Το Σάββατο, 12 Μαΐου 2018, ξεκινήσαμε στις 7.15 από τη Νίκαια,  με λιγοστά αυτή τη φορά παιδιά, μιας και αρκετοί ακύρωσαν τη συμμετοχή τους λόγω των έκτακτων καιρικών φαινομένων με βροχές και καταιγίδες σε όλη την περιοχή.  Η τύχη ήταν και αυτή τη φορά με το μέρος μας , «ο θεός του Φυσιολάτρη» έκανε και αυτή τη φορά το θαύμα του και άρχισε να βρέχει το απόγευμα όταν πια είχαμε τελειώσει την εκδρομή μας και επιστρέφαμε στην Αθήνα. Συνεχίζοντας για Τρίπολη κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση στο « Σπαθοβούνι » και ύστερα φύγαμε για τη Βυτίνα.Στη συνέχεια μια ομάδα έφυγε για την Παλαιά Βυτίνα, από όπου θα ξεκινούσε την 4ωρη πεζοπορία της στο όμορφο  μονοπάτι του Μαινάλου  δίπλα σον Μυλάοντα ποταμό με προορισμό το Μεθύδριο και την ξεχωριστή τοποθεσία της Εφτακαρβελούς στην Ελάτη.  Η  δεύτερη ομάδα μαζί και με τα παιδιά θα έκανε μια εξίσου πανέμορφη 2ωρη διαδρομή δίπλα στον Μυλάοντα ποταμό, που θα ξεκινούσε από το υπέροχο χωριό Μεθύδριο και θα κατέληγε και αυτή στην Εφτακαρβελού. Εδώ λοιπόν στην  Αρκαδική Γη και  στο αγαπημένο μας βουνό, το Μαίναλο που έγινε διεθνές σύμβολο όπου στη μυθολογία γεννήθηκε η μουσική και που ύμνησαν οι κυριότεροι ποιητές και λογοτέχνες στα «Βουκολικά» έργα τους στην Αναγέννηση βρεθήκαμε σήμερα. Σε αυτό  το ειδυλλιακό τοπίο με τα ελατοσκέπαστα βουνά, τα οροπέδια, τα φαράγγια, τα ποτάµια, εικόνες  που συνοδεύονται από τον ήχο από τα κελαηδίσματα των πουλιών  και τα απομακρυσμένα κουδουνίσματα  των κοπαδιών,  σαν μια πανάρχαια μουσική από τον ήχο της καλαμένιας φλογέρας του τραγοπόδαρου θεού Πάνα, που γεννήθηκε στο Μαίναλο, είχαμε την τύχη να περπατήσουμε...

Από την Παλαιά Βυτίνα πήραμε το μονοπάτι κατηφορίζοντας για να προσεγγίσουμε τον ποταμό Μυλάοντα. Δεξιά από τον λόφο ακουγόντουσαν τα κουδουνίσματα  από τα κοπάδια που βόσκουν στις πλαγιές του Μαινάλου. Ο πασίγνωστος βοσκός της Βυτίνας Παν. Κοκώνης που άλλες φορές τον συναντούσαμε να παίζει την υπέροχη φλογέρα του  δεν μας έκανε τη χάρη αυτή τη φορά. Αποζημιωθήκαμε όμως από την υπέροχη θέα του ποταμού Μυλάοντα,  που νόμιζες ότι σου «μιλούσε συνέχεια», με τα κρυστάλλινα νερά του να κυλάνε ανάμεσα στα βράχια και το κελάρυσμα του νερού να ακούγεται σαν μια θεσπέσια μουσική. Ο  Μυλάοντας είναι το ποτάμι που φτάνει μέχρι την  Νυμφασία και εν συνεχεία χύνονται στον Τράγο ποταµό, όπου μαζί µε άλλα µικρά ποταµάκια σχηματίζουν το Λάδωνα ποταμό.Προχωρώντας ευθεία κατά μήκος της κοίτης του ποταμού, φτάσαμε στο πέτρινο γεφύρι του Ζαρζίου όπου και σταματήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Λίγα λεπτά ξεκούρασης δίπλα στο γεφυράκι και ύστερα παίρνουμε το όμορφο μονοπάτι που κινείται δίπλα στο ποτάμι. Αφήνουμε τη διασταύρωση του μονοπατιού που κατηφορίζει από την Βυτίνα και συνεχίζουμε ευθεία μέχρι τη γέφυρα από όπου διέρχεται ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος που οδηγεί στην Ελάτη.Λίγο πιο κάτω διακρίνουμε τα  γκρεμισμένα ερείπια ενός παλιού νερόμυλου, όπου έχει απομείνει μόνο η καρούτα (ο σωλήνας που έπεφτε το νερό από ψηλά για να κινήσει τις  μυλόπετρες). Σιγά- σιγά κατεβαίνοντας φτάνουμε στην άσφαλτο, κοντά στη γέφυρα του Μυλάοντα ποταμού και συνεχίζουμε για  το Μεθύδριο.Πιο κάτω συναντήσαμε τις πηγές των Αγ. Θεοδώρων, κοντά στο Πυργάκι,  από όπου έρρεε άφθονο νερό  και χρησιμεύουν για την υδροδότηση της Βυτίνας. Μια ταμπέλα μας δείχνει ότι  αριστερά μας λίγο ψηλότερα βρίσκεται το μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων. Σε λιγότερο από 4 ώρες φτάσαμε στο χαρακτηριστικό εκκλησάκι της Ζωοδόχου πηγής  κοντά στη βρύση Εφτακαρβελούς.Εδώ συναντήσαμε και τους  υπόλοιπους της  δεύτερης ομάδας  που μαζί με τα παιδιά έκαναν τη δίωρη διαδρομή από το Μεθύδριο  μέχρι την Εφτακαρβελού. Μια όμορφη διαδρομή δίπλα στο ποταμάκι με ξύλινα  γεφυράκια, μέσα στα πυκνά έλατα και στις φτέρες που καταλήγει στο  πλάτωμα με τις καρυδιές κοντά στο εκκλησάκι. Εδώ κοντά στην εκκλησία με θέα το ποταμάκι υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος για παιχνίδια και πικ νικ.Τα παιδιά  άρχισαν να παίζουν τα παιχνίδια τους ποδόσφαιρο, βόλεϊ και ρακέτες  στο καταπράσινο γρασίδι και στη συνέχεια ο καθένας έβγαλε το φαγητό του για πικ νικ. Γέμισε η περιοχή από φωνές και παιχνίδι όπου δειλά δειλά άρχισαν να συμμετέχουν στα παιχνίδια και οι μεγάλοι. Όταν πλέον άρχισαν να κουράζονται και αποσύρονταν ο ένας μετά τον άλλον δόθηκε το σύνθημα για την αποχώρησή μας. Καθαρίσαμε σχολαστικά τον χώρο από τα σκουπιδάκια  και πήγαμε στο πούλμαν για την επιστροφή μας. Μια μικρή μπόρα άρχισε αλλά πλέον εμείς κατευθυνόμασταν προς τη Βυτίνα.Φτάνοντας στη Βυτίνα σταματήσαμε λίγο από μια ώρα,  για να γνωρίσουμε από κοντά την όμορφη αυτή κωμόπολη της Αρκαδίας.

Αναμφισβήτητα, η Βυτίνα είναι μία παραδοσιακή, κωμόπολη με πανέμορφα πέτρινα σπίτια  χτισμένα με το «Λαγκαδινό ύφος»… Η πέτρα και το ξύλο, το σίδερο του καμινιού και οι κεραμοσκεπές είναι τα υλικά που συναντάει  κάποιος  που θα επισκεφθεί τη Βυτίνα, η οποία βρίσκεται στα 1033 μ.Ανέκαθεν η Βυτίνα ήταν τουριστικό θέρετρο. Παλιότερα, όταν το βουνό ήταν «το φάρμακο της φυματίωσης», τους θερινούς μήνες η κωμόπολη κατακλυζόταν από πολύ κόσμο. Αδιάψευστος μάρτυρας τα δύο ερειπωμένα Σανατόρια, το ένα στην πλαγιά του Μαινάλου και το άλλο κοντά στα Μαγούλιανα. Σήμερα έχει αναπτύξει πολύ τον τουρισμό και πολλοί κατακλύζουν την περιοχή, για να απολαύσουν το ειδυλλιακό και καταπράσινο περιβάλλον της, αφού στεφάνι και καμάρι της είναι το υπέροχο βουνό της , το  Μαίναλο. Στην είσοδο της κωμόπολης υπάρχει και το χαρακτηριστικό «δασάκι» απομεινάρι από την  Τριανταφυλλίδειο δασική σχολή, που λειτούργησε εδώ κατά διαστήματα. Στη πλατεία υπάρχουν αρκετά μαγαζάκια με τυροκομικά προϊόντα και ζυμαρικά, μέλι και καρύδια, αφεψήματα και ξυλόγλυπτα. Κοντά  στην πλατεία υπάρχει και ο Άγιος Τρύφωνας,  πετρόκτιστος ναός  των αρχών του 19ου αιώνα, η βιβλιοθήκη και το Λαογραφικό Μουσείο. Αφού κάναμε τις βόλτες μας για τα απαραίτητα ψώνια ή καθίσαμε για το καφεδάκι μας αναχωρήσαμε  για την Αθήνα. Ήταν  ακόμα μια όμορφη εκδρομή  από τις πολλές που κάνουμε στο αγαπημένο βουνό του Φυσιολάτρη, το Μαίναλο.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•