Ξεκινήσαμε το Σάββατο, 9 Ιουνίου με ένα 50άρι πούλμαν από τη Νίκαια, παραλάβαμε αρκετούς και από το Αιγάλεω και, αφού κάναμε στάση για τα απαραίτητα στην «Αλέα», συνεχίσαμε για Λεβίδι. Μετά τη Βλαχέρνα πήραμε τον 111 για Ολυμπία και Ερύμανθο ποταμό. Φτάσαμε στο  δρυοδάσος Φολόης,  ένα από τα σημαντικότερα δάση βελανιδιάς, που καλύπτει μια έκταση 42 χιλιάδων στρεμμάτων και αποτελείται από ψηλές και ευθύκορμες βελανιδιές. Στην αρχαιότητα, η βελανιδιά, επειδή ήταν το μεγαλοπρεπέστερο δένδρο, ήταν αφιερωμένη στον Δία και είχε τις προστάτιδές της, τις νύμφες Δρυάδες. Στο δάσος της Φολόης ζούσε και ο κένταυρος Φόλος, φίλος του Ηρακλή, που τον βοήθησε να σκοτώσει τον Ερυμάνθιο κάπρο. Στα ανατολικά του όρους της Φολόης, του βουνού των Κενταύρων,  βρίσκεται η Νεμούτα και η Αχλαδινή , χωριά  του νομού Ηλείας, όπου κάναμε τη διάσχιση του Ερύμανθου ποταμού και του φαραγγιού του Χαρατσαρίου με τους καταρράκτες. Το ονόμασαν έτσι, γιατί ήταν βασικό μονοπάτι - πέρασμα για την είσπραξη του χαρατσίου, όπου ο Δρίβας, πρωτοπαλίκαρο επί τουρκοκρατίας, σκότωσε κάποιον  φοροεισπράκτορα.

Φτάνοντας στην πλατεία του χωριού Αχλαδινή μας καλωσόρισαν οι φίλοι μας, ο Νίκος, ο Νότης και ο Χρήστος και, αφού ετοιμαστήκαμε, η πρώτη ομάδα έφυγε για τον Ερύμανθο ποταμό για μια 5ωρη διαδρομή,

ενώ η δεύτερη θα έκανε μια μικρότερη διαδρομή  από τη Νεμούτα για εξερεύνηση του φαραγγιού και των καταρρακτών της Νεμούτας. Η πρώτη ομάδα ακολούθησε τον χωματόδρομο που ξεκινάει από το χωριό και κατεβαίνει στον Ερύμανθο ποταμό.Φτάνοντας κοντά στο ποτάμι ακούσαμε τον ήχο των νερών που κατέβαιναν ορμητικά ανάμεσα από τα σκαλιστά βράχια σαν μια θεσπέσια μουσική που μας καλούσε κοντά της. Περπατήσαμε λίγη ώρα δίπλα στο ποτάμι  θαυμάζοντας τους σχηματισμούς στα βράχια που για αιώνες σμιλεύονται από το ορμητικό νερό και φαντάζουν σαν έργα τέχνης.Φτάνοντας  στο  πουρνογέφυρο, πέτρινο γεφύρι που παλιά χρησίμευε για να ενώνει την Ηλεία με την Αρκαδία, καθίσαμε να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε το θέαμα. Λίγα φρούτα και κάποιο σνακ  και στη συνέχεια πήραμε το μονοπάτι δεξιά από το ποτάμι  και ακολουθούσαμε τη ροή του ποταμού. Όμορφη διαδρομή που σε πολλά σημεία το μονοπάτι χανόταν και αναγκαζόμασταν να μπαίνουμε μέσα στο ποτάμι, για να αποφύγουμε τα δύσκολα ανεβοκατεβάσματα.Κινούμαστε πάντα στη δεξιά μεριά του ποταμού και σε μια ώρα φτάσαμε στο καινούργιο σιδερένιο γεφύρι. Εκεί δίπλα από τη βρύση και κοντά στα πλατάνια καθίσαμε, για να πάρουμε μια μικρή ανάσα, και στη συνέχεια κινήσαμεγια τον Αη- Γιάννη.Σε πολλά σημεία υπάρχουν βάθρες με πεντακάθαρα νερά, στα οποία κάποιοι που δεν έχασαν την ευκαιρία έκαναν τις βουτιές τους. Κάποια στιγμή από μακριά είδαμε κυπαρίσσια και καταλάβαμε ότι πλησιάζουμε στον Αη-Γιάννη.Μια πηγή με αρκετό νερό δίπλα στο ποτάμι μας ξεδίψασε και λίγο πιο κάτω συναντήσαμε τον μεγάλο καταρράκτη του Αη- Γιάννη που, πέφτοντας από ψηλά στο ποτάμι, έκανε τις σταγόνες του να μοιάζουν με βροχή και μας θύμισε το «πάντα βρέχει» στην Ευρυτανία.Δροσιστήκαμε κάτω από τα κρυστάλλινα νερά του και φύγαμε για το τελευταίο κομμάτι του ποταμού που καταλήγει στη γέφυρα της Ελαίας. Εδώ, μόλις συγκεντρωθήκαμε όλοι, πήγαμε να δούμε και τον κοντινότερο καταρράκτη στο φαράγγι του Χαρατσαρίου, το Θεογέφυρο, όπως ονομάζεται. Αφήνουμε το χωματόδρομο  και μπαίνουμε στο ‘’Ρέμα Χαρατσαρίου». Κινούμαστε για λίγο  αντίθετα με τη ροή των νερών, στα λασπωμένα στενά περάσματα υπό τη σκιά των πανύψηλων τοιχωμάτων του φαραγγιού. Κάνουμε κάποιες στροφές και ξαφνικά βρισκόμαστε μπροστά στον πιο εντυπωσιακό καταρράκτη, το  ΘΕΟΓΕΦΥΡΟ.

Μια μικρή δυσκολία να τον προσεγγίσουμε σκαρφαλώνοντας στους τελευταίους βράχους, αλλά αυτό δεν μας πτοεί και φτάνουμε ακριβώς από κάτω. Μένουμε άφωνοι με το στόμα ανοιχτό μπροστά στο υπερθέαμα, που και ο καλύτερος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να φανταστεί! Ζούμε ένα όνειρο, ένα αριστούργημα της φύσης, που ποιος ξέρει πόσους αιώνες χρειάστηκαν, για να κατασκευαστεί από τη μητέρα φύση!  Οι πιο τολμηροί έφτασαν κοντά στα νερά  και μπαίνοντας από κάτω ένιωσαν την ορμή των νερών, καθώς έπεφταν από ψηλά και τους χτυπούσαν με δύναμη.

Αυτόν τον όμορφο καταρράκτη αλλά και τον καταρράκτη «τα χωνιά» πιο πριν επισκέφτηκε και η δεύτερη ομάδα των πεζοπόρων. Ξεκίνησαν από την πλατεία του χωριού Νεμούτα και, παίρνοντας τον χωματόδρομο και στη συνέχεια μονοπάτι, έφτασαν πρώτα στον πρώτο καταρράκτη , “ΤΑ ΧΩΝΙΑ”. Όπως πλησιάζεις,  ακούγεται ο ήχος του νερού που πέφτει από ψηλά, καθώς και οι φωνές έκπληξης και θαυμασμού όσων τον αντικρίζουν. Μια υδάτινη κουρτίνα ξεπηδώντας από μεγάλο ύψος  απλώνεται μπροστά σου προσφέροντας ένα μοναδικό θέαμα. Ακριβώς δίπλα και αριστερά, μέσα από ένα άνοιγμα, ένας δεύτερος μικρότερος καταρράκτης. Από τη συνεχή ροή και την εναπόθεση των αλάτων έχει σχηματισθεί μια κολόνα πορφυρού χρώματος.Έκαναν μια μικρή στάση και εδώ, βγάζοντας φωτογραφίες, παίζοντας με τα νερά, που σκορπίζουν ολόγυρα σταγόνες με χιλιάδες αποχρώσεις και, παίρνοντας μια μικρή ανάσα, συνέχισαν στον επόμενο και πιο εντυπωσιακό καταρράκτη, το «Θεογέφυρο». Αξίζει ένα μεγάλο « ευχαριστώ » στους ανθρώπους που ανέδειξαν αυτόν τον τόπο με τους θαυμάσιους αυτούς καταρράκτες!Στη συνέχεια η δεύτερη ομάδα πέρασε απέναντι  από μια σιδερένια γέφυρα στον μικρό οικισμό της Ελαίας, που είναι  χτισμένος πάνω στις όχθες του ποταμού Ερύμανθου. Λίγη ξεκούραση, ένα  αναψυκτικό  ή καφεδάκι, μέχρι που ήρθε το αγροτικό και  τους  μετέφερε στο χωριό. Εκεί, στην πλατεία του χωριού, φτάσαμε και εμείς, η πρώτη ομάδα, το απογευματάκι.  Η πλατεία ήταν γεμάτη με τους πεζοπόρους αλλά και τους τουρίστες, που εν τω μεταξύ  είχαν φτάσει και αυτοί και απολάμβαναν την ησυχία  του χωριού, ενώ κάποιοι άλλοι προτίμησαν να δοκιμάσουν λίγο ουζάκι με κανένα μεζέ.  Η ώρα όμως περνούσε και έπρεπε να ξεκινήσουμε για την επιστροφή μας.Χορτασμένοι από τα τόσα πράγματα που αντικρίσαμε μέσα σε λίγες ώρες αφήσαμε τη Νεμούτα και πήραμε το δρόμο προς Χώρα, Κυπαρισσία, Καλό Νερό, όπου βρισκόταν και το ξενοδοχείο μας, το Natura Club.Μοιράστηκαν τα δωμάτια και, ώσπου να έρθει η ώρα του δείπνου, ξεκουραστήκαμε απολαμβάνοντας το υπέροχο ηλιοβασίλεμα από τις βεράντες του ξενοδοχείου αγναντεύοντας τον απέραντο όρμο της Κυπαρισσίας, που φιλοξενεί και την περίφημη χελώνα Caretta Caretta , στο Ιόνιο Πέλαγος.

Δειπνήσαμε και πήγαμε για ξεκούραση νωρίς, γιατί την άλλη  μέρα είχαμε πλούσια δραστηριότητα και θα κάναμε το φαράγγι της Νέδας. Την επόμενη ημέρα, μετά το ωραίο και πλούσιο πρωινό μας, περνώντας πρώτα από την Πλατανιά, κατηφορίσαμε ως τη γέφυρα της Φιγάλειας, απ΄όπου θα ξεκινούσε η διάσχιση του φαραγγιού της Νέδας, του μοναδικού ποταμού της Ελλάδας με θηλυκό όνομα. Ο Παυσανίας μας αναφέρει ότι τα αγόρια της περιοχής αφιέρωναν τα μακριά μαλλιά τους και λούζονταν στο ποτάμι, ώστε να αποκτήσουν δύναμη, κατά τη μετάβασή τους από την παιδική στην εφηβική και ώριμη ηλικία. Εδώ στη γέφυρα ετοιμάστηκαν αυτοί που θα έμπαιναν μέσα στο ποτάμι, εξοπλίστηκαν με τα απαραίτητα κράνη, στολές, μαγιό κ.λ.π. , φωτογραφήθηκαν και πέρασαν κάτω από τη γέφυρα, για να μπουν στο νερό. Η εμπειρία κατάβασης του ποταμού για κάποιους πρωτόγνωρη.Σε κάποια σημεία το νερό του ποταμού ορμητικό και χρειάστηκαν σχοινιά, για να περάσουν με ασφάλεια. Σε άλλα σημεία το βάθος πάνω από δυο μέτρα κι εκεί άφηναν το ρεύμα να τους παρασύρει κολυμπώντας για αρκετή απόσταση. Αριστερά και δεξιά σε πολλά σημεία υψώνονταν πανύψηλα βράχια , απ΄ όπου έσταζαν σταγόνες νερού. Το βουητό του νερού και τα κελαηδίσματα των  πουλιών τους συντρόφευαν σε όλη τη διαδρομή.Μετά από μια τετράωρη πορεία μέσα στο ποτάμι, το φαράγγι άρχισε να πλαταίνει και αντίκρισαν τη γέφυρα του Στομίου. Έφτασαν ως το Στόμιο, την ομώνυμη πέτρινη γέφυρα και προχώρησαν ως το Σπήλαιο. Εδώ το ποτάμι εισέρχεται μέσα στο στόμιο, περνάει μέσα από το βουνό και συνεχίζει την πορεία του πίσω από το βουνό προς τη θάλασσα. Έχοντας μαζί τους σχοινιά και φακούς προχώρησαν αρκετά μέσα στο  σπήλαιο μέχρι το σημείο όπου υπάρχουν δυο επίπεδα και από ψηλά πέφτει μέσα στο στόμιο ένας μικρός καταρράκτης. Στην οροφή του σπηλαίου ρίχνοντας το φως από τους φακούς έβλεπες χιλιάδες νυχτερίδες να  κρέμονται ανάποδα από την οροφή και άλλες ενοχλημένες από το φως να προσπαθούν να βρουν τρύπες στα βράχια, για να κρυφτούν. Το  επίπεδο του νερού ήταν αρκετά ανεβασμένο και το ρεύμα σε παρέσυρε, αλλά με τη βοήθεια των σχοινιών καταφέραμε να επιστρέψουμε πίσω στην είσοδο.

Ανεβήκαμε με τα σχοινιά από την κοίτη και επισκεφτήκαμε τους 2 πανέμορφους καταρράκτες.

Βγάλαμε φωτογραφίες , κολυμπήσαμε στις βάθρες τους και στη συνέχεια πήραμε το μονοπάτι για το πέτρινο γεφύρι.

Λίγο πιο πέρα από τους καταρράκτες, μετά από μια ανηφορίτσα, βρίσκεται και το εκκλησάκι της Παναγιάς, όπου κάποιοι έκαναν μια επίσκεψη. Στη συνέχεια όλοι επέστρεψαν στη γέφυρα Στομίου, όπου είχαν έλθει με το φορτηγάκι τα στεγνά τους ρούχα και, αφού άλλαξαν, πήραν τον δρόμο για το χωριό.Εδώ στους καταρράκτες είχαν κατέβει και οι υπόλοιποι, άλλοι με τα φορτηγάκια και άλλοι με τα πόδια και επισκέφτηκαν τους φανταστικούς καταρράκτες της Νέδας. Σιγά σιγά επέστρεφαν στη γέφυρα και οι φίλοι μας που έκαναν τη διάσχιση και όλοι μαζί ανεβήκαμε με “δόσεις“ στο χωριό, οι ταβέρνες του οποίου μας υποδέχτηκαν με ντόπιες λιχουδιές. Αναχωρήσαμε, κατά τις 5 το απόγευμα, για Νίκαια, μέσω Μεγαλόπολης, Τρίπολης, στην οποία φτάσαμε γύρω στις 9 το βράδυ, μετά από μια ολιγόλεπτη στάση στο Σπαθοβούνι. Ήταν ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο που περάσαμε μέσα στα δυο αυτά θεϊκά ποτάμια, τον Ερύμανθο και τη Νέδα. Επιστρέψαμε  στη βάση μας κουρασμένοι σωματικά αλλά  με τις μπαταρίες μας γεμάτες, για να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες της εβδομάδας που ερχόταν.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•