Παρασκευή πρωί  ξεκινήσαμε από τη Νίκαια, και, αφού πήραμε πολλούς φίλους από το μετρό του Αιγάλεω, κατευθυνθήκαμε προς την Εθνική οδό Αθηνών –Λαμίας. Μια μικρή στάση πριν τη Λαμία και συνεχίσαμε για τη Μακρακώμη. Εδώ κάναμε μια 3ωρη πεζοπορία στο πλατανόδασος του Σπερχειού ποταμού.

Ξεκινήσαμε από τη διασταύρωση Μακρακώμης- Σπερχειάδας και περπατήσαμε κάτω από τα πλατάνια , δίπλα στον Σπερχειό ποταμό, που αυτή την εποχή κυλούσε ήσυχος, για να ανταμώσει στις εκβολές του τον Μαλιακό κόλπο. Περπατώντας ανάμεσα στα δρομάκια στο σηματοδοτημένο μονοπάτι, πατώντας πάνω στα φύλλα των πλατάνων, νόμιζες ότι βαδίζεις σε ένα χαλί, με τα ξερά φύλλα να σπάνε και να ακούγεται αυτός ο χαρακτηριστικός ήχος…Για αρκετή ώρα περπατήσαμε και πάνω στο ανάχωμα του Σπερχειού, παρατηρώντας τα λιγοστά ψάρια και τα αμφίβια που κολυμπούσαν στο ποτάμι. Σε μιάμιση ώρα περίπου φτάσαμε σε ένα σημείο που είχε μια ξύλινη κατασκευή, κάτι σαν παιδική χαρά με παγκάκια, και καθίσαμε για ξεκούραση.Ύστερα επιστρέψαμε πίσω περνώντας πάλι από ένα ξύλινο γεφυράκι και επιστρέψαμε στη Μακρακώμη για φαγητό  σε μια τοπική ταβέρνα. Μας συνόδευσαν στη πορεία μας ο Βαγγέλης από τη Μακρακώμη με τους δυο μικρούς γιους του.Ήδη είχαν φτάσει και οι τουρίστες μας που είχαν επισκεφτεί την Υπάτη και τη μονή Αγάθωνος με το μουσείο Φυσικής Ιστορίας που διαθέτει. Κατά τις 6 το απόγευμα αναχωρήσαμε για το Καρπενήσι αφήνοντας τον νομό Φθιώτιδας περνώντας στον νομό Ευρυτανίας. Ένας  νομός  με υπέροχα βουνά (Βελούχι, Άγραφα ), ποτάμια (Ταυρωπός, Κρικελλοπόταμος, Τρικεριώτης), κοιλάδες (Ποταμιάς), τεχνητές λίμνες (Κρεμαστών), που σε προκαλούν για περιπέτεια, για αναβάσεις , διασχίσεις φαραγγιών (“Μικρό και Μεγάλο Πάντα Βρέχει”) και ράφτινγκ, αλλά και με πετρόχτιστα χωριά και μοναστήρια με ιστορία, όπως οι Κορυσχάδες, Μικρό και Μεγάλο Χωριό  και το μοναστήρι του Προυσού. Ανεβαίνοντας από τον Άγιο Γεώργιο τις στροφές του Τυμφρηστού περάσαμε τη σήραγγα και σε μια ώρα φτάσαμε στο Καρπενήσι.

 Κάναμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης και φύγαμε για το ξενοδοχείο μας. Καταλύσαμε στο ξενοδοχείο LECADIN που βρίσκεται στα όρια του Καρπενησίου και έχει την πολύ όμορφη θέα προς το Καρπενήσι και την ευρύτερη περιοχή του Καρπενησιώτη ποταμού αλλά και προς τα βουνά Βελούχι ,  Χελιδόνα και Καλιακούδα.

Την άλλη μέρα ,οι ορειβάτες,  ξεκινήσαμε, για να κατακτήσουμε την κορυφή στο Βελούχι, ενώ οι πεζοπόροι θα έκαναν μια πολύ όμορφη διαδρομή προς το Μαυρίλο. Προσπεράσαμε  την όμορφη πρωτεύουσα της Ευρυτανίας  και  πήραμε τον ανηφορικό δρόμο προς το Βελούχι, κατευθυνόμενοι προς το Χιονοδρομικό κέντρο Καρπενησίου, που απέχει 11 χιλιόμετρα και μόλις είκοσι λεπτά από το Καρπενήσι. Ο καιρός ήταν  πολύ καλός  και είχε μόνο λίγο αέρα και λίγη ομίχλη στην αρχή, ιδανικές συνθήκες για πεζοπορία. Οι ορειβάτες, αφού ετοιμάστηκαν με γάντια, σκούφους και μπατόν, ξεκίνησαν για την  κατάκτηση της Ψηλής Κορυφής του  Βελουχιού στα 2.314m.Αφού εντοπίσαμε το μονοπάτι  Μ12 με σήμανση κόκκινου χρώματος, που ξεκινάει από το Σαλέ του Χιονοδρομικού Κέντρου, αρχίσαμε την ανάβαση.

Ακολουθήσαμε πορεία προς την πίστα  “Ηρακλής” και, αφού περάσαμε κάτω από το εναέριο lift του “Ηρακλή”, συνεχίσαμε την ανοδική πορεία μας. Φτάσαμε στον αυχένα, στρίψαμε αριστερά,  κινούμενοι  δίπλα  στη μεγάλη χαράδρα του Βελουχιού, το Κακόρεμα. Εδώ, παίρνοντας το μονοπάτι και κινούμενοι πολύ κοντά  στον αυχένα, περάσαμε κάποια δύσκολα σημεία που είχαν έντονη κλίση. Στα τελευταία μέτρα της ανάβασης προς την κορυφή φτάσαμε σε μια  λάκα και παίρνοντας την πλαγιά με την πολύ μικρή κλίση της κινηθήκαμε νοτιοανατολικά προς την κορυφή πατώντας πάνω στο μαλακό χόρτο.

Περπατήσαμε πάνω στη ράχη παρατηρώντας την απόκρημνη χαράδρα των εκατοντάδων μέτρων με τα απότομα βράχια, που πραγματικά σου κόβουν την ανάσα. Εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή,  καθώς δεν πρέπει να πλησιάζουμε πολύ στην άκρη του γκρεμού. Το κομμάτι αυτό της διαδρομής μας αποκαλύπτει την άγρια πλευρά και ομορφιά του Βελουχιού.Σε λίγη ώρα βρισκόμαστε στο κολονάκι που μας δηλώνει ότι είμαστε στο ψηλότερο σημείο της Ευρυτανίας. Από εδώ η θέα φανταστική, αφού σταθήκαμε τυχεροί και ο ουρανός πού και πού καθάριζε από την ομίχλη και  αποκαλυπτόταν η γύρω περιοχή. Η ομίχλη όμως ανέβαινε προς την κορυφή και ο δυνατός αέρας εκεί πάνω μας ανάγκασε να συντομεύσουμε και να αρχίσουμε το κατέβασμα.

Αφού βγάλαμε αρκετές αναμνηστικές φωτογραφίες, αρχίσαμε την κατάβαση προς την ανατολική πλευρά. Ανάμεσα στα χόρτα  είχαν  αρχίσει να βγαίνουν και τα πρώτα αγριολούλουδα. Σε κάποια σημεία  το χώμα ήταν γεμάτο  από άνθη κρόκου και μπήκαμε στον πειρασμό να δοκιμάσουμε μερικά.

Σε όλη τη διαδρομή μας ακολουθούσε και μας έδειχνε το δρόμο ένα μικρό σκυλάκι , που μέχρι το τέλος έγινε φίλος μας.Συνεχίσαμε το κατέβασμα, περάσαμε δίπλα από την κορυφή Κουμπί και  σε λίγο προσεγγίσαμε την άσφαλτο.  Στη συνέχεια πήραμε τον χωματόδρομο, ο οποίος μέσα από ένα πανέμορφο δάσος με έλατα καταλήγει στο χωριό Μαυρίλο της Φθιώτιδας. Περάσαμε από μια πηγή που το νερό της μεταφέρεται στο χωριό, για να ποτίζονται τα κτήματά τους.

Το Μαυρίλο γνωστό και για τη γιορτή κάστανου που διοργανώνει κάθε χρόνο βρίσκεται μέσα σε δάσος από καστανιές , καρυδιές και μηλιές.Εδώ είχαν φτάσει και οι πεζοπόροι που ξεκίνησαν από τη Ράχη Τυμφρηστού,  ανέβηκαν στο Πικροβούνι και έφτασαν στους Αγίους Αποστόλους.Εδώ βρίσκονται και οι καλύβες των Σαρακατσάνων όπου έρχονται  από όλες τις γύρω περιοχές και κάνουν το “αντάμωμα” κάθε χρόνο.Στη συνέχεια πήραμε το μονοπάτι και φτάσαμε στο χωριό Μαυρίλο. Φτάνοντας στο Μαυρίλο ο «Φυσιολάτρης» είχε ετοιμάσει για όλους μια έκπληξη, αφού στο καφενείο του χωριού είχαμε στήσει μια φουφού και ο μαγαζάτορας έψηνε κάστανα.Λίγο κρασάκι με μεζέ και ψητά κάστανα απολαύσαμε στο ήσυχο αυτό καφενεδάκι. Λίγο αργότερα ήρθαν και οι τουρίστες, οι οποίοι επίσης είχαν κάνει τον γύρο του Βελουχιού στα χωριά Στένωμα-Παπαδιά και  είχαν επισκεφθεί το μοναστήρι των Δομιανών.Αυτό πήρε το όνομά του από τον ηγούμενο του μοναστηριού Δαμιανό. Μέρος του μοναστηριού αποτελεί η εκκλησία της Παναγίας της Δομιανίτισσας, που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και γιορτάζει κάθε 15 Αυγούστου. Η εκκλησία της Παναγίας είναι χτισμένη το 1779 – 1787 στη θέση παλιότερης που είχε χτιστεί στις αρχές του 16ου αιώνα και συγκεκριμένα το 1515, η οποία όμως είχε πυρποληθεί δύο φορές, την πρώτη φορά το 1611 λόγω του ότι οι μοναχοί πήγαν στην Τατάρνα, όπου και συμμετείχαν σε προεπαναστατικά κινήματα, και τη δεύτερη το 1770, κατά την περίοδο των Ορλωφικών. Μετά τους Δαμιανούς οι τουρίστες συνέχισαν  και κάθισαν για φαγητό στην Αγία Τριάδα.Κουρασμένοι και ζαλισμένοι από τις πολλές στροφές έφτασαν και αυτοί για καφεδάκι με ψητά κάστανα στο Μαυρίλο και, αφού πήραν μια ανάσα, φύγαμε όλοι μαζί για το Καρπενήσι. Το βράδυ είχαμε στο ξενοδοχείο  μουσική βραδιά και, αφού χορέψαμε και διασκεδάσαμε,  πήγαμε για ύπνο, γιατί την επομένη είχαμε αρκετά δύσκολο πρόγραμμα.

Το πρωί, μετά το πρωινό μας, φορτώσαμε τις βαλίτσες στα πούλμαν και φύγαμε για το χωριό  Μυρίκη λίγα χιλιόμετρα έξω από το Καρπενήσι. Εδώ αφήσαμε τους ορειβάτες, οι οποίοι θα έκαναν μια πεντάωρη διαδρομή στους πρόποδες της Καλιακούδας  μέχρι το χωριό Κρίκελλο. Πήραν το μονοπάτι Ε4 που πρώτα κατηφορίζει προς το ποτάμι  και στη συνέχεια ανηφόρισαν προς τον Πύργο στους πρόποδες της Καλιακούδας. Όμορφο μονοπάτι που καταλήγει στο διάσελο και από εκεί παίρνοντας το χωματόδρομο κατευθυνθήκαμε  προς τους Αγίους Θεοδώρους. Στη συνέχεια κινηθήκαμε για λίγη ώρα στην άσφαλτο και φτάσαμε στο Κρίκελλο. Στη πλατεία του χωριού καθίσαμε στην ταβέρνα για φαγητό  και στη συνέχεια με αγροτικό ανεβήκαμε στη διασταύρωση για Λαμία, από όπου πέρασε και μας πήρε το πούλμαν για την επιστροφή μας στην Αθήνα.Οι υπόλοιποι πεζοπόροι θα έκαναν μια πιο ήπια διαδρομή 4ωρών μέσα στο δάσος δίπλα στον Καρπενησιώτη ποταμό και θα κατέληγαν στο Κεφαλόβρυσο. Στην αρχή ανηφόρισαν προς το Κλαυσί, αλλά συνάντησαν δυσκολίες, μιας και τα μονοπάτια είχαν φραχθεί  και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν πίσω. Έτσι πήραν στο μονοπάτι με  κόκκινη σήμανση, δίπλα από τις  φάρμες  της περιοχής και τον Νερόμυλο  του Θεμελή, στο μονοπάτι Μ17, περπατώντας παράλληλα με τον Καρπενησιώτη ποταμό και σε 3 ώρες περίπου έφτασαν στο Κέντρο Κυκλοφοριακής Αγωγής στην περιοχή του Κεφαλόβρυσου.Εδώ συναντάμε τον ιστορικό χώρο με το μνημείο που είναι αφιερωμένο στον Μάρκο Μπότσαρη, όπου στις 9 Αυγούστου του 1823 διεξήχθη η  μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Εδώ πληγώθηκε θανάσιμα ο υπερασπιστής της θέσης Μάρκος Μπότσαρης και η σορός του μέσω του Προυσού μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι, όπου έγινε η κηδεία του. Στη μοναδική ταβέρνα στο Κεφαλόβρυσο  καθίσαμε για γεύμα και ξεκούραση.Οι τουρίστες ξεκίνησαν για επίσκεψη στους Κορυσχάδες και στο μοναστήρι του Προυσού. Πρώτα επισκέφθηκαν  το όμορφο ιστορικό  αυτό χωριό και  ξεναγήθηκαν στο Μουσείο του. Οι Κορυσχάδες έχουν συνδέσει το όνομά τους με το Εθνικό Συμβούλιο της Κυβέρνησης του Βουνού, μια και εδώ συνήλθε για πρώτη φορά, τον Μάιο του 1944, στο κτίριο του Δημοτικού Σχολείου, το οποίο σήμερα φιλοξενεί το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης. Από εκεί ψηλά φαινόταν  το Καρπενήσι  και πιο πίσω στο βάθος η κοιλάδα του Καρπενησιώτη. Αρκετά μακριά  φαινόταν η  δεύτερη  σε ύψος Κορυφή, η Καλιακούδα, στα 2.111 μ., και δεξιά της η Χελιδόνα, στα 1.975 μ.

Ύστερα ξεκίνησαν για την επίσκεψή τους στο μοναστήρι του Προυσού. Πέρασαν  από το φαράγγι του Καρπενησιώτη, όπου στο στενότερο σημείο του, το Κλειδί, βρίσκεται το εκκλησάκι με τα χαρακτηριστικά « πατήματα της Παναγιάς ». Ο θρύλος λέει ότι από εδώ πέρασε η Παναγία στον δρόμο της για το Προυσό.

Εδώ ανάψαμε το κεράκι μας στην εκκλησιά, που βρίσκεται στην είσοδο μιας μικρής σπηλιάς, προσκυνήσαμε την εικόνα της Παναγιάς, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, από την Προύσα της Μ. Ασίας  και, αφού πήραμε το λουκουμάκι μας, φύγαμε από το ιστορικό μοναστήρι, που λες πως το φυλάνε μέχρι σήμερα οι δυο πύργοι – παρατηρητήρια, που χτίστηκαν κατ΄εντολή του Γεώργιου Καραϊσκάκη. Εδώ βρέθηκε, λέγεται, τραυματισμένος, θεραπεύτηκε και « ασήμωσε » έπειτα την εικόνα της Παναγίας. Οι « τουρίστες », μετά την επίσκεψη στο μοναστήρι, επισκέφτηκαν και τα γραφικά χωριά Μικρό και Μεγάλο Χωριό με το πολύ ενδιαφέρον και μεγάλο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο. Γεύμα στο Κεφαλόβρυσο και ξεκίνημα για την επιστροφή μας στην Αθήνα.

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στη Νίκαια,  ικανοποιημένοι από το ευχάριστο  τριήμερο που περάσαμε στην όμορφη Ευρυτανία.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•