- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 27 Σεπτεμβρίου 2018 27 Σεπτεμβρίου 2018
Πρωταρχικός στόχος του τριημέρου αυτού, «θεσμού» πλέον για 8η συνεχή χρονιά, η παρακολούθηση παράστασης στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, αυτή τη φορά της κωμωδίας του Αριστοφάνη “Θεσμοφοριάζουσαι” .
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, την Παρασκευή, 27 Ιουλίου, κατά τις 7 το πρωί από τη Νίκαια, παραλάβαμε και λίγους ακόμα φίλους από το Μετρό του Αιγάλεω και μετά από μια σύντομη στάση στον Ισθμό σταματήσαμε στη Μονή Αγνούντος ή Παναγία της Αγνάντας.
Ιδρύθηκε τον 11ο αι., περικλείεται από ψηλό τείχος με τους δυο προστατευτικούς πύργους στη δυτική πλευρά ημιερειπωμένους και έχει έναν υπέροχο πέτρινο σκαλιστό σταυρό στην κορυφή του πανύψηλου τρούλου. Η βασιλική είναι χτισμένη με τη βυζαντινή τεχνοτροπία και θυμίζει πολύ αυτήν της Αγίας Σοφίας. Προσκυνήσαμε, ανάψαμε κεράκι, θαυμάσαμε τα φυτά και τα λουλούδια του αιθρίου, όλα δροσερά, φροντισμένα και φρεσκοποτισμένα, κεραστήκαμε και το παραδοσιακό μοναστηριακό λουκουμάκι και φύγαμε για το Ναύπλιο, όπου φτάσαμε γύρω στις 10 η ώρα.
Στην όμορφη πόλη και παλιά πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους ( από το φθινόπωρο του 1829 ως το 1834 ), συγκεκριμένα στην Πύλη της Ξηράς, μας ανέμενε ο ξεναγός μας ο Ηλίας για μια περιήγηση στην παλιά πόλη και το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ναυπλίου. Από πάνω φρουρός της πόλης το Κάστρο του Παλαμηδίου με τα 999 (;) σκαλιά, τη Φυλακή του Κολοκοτρώνη, και τους τρομερούς προμαχώνες του να κατηφορίζουν αρκετά χαμηλά …
Αφού μας ανέφερε εν ολίγοις την ιστορία της πόλης, προχωρήσαμε στα στενάκια, περνώντας από την οικία της Αρχιστρατήγου Μαντώς Μαυρογένους, το ιστορικό επίσης κτήριο του σημερινού Ξενοδοχείου Δίας, και καταλήγοντας στον ναό του Αγ. Σπυρίδωνα, όπου δολοφονήθηκε ο πρώτος Κυβερνήτης του ελλην.κράτους Ι. Καποδίστριας, τον Σεπτέμβριο του 1831. Επισκεφθήκαμε και το εσωτερικό της εκκλησίας και ακούσαμε λίγα πράγματα και για τα υπολείμματα του οθωμανικού χαμάμ ακριβώς απέναντι, καθώς και για όλα τα μνημεία από τις δύο περιόδους της Τουρκοκρατίας στο Ναύπλιο, όπως οι κρήνες και τα τζαμιά. Πάνω από τα σκιερά σκαλάκια, όπου στεκόμαστε φαινόταν η Φραγκοκλησιά, Καθολική Εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, Τέμενος οθωμανικό κάποτε.
Ακολούθως βρεθήκαμε στην κεντρική πλατεία Συντάγματος, με το “Τριανόν” και το “Βουλευτικό”, οθωμανικά τεμένη και τα δύο, στα οποία αναφέρθηκε ο ξεναγός μας. Δεν παρέλειψε να σταματήσει για λίγο μπροστά στο ανάγλυφο λιοντάρι και στην αναμνηστική στήλη της Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου, μπροστά από την Εθνική Τράπεζα, η οποία έχει ανεγερθεί στη θέση του σπιτιού της, γνωστής για τη δράση της, αγωνίστριας της Ναυπλιακής Επανάστασης του 1862.
Στην πλατεία του Πλατάνου, εξαιτίας του ιστορικού υπεραιωνόβιου πλάτανου ή του Λουδοβίκου, πατέρα του Όθωνα, ή των Όπλων, λόγω του ότι στο νότιο τμήμα της είναι χτισμένη η Αποθήκη-Οπλοστάσιο των Βενετών από το 1713, βρίσκεται και το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ναυπλίου, το οποίο επισκεφθήκαμε μαζί με τον ξεναγό μας, αφού πρώτα κάναμε ένα πέρασμα από την Πλατεία Φιλελλήνων. Εδώ δεσπόζει το μνημείο προς τιμήν των Γάλλων Φιλελλήνων που βοήθησαν στην Ελληνική Επανάσταση, ενώ γύρω βλέπουμε το Τελωνείο, το κέντρο Ελληνικών σπουδών Harvard, διώροφο νεοκλασικό κτήριο του 19ου αιώνα, δωρεά της οικογένειας Ιατρού, όπου αρχικά στεγαζόταν το δημαρχείο του Ναυπλίου, ώσπου μεταφέρθηκε στην πλατεία Τριών Ναυάρχων, καθώς και η πλατεία του Αγίου Νικολάου με την ομώνυμη εκκλησία. Απέναντί μας, προς τη θάλασσα, είχαμε το νησάκι – σήμα κατατεθέν του Ναυπλίου, το Μπούρτζι, φρούριο που χτίστηκε από τους Ενετούς στα 1471, κατά την Α΄Ενετοκρατία.
Μέσα στο Μουσείο ο ξεναγός μας στάθηκε στα σημαντικότερα εκθέματα που έχουν συγκεντρωθεί εδώ από αρχαιολογικές θέσεις της Αργολίδας, όπως η Ασίνη, το σπήλαιο Φράγχθι Ερμιονίδας, τα Δενδρά, απ΄ όπου η περίφημη μυκηναϊκή πανοπλία, η Μιδέα, η Τίρυνθα, το Μπερμπάτι κ.ά. Στις προθήκες θαυμάσαμε αγγεία από διάφορες περιόδους, ειδώλια, σκεύη καθημερινής χρήσης, κοσμήματα, όπλα και εργαλεία.
Μετά το πέρας της ξενάγησης ευχαριστήσαμε και αποχαιρετίσαμε τον επαρκέστατο ξεναγό μας, ο οποίος, με τον παραστατικό και ζωντανό τρόπο της αφήγησής του, μας επέτρεψε να ανασυστήσουμε την εικόνα της δοξασμένης κάποτε πόλης…
Περπατήσαμε λίγο στην πιο όμορφη και πιο γραφική συνοικία του Ψαρομαχαλά, στην οδό Στάικου Σταϊκόπουλου και απολαύσαμε καφεδάκι, γλυκό ή κάποιο παγωτό από την ιταλική τζελατερία, δίπλα στην εκκλησία την αφιερωμένη στο Γενέσιο της Θεοτόκου, από τους σημαντικότερους και παλαιότερους ναούς στην πόλη του Ναυπλίου.
Μετά την ενδιαφέρουσα περιδιάβαση στο Ναύπλιο σειρά είχαν τώρα το μπάνιο, το γεύμα και η ξεκούρασή μας στο ξενοδοχείο “ Iria Junior”, στα Ίρια. Το χωριό αυτό είναι γνωστό για το ομώνυμο αρχαίο ναυάγιο αλλά – και κυρίως - για τη γιορτή της αγκινάρας.
Γευματίσαμε στο ξενοδοχείο μας, το οποίο για άλλη μια φορά μας είχε ετοιμάσει σπιτικά και καλομαγειρεμένα φαγητά, αφού κάναμε το μπανάκι μας στην κοντινή παραλία.
Κατά τις 7 και κάτι το απόγευμα επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και πήραμε τον δρόμο για το Λυγουριό και το αρχαίο θέατρο Επιδαύρου. Περάσαμε από το χωριό της Κάντιας, όπου, πάνω στον κεντρικό δρόμο, μπορεί να δει κανείς τα ερείπια του « Πύργου του Αγά », όπως λέγεται το εντυπωσιακό πυργόσπιτο, από το Αρκαδικό με την καλύτερα σωζόμενη μυκηναϊκή γέφυρα, μέσα από το Λυγουριό και τελικά φτάσαμε κατά τις 8:15 μ.μ. στον αρχαιολογικό χώρο.
Τακτοποιηθήκαμε στις θέσεις μας και περιμέναμε να ξεκινήσει η παράσταση της κωμωδίας “Θεσμοφοριάζουσαι”, του έργου που παρουσίασε ο Αριστοφάνης το 411 π.Χ., ίσως στα Μεγάλα Διονύσια. Η σκηνοθεσία ήταν του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και τα σκηνικά εντυπωσιακά, όπως και η μουσική και η κίνηση. Μοναδικοί και οι πρωταγωνιστές καθώς και οι γυναίκες του χορού, οι οποίες στο έργο παρουσιάζονται να παίρνουν μέρος στη γιορτή των Θεσμοφορίων, προς τιμή της Δήμητρας και της Περσεφόνης, στη διάρκεια της οποίας αποφασίζουν να εξοντώσουν τον Ευριπίδη, επειδή στα έργα του τις κακολογεί συνεχώς. Όταν όμως έρχονται με αυτόν σε συμφωνία για το ότι ποτέ ξανά δεν θα τις κατηγορήσει, σώζεται, αφού έχει ήδη εμπλέξει σε φοβερή περιπέτεια τον συγγενή του Μνησίλοχο.
Αφού παρακολουθήσαμε ευλαβικά την παράσταση, την οποία ο σκηνοθέτης αφιέρωσε στα θύματα των τρομερών πυρκαγιών στην Αττική, φύγαμε για το ξενοδοχείο μας, όπου πήγαμε για ύπνο.
Σάββατο, 28 Ιουλίου, μετά το υπέροχο πρωινό μας, αναχωρήσαμε για Δίδυμα, με τα δύο σπήλαια που δημιουργήθηκαν από πέσιμο μετεωρίτη, το αμφιθεατρικό Κρανίδι με τα αρχοντόσπιτα, τη Θερμησία, με τη λιμνοθάλασσα και τις περίφημες αλυκές της, το Μετόχι, στην νοτιοανατολική Αργολίδα, απ΄όπου θα παίρναμε το καραβάκι για την Ύδρα.
Όμορφο και σύντομο το ταξίδι μας , όμορφο και το νησί αυτή την εποχή και χωρίς πολύ κόσμο την ώρα εκείνη, όπως εξάλλου και μέχρι το απόγευμα, οπότε και φύγαμε.
Μπαίνοντας στο λιμάνι αριστερά, πάνω στο κάστρο, είδαμε το άγαλμα του Ανδρέα Μιαούλη και πιο χαμηλά το Λιμεναρχείο , το Ιστορικό Αρχαίο- Μουσείο και την Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού. Στο κέντρο σχεδόν του λιμανιού δεσπόζει το Μοναστήρι, η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την οποία μέσα στη μέρα επισκεφθήκαμε και θαυμάσαμε τον ίδιο τον ναό, την αυλή του μοναστηριού, το Εκκλησιαστικό Μουσείο και το πανέμορφο καμπαναριό. Ανάλογα είδαμε και στον ναό της Υπαπαντής, κοντά στο Μουσείο του Λ. Κουντουριώτη, και αλλού.
Στην καμπή του δρόμου προς Καμίνι ψηλά στον λόφο βρίσκεται και το Αρχοντικό του Γιώργου Κουντουριώτη, ενώ λίγο πιο πέρα και χαμηλότερα βλέπει κανείς τα “Κανόνια” και το “Περίπτερο”, ακριβώς πάνω από τις βραχώδεις ακτές της Σπηλιάς και της Υδρονέτας. Στον παραλιακό δρόμο είδαμε και τον Μύλο της Σοφίας Λόρεν και το άγαλμα που θυμίζει την ταινία «Το παιδί και το δελφίνι». Λίγο πιο πέρα και το παγκάκι με την τιμητική αφιέρωση στον Κοέν, που τόσο αγάπησε την Ύδρα.
Οι πεζοπόροι, γύρω στους 30, συγκεντρωθήκαμε σε ένα σημείο, προχωρήσαμε ανάμεσα από τα στενάκια, με τη συνοδεία του αγαπημένου φίλου μας του Κυριάκου, και, αφού φτάσαμε στο γήπεδο, πήραμε τον τραχύ ανήφορο ως τον Σταυρό, όπου μείναμε για λίγη ξεκούραση, στη σκιά του ναΐσκου, αγναντεύοντας και την ωραία θέα προς τη θάλασσα.
Συνεχίζοντας φτάσαμε στα μοναστήρια της Αγ.Τριάδας και του Αγ. Νικολάου, τα οποία δυστυχώς βρήκαμε κλειστά, αλλά τουλάχιστον το τελευταίο μας πρόσφερε τη σκιά της εισόδου του, απ΄έξω βέβαια… Αρκετά ψηλά από εκεί που βρισκόμαστε βλέπαμε κι ένα άλλο μοναστήρι της Αγίας Μαντρώνας.
Φτάσαμε στο Μανδράκι ή Μιραμάρε, τη μοναδική αμμουδερή παραλία του νησιού, σε δυόμισι περίπου ώρες και πήγαμε για μπάνιο άλλοι στη μεγάλη, μπροστά στο ξενοδοχείο, κι άλλοι στη μικρή παραλία, με το ταβερνάκι και το εκκλησάκι . Στο Μανδράκι κρύβονταν τα πολεμικά πλοία των Υδραίων, και τα απομεινάρια δύο μικρών φρουρίων στην είσοδο του όρμου θυμίζουν σήμερα τη χρήση αυτή του λιμανιού.
Μετά το μπανάκι ή και το φαγητό μας στο ταβερνάκι, φύγαμε, νωρίς το απόγευμα, για τον παραδοσιακό οικισμό της Ύδρας, περνώντας από τον χώρο των παλιών σφαγείων, που τώρα έχει γίνει χώρος εκθέσεων του ΔΕΣΤΕ. Κάναμε το σεργιάνι μας στα πανέμορφα σοκάκια, για να αναζητήσουμε κιόλας τα σημαντικότερα αξιοθέατα του οικισμού. Περάσαμε από το παλαιότερο Φαρμακείο του Ραφαλιά, το σπίτι και ατελιέ του ζωγράφου Παναγιώτη Τέτση, το σπίτι του Λέοναρντ Κοέν δίπλα, το 4ώροφο Αρχοντικό του Τομπάζη, που ανήκει στη Σχολή Καλών Τεχνών, το Αρχοντικό του Λάζαρου Κουντουριώτη, το οποίο επισκέφθηκαν κάποιοι φίλοι μας, όσο ήταν ανοιχτό, πήγαμε στα Καλά Πηγάδια, από τις πιο παλιές και γραφικές συνοικίες, ήπιαμε καφεδάκι και δοκιμάσαμε τα ονομαστά υδραίικα αμυγδαλωτά.
Στο μεταξύ όσοι δεν πεζοπόρησαν πήγαν με τα πόδια για μπάνιο σε κάποια από τις κοντινές παραλίες, τη Σπηλιά, την Υδρονέτα, το Αυλάκι, το Μεγάλο ή Μικρό Καμίνι ή και στον μακρύτερο Βλυχό.
Με θαλάσσιο ταξί βρέθηκαν στο Μανδράκι ή κάποια άλλη παραλία μερικοί φίλοι μας, ενώ όλοι έκαναν τις βολτίτσες τους, μικρότερες ή μεγαλύτερες στα όμορφα και δροσερά σοκάκια.
Λίγοι γενναίοι ανέβηκαν ως τον Προφήτη Ηλία, όπου είχε φυλακιστεί στα χρόνια του εμφύλιου πολέμου κατά την Επανάσταση του 1821 ο Θ. Κολοκοτρώνης, ως την εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου του Υδραίου, απ΄όπου απόλαυσαν τη θέα και έβγαλαν πολλές όμορφες φωτογραφίες του λιμανιού και μεγάλου μέρους του οικισμού.
Δεν παραλείψαμε, φυσικά, να τιμήσουμε και τα μαγαζάκια του λιμανιού, για να απολαμβάνουμε και την κίνηση στο μικρό και χαριτωμένο λιμάνι… και να νιώσουμε και λίγο περισσότερο την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα αυτού του μοναδικού νησιού του Αργοσαρωνικού!
Επιστρέψαμε απέναντι στο Μετόχι με το καραβάκι που πήραμε στις 7 από την ‘Υδρα και δειπνήσαμε στο ξενοδοχείο μας. Όσοι θέλαμε και είχαμε αντοχές στη συνέχεια κάναμε και μια βόλτα στην ήσυχη παραλία των Ιρίων με τα εξοχικά σπιτάκια, τα μικρά ή μεγάλα και πολυτελή καταλύματα, τα μικρά και όμορφα μπαράκια τα ταβερνάκια, τους ποδηλάτες της, με μικρές ομαδούλες καθισμένες στις καρεκλίτσες και τα τραπεζάκια τους, που είχαν μεταφέρει δίπλα στη θάλασσα και πήγαμε μετά για ύπνο.
Κυριακή, 29 Ιουλίου, ημέρα επιστροφής, και μετά το πρωινό μας πήραμε πάλι τον ίδιο δρόμο προς Δίδυμα, Κρανίδι και κατευθυνθήκαμε προς Κόστα, για να πάρουμε το καραβάκι για Σπέτσες. Εκεί θα μέναμε ως το απόγευμα, για πεζοπορία, μπάνιο, φαγητό.
Οι πεζοπόροι προηγήθηκαν στα καραβάκια, ώστε να γίνει νωρίτερα η συγκέντρωσή τους στο λιμάνι των Σπετσών, στην Ντάπια, και η αναχώρηση για την παραλία των Αγ. Αναργύρων. Είκοσι λοιπόν γενναίοι, που αψήφησαν τη ζέστη της ημέρας, περνώντας μπροστά από το Αρχοντικό του Σ. Ανάργυρου, ευεργέτη του νησιού, και την ομώνυμη πλατεία με το βοτσαλωτό, από το σπίτι της Μπουμπουλίνας και μέσα από τα σοκάκια, ανηφόρισαν προς το βουνό και μετά από δυόμιση περίπου ώρες δύσκολης ανάβασης και σχετικά επίπονης κατάβασης από μονοπάτι έφτασαν στην παραλία.
Όσοι ήθελαν μπήκαν και κολύμπησαν και στη Σπηλιά του Μπεκίρη, ένα από τα αξιοθέατα του νησιού, και στη συνέχεια έκαναν το μπανάκι τους και στη βοτσαλωτή παραλία. Κάποιοι είχαν τον χρόνο να γευματίσουν κιόλας στην ταβέρνα που υπάρχει δίπλα στην εκκλησία των Αγ. Αναργύρων. Εδώ έφτασαν με το λεωφορείο όσοι δεν πεζοπορούσαν, ενώ αρκετοί έμειναν μέσα στον οικισμό των Σπετσών. Μερικοί φίλοι βρέθηκαν και στην πιο μακρινή και ομορφότερη παραλία της Αγ. Παρασκευής για μπανάκι.
Μέσα στις Σπέτσες κάποιοι επισκέφθηκαν το Αρχαιολογικό Μουσείο-Αρχοντικό Χατζηγιάννη- Μέξη, με ευρήματα από το Ναυάγιο των Ιρίων και πολλά άλλα, και το σπίτι της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας και έκαναν τις βόλτες τους μέσα στα στενάκια. Όσοι ήθελαν γευμάτισαν σε κάποιο ταβερνάκι του οικισμού, στην πλατεία Ρολογιού ή κοντά στην Ψαραγορά ή στην περιοχή του Αγίου Μάμαντα και κοντά στα 12 μαγαζιά.
Στις 5 το απόγευμα περάσαμε απέναντι στην Κόστα και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, αυτόν που περνάει από Παλιά ( Αρχαία ) και Νέα Επίδαυρο. Μπορέσαμε έτσι να δούμε από ψηλά, σε καλύτερη ώρα τώρα και πιο καθαρά, το καταπράσινο « Νησί » με το « Μικρό θέατρο » της Αρχαίας Επιδαύρου, τα 2 λιμάνια της, βόρειο και νότιο, και από μακριά επίσης τη Νέα Επίδαυρο, όπου έγινε η Γ΄Εθνοσυνέλευση στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.
Περάσαμε και από τις Κεχριές, το κορινθιακό λιμάνι στο Σαρωνικό, με τα ερείπια βυθισμένα στη θάλασσα, και στον Ισθμό κάναμε άλλη μια, σύντομη τώρα, στάση. Επιστρέψαμε στη Νίκαια κατά τις 9:30 μ.μ., ευχόμενοι να μπορέσουμε και του χρόνου να πραγματοποιήσουμε την ανάλογη εκδρομή που θα έχει αυτόν τον « ιερό » στόχο.
