυχή...Πολύ όμορφα ήταν, ακόμα και τώρα, χειμώνα καιρό, με τόσο κρύο! Η εκκλησία του Αγ. Νικολάου, το ποτάμι που κυλά μέσα στο Πάρκο, οι καταρράκτες, τα όμορφα μονοπατάκια, οι βρυσούλες, οι τεχνητές λιμνούλες, τα αποκριάτικα στολισμένα εστιατόρια και οι καφετέριες μας άφησαν καλές εντυπώσεις και μας ξεκούρασαν πραγματικά...
Φεύγοντας περάσαμε μέσα από τη Βέροια, στην οποία σκοπεύαμε να κάνουμε μια σύντομη στάση, αλλά ήταν τόση η κίνηση και οι δρόμοι ήταν κλειστοί, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να σταθμεύσουν στην κεντρική πλατεία τα πούλμαν. Καταφέραμε στο πέρασμά μας να δούμε το εντυπωσιακό δικαστικό μέγαρο σην πλατεία Ωρολογίου και το Μεντρεσέ Τζαμί, δίπλα στο Βήμα του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος δίδαξε στη Βέροια. Αφού δεν τα καταφέραμε να μείνουμε για λίγο στην πόλη, αποφασίσαμε τουλάχιστον να σταματήσουμε στην έξοδο πό αυτήν, για να αγοράσουμε το περίφημο ραβανί της Βέροιας. Και όντως το τιμήσαμε οι περισσότεροι από εμάς... 
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας κατά τις 7 και κάτι και είχαμε έτσι τον χρόνο να ετοιμαστούμε για το γλέντι ... μετά ζωντανής μουσικής, την τελευταία μας βραδιά στον Κορινό. Αρκετοί από εμάς κατέβηκαν στην τραπεζαρία μασκαρεμένοι, αλλά “το βραβείο” κέρδισε η ντυμένη “επιδειξίας” Κατερίνα, την οποία οι περισσότεροι αργήσαμε να αναγνωρίσουμε. Ήταν τόσο πετυχημένη η μεταμφίεση! 
Διασκεδάσαμε και χορέψαμε με τα πολύ όμορφα τραγούδια των δυο παιδιών, μια και οι επιλογές τους ήταν πράγματι πολύ καλές.
Το επόμενο πρωί, 19 Φεβρουαρίου, πρώτη ημέρα της Σαρακοστής, Καθαρά Δευτέρα, μετά την ανταλλαγή των σχετικών ευχών μεταξύ μας και με “τους αμφιτρύονές” μας, αναχωρήσαμε για Τρίκαλα. Εκεί μείναμε γύρω στη μιάμιση ώρα για καφέ, βόλτες και μικροαγορές. Ανεβήκαμε αρκετοί στο επιβλητικό Φρούριο, από τα χρόνια του Ιουστινιανού, με το Ρολόι-έμβλημα της πόλης, περιηγηθήκαμε το Βαρούσι, την παλιά χριστιανική συνοικία με τα στενά πλακόστρωτα στενάκια, με τα βαμμένα με διάφορα χρώματα αρχοντικά της και τις παλιές και νέες εκκλησιές της, τα ερείπια του Ασκληπιείου και των γειτονικών λουτρών, την κεντρική πλατεία της πόλης, κοντά στη μεταλλική γέφυρα του 1886, πάνω από τον ποταμό που διασχίζει την πόλη, τον Ληθαίο. 
Είδαμε στη διπλανή γέφυρα το άγαλμα του θεού Ασκληπιού, λίγο πιο πέρα του μπουρλοτιέρη Κων/νου Κανάρη, περπατήσαμε ως το Οθωμανικό Τέμενος του Οσμάν Σαχ ή Κουρσούμ Τζαμί, περάσαμε από το “Σπίτι του Τσιτσάνη”, που καταγόταν από εδώ, το οποίο κάποτε ήταν οι φυλακές της πόλης. Η βόλτα πλάι στον Ληθαίο πολύ όμορφη, ενώ ο περίπατος ακριβώς δίπλα στις όχθες του επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, όπως τα σπιτάκια, για παράδειγμα, για τα μικρά πουλάκια της περιοχής... 
Για τα Κούλουμα είχαμε επιλέξει το χωριό Αγναντερό της Καρδίτσας, στο οποίο δεν αργήσαμε να φτάσουμε. Γύρω στις 12:30 μ.μ. που ήμαστε εκεί δεν είχαν αρχίσει ακόμα τα δρώμενα. Στη μία όμως άρχισαν να σερβίρουν την παραδοσιακή φασολάδα και λαγάνα της μέρας, μαζί με κρασάκι της περιοχής, ενώ από τα μεγάφωνα κάτω από την τέντα που είχε στηθεί στην πλατεία του χωριού ακουγόταν μουσική παράφωνη σχεδόν και κάπως ενοχλητική για τ΄αυτιά μας... Στο μεταξύ είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους αρκετοί κουδουνοφόροι, με τις χοντρές προβιές, τις μαγκούρες και μάσκες στα πρόσωπα, κάνοντας φοβερό θόρυβο με τις κουδούνες τους, απειλώντας, δήθεν, και κυνηγώντας τον κόσμο... 
Γνωρίζοντας ότι στο χωριό υπήρχε το Κονάκι του Βελή πασά, γιου του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκε και το Αγναντερό στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αι., αποφασίσαμε μια μεγάλη ομάδα να το επισκεφθούμε. Με έκπληξη διαπιστώσαμε την εγκατάλειψη του κτίσματος αυτού, το οποίο διέθετε και πύργο για την άμυνα των ενοίκων του, καθώς και μια ενδιαφέρουσα τοξωτή πύλη. Αργότερα πληροφορηθήκαμε ότι είχε μετατραπεί σε εβραϊκή συναγωγή- και όντως φαίνονταν τα σύμβολα πάνω στην καμάρα. Τι κρίμα που ο χώρος αυτός όχι μόνο δεν έχει προσεχθεί στο ελάχιστο, αλλά έχει, επιπλέον, μετατραπεί σε χώρο αποθήκευσης εργαλείων, μηχανημάτων και σκουπιδότοπο, ενώ θα μπορούσε η κοινότητα να ενδιαφερθεί, έστω και με την τοποθέτηση σχετικής πινακίδας!...
Στο χωριό επίσης, δίπλα σχεδόν στην μεγάλη κεντρική εκκλησία, υπάρχει και μια παλιότερη, αυτή των Αγ. Αποστόλων, η οποία διαθέτει εξωτερική αγιογράφηση στον βόρειο τοίχο. Μάθαμε πως σώθηκε λόγω του ότι είχε προσαρτηθεί άλλο κτίσμα στην πλευρά αυτή, το οποίο αργότερα γκρεμίστηκε.
Επειδή τα κυρίως δρώμενα, ο Καραγκούνικος γάμος και το Κλέψιμο της Αρκούδας, θα λάμβαναν χώρα το απόγευμα και το κυρίως γλέντι θα γινόταν το βράδυ, φύγαμε νωρίτερα από το χωριό, μια και δεν θα μπορούσαμε να τα παρακολουθήσουμε... Λέγεται πως το έθιμο της κλοπής της αρκούδας βασίζεται σε αληθινή ιστορία, που συνέβη το 1908...
Ευχαριστήσαμε τον Πρόεδρο για τη φιλοξενία και αναχωρήσαμε για τη βάση μας. Φτάσαμε ομαλά, θα έλεγε κανείς, χωρίς πολλή καθυστέρηση, σχετικά νωρίς στη Νίκαια, περνώντας για πρώτη φορά από τον νέο δρόμο που οδηγεί στη Λαμία, χωρίς να περνά πλέον από τον Δομοκό. Κάναμε, φυσικά, μια - δυο σύντομες στάσεις καθ΄οδόν για τα απαραίτητα... 
Ήταν όμορφες αυτές οι 4 μέρες στην κεντρική Μακεδονία, αφού κερδίσαμε πάρα πολλά όχι μόνο όσον αφορά τα έθιμα των ημερών αλλά και από το γεγονός ότι στις διαδρομές μας, στις πεζοπορίες μας γνωρίσαμε όμορφα μονοπάτια, επισκεφθήκαμε αρχαιολογικούς χώρους όπου είχαμε ξαναβρεθεί ή που για πρώτη φορά βλέπαμε, κάναμε το προσκύνημά μας στη Σουμελά και σε άλλες εκκλησιές, γέμισαν, γενικά, τα μάτια μας εικόνες, αγαλλίασε και συγκινήθηκε η ψυχή μας, άνοιξε το «πνεύμα» μας...
