- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 19 Αυγούστου 2018 19 Αυγούστου 2018
Το πρωί της Παρασκευής, 25 Μαΐου, αναχωρήσαμε με δύο πούλμαν για την Κυλλήνη και το λιμάνι της, όπου φτάσαμε μετά από μια στάση στην Εθνική για …τα αναγκαία.
Πριν πάρουμε το πλοίο για τον Πόρο της Κεφαλλονιάς, δεχτήκαμε τα κεράσματα του Φυσιολάτρη, το γνωστό “κρύο γεύμα”, σε ένα βολικό μέρος της παραλίας: τυροπιτάκια, χορτοπιτάκια, σαλατίτσα, ελίτσες, επιδόρπιο και όλα αυτά συνοδευμένα από κρασάκι, που γρήγορα έφερε … αποτελέσματα. Με μια σχετική ευθυμία, λοιπόν, αλλά και χορτάτοι και ικανοποιημένοι πλέον, μπήκαμε στο πλοίο και απολαύσαμε και το όμορφο και ήρεμο ταξίδι στη συνέχεια.
Στον γραφικό και ήσυχο αυτή την εποχή Πόρο με την απέραντη δαντελωτή παραλία του ήμαστε στις 14:30 περίπου. Αφήσαμε πίσω μας τον μυκηναϊκό θολωτό τάφο στα Τζαννάτα καθώς και το Σπήλαιο της Δράκαινας και πήραμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο μας, το Karavados beach, όπου φτάσαμε σε λιγότερο από μια ώρα. Τόσο περίπου ήταν και το περιθώριο που είχαμε, για να ετοιμαστούμε για την πολύπλευρη απογευματινή μας εξόρμηση στο “νησί της παραξενιάς”. 
Αρχικά βρεθήκαμε στα Μαζαρακάτα, στο μεγαλύτερο μυκηναϊκό νεκροταφείο του Ιονίου με τους θαλαμωτούς τάφους, όπου μας ξενάγησε ο κ. Νίκος Βαλιανάτος, ντόπιος και πολύ καλός γνώστης όλων των αρχαιολογικών χώρων του νησιού. Απεριποίητος ακόμα ο χώρος, ενώ η αξία του είναι μεγάλη! Οι 17 τάφοι είναι λαξευμένοι στον μαλακό φυσικό βράχο, είναι διαφορετικών μεγεθών, φιλοξένησαν πολλές ταφές και βρέθηκαν ασύλητοι. Τα σημαντικά ευρήματα από τους τάφους αυτούς φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αργοστολίου. Από πάνω μας υψωνόταν επιβλητικός ο λόφος με την ακρόπολη του Αγ. Γεωργίου και το βυζαντινό κάστρο στην κορυφή. Στα μεσαιωνικά χρόνια εδώ βρισκόταν η πρωτεύουσα του νησιού. Το 1757 αποφασίστηκε να μεταφερθεί η πρωτεύουσα στον Κούταβο.
Ακολούθησε μικρή πεζοπορία ως την ακρόπολη της αρχαίας πόλης-κράτους του νησιού Κράνης , διάρκειας περίπου 75΄, αφού προσπεράσαμε τη λιμνοθάλασσα του Κούταβου. Μαζί με την Πάλη, στη χερσόνησο του σημερινού Ληξουρίου, τους Πρόννους, στην περιοχή του σημερινού Πόρου, και τη Σάμη αποτελούσαν την κεφαλληνιακή τετράπολη της αρχαιότητας.
Όσοι δεν ήθελαν να περπατήσουν βρέθηκαν εκεί νωρίτερα με το πούλμαν και ανηφόρισαν ως την κορυφή, θαυμάζοντας τα “Κυκλώπεια τείχη” ( όπως ατυχώς και αδόκιμα λέγονται, για τον λόγο ακριβώς ότι δεν είναι μυκηναϊκής εποχής ), τα οποία απλώνονται στους δυο λόφους “Πεζούλες” και “Καστέλλι”, από τα αρχαϊκά/κλασικά χρόνια. Τη μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί ο περίβολος στη Β.Α. πλευρά της ακρόπολης και στέκεται ανεξάρτητα από την υπόλοιπη οχύρωση. Χρονολογείται στα ελληνιστικά χρόνια και ενισχύεται εξωτερικά με 23 πύργους. Είναι χτισμένος κατά το πολυγωνικό και τραπεζιόσχημο σύστημα δόμησης, με τεράστιες πέτρες, οι οποίοι κιόλας έδωσαν την αφορμή για την αδόκιμη ονομασία των τειχών…
Οι πεζοπόροι έφτασαν στην Κράνη την ώρα ακριβώς που οι τουρίστες έμπαιναν στο πούλμαν. Ξεκίνησαν από τον Κούταβο και σε μιάμιση ώρα, ακολουθώντας στην αρχή κάποιο χωματόδρομο και στη συνέχεια αρχαίο μονοπάτι, ανέβηκαν μέχρι την αρχαία ακρόπολη όπου και αυτοί θαύμασαν τα κυκλώπεια τείχη.
Επιστρέφοντας στο Αργοστόλι, αρκετοί από τους τουρίστες κατέβηκαν στην Παναγία τη Σισιώτισσα, στο ξεκίνημα της γέφυρας De Bosset που περνά πάνω από τη λιμνοθάλασσα του Κούταβου και καταλήγει στην απέναντι πλευρά. Ο De Bosset ήταν ένας από τους Άγγλους κυβερνήτες που διοίκησαν το νησί από το 1810, που άρχισε η αγγλική κυριαρχία.
Οι περιπατητές είδαν και κάποιες χελώνες καρέττα-καρέττα που έκαναν τη βόλτα τους εκείνη την ώρα στα ήσυχα νερά… Είναι ιδιαίτερα φιλικές με τους ανθρώπους και αποτελούν την ατραξιόν της λιμνοθάλασσας…
Χτισμένο αμφιθεατρικά το Αργοστόλι, κατάφερε να διατηρήσει και μετά τους σεισμούς του 1953 σε αρκετά σημεία τις ιταλικές επιρροές στην αρχιτεκτονική των σπιτιών, με αναγεννησιακά και μπαρόκ στοιχεία σε επιβλητικά αρχοντικά και μέγαρα. Στην περίφημη Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη του Αργοστολίου βρεθήκαμε, όσοι θέλαμε, στις 7 μ.μ., για να περιηγηθούμε στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Η υπεύθυνη του Μουσείου μας έκανε μια σύντομη εισαγωγή και στη συνέχεια περιηγηθήκαμε μόνοι μας τις αίθουσες με τα όμορφα τακτοποιημένα και πολύ σημαντικά εκθέματα, που μιλούν εύγλωττα για την ιστορία του νησιού και ιδιαίτερα για την αριστοκρατική πρωτεύουσά του. Ανεβήκαμε έπειτα τα σκαλιά και θαυμάσαμε τη Βιβλιοθήκη, όπου εκείνη την ώρα λάμβανε χώρα ένα συνέδριο. Άλλοι έκαναν βόλτες και ψώνια στο Αργοστόλι, έφαγαν παγωτάκι ή ήπιαν το καφεδάκι τους δίπλα στη θάλασσα.
Όταν έφτασαν και οι πεζοπόροι, οι οποίοι επίσης διέσχισαν την ενός σχεδόν χιλιομέτρου γέφυρα De Bosset, με τη στήλη την αφιερωμένη στον δημιουργό της στο κέντρο περίπου, αναχωρήσαμε όλοι μαζί για το ξενοδοχείο μας, όπου δειπνήσαμε και πήγαμε για ύπνο.
Σάββατο, 26 Μαΐου: μια πολύ ωραία και λεπτομερή ξενάγηση παρακολουθήσαμε στο Περιβαλλοντικό Κέντρο του Κούταβου, όπου είδαμε και μια ενδιαφέρουσα προβολή, σχετικά με τη λιμνοθάλασσα και τη ζωή ολόγυρά της.Πήραμε τον δρόμο έπειτα για την υπέροχη και πασίγνωστη παραλία του Μύρτου, όπου αφήσαμε για μπάνιο 3 “γενναίους“ φίλους μας, ενώ οι λοιποί περιοριστήκαμε στην πανοραμική θεά από δύο σημεία του δρόμου και στις φωτογραφίες από ψηλά. Συνεχίσαμε ως τη γραφική Άσσο, το μικρό και χαριτωμένο χωριουδάκι στη μοναδικής ομορφιάς χερσόνησο, που από τη μια διατηρεί ακόμα, σε ερειπιώδη κατάσταση, τα παλιά αρχοντικά του, από την άλλη έχει και πολυτελή σύγχρονα καταλύματα, τα οποία όμως εναρμονίζονται τέλεια, θα έλεγε κανείς, με το περιβάλλον. Στο μικρό λιμανάκι λίγα μαγαζάκια για καφέ και φαγητό κοσμούν το χωριό, όπως και η μικρή παραλία, την οποία οι περισσότεροι τιμήσαμε, μια και η μέρα ήταν ζεστή και η ώρα κατάλληλη. Στο λίγο διάστημα που παραμείναμε εκεί κάναμε και μια βολτίτσα στο χωριό, φωτογραφίσαμε σπίτια, ερείπια, αυλές λουλουδιασμένες και απολαύσαμε τη θέα, ενώ ελάχιστοι ήταν εκείνοι που προτίμησαν να τη θαυμάσουν από ψηλά, πάνω από το Κάστρο.
Χτίστηκε ως συμπληρωματικό οχυρό της βενετοκρατούμενης Κεφαλλονιάς, και θεωρείται ένα από τα πιο δημοφιλή και εντυπωσιακά αξιοθέατα του νησιού. Από το φρούριο δεν έχουν απομείνει και πολλά είναι η αλήθεια, αλλά η εκθαμβωτική θέα από την κορυφή προς τους απέναντι λευκούς βράχους και την παραλία με τα κρυσταλλένια νερά αποζημιώνει τον επισκέπτη. 
Το επίσης γραφικό αλλά πολύβουο και πολύ πιο τουριστικό Φισκάρδο ήταν ο επόμενος σταθμός μας. Είναι γεμάτο με διώροφες κατοικίες, έχει έντονο γαλάζιο χρώμα και καταπράσινες πλαγιές και μοιάζει με μικρή ζωγραφιά. Πήρε το όνομά του, με μικρή παραφθορά, από τον Νορμανδό κατακτητή Ροβέρτο Γυισκάρδο, ο οποίος πέθανε, πριν καταφέρει να καταλάβει το νησί. Όλη σχεδόν η περιοχή έμεινε ανέπαφη από τους σεισμούς του 1953 κι έτσι μπορεί κανείς σήμερα να θαυμάσει όμορφα αρχοντικά με κόκκινα κεραμίδια, μικρά μπαλκόνια με χρωματιστά σιδερένια κάγκελα και φουρούσια. Από εδώ κατάγεται και ο μεγάλος μας ποιητής Νίκος Καββαδίας.
Κατηφορίσαμε ως το λιμάνι, περνώντας από το ρωμαϊκό νεκροταφείο που τελευταία έχει αναδειχθεί, σε έναν όμορφο χώρο με πινακίδες ενημερωτικές και, επειδή ήταν και μεσημέρι, οι πιο πολλοί αναζητήσαμε κάποιο μαγαζάκι για φαγητό, ένα σνακ, καφεδάκι, γλυκό ή παγωτό. Όσοι δεν ήθελαν να φάνε πήραν κάτι πρόχειρο και “εξόρμησαν” προς την πλευρά της χερσονήσου, όπου πραγματοποιήθηκε μια κυκλική διαδρομή, στη διάρκεια της οποίας ανακαλύψαμε τα ερείπια μιας ευμεγέθους και μεγαλοπρεπούς παλαιοχριστιανικής βασιλικής, τον όμορφο Ενετικό Φάρο, δίπλα στον οποίο θα δημιουργηθεί μικρό μουσείο, καθώς μας είπαν οι εργάτες που βρίσκονταν εκεί, αλλά και τον νεότερο φάρο, λίγα μέτρα πιο πέρα.
Φεύγοντας από το μαγευτικό Φισκάρδο, βρεθήκαμε στο Ληξούρι, όπου παραμείναμε για βόλτες γύρω στη μία ώρα. Διαπιστώσαμε ότι όντως είναι ο ταπεινός συγγενής και ωχριά μπροστά στο αριστοκρατικό Αργοστόλι, το οποίο κέρδισε τα πρωτεία στη διεκδίκηση του τίτλου της πρωτεύουσας του νησιού, αν και το Ληξούρι πρώτο διαμορφώθηκε ως πόλη.
Το Ληξούρι είναι μια από τις πιο γραφικές πόλεις του νησιού, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μετά το Αργοστόλι και η μεγαλύτερη στη χερσόνησο της Παλικής. Ωστόσο, είναι μια όμορφη και ήσυχη σύγχρονη πόλη με σειρές από δέντρα κατά μήκος των καλοφτιαγμένων δρόμων της, με όμορφα διακοσμημένες πλατείες και σπίτια με κήπους γεμάτους από λουλούδια. Έχει πλούσια ιστορία, αφού η αρχαία πόλη Πάλη, βρίσκεται λίγο βορειότερα, στην περιοχή του Παλιόκαστρου.
Το σύγχρονο όνομα της πόλης αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε ένα έγγραφο του έτους 1534, το οποίο αποδεικνύει την ιστορική της παρουσία και τη γρήγορη ανάπτυξη.
Το Ληξούρι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ένωση με την ηπειρωτική Ελλάδα που ακολούθησε τη βρετανική κατοχή. Η πόλη άλλαξε δραματικά στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν χτίστηκαν δρόμοι, εκκλησίες και δημόσια κτίρια. Δυστυχώς, το Ληξούρι καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τον σεισμό του 1953. Η πόλη ξαναχτίστηκε με σεβασμό στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική, σε αντίθεση με άλλες περιοχές του νησιού. Ένα από τα λίγα κτίρια που επιβίωσαν από τον σεισμό είναι το αρχοντικό των Τυπάλδων-Ιακωβάτων, το οποίο σήμερα έχει μετατραπεί σε βιβλιοθήκη και είναι ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα στο Ληξούρι. Οι κάτοικοι του Ληξουριού φημίζονται για την κλίση τους στη μουσική και για το μουσικό τους υπόβαθρο, γι' αυτό και η πόλη είναι η πατρίδα της δεύτερης παλαιότερης φιλαρμονικής ορχήστρας στην Ελλάδα.
Άλλα σημαντικά αξιοθέατα είναι η εκκλησία του Άγιου Χαράλαμπου - του προστάτη της πόλης - και το άγαλμα του σατιρικού ποιητή Ανδρέα Λασκαράτου. Το άγαλμα έχει την πλάτη του γυρισμένη στο Αργοστόλι, δίνοντας μια χιουμοριστική νότα στην παλιά έχθρα μεταξύ των δύο πόλεων.
Γενικά είναι μια πόλη με μεγάλους δρόμους, ανοίγματα, πλατείες και εδώ, αλλά δεν διακρίνεις την αρχοντιά που σου αποκαλύπτει σε κάθε σου βήμα το “αντίπαλον δέος”.
Περάσαμε απέναντι με το ferry boat, και με το πούλμαν κάναμε τον γύρο της χερσονήσου του Αργοστολίου. Σταματήσαμε στο σημαντικό αξιοθέατο της πόλης, τις περίφημες “Καταβόθρες”, παρατηρήσαμε το φαινόμενο, ακούσαμε και κάποια πράγματα σχετικά, από γνώστες, και τραβήξαμε φωτογραφίες. Οι “Καταβόθρες” είναι ένα είδος υπόγειου συστήματος μέσω του οποίου το θαλασσινό νερό ταξιδεύει από το Αργοστόλι μέχρι το Σπήλαιο της Μελισσάνης, στη Σάμη. Φύγαμε, αφήνοντας λίγο πιο κάτω, στο δεξί μας χέρι, το σήμα-κατατεθέν του Αργοστολίου, το Φανάρι των Αγίων Θεοδώρων, ο πιο ιδιαίτερος και κομψός φάρος του νησιού, κυκλικό οικοδόμημα που μοιάζει με μαυσωλείο, αντίγραφο του πρωτοτύπου του 1823, το οποίο καταστράφηκε στους σεισμούς του 1953. Αυτοί άλλαξαν εν πολλοίς την εικόνα της πρωτεύουσας, κατάφεραν όμως οι κάτοικοι να διατηρήσουν το προγενέστερο χρώμα της πόλης, δείχνοντας ιδιαίτερη φροντίδα στην αισθητική του τοπίου, κατά την αποκατάσταση των ζημιών.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για το δείπνο και το καθιερωμένο γλέντι μας, στο οποίο συμμετείχαν και ξένοι τουρίστες…
Κυριακή, 27 Μαΐου, της Πεντηκοστής, μας περίμενε η ανάβαση στον δασωμένο και δροσερό Αίνο. Περάσαμε την είσοδο του Εθνικού Δρυμού και ανεβήκαμε ως το Πάρκο Κεραιών και το Δασικό Φυλάκιο. Ο Αίνος αποτελεί το μικρότερο Εθνικό Πάρκο της Ελλάδας και είναι κατά τα 2/3 καλυμμένο από την ενδημική κεφαλληνιακή ελάτη. Εκεί μας περίμεναν 3 υπεύθυνοι από τον Φορέα Διαχείρισης του Δρυμού, οι οποίοι έδωσαν σε όλους μας οδηγίες και ξεκινήσαμε.
Έφυγαν πρώτα οι τουρίστες με το πούλμαν, για να κατηφορίσουν ως το Πάρκο αναψυχής και να περιμένουν εκεί τους υπόλοιπους. Οι ορειβάτες, 18 άτομα, έφυγαν για την κατάκτηση της κορυφής του Αίνου, του “Μεγάλου Σωρού”, στα 1628 μ.
Μαζί με τον οδηγό μας τον κ Βαλιανάτο ξεκινήσαμε για την κατάκτηση της κορυφής. Στην αρχή κινηθήκαμε σε χωματόδρομο και στη συνέχεια σε ευκρινές μονοπάτι . Σε μια ώρα βρισκόμασταν στη κορυφογραμμή και σε λίγο φτάσαμε στην κορυφή του Αίνου στα 1628 μ. Η θέα από εκεί φανταστική λες και βρισκόμασταν σε αεροπλάνο. 
Είδαμε από εκεί όλη την Κεφαλονιά και την Ιθάκη αλλά και βόρεια την Λευκάδα και νότια την Ζάκυνθο. Φτάνοντας στην κορυφή ο κ Νίκος μας διάβασε ποιήματα του βουνού από το βιβλίο του «Αιμάτινη ποίηση». Αφού λοιπόν βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες ξεκινήσαμε για την κατάβαση, επιστρέψαμε στις κεραίες και πήραμε το μονοπάτι που καταλήγει στις εγκαταστάσεις του οικολογικού πάρκου. Εντύπωση μας έκανε το γερασμένο δάσος του Αίνου και εναγωνίως ψάχναμε να βρούμε νεαρά φυτά που να έχουν φυτρώσει για να αντικαταστήσουν αυτά που σιγά σιγά πεθαίνουν. Εδώ η δασική υπηρεσία και τα περιβαλλοντικά κέντρα πρέπει να μελετήσουν και να βρουν τρόπους αναδάσωσης για το μοναδικό στον κόσμο είδος ελάτου, την ενδημική Κεφαλληνιακή Ελάτη, πριν είναι αργά.
Δυο κοπέλες κι ένας κύριος από τον Φορέα ήρθαν μαζί μας, με τους 40 περίπου πεζοπόρους, για να μας οδηγήσουν στο μονοπάτι και παράλληλα να μας ξεναγούν στη διάρκεια της μιάμισης περίπου ώρας διαδρομής μας.
Σταματούσαμε σε διάφορα σημεία, για να φωτογραφίσουμε και να αγναντέψουμε τη θέα προς τον όρμο Λουρδά, τις παραλίες της νότιας Κεφαλονιάς, καθώς και τα χωριά στα νότια του Αίνου. Εύκολη η διαδρομή, με πετρούλες αρκετές το μονοπάτι, με την κεφαλληνιακή ελάτη παντού ολόγυρά μας, κατηφορική, ως επί το πλείστον, δροσερή και ευχάριστη. Δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη να δούμε ούτε μια βιολέτα ούτε ένα από τα ημιάγρια αλογάκια του Αίνου!
Καταλήξαμε όλοι στο Πάρκο, ακόμα και οι ορειβάτες μας και, αφού επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν, φύγαμε για τα Σπήλαια της Δρογκαράτης πρώτα και της Μελισσάνης έπειτα.
Το Σπήλαιο της Δρογκαράτης ανακαλύφθηκε περίπου πριν από 300 χρόνια, όταν κατέπεσε ένα τμήμα του λόγω ισχυρού σεισμού και έτσι δημιουργήθηκε η τωρινή είσοδος. Αρχικά, το σπήλαιο αξιοποιήθηκε υπό την επίβλεψη της σπηλαιολόγου κ. Άννας Πετρόχειλου και από το 1963 είναι ανοιχτό για το κοινό όλο τον χρόνο.
Βρίσκεται σε απόσταση 3 χλμ. από τη Σάμη και σε υψόμετρο 120 μέτρων, το βάθος του φθάνει τα 60 μέτρα και η θερμοκρασία του είναι 18ο κελσίου. Θεωρείται από τα καλύτερα σπήλαια στην Ελλάδα και είναι το μοναδικό με τόσο μεγάλη αίθουσα (διαστάσεις 65x45 και ύψος 20 μέτρα περίπου) και από τα καταλληλότερα για σπηλαιοθεραπεία.
Το σπήλαιο της Δρογκαράτης είναι ζωντανό, καθώς συνεχίζεται η δημιουργία του.
Σε λίγη ώρα βρισκόμαστε και στο Σπήλαιο της Μελισσάνης. Αποτελεί μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο το Λιμνοσπήλαιο αυτό και βρίσκεται σε απόσταση 2 χιλ. βορειοδυτικά της Σάμης. Η φυσική είσοδος του σπηλαίου είναι κατακόρυφη (διαστάσεων 40x50 μ.) και δημιουργήθηκε από την πτώση ενός τμήματος της οροφής. Παρ΄όλα αυτά υπάρχει και τεχνητή είσοδος με σκαλοπάτια που επιτρέπει την επίσκεψη στο σπήλαιο. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε από τον Γιάννη Πετρόχειλο το 1951.
Η λίμνη βρίσκεται 20 μ. κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, έχει μήκος 160 μ. περίπου και το νερό έχει βάθος 10 μ. έως 40 μ. Σταλακτίτες ηλικίας 20.000 χρόνων με περίεργα σχήματα στολίζουν το μεγαλύτερο τμήμα του σπηλαίου.
Η βαρκάδα στο σπήλαιο, που έκαναν όσοι φίλοι επέλεξαν να το επισκεφθούν, ξεκίνησε από το ξεσκέπαστο τμήμα του σπηλαίου, όπου το φως πέφτει στο νερό και δημιουργεί τις ωραιότερες τουρκουάζ αποχρώσεις και συνεχίστηκε στο σκεπασμένο τμήμα του.
Στη Σάμη βρεθήκαμε στη συνέχεια για φαγητό και μπάνιο. Η Σάμη είναι η μεγαλύτερη κωμόπολη στην ανατολική Κεφαλονιά, και ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του νησιού. Βρίσκεται στην ανατολική ακτή του νησιού, στο βάθος ενός κόλπου, ο οποίος σχηματίζει ασφαλές λιμάνι, απέναντι από την Ιθάκη. Αποτελεί μεγάλο εμπορικό και τουριστικό κέντρο.
Καταπράσινη φύση την περιβάλλει, ενώ ο Αίνος υψώνεται κυριαρχικός από πάνω της. Σε ένα λόφο ψηλά πάνω από την πόλη βρίσκονται τα ερείπια του κάστρου και της αρχαίας ακρόπολης. Ο παραλιακός δρόμος της Σάμης είναι γεμάτος εστιατόρια, ταβέρνες και καφετέριες, που ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες πλημμυρίζουν από ντόπιους και επισκέπτες. Όσοι δεν κολύμπησαν τίμησαν κάποια από αυτά τα μαγαζάκια της παραλίας. Απέναντι από το λιμάνι αγναντεύαμε τον Καραβόμυλο. Εδώ υπάρχει μια ακόμα λίμνη, όπου το νερό περνά μέσα από τον νερόμυλο, πριν καταλήξει στη θάλασσα.
Οι παραλίες της Σάμης είναι από τις πιο όμορφες του νησιού: η Αντίσαμος, γνωστή σε όλο τον κόσμο από την ταινία του Χόλυγουντ «Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλλι», αλλά και η απομονωμένη Κουτσουπιά.
Το απογεματάκι επισκεφθήκαμε τη Μονή του Αγ. Γερασίμου. Το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου είναι το πιο ιερό του νησιού. Είναι χτισμένo στο χωριό Ομαλά, στην κορυφή μιας καταπράσινης κοιλάδας με 40 πηγάδια, κοντά στα χωριά Φραγκάτα και Βαλσαμάτα.
Ο Άγιος Γεράσιμος είναι ο προστάτης της Κεφαλονιάς και το λείψανό του φυλάσσεται στο μοναστήρι, σε μια ασημένια λάρνακα.
Έγινε διάσημος για τις θαυματουργές του ικανότητες σε άτομα που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες. Το μοναστήρι είναι εντυπωσιακό, με ένα παρεκκλήσι και μια καινούργια εκκλησία με πολύ πλούσιο διάκοσμο.
Κάτω από το μοναστήρι υπάρχει μια σπηλιά, που χτίστηκε από τον Άγιο Γεράσιμο, όπου εκεί προσευχήθηκε και είχε το κελί του. 
Ο λαός της Κεφαλλονιάς τιμά τον θάνατο του Αγίου Γερασίμου στις 16 Αυγούστου και την επιστροφή των ιερών λειψάνων του στις 20 Οκτωβρίου.
Παρακολουθήσαμε τον εσπερινό στον παλιό ναό και την παράκληση στη συνέχεια, προσκυνήσαμε, ανάψαμε το κεράκι μας, κατεβήκαμε και στην κρύπτη και, αφού περιηγηθήκαμε και τον υπόλοιπο χώρο του μοναστηριού, το ένα πούλμαν με τους μισούς περίπου φίλους μας έφυγε για το ξενοδοχείο.
Περί τα 40 άτομα κατευθύνθηκαν με το άλλο πούλμαν στο Αργοστόλι, ώστε να κάνουν, όσοι ήθελαν, τον γύρο της Λάσσης με τα πόδια.
Η όμορφη περιοχή της Λάσσης, που απέχει περίπου 1,5 χλμ από το Αργοστόλι, είναι ιδανική για διαμονή, γιατί συνδυάζει την κοντινή πρόσβαση στην πόλη του Αργοστολίου με ένα από τα ωραιότερα θέρετρα του νησιού.
Ξεκινήσαμε από την παραλία του Αργοστολίου κοντά στο κολυμβητήριο και προχωρήσαμε προς τις καταβόθρες. Ανεβήκαμε προς το μνημείο των Ιταλών και συνεχίσαμε φτάνοντας στο παρατηρητήριο όπου από ψηλά φαινόταν όλο το Αργοστόλι. Οι παραλίες που υπάρχουν στη Λάσση παρουσιάζουν ποικιλομορφία και εκεί υπάρχουν τα ωραιότερα ξενοδοχεία. Τα καταγάλανα και καθαρά νερά είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραλιών της περιοχής και η καταπληκτική θέα προς το Ληξούρι αξίζουν την προσπάθεια να ανέβεις στο λόφο του Αργοστολίου. Από εκεί κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης και καθίσαμε για καφεδάκι ή γλυκάκι.
Οι λοιποί έκαναν βόλτες και τα τελευταία ψώνια στην πρωτεύουσα. Περπατήσαμε στο Λιθόστρωτο, φτάσαμε στην πλατεία Καμπάνα από τη μια πλευρά και ως την κεντρική πλατεία από την άλλη, μπήκαμε στον Κήπο Νάπιερ, αυτόν που δημιούργησε τον 19ο αι. ο Βρετανός διοικητής Νάπιερ και που σήμερα γνωρίζει την εγκατάλειψη, επισκεφθήκαμε το Θέατρο της πόλης, καθίσαμε για καφεδάκι σε κάποιο από τα παραθαλάσσια μαγαζάκια.
Επιστρέψαμε όλοι στο ξενοδοχείο μας, δειπνήσαμε και πήγαμε για ξεκούραση.
Δευτέρα, 28 Μαΐου, του Αγ. Πνεύματος και ημέρα επιστροφής, μέσω … Ιθάκης. Το νησί του Οδυσσέα, σύμβολο της πιο “γλυκιάς” πατρίδας, το 5ο σε μέγεθος νησί του Ιονίου, είναι ένα νησί σπάνιας φυσικής ομορφιάς, βραχώδες και ορεινό αλλά και με γόνιμες και καταπράσινες κοιλάδες.
Από τη Σάμη λοιπόν, πήραμε το ferry για το λιμάνι του Πίσω Αετού. Αφήνοντας στα αριστερά μας το Παλαιόκαστρο και τις αρχαίες Αλαλκομενές και σε λίγο στα δεξιά μας τον κόλπο του Μώλου και την πρωτεύουσα του νησιού Βαθύ, κατευθυνθήκαμε προς το όρος Νήριτο και τη Μονή Καθαρών. Η θέα που μας προσφερόταν από τα δεξιά ήταν εκπληκτική, αφού μπορούσαμε να δούμε ως πέρα το Βαθύ και τα δυο νησάκια του κόλπου, το Σκαρτσουμπονήσι και το Λαζαρέτο.
Η Ιερά Μονή Παναγίας Καθαρών Ιθάκης είναι χτισμένη σε υψόμετρο 600 μ. και σε απόσταση 15 χλμ. από το Βαθύ.
Οι πρώτες μαρτυρίες για τη Μονή ανάγονται στο 1696. Το όνομα «Καθαρά» προέρχεται, κατά την παράδοση, από τη λέξη «κάθαρα», που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει τα ξερόκλαδα και τους μικρούς θάμνους που κόβονται και καίγονται για να καθαρίσει κάποιος τόπος. Επειδή λοιπόν την ιερή εικόνα του Γενεσίου της Θεοτόκου τη βρήκαν με θαυματουργό τρόπο μέσα στα καιόμενα κάθαρα, την ονόμασαν «Καθαριώτισσα». Άλλη εκδοχή συνδέει τη Μονή με την αίρεση των Καθολικών «καθαρών» και μια Τρίτη με την προχριστιανική λατρεία της «Καθαράς» «θεάς» Αθηνάς.
Η εικόνα της Παναγίας, που πιθανώς αποτέλεσε την αφορμή για την ίδρυση του μοναστηριού, αποδίδεται στον ευαγγελιστή Λουκά. Εξαιρετικής ομορφιάς είναι, επίσης, το ξυλόγλυπτο τέμπλο της εκκλησίας βυζαντινής τεχνοτροπίας. Η Παναγία η Καθαριώτισσα που είναι και πολιούχος του νησιού τιμάται με λαμπρότητα στις 8 και στις 14 Σεπτεμβρίου και την Κυριακή του Πάσχα.
Επισκεφθήκαμε το μοναστήρι, το οποίο βρίσκεται σε ωραία τοποθεσία ψηλά στο βουνό, μπήκαμε στο καθολικό, προσκυνήσαμε, πήραμε τις φωτογραφίες μας μέσα σ΄αυτό και στην όμορφη αυλή του και πιάσαμε και την κουβέντα στη γηραιά επίτροπό του, η οποία διαμένει στη μονή με την κόρη της, μια και δεν υπάρχει πλέον κανένας μοναχός…
Ανεβαίνοντας προς το Κιόνι, κάναμε μια στάση στον Σταυρό, για να δούμε την υπαίθρια έκθεση με τις μακέτες της μυκηναϊκής πόλης και με “το παλάτι του Οδυσσέα” . Η προτομή του στη μικρή κεντρική πλατεία αγναντεύει προς τον Όρμο Πόλις, εκεί που υποτίθεται πως ήταν “το βασίλειό του”.
Ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο κι έχοντας στα αριστερά μας ψηλά στο βουνό τα μακρινά χωριά της Εξωγής, του Πλατειθριά, του Μεσόβουνου και του Λαχού, περάσαμε από τις Φρίκες και φτάσαμε, μεσημεράκι, πια στο μικρό και χαριτωμένο Κιόνι, στα ανατολικά του νησιού. Κτίστηκε στο βάθος ενός όρμου τον 16ο αι. και πολλές κατοικίες σώζονται από τότε, έχοντας γλιτώσει από τον Εγκέλαδο. Έχει κηρυχτεί διατηρητέος οικισμός και συγκεντρώνει πολλούς επισκέπτες.
Εκεί ψάξαμε να βρούμε ένα σημείο κατάλληλο για μπάνιο, περπατώντας αρκετά έξω από τον οικισμό. Αποζημιωθήκαμε, αφού απολαύσαμε το μπάνιο μας, ενώ όσοι προτίμησαν να μείνουν για φαγητό σε κάποιο ταβερνάκι του λιμανιού, δοκίμασαν όμορφα εδέσματα και γεύσεις του νησιού.
Μια και υπήρχε λίγος χρόνος σκεφθήκαμε να σταματήσουμε για καμιά ωρίτσα στην πρωτεύουσα, ώστε να επισκεφθούμε το Αρχαιολογικό Μουσείο, να κάνουμε μια μικρή βόλτα δίπλα στη θάλασσα, να πιούμε κανένα καφεδάκι ή ό, τι επιθυμούσε ο καθένας… Φτωχικό το Μουσείο με λίγα σχετικά εκθέματα, πολλή κι η ζέστη εκείνη την ώρα, δροσερά τα παραθαλάσσια μαγαζάκια και η ώρα για την αναχώρηση … ευτυχώς πλησίαζε!
Επιστρέψαμε στο πορθμείο του Πίσω Αετού και τη Σάμη και από εκεί περάσαμε στον Αστακό, απέναντι στη Στερεά Ελλάδα. Πόλη με ιδιαίτερη φυσιογνωμία και ζωντάνια, με ιστορικά μνημεία, αξιοθέατα αλλά και όμορφες παραλίες ο Αστακός, αλλά του υποσχεθήκαμε να σταματήσουμε περισσότερο μια άλλη φορά…
Πήραμε την Ιόνια Οδό, διασχίσαμε το όμορφο Αιτωλικό, και δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο Αντίρριο, να περάσουμε τη γέφυρα “Χ. Τρικούπης” και να βρεθούμε στο Ρίο. Από εκεί και πέρα, σε τρεις περίπου ώρες, μαζί με την απαραίτητη στάση, φτάσαμε στη Νίκαια σχετικά νωρίς, ικανοποιημένοι για άλλη μια φορά από ένα “χορταστικό” 4ήμερο σε δυο όμορφα νησιά του Ιονίου.
