Την  Κυριακή το πρωί , 25 Νοεμβρίου 2018, κάναμε μια όμορφη πεζοπορία  στο αγαπημένο μας βουνό, το Μαίναλο στην  Αρκαδία. Εδώ στην περιοχή αυτή, κατά τη μυθολογία, ο πρώτος βασιλιάς της , ο Αρκάς, γιος του Δία και της Καλλιστώς, δίδαξε στους κατοίκους της περιοχής – που αργότερα ονομάστηκαν Αρκάδες προς τιμή του – πώς να φτιάχνουν ψωμί και να γνέθουν μαλλί.  Ήταν η χώρα όπου στη μυθολογία γεννήθηκε η μουσική με την ανακάλυψη του αυλού από τον θεό Πάνα και που αργότερα κατά την Αναγέννηση ύμνησαν οι κυριότεροι ποιητές και λογοτέχνες στα «Βουκολικά» έργα τους. Η Αρκαδία είναι η χώρα που έγινε διεθνές σύμβολο ως ένα φυσικό τοπίο όπου επικρατεί η γαλήνη, η απλότητα και η ευτυχία. Εδώ οι Αρκάδες ποιμένες ζούσαν μια υπέροχη ζωή μέσα στη φύση, κάτι που όλοι μας ονειρευόμαστε.

Να σταθώ στον πίνακα του Νίκολας Πουσέν, «Οι ποιµένες της Αρκαδίας» (1647), που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου με την επιγραφή πάνω του ET IN ARCADIA EGO,   «Και εγώ στην Αρκαδία» έζησα, εννοείται. Σε αυτά  τα ειδυλλιακά τοπία με τα ελατοσκέπαστα βουνά, τα οροπέδια, τα φαράγγια, τα ποτάµια που συνοδεύονται με τον ήχο από τα κελαηδίσματα των πουλιών  και τα απομακρυσμένα κουδουνίσματα  των κοπαδιών,  σαν μια πανάρχαια μουσική από τον ήχο της καλαμένιας φλογέρας του τραγοπόδαρου θεού Πάνα περπατήσαμε για μια ακόμη φορά.

Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια και κατευθυνθήκαμε προς την Κόρινθο. Κάναμε  μια στάση στο Σπαθοβούνι για καφέ και  συνεχίσαμε για Τρίπολη.  Λίγο πριν την Τρίπολη  πήραμε τον δρόμο για  την Αρχαία Μαντίνεια.

Στη συνέχεια κατεβήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο της Μαντίνειας, όπου από απόσταση είδαμε  το αρχαίο θέατρο, τα ερείπια ναών της Ήρας και του Δία, την αγορά της πόλης, τμήμα ρωμαϊκών λουτρών. Από μακριά όμως όλα αυτά, καθώς ο χώρος είναι υπό ανάδειξη και δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σε αυτά.

Απέναντι ακριβώς από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου επισκεφθήκαμε τον παράδοξο ναό της Αγίας Φωτεινής, σύγχρονο κτίσμα ( εγκαινιάστηκε το 1978 ), που συνδυάζει αρχαιότροπους ρυθμούς (καμάρες, αετώματα και κίονες), με στοιχεία βυζαντινά και αιγυπτιακά. Στο εσωτερικό η αγιογράφηση ακολουθεί το ίδιο πνεύμα συγκρητισμού, αφού τα πρόσωπα αποδίδονται ως αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Στον προαύλιο χώρο του ναού είδαμε το « Φρέαρ του Ιακώβ », περίστυλη κρήνη,  καθώς και το « Ηρώον », μνημείο προς τιμήν των πεσόντων της Μαντινείας γης, κτίσματα και τα δύο δομημένα με ανάλογο του ναού πνεύμα.    

Φεύγοντας από τον χώρο καταφέραμε μέσα από το πούλμαν να δούμε και ένα μέρος του ισχυρού ελλειψοειδούς τείχους της αρχαίας πόλης της Μαντίνειας, που είχε συνολικό μήκος 4 σχεδόν χλμ. και διέθετε 122 πύργους . Ένας χώρος όπου γίνονται ακόμα εργασίες και για αυτό δεν είναι επισκέψιμος ακόμα.

Στη συνέχεια, αφού περάσαμε  την Κάψια με το περίφημο Σπήλαιο, στρίψαμε αριστερά για Καρδαρά και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στο Μαίναλο. Φτάσαμε λίγο πριν το Χιονοδρομικό Κέντρο του Μαινάλου και ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας στο μονοπάτι που κατευθύνεται νοτιοδυτικά προς την Αλωνίσταινα . Από εδώ ξεκίνησαν  και οι δυο πεζοπορίες 4 και 5 ωρών, οι οποίες στην αρχή ακολούθησαν το σηματοδοτημένο μονοπάτι στις πλαγιές του Ξερακιά. Οι ορειβάτες ανέβηκαν και στην κορυφή του Ξερακιά (1981μ. ), ενώ οι πεζοπόροι πέρασαν λίγο χαμηλότερα. Μια πανέμορφη πορεία μέσα στα έλατα με μικρή κατηφορική κλίση  με πανέμορφη θέα στη γύρω περιοχή. Ακριβώς απέναντί μας προς τα βορειοανατολικά υψωνόταν η ψηλότερη κορυφή του Μαινάλου, η  Οστρακίνα, με ίχνη χιονιού στην κορυφή της , δυτικά η κορυφή Τζελάτη και νότια  η Μουρτζιά και ο Αϊντίνης.

Το μονοπάτι περνάει δίπλα από το ρέμα της Αγίας Παρασκευής και κατηφορίζει μέσα από πυκνά έλατα, ανάμεσα στα οποία αυτό τον καιρό συναντάς πολλών ειδών μανιτάρια. Φτάνοντας κοντά στην Αλωνίσταινα, στη βρύση Λε,  παίρνεις τον αγροτικό δρόμο που σε οδηγεί στην άσφαλτο κοντά στο νεκροταφείο και από εκεί στο χωριό ή το μονοπάτι που σε κατεβάζει στο πάνω μέρος του χωριού.

Το τοπίο κοντά στην Αλωνίσταινα είναι εντυπωσιακό και προσφέρεται για μικρές βόλτες και πεζοπορίες στα μικρά μονοπάτια στου δάσους. Το χωριό είναι πολύ γνωστό για τις άφθονες πηγές και βρύσες του. Παλαιά πετρόκτιστα αρχοντικά και όμορφα σπίτια φτιαγμένα από Λαγκαδιανούς μαστόρους, φημισμένους για την τέχνη τους. Από την Αλωνίσταινα καταγόταν η μητέρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Ζαμπία Κωτσάκη, και εκεί  έζησε και  ο Γέρος του Μοριά στα παιδικά του χρόνια.

Στις μικρές ταβέρνες  του χωριού κάθισαν για γεύμα οι περισσότεροι. Εδώ είχαν φτάσει και οι τουρίστες που είχαν επισκεφτεί νωρίτερα τη Βυτίνα. Μια παραδοσιακή, πανέμορφη κωμόπολη, με πέτρινα σπίτια χτισμένα από Λαγκαδινούς μαστόρους.  Η πέτρα και το ξύλο, το σίδερο του καμινιού και οι κεραμοσκεπές είναι τα υλικά που συναντάει αυτός που θα επισκεφθεί τη Βυτίνα, στα 1033 μ. υψόμετρο. Παλαιότερα, όταν το βουνό ήταν « το φάρμακο της φυματίωσης », τους θερινούς μήνες η Βυτίνα κατακλυζόταν από κόσμο υψηλού οικονομικού επιπέδου,  οι οποίοι κατέλυαν στα ελάχιστα ξενοδοχεία της ( Βίλα Βάλος, Αίγλη κ.ά.), καθώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν  τα δύο ερειπωμένα Σανατόρια, το ένα στην πλαγιά του Μαινάλου και το άλλο κοντά στα Μαγούλιανα. Στην πλατεία υπάρχουν αρκετά μαγαζάκια με τυροκομικά προϊόντα και ζυμαρικά, μέλι και καρύδια, αφεψήματα και ξυλόγλυπτα. Κοντά  στην πλατεία υπάρχει και ο Άγιος Τρύφωνας,  πετρόκτιστος ναός  των αρχών του 19^ου αιώνα, η βιβλιοθήκη και το Λαογραφικό Μουσείο, στο οποίο εκτίθενται ποιμενικά γεωργικά, και υλοτομικά εργαλεία, παλαιές μηχανές, εργαλεία υποδηματοποιού, εκκλησιαστικά είδη και οικιακά σκεύη, αργαλειός, ενδυμασίες, στολές και παλαιές φωτογραφίες. Στη Βυτίνα οι τουρίστες έκαναν μικρές βόλτες στα αξιοθέατα της κανένα σύντομο καφεδάκι  και ήρθαν να μας βρουν στην Αλωνίσταινα.

Μετά το γεύμα, αφού προμηθευτήκαμε και τα παραδοσιακά προϊόντα του χωριού , νόστιμα καρύδια , μέλι , τραχανά , χυλοπίτες  και  διάφορα βότανα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής μας για την Αθήνα. Ήταν ακόμα μια όμορφη μέρα  από τις πολλές που έχουμε  μέχρι τώρα περάσει στο αγαπημένο μας βουνό, το Μαίναλο.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•