- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 12 Σεπτεμβρίου 2018 12 Σεπτεμβρίου 2018
Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια στις 7.15 και μετά την παραλαβή αρκετών φίλων μας από το μετρό Αιγάλεω πήραμε τον δρόμο για Χαλκίδα, Ν. Αρτάκη, όπου και κάναμε μια σύντομη στάση, για καφέ ή κάποια τυρόπιτα.
Περάσαμε από τη Στενή και μετά από ολιγόωρη διαδρομή μέσα σε πεύκα, πλατάνια, καστανιές, έλατα αλλά και κερασιές, μηλιές και καρυδιές, φτάσαμε στους Στρόπωνες, το όμορφο χωριό της Δίρφης. Όσοι θα πεζοπορούσαν στο φαράγγι της Χιλιαδούς, που το διασχίζει ο ποταμός Στροπωνιάτης, ο αρχαίος Διρφωσσός, εξοπλίστηκαν με τα απαραίτητα και άρχισαν να κατηφορίζουν, αφήνοντας πίσω τους τα τελευταία σπίτια του χωριού.
Οι Στρόπωνες έχουν πληθυσμό περίπου 500 κατοίκους. Γύρω τους υψώνονται οι όγκοι της Δίρφυος δυτικά, του Ξηροβουνίου νότια, της Σκοτεινής και του Πορταριού ανατολικά και των Λευκών Όρεων στα βόρεια. Μέσα δε στην καταπράσινη χαράδρα τρέχει τα νερά του ο Στροπωνιάτης ποταμός, που αποτελεί πηγή πλούτου, έχοντας δίπλα του ποτιστικά και εύφορα κτήματα.
Η ετυμολογία της λέξης Στρόπωνες δύσκολη. Οι ντόπιοι εξαιτίας της φύσεως του εδάφους πιστεύουν πως ονομάστηκε από το <<τρυπώνω μέσα σε μια περιοχή>>, μιας και το μέρος ήταν απόκρυφο, σκοτεινό, στενωπό και δύσβατο κατάλληλο, για να κρυφτεί κάποιος, όπως κρύφτηκαν οι πρώτοι βοσκοί στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, για να αποφύγουν τις βαναυσότητες και την καταπίεση των Τούρκων.
Η περιοχή είναι απρόσιτη, γεμάτη φαράγγια, σπηλιές και δέντρα του δάσους. Σήμερα καλλιεργείται εκεί σε μεγάλη έκταση η κερασιά, η καρυδιά, η μηλιά και άλλα οπωροφόρα δέντρα, καθώς και κηπευτικά όπως η ντομάτα και το φασόλι. Γύρω από την κωμόπολη υπάρχουν μεγάλα συνεχή δάση από έλατο, καστανιές, βελανιδιές και κάθε είδους μυροβόλους θάμνους. Τον χειμώνα διακόπτεται η συγκοινωνία για πολλές ημέρες από τα χιόνια που καλύπτουν το διάσελο της Δίρφης 900μ. Είναι πλούσια κωμόπολη. Έχει άφθονα νερά και κτήματα με οπωροφόρα δέντρα. Εξαιρετικά είναι τα λαχανικά, τα φασόλια, τα καρύδια, τα κεράσια, η ρίγανη, το τσάι και τα κτηνοτροφικά της προϊόντα.
Ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας από την πλατεία με τον χαρακτηριστικό πλάτανο μέσα από τον οποίο περίεργα προβάλλουν 3 παραδοσιακές μεταλλικές βρύσες και διασχίζοντας το χωριό πήραμε το σηματοδοτημένο μονοπάτι για το φαράγγι.
Φτάνοντας στο ποτάμι περπατήσαμε στην κοίτη του και, καθώς το μονοπάτι άλλαζε συνεχώς όχθη, χρειαζόταν να περάσουμε αρκετές φορές απ`τη μια άκρη του ποταμού στην άλλη.
Το ποτάμι είχε αρκετό νερό και γι΄αυτό συνέχεια ψάχναμε ρηχά περάσματα ή κάποιες φορές, πατώντας πάνω σε βράχους, περνούσαμε απέναντι, χωρίς να βραχούμε. Αλλά πού και πού όλο και κάποιος από την παρέα άθελά του βρισκόταν μέσα στο δροσερό νερό.
Ειδικά τα μικρά παιδιά της παρέας μας το καταχάρηκαν, ψάχνοντας κάθε τόσο για κάβουρες και βατραχάκια, που, μόλις τα πλησίαζες, πηδούσαν μέσα στο ποτάμι, για να μην τα πιάσουν.
Για αρκετές ώρες περπατούσαμε στη δροσιά κάτω από τις ιτιές και τα πλατάνια, έχοντας για συντροφιά μας τα κελαηδίσματα των πουλιών και τον ήχο των τρεχάμενων νερών. Έτσι διασχίσαμε την εντυπωσιακή ρεματιά της Χιλιαδούς και καταλήξαμε μετά από 3-4 ώρες στην ομώνυμη πανέμορφη παραλία.
Μια δεύτερη ομάδα έκανε μια μικρότερη διαδρομή 2,5 ωρών ξεκινώντας από πιο χαμηλά το φαράγγι. Λίγο πριν το χωριό Λάμαρη φεύγει χωματόδρομος που κατηφορίζει προς το φαράγγι. Όμορφη διαδρομή μέσα σε υπέροχο δάσος που φτάνει σε ένα γεφυράκι του Στροπωνιάτη ποταμού.
Όλοι μαζί φτάνοντας στην παραλία της Χιλιαδούς κολυμπήσαμε στην πεντακάθαρη θάλασσα, μιας και ήταν από τις λίγες φορές που η ανοιχτή θάλασσα του Αιγαίου δεν είχε πολλά κύματα. Το μεσημέρι καθίσαμε στα παραδοσιακά ταβερνάκια με θέα τη θάλασσα και απολαύσαμε νόστιμους μεζέδες, ενώ άλλοι προτίμησαν να χαρούν τον ήλιο και τη θάλασσα.
Εδώ είχαν φτάσει με το πούλμαν και οι λιγοστοί τουρίστες, που και αυτοί απόλαυσαν το μπάνιο τους στην υπέροχη παραλία, ενώ κάποιοι περπάτησαν ως το βόρειο άκρο της, όπου βρίσκεται η περίφημη παραλία των γυμνιστών.
Ωραίο το τοπίο με τους σπαρμένους μέσα στη θάλασσα βράχους και τη θέα στο Αιγαίο, με τις Σποράδες στο βάθος! Ακόμα και οι πειρατές στα παλιότερα χρόνια είχαν κάνει ορμητήριό τους το μέρος αυτό, που πήρε την ονομασία του από το βυζαντινό εκκλησάκι, που, κατά την παράδοση, χτίστηκε από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα ως η χιλιοστή εκκλησία για τη νίκη κατά των πειρατών. Ερείπια σώζονται σήμερα από το καθολικό του άλλοτε πλούσιου μοναστηριού που είχε, λόγω των πειρατών, φρουριακό χαρακτήρα.
Οι πρώτοι πεζοπόροι άρχισαν να καταφτάνουν γύρω στις 3 ½ ώρες μετά το ξεκίνημά τους και σιγά- σιγά εμφανίστηκαν όλοι, ενθουσιασμένοι από το υπέροχο αυτό φαράγγι, που διανύσαμε για τρίτη φορά με τον Φυσιολάτρη.
Γύρω στις 5.30 το απόγευμα αφήσαμε την όμορφη αυτή παραλία και μπήκαμε στα πούλμαν για την επιστροφή μας. Μια στάση στην Κάτω Στενή μας δρόσισε αρκετά, αφού προχωρούσαμε στα πλακόστρωτα σκιερά δρομάκια του χωριού και κάθε 20 μέτρα σχεδόν συναντούσαμε βρύσες με παγωμένο νερό. Γλυκό, καφεδάκι, ξεκούραση και πίσω στη Νίκαια σε μιάμιση ώρα περίπου.
