Την  Κυριακή το πρωί , στις 22 Απριλίου 2018, κάναμε μια όμορφη πεζοπορία  στο αγαπημένο μας βουνό, το Μαίναλο. Το βουνό όπου στη μυθολογία γεννήθηκε η μουσική με την ανακάλυψη του αυλού από τον θεό Πάνα και που στην Αναγέννηση ύμνησαν οι κυριότεροι ποιητές και λογοτέχνες στα «Βουκολικά» έργα τους. Σε αυτό  το ειδυλλιακό τοπίο με τα ελατοσκέπαστα βουνά, τα οροπέδια, τα φαράγγια, τα ποτάµια, εικόνες  που συνοδεύονται με τον ήχο από τα κελαηδίσματα των πουλιών  και τα απομακρυσμένα κουδουνίσματα  των κοπαδιών, περπατήσαμε. Ανεβήκαμε  σε μια από τις  υψηλότερες κορυφές του Μαινάλου, στον  Αϊντίνη, στα  1.849 m, με την πιο ψηλή κορυφή του την Οστρακίνα  να είναι στα 1.981 m.

 

Από το Μαίναλο πηγάζουν δύο παραπόταμοι του Αλφειού. Ο ένας είναι ο Λούσιος, που πηγάζει από τα βορειοδυτικά του βουνού, και ο  άλλος είναι ο Ελισσώνας, ο οποίος πηγάζει από το κεντρικό τμήμα του βουνού, ανάμεσα στα χωριά Πιάνα και Αλωνίσταινα, και συναντάει τον Αλφειό κοντά στη Μεγαλόπολη.  Κοντά στον Ελισσώνα  ποταμό έγινε η δεύτερη πεζοπορία μας. Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια και κατευθυνθήκαμε προς την Τρίπολη. Κάναμε  μια στάση στο Σπαθοβούνι για καφέ και  συνεχίσαμε για Τρίπολη.  Λίγο πριν την Τρίπολη  πήραμε τον δρόμο για  Βυτίνα και φτάσαμε στο χωριό  Κάψια,  με το περίφημο Σπήλαιο. Από εδώ ξεκίνησε η 6ωρη διαδρομή , ακολουθώντας  το σηματοδοτημένο ανηφορικό μονοπάτι για την κορυφή του Αϊντίνη. Το μονοπάτι περνάει δίπλα από το ρέμα Σκαφίδες , ανηφορίζει μέσα από πυκνά έλατα στο διάσελο της Κολουρδούς  και φτάνει στη βάση της ανάβασης για την κορυφή του Αϊντίνη.

Εδώ οι ορειβάτες έκαναν μια στάση για ξεκούραση και στη συνέχεια ξεκίνησαν για την κορυφή, ενώ μια μικρή ομάδα αποφάσισαν να μην ανέβουν και συνέχισαν για Ροεινό. Σε λιγότερο από μια ώρα βρεθήκαμε στην κορυφή. Ο καιρός πολύ καλός και η θέα από εκεί φανταστική. Βόρεια ο Ολίγυρτος  και πιο πίσω η Ζήρεια,  λίγο πιο αριστερά η Οστρακίνα και στο βάθος ο Χελμός. Ανατολικά το οροπέδιο της Μαντινείας με το Λύρκειο όρος, το Αρτεμίσιο και τον Κτενιά. Νότια η κοιλάδα της Δαβιάς και στο βάθος η χιονισμένη κορυφή του Ταϋγέτου. Καθίσαμε αρκετή ώρα στην κορυφή, κολατσίσαμε με ό,τι ο καθένας είχε στο σακίδιό του και ύστερα ξεκινήσαμε για την κατάβαση . Το μονοπάτι σαθρό και  κατηφορικό, αλλά σε λίγο  φτάσαμε στον  δασικό δρόμο και σε μια ώρα περίπου ήμασταν στο Ροεινό. Η ονομασία Ροεινό, προέρχεται από τη λέξη  "ορεινό" που μεταγραμματίσθηκε. Το Ροεινό είναι ένα μικρό γραφικό χωριό, με μεγάλα πετρόχτιστα σπίτια, σκαρφαλωμένο στις νότιες πλαγιές του Μαινάλου, σε υψόμετρο 1200 μ. Το χωριό έχει άφθονα νερά, πολύ πράσινο και πανέμορφη θέα στο οροπέδιο της Δαβιάς και στον ορεινό όγκο του Μαινάλου που απλώνεται γύρω. Ολόγυρα υπάρχει πυκνό ελατόδασος με πολλές ενδιαφέρουσες διαδρομές και μονοπάτια που ανεβαίνουν στο βουνό  του Μαινάλου. Στην πλατεία του χωριού με την όμορφη θολωτή πετρόχτιστη βρύση, με χρονολογία 1888, και τα αιωνόβια πλατάνια κοντά στον ναό του Αγίου  Γεωργίου λειτουργεί μια μικρή ταβέρνα, όπου καθίσαμε για γεύμα οι περισσότεροι. Εδώ είχαν έλθει νωρίτερα και οι πεζοπόροι , που έκαναν μια 3ωρη διαδρομή από την Δαβιά στο Ροεινό. Περπάτησαν ένα μονοπάτι , που παλαιότερα ένωνε τα δυο χωριά, διασχίζοντας την κοίτη του Ελισσώνα ποταμού.Μη βρίσκοντας κάποιο γεφύρι πέρασαν το ποτάμι, που δεν είχε πάρα πολύ νερό,  βγάζοντας τα παπούτσια τους και πατώντας μέσα στο παγωμένο νερό. Το απογευματάκι , αφού γευματίσαμε όλοι, κατευθυνθήκαμε προς την πόλη της Τρίπολης. Στη γνωστή πλατεία Άρεως  κάναμε βόλτες στο κέντρο της πόλης και καθίσαμε λίγο για καφέ και γλυκό. Είδαμε το τεράστιο άγαλμα του Κολοκοτρώνη που δεσπόζει στην πλατεία  , το Δικαστικό Μέγαρο , το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο  και τη Μητρόπολη του Αγίου Βασιλείου και στη συνέχεια  πήραμε τον δρόμο της επιστροφής μας για την Αθήνα.

Ήταν μια ακόμα όμορφη μέρα  από τις πολλές που περάσαμε στο αγαπημένο μας βουνό, το Μαίναλο.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•