Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια το Σάββατο, 8 Δεκεμβρίου, στις 7:15 και από το Αιγάλεω στις 7:30, με δύο πούλμαν, για την Πάτρα, την πόλη του Αγ. Ανδρέα, την πόλη με το διασημότερο καρναβάλι στην Ελλάδα. Κάναμε μια στάση στο Σ.Ε.Α. Βέλου για μισή ώρα και συνεχίσαμε για το πρώτο αξιοθέατο που θα επισκεπτόμαστε στην πόλη των Πατρών, το Κάστρο της, δίπλα στο Δασύλλιο.Ανεβήκαμε με το πούλμαν από τον μίνι περιμετρικό, σταθμεύσαμε μπροστά στον χώρο του Παλιού Δημοτικού Νοσοκομείου και με τα πόδια ανηφορίσαμε ως την είσοδο του Κάστρου.

Περάσαμε την πύλη του εξωτερικού περιβόλου με τους πύργους και τους προμαχώνες, τη βαθιά τάφρο που τον περιέβαλλε, μπήκαμε στο εσωτερικό και ανεβήκαμε ως το ψηλότερο σημείο του, απ΄όπου είχαμε μια φοβερή θέα, μια και η μέρα ήταν λαμπρή, προς όλη σχεδόν την πόλη, το παλιό και νέο λιμάνι, την εκκλησία του Αγ. Ανδρέα, του Παντοκράτορα, της Παντάνασσας και ως πέρα τη γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου.

Το κάστρο αυτό χτίστηκε, πάνω στα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης, αρχικά από τον Ιουστινιανό για την άμυνα της περιοχής και των κατοίκων της και δέχτηκε προσθήκες και επιδιορθώσεις από μεταγενέστερους κατακτητές, όπως οι Φράγκοι, οι Ενετοί, οι Τούρκοι.

Το εσωτερικό του διαθέτει έξι πύργους και γι΄αυτό λέγεται και εξαπύργιο. Στην κόγχη ενός εξωτερικού πύργου του κάστρου υπάρχουν δύο τμήματα αρχαίων αγαλμάτων, προερχόμενα από διαφορετικές εποχές. Το σύμπλεγμα αυτό έπαιρνε στη λαϊκή παράδοση των Πατρινών μορφή γυναίκας και προστάτευε την πόλη, την οποία φύλαγε από τη χολέρα και την πανούκλα. Μέχρι και 50 χρόνια πριν τα αγόρια της περιοχής ζητούσαν την προστασία και τη στήριξή της “Πατρινέλλας”, όπως ονομάστηκε αυτή η μορφή, όταν ετοιμάζονταν να αγωνιστούν ενάντια σε αντίπαλη ομάδα. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε, λόγω εμποδίων, να την εντοπίσουμε στον νότιο πύργο του εξωτερικού περιβόλου, όπου ακόμα βρίσκεται.

Μετά την επίσκεψη στο Κάστρο βρεθήκαμε στο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών, στις αίθουσες του οποίου ξεναγηθήκαμε από τοπική ξεναγό, σταματώντας ιδιαίτερα στα μοναδικά και μεγάλου μεγέθους ψηφιδωτά που διαθέτει, καθώς και αναπαραστάσεις σε φυσικό μέγεθος τμημάτων οικιών, από τη ρωμαϊκή κυρίως εποχή. Τα περισσότερα εκθέματα προέρχονται από αυτή την περίοδο, στη διάρκεια της οποίας η Πάτρα αποτέλεσε κοσμοπολίτικο κέντρο.

Τα ευρήματα βέβαια που εκτίθενται στις προθήκες του μουσείου προέρχονται από τη νεολιθική εποχή ως τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και από την ίδια την Πάτρα αλλά και τις γύρω περιοχές.

Έτσι είδαμε πάρα πολλά αντικείμενα από χώρους που ανασκάφηκαν εντός της πόλης των Πατρών, αλλά και αρκετά ευρήματα από το μυκηναϊκό νεκροταφείο της Βούντενης, στην οποία δώσαμε έμφαση για τον λόγο ακριβώς ότι σε λίγη ώρα θα βρισκόμαστε εκεί.

Τελειώνοντας με την επίσκεψη στο μουσείο μπήκαμε πάλι στο πούλμαν και ανηφορίσαμε ως τον πολύ σωστά αξιοποιημένο αρχαιολογικό χώρο του μυκηναϊκού νεκροταφείου της Βούντενης με τους 75 σχεδόν ως τώρα αποκαλυφθέντες θαλαμωτούς τάφους.

Αφού ακούσαμε την εισαγωγή της ξεναγού μας, περιηγηθήκαμε τους επισκέψιμους τάφους, μπήκαμε μέσα σε κάποιους από αυτούς, ακολουθώντας τον κατηφορικό “δρόμο” τους, και είδαμε μέχρι και οστά ταφέντων σε αυτούς. Φυσικά και μπήκαμε στους τάφους 4 και 75, που είναι οι μεγαλύτεροι και διακρίνονται και για τα ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά τους.

Ακριβώς απέναντι σε έναν λόφο βλέπαμε τα ερείπια του μυκηναϊκού οικισμού της Βούντενης, στο πλάτωμα Μπόρτζι, του οποίου η διάρκεια ζωής φτάνει τα 500 χρόνια, και στο βάθος ξεχωρίζαμε τη γέφυρα “ Χαρ. Τρικούπη “ Ρίου – Αντιρρίου.  

Βγήκαμε από τον μοναδικό, πράγματι, χώρο μυκηναϊκού νεκροταφείου στην Ελλάδα ολόκληρη,  εντυπωσιασμένοι και φύγαμε για το ξενοδοχείο μας μέσα στην πόλη της Πάτρας και κοντά στο λιμάνι, δίπλα στα ΚΤΕΛ Αχαΐας.

Πήραμε τα δωμάτιά μας και ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο για το γεύμα μας. Μετά το γεύμα ξεκουραστήκαμε για ένα δίωρο περίπου ως τις 6 το απόγευμα, οπότε θα ξεκινούσε η αστική πεζοπορία.

Είχε πια νυχτώσει και η πόλη φορούσε ήδη τα γιορτινά της. Περάσαμε από την Παλιά Αγορά του Αργύρη, όμορφα ανακαινισμένο κτήριο, δίπλα ακριβώς στο Κ.Τ.Ε.Λ. , σταθήκαμε λίγο στην πλατεία Τριών Συμμάχων, με την προβλήτα του Αγ. Νικολάου, στο παλιό λιμάνι μπροστά, και ακολουθήσαμε την οδό Αγ. Νικολάου.

Στην οδό Μαιζώνος βρίσκεται η Ευαγγελίστρια, η Μητρόπολη, έργο του Τσίλερ, στην οποία μπήκαμε για λίγο και θαυμάσαμε το αρχιτεκτονικό της σχέδιο, αλλά κυρίως την επίπεδη οροφή με τις ωραίες αγιογραφίες, τον αρχιερατικό θρόνο και τον σκαλιστό άμβωνα. Προχωρήσαμε προς την ονομαστή και κεντρική πλατεία της Πάτρας, την πλατεία Βασιλέως Γεωργίου, όπου βρίσκεται άλλο ένα δημιούργημα του μεγάλου Γερμανού αρχιτέκτονα, από το 1872, το Δημοτικό Θέατρο “Απόλλων”, αλλά, επειδή έκαναν πρόβες, δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα. Είναι το παλαιότερο από τα σωζόμενα κλειστά θέατρα των νεότερων χρόνων και το πιο εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό στολίδι της Πάτρας.

Ακολουθώντας την πεζοδρομημένη Γεροκωστοπούλου, στο πάνω μέρος της πλατείας, φτάσαμε στην πανέμορφη εκκλησία της Παντάνασσας, μπήκαμε για λίγο μέσα, πήραμε τα φυλλάδια, για να μελετήσουμε αργότερα την ιστορία του ναού, και ανηφορίσαμε ως την οδό Ηφαίστου, όπου έχει αποκαλυφθεί ένα μεγάλο μέρος του Ρωμαϊκού σταδίου, πιθανόν του 1^ου μ.Χ αι.. Εκεί βλέπει κανείς σήμερα, πέρα από κάποια άλλα τμήματά του σε διάφορα γειτονικά σημεία, τους κλειστούς διαδρόμους, απ΄όπου έβγαιναν οι μονομάχοι, τα θηρία και όπου φύλαγαν διάφορα αντικείμενα, καθώς και μέρος της αρένας.

 Λίγο πιο πάνω είδαμε το Ωδείο, μεγαλοπρεπές κτίσμα ρωμαϊκής εποχής κι αυτό, όμορφα φωταγωγημένο, ενώ ψηλότερα οι προβολείς πρόβαλαν το Κάστρο στον λόφο. Σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία είναι παλιότερο του Ηρωδείου της Αθήνας, αλλά βρήκε λαμπρότερο το τελευταίο. Σήμερα το Ωδείο έχει ανακατασκευαστεί, τα εδώλιά του έχουν καλυφθεί με μάρμαρο και χρησιμοποιείται για μουσικές εκδηλώσεις.

Κάτω από αυτό, στην Άνω Πόλη πια, επισκεφθήκαμε τον ναό του Παντοκράτορα, ο οποίος είχε γίνει τζαμί στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και το μαρτυρά αυτό και το αρχιτεκτονικό σχέδιο του ναού, κυρίως εξωτερικά. Στα θεμέλιά του βρέθηκαν λείψανα ιερού του Δία, λένε.

Λίγο πιο πάνω, στην οδό Παλαιών Πατρών Γερμανού βρίσκεται και το μοναδικό αυθεντικό στην Ελλάδα παλιό χαμάμ, το οποίο λειτουργεί πλήρως και στις μέρες μας. Κτίστηκε τον 16^ο αι. από τους Ενετούς και διατηρήθηκε κι από τους Τούρκους.

Κατηφορίσαμε έπειτα προς τα Ψηλά Αλώνια, την περίφημη πλατεία, όπου κάποτε υπήρχαν σταφιδάλωνα, και τώρα βλέπεις κάποια κτήρια, όπως η “Αλάμπρα” με τον ημικυκλικό πύργο, που μαρτυρούν ότι στην περιοχή είχαν τα σπίτια τους οι μεγαλοϊδιοκτήτες. Πολλά από αυτά όμως έχουν κατεδαφιστεί …

Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια στην άκρη της πλατείας πήραμε την οδό Τριών Ναυάρχων, με τα ωραία μαγαζάκια, καφετέριες και ταβερνάκια, την πλατιά δεντροφυτεμένη νησίδα, και καταλήξαμε στον Άγ. Ανδρέα, ο οποίος ήταν κλειστός εκείνη την ώρα. Στον Πέτρινο Φάρο απέναντι από τον Άγιο ολοκληρώσαμε την αστική πεζοπορία μας, έχοντας γνωρίσει αρκετά καλά το κέντρο της πόλης. Ο Φάρος είναι έργο του 1999, αλλά αντιγράφει παλιότερο κτίσμα του 1892, το οποίο κατεδαφίστηκε το 1972.

Ανηφορίσαμε προς την πεζοδρομημένη επίσης, πολύ ωραία στολισμένη και γεμάτη φοιτητόκοσμο Ρήγα Φεραίου, όπου κάναμε τις βόλτες μας και τσιμπήσαμε κάτι για βραδινό. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και ύπνο.

Την επόμενη μέρα, Κυριακή, 9 Δεκεμβρίου, πήγαμε όλοι μαζί για προσκύνημα στον πολιούχο Άγ. Ανδρέα. Ο ναός, ρυθμού βασιλικής, είναι αφιερωμένος στον Πρωτόκλητο Απόστολο Ανδρέα και ξεκίνησε να χτίζεται το 1904. ολοκληρώθηκε το 1974 και σήμερα αποτελεί τον μεγαλύτερο ορθόδοξο ναό σε όλη την Ελλάδα και τον 3^ο σε όλα τα Βαλκάνια. Εσωτερικά είναι διακοσμημένος με τοιχογραφίες και μωσαϊκά, φιλοξενεί λείψανα του Αγίου και τμήματα του Σταυρού του μαρτυρίου του. Εξωτερικά  μαζί με τον κεντρικό τρούλο υπάρχουν και 12 μικρότεροι θόλοι, που συμβολίζουν τους 12 Αποστόλους.

Αφού ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας βλέποντας και τον παλιό ναό, ο οποίος ήταν γεμάτος πιστούς, ήπιαμε κι από το αγίασμα δίπλα από αυτόν. Στο σημείο αυτό, το οποίο η παράδοση ονομάζει Πηγή της Δήμητρας, υπήρχε αρχαία πηγή, από ιερό-μαντείο ίσως αφιερωμένο στη θεά.

Ακολούθως πήραμε τον δρόμο για την ιστορική μονή Ομπλού, πάνω στον Ομπλό, τμήμα του Παναχαϊκού όρους. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας συμμετείχε ενεργά και γι΄αυτό ακριβώς και καταστράφηκε για τη συμμετοχή της στους αγώνες για την απελευθέρωση του γένους. Χτίστηκε το 1189 και το καθολικό της είναι αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου. Πολλές οι εκδοχές για την ονομασία της μονής κι ανάμεσά τους κάποιες που τη συνδέουν με αρβανίτικες λέξεις.

 Στο μοναστήρι έφτασαν και οι πεζοπόροι αφού ξεκίνησαν το περπάτημα τους περίπου ένα χιλιόμετρο πριν από το μοναστήρι. Το μοναστήρι βρίσκεται στους πρόποδες του Παναχαϊκού  που υψώνεται ανατολικά της πόλης της Πάτρας. Το ψηλότερο σημείο του Παναχαϊκού είναι η κορυφή Πύργος του Παλαβού (1.928 μ.) που πήρε την όνομά της από το παράτολμο εγχείρημα κάποιου να χτίσει εκεί σπίτι, με δεύτερη ψηλότερη κορυφή τον Βοδιά (1.836 μ.). Από το Παναχαϊκό πηγάζουν οι ποταμοί Γλαύκος και Φοίνικας. Φτάνοντας στη Μονή αφού επισκεφτήκαμε το καθολικό αλλά και τους εξωτερικούς χώρους οι μοναχοί μας κέρασαν λουκουμάκι , νερό και καφέ και μας μίλησαν για την ιστορία του μοναστηριού.

Αμέσως μετά οι πεζοπόροι μας ξεκίνησαν την πεζοπορία τους  για να κατέβουν από το μονοπάτι  μέχρι την  Achaia Clauss. Η διαδρομή εύκολη κατηφορική σε μονοπάτι ανάμεσα σε πολλές κουμαριές, φορτωμένες αυτή την εποχή με κατακόκκινα κούμαρα που τα τιμήσανε δεόντως.

 Στη συνέχεια παίρνοντας ένα χωματόδρομο κατέβηκαν προς τον ποταμό Φίλιουρα έχοντας πάντα μπροστά τους την πανέμορφη  πόλη της Πάτρας. Απέναντι το Πετρωτό όπου έχουν αρχίσει πάνω σε ένα  λόφο ανασκαφές για εντοπισμός αρχαίων.

Φτάνοντας προς το φαράγγι Φίλιουρα όπου υπάρχουν και οι γνωστοί καταρράκτες άρχισε να ψιλοβρέχει και όσο κατεβαίνοντας χαμηλότερα η βροχή δυνάμωσε. Αυτό ανάγκασε την ομάδα να μην δούνε τους τρεις τεχνητούς καταρράκτες του ρέματος του Φίλιουρα που ξεκινά από το Πετρωτό και, αφού διασχίσει το φαράγγι , περνά δυτικά του χώρου της Αχάϊα Κλάους και χύνεται στον ποταμό Γλαύκο.

Φτάνοντας στην  επιβλητική πύλη του Αχάϊα Κλάους , αφού  έβαλαν στεγνά ρούχα και παπούτσια πήγαν να επισκεφτούν το οινοποιείο που βρίσκεται μέσα σε  ένα μεγάλο κτήμα.

 Όσοι δεν περπατήσαμε πήραμε τον δρόμο έπειτα για τις εγκαταστάσεις της Achaia Clauss, το πρώτο ελληνικό οινοποιείο που χτίστηκε το 1861 και μέχρι σήμερα παράγει μερικά από τα πιο διάσημα ελληνικά κρασιά.

Ξεναγηθήκαμε με ένα ευχάριστο τρόπο στις αίθουσες με τα μηχανήματα και τα βαρέλια, ιστορικά και με υπογραφές κάποια από αυτά, ενώ άλλα έχουν πολύ όμορφες ανάγλυφες παραστάσεις στην πρόσοψή τους. Κάποια από αυτά φιλοξενούν τη φημισμένη Μαυροδάφνη Πατρών από το 1873 ακόμα!

Φωτογραφηθήκαμε και φωτογραφήσαμε και πήγαμε για δοκιμή και αγορά κρασιών. Στο μεταξύ είχε πιάσει και μια μπόρα, η οποία πέτυχε και τους πεζοπόρους στα τελευταία λεπτά της πορείας τους.

Όταν έφτασαν όλοι οι πεζοπόροι, ξεναγήθηκαν κι αυτοί στους χώρους της περίφημης Οινοποιίας, ενώ στο μεταξύ οι τουρίστες αναχώρησαν για την Πάτρα, όπου μια μικρή ομάδα επισκέφθηκε το ανοιχτό εκείνη την ώρα Ρωμαϊκό Ωδείο και για άλλη μια φορά τον Άγ. Ανδρέα.Για φαγητό αρκετοί μείναμε στον Πολυχώρο του Φάρου ή σε διάφορα σημεία της πόλης.

Στις 5 το απόγευμα αναχωρήσαμε για Νίκαια, όπου, μετά από μια στάση στο Βέλο Κορινθίας, φτάσαμε χωρίς προβλήματα και καθυστέρηση, έχοντας αρκετές γνώσεις στις αποσκευές μας πλέον από τη ζωντανή και πάντα “φρέσκια”  πρωτεύουσα της Αχαΐας…

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•