- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 28 Απριλίου 2018 28 Απριλίου 2018
Την Κυριακή το πρωί, 11 Μαρτίου 2018, ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν από τη Νίκαια με προορισμό την Άνω Παύλιανη, στο βουνό της Οίτης.
Η Οίτη είναι ένα βουνό με πλούσια βλάστηση, πολλά νερά και ποτάμια. Στη δυτική πλευρά της, ο ποταμός Ίναχος , στ' ανατολικά ο ποταμοί Γοργοπόταμοςκαι Ασωπός που καταλήγουν στον Σπερχειό. Στα νότια, η Οίτη βοηθάει με τα διάφορα ρέματα στον σχηματισμό του Μόρνου και της ομώνυμης λίμνης. Είναι ένα βουνό πλούσιο σε νερά, που ακόμα και σήμερα ξεδιψάει όλη την Αθήνα με το νερό που έρχεται από τη λίμνη του Μόρνου. Πέρα από τα ποτάμια, σε όλο το βουνό υπάρχουν πολλές πηγές κι έτσι ο πεζοπόρος απολαμβάνει δροσερό νερό. 
Μετά από μια στάση στο 90ό χλμ. για καφέ, συνεχίσαμε για Κάστρο, Κάτω Τιθορέα, Αμφίκλεια και φτάσαμε στην Άνω και Κάτω Παύλιανη, που είναι χτισμένη σε υψόμετρο περίπου 1000 μέτρων στις κατάφυτες από έλατα και βελανιδιές βουνοπλαγιές της Οίτης. Βρίσκεται κοντά σε Παρνασσό, Οίτη, Βαρδούσια και Γκιώνα, σε τοπίο άγριας βουνίσιας ομορφιάς, προσκαλώντας τον επισκέπτη για ξεκούραστους περιπάτους στη φύση.
Φτάνοντας στην είσοδο του πάρκου της Παύλιανης αφήσαμε τους λιγοστούς τουρίστες να κάνουν περιήγηση στο θαυμάσιο αυτό αισθητικό πάρκο με τα παιχνίδια και τις αθλητικές εγκαταστάσεις καθώς και τις πολλές χιουμοριστικές ταμπελίτσες, που με μεράκι και πνεύμα οι κάτοικοι του χωριού τοποθέτησαν σε διάφορα σημεία της διαδρομής. 
Οι υπόλοιποι πεζοπόροι και ορειβάτες, 100 περίπου στον αριθμό, έκαναν οι πρώτοι μια 3ωρη διαδρομή ξεκινώντας από την Άνω Παύλιανη. Περπάτησαν στην αρχή σε αγροτικό δρόμο μέσα στα έλατα και τα πεύκα και κατεβαίνοντας στο ποταμάκι με τους παλιούς μύλους συνέχισαν στον υγρότοπο Τζιρού , στην Αγία Παρασκευή και μετά από αρκετή ώρα μπήκαν στο μονοπάτι που οδηγούσε στο πανέμορφο ρέμα της Παύλιανης με τα περίεργα πλατύφυλλα φυτά δίπλα στο ποτάμι. 
Εδώ συνάντησαν τα δεντρόσπιτα, το τραμπολίνο, τις τσουλήθρες, τις αιώρες και πολλά άλλα παιχνίδια, όπου μπορούν να διασκεδάσουν τα παιδιά και κάποιες φορές και … οι μεγάλοι. 
Τα πολλά γεφυράκια που ήταν βαμμένα με διάφορα χρώματα και η σηματοδότηση του μονοπατιού με σχήματα και χρώματα σε οδηγούσαν με ακρίβεια στο σημείο που ήθελες να πας. Το μονοπάτι ήταν υπέροχο, γιατί η φύση οργίαζε ήδη με τα αγριολούλουδά της και σε συνδυασμό με το μουρμουρητό του Ασωπού σε γαλήνευε. 
Προς το τέλος του πάρκου συναντήσαμε και τα μικρά μουσεία Υδροκίνησης ( τα μαντάνια, τις ντριστέλες και τους νερόμυλους ), που σε πήγαιναν σε παλιές εποχές. Δεν παραλείψαμε όλοι να περπατήσουμε τη μουσική γέφυρα με την ωραία επιγραφή « μουσική γεφυρώνει... τους ανθρώπους». 
Μετά από 3ωρη πεζοπορία οι πεζοπόροι έφθασαν στην Άνω Παύλιανη, όπου στις ταβέρνες του χωριού τίμησαν δεόντως τα ωραία εδέσματα της περιοχής...
Κάποιοι δεν παρέλειψαν να επισκεφτούν τα ενδιαφέροντα του χωριού, όπως την εκκλησία του Αγ. Αθανασίου, του 19ου αι., με το καμπαναριό, στο χτίσιμο του οποίου έχουν χρησιμοποιηθεί και αρχιτεκτονικά μέλη από τον δωρικό ναό ψηλά στην Πυρά του Ηρακλέους. Εκεί κοντά ήταν και η πλατεία με τον υπεραιωνόβιο πλάτανο και λίγο πιο πέρα το παλιό πέτρινο Δημοτικό Σχολείο.
Εντύπωση μας έκαναν κάποιες « εικαστικές» παρεμβάσεις κατοίκων του χωριού με ταλέντο καλλιτεχνικό, απ΄ό,τι φαίνεται, όπως μαύρες φιγούρες πάνω σε τοίχους ή σε ξύλινες πόρτες, με πραγματική έμπνευση όμως, μια και εκμεταλλεύονταν ακόμα και στοιχεία προϋπάρχοντα πάνω στο « φόντο ». 
Οι ορειβάτες μας έκαναν την πανέμορφη διαδρομή μέσα στο ελατόδασος, προς τα νότια, ανεβαίνοντας στην καταβόθρα και στην πυρά του Ηρακλέους. Εδώ στο μυθικό βουνό βρίσκεται η Πυρά του Ηρακλή, όπου o μυθικός ήρωας κάηκε, για να γλιτώσει από τους φρικτούς πόνους που του προκάλεσε ο δηλητηριασμένος μανδύας του Κένταυρου Νέσσου.
Η Οίτη φημίζεται ακόμα από την αρχαιότητα για τα φαρμακευτικά φυτά της, όπως είναι ο ελλέβορος (σκάρφη), το σπαθόχορτο κ.ά. Και οι ορειβάτες ξεκίνησαν από την Άνω Παύλιανη , κινούμενοι σε μονοπάτι και δασικούς δρόμους ανάμεσα σε Πετσαλούδα και Ρούμπαλο και ύστερα από 8 χλμ. έφτασαν στο Άγιο Πνεύμα.
Μπροστά μας συναντήσαμε και άλλο ορειβατικό από τη Βούλα και πορευτήκαμε μαζί μέχρι την Πυρά του Ηρακλέους. 
Ψηλά συναντήσαμε και τα πρώτα χιόνια, που σε κάποια σημεία έφταναν και τους τριάντα πόντους!
Από εκεί συνεχίσαμε μέχρι την καταβόθρα, όπου τα νερά του οροπεδίου χάνονται μέσα σε μια μεγάλη κατακρήμνιση βράχων και βγαίνουν στις πηγές του Γοργοπόταμου. Εκεί καθίσαμε λίγο να απολαύσουμε το σπάνιο αυτό φαινόμενο, όπου τα νερά με ταχύτητα και πολύ θόρυβο εξαφανίζονται μέσα στην καταβόθρα, και να ξεκουραστούμε λίγο για την επιστροφή μας.
Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο Άγιο Πνεύμα με την έξοχη θέα στις κορυφές της Γκιώνας και πήραμε τον χωματόδρομο που οδηγεί στην Πυρά του Ηρακλέους. Είναι ένας χώρος περιφραγμένος ερειπωμένος και λεηλατημένος ανά τους αιώνες, με σκόρπιες πέτρες εδώ και εκεί, που κάποτε ήταν χώρος λατρείας του μυθικού ήρωα. 
Στη συνέχεια κατηφορίσαμε χρησιμοποιώντας δασικούς δρόμους και άλλα μονοπάτια προς τη Λιανόβρυση και τον Προφήτη Ηλία, στη βρύση του οποίου ξεκουραστήκαμε και προμηθευτήκαμε δροσερό νερό. Από εκεί ακολουθώντας τη σηματοδοτημένη διαδρομή πάνω από το ρέμα της Παύλιανης καταλήξαμε στην Άνω Παύλιανη, έχοντας κάνει μια διαδρομή περισσότερο από πεντέμισι ώρες. Η ατμόσφαιρα ζεστή μέσα στην ταβέρνα, τα εδέσματα νόστιμα και η παρέα καλή. Γι΄αυτό και αργήσαμε λίγο να φύγουμε από εκεί ... Γύρω στις 6 όμως αναχωρούσαμε όλοι για Νίκαια ευχαριστημένοι από όσα « μας έδωσε το ωραίο ταξίδι »...
κάνοντας μια στάση στο δρόμο κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο για καφέ, παγωτό ή γιαούρτι.
