- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 08 Μαρτίου 2019 08 Μαρτίου 2019
Μια όμορφη εκδρομή, με δύο πούλμαν σχεδόν γεμάτα, στα χιόνια της Κυλλήνης-Ζήρειας τελικά, κάναμε το Σάββατο, 26 Γενάρη, αν και αρχικά είχαμε προγραμματίσει να επισκεφθούμε τη Φτερόλακκα του Παρνασσού. Όμως το δριμύ ψύχος και ο παγετός εκεί μας απέτρεψε.
Αφού περάσαμε τον Ισθμό, κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση, για τα απαραίτητα, αλλά και, για να παρατηρήσουν τα παιδιά από ψηλά το πέρασμα εκείνη τη στιγμή ενός μεγάλου πλοίου από το κανάλι.
Κατευθυνθήκαμε έπειτα προς το Ξυλόκαστρο και πήραμε τον ανηφορικό και με πολλές στροφές δρόμο προς το βουνό του Ερμή, τη Ζήρεια,σ το χιονοδρομικό κέντρο της οποίας θα καταλήγαμε για τα παιχνίδια στο χιόνι, την πεζοπορία και την ορειβασία μας.
Φτάσαμε κατά τις 11 στο Χιονοδρομικό Κέντρο, όπου υπήρχαν ήδη λίγα ιδιωτικά αυτοκίνητα, αλλά τα δικά μας πούλμαν ήταν τα πρώτα – και τα μοναδικά, εξάλλου, που επέλεξαν το συγκεκριμένο. Το χιόνι πάρα πολύ επίσης και οι πίστες γεμάτες, τόσο με αρχάριους όσο και με πεπειραμένους σκιέρ. Πολλά επίσης ήταν τα παιδιά που έκαναν έλκηθρο και το διασκέδαζαν, φυσικά, αφάνταστα.
Τα δικά μας παιδιά – καμιά 25αριά – ενθουσιασμένα αναζήτησαν αμέσως τρόπους να ευχαριστηθούν το πολύ και μαλακό χιόνι που υπήρχε, επιλέγοντας το σκι, το έλκηθρο, τον χιονοπόλεμο, την ανάβαση με τις τηλεκαρέκλες και άλλα πολλά παιχνίδια.
Δεν θέλησαν να συγκεντρωθούν γύρω μας, για να φτιάξουν χιονάνθρωπο και να τα βραβεύσουμε έπειτα, αλλά μερικά το έκαναν αργότερα μόνα τους.
Έτσι, οι ορειβάτες ξεκίνησαν για την τετράωρη πεζοπορία τους προς το σπήλαιο του Ερμή και το καταφύγιο Β΄ της Ζήρειας που βρίσκεται στο μονοπάτι που ανεβαίνει στη κορυφή της Ζήρειας. Το χιόνι πάρα πολύ και σε μερικά σημεία ξεπερνά και το ένα μέτρο, όπου το μπατόν χάνεται μέσα στο παχύ στρώμα από το χιόνι. Μπήκαμε μέσα στο μονοπάτι με τη βοήθεια του GPS και συνεχίσαμε προς τις στάνες των τσοπάνηδων.
Όσοι πήγαιναν μπροστά άνοιγαν δρόμο με τα άρβυλα και τις γκέτες να βυθίζονται μέσα στο χιόνι και πίσω ακολουθούσαν οι υπόλοιποι πατώντας πάνω στα χνάρια των πρώτων. Έτσι πορευτήκαμε για αρκετή ώρα ανεβαίνοντας προς το καταφύγιο με τον ήλιο να έχει κάνει αισθητή την παρουσία του και να έχει ανεβάσει λίγο την θερμοκρασία.
Αποφεύγοντας τα λιγοστά δέντρα του οροπεδίου φτάσαμε στη πρώτη στάνη και στο υπόστεγο καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και να ζεσταθούμε.
Στη συνέχεια φύγαμε ακολουθώντας τη διαδρομή προς το καταφύγιο και όσο ανεβαίναμε το χιόνι γινόταν όλο και περισσότερο.
Μόνο τα δικά μας ίχνη και από κανένα ζωάκι του δάσους έβλεπες πάνω στο χιόνι. Ξαφνικά να’σου μπροστά μας ένας τεράστιος λαγός που μόλις μας αντιλήφθηκα άρχισε να τρέχει πάνω στο χιόνι ανεβαίνοντας την πλαγιά και απομακρύνθηκε πίσω από ένα λόφο. Ύστερα από αρκετή ώρα πορείας προσεγγίσαμε το καταφύγιο αλλά ήταν κλειστό και αναγκαστήκαμε να απαγκιάσουμε λίγο κάτω από τη βεράντα του. 
Ο κρύος αέρας που κατέβαινε από την παγωμένη Ζήρεια έπαιρνε το φρέσκο χιόνι και δημιουργώντας ανεμοθύελλα το έφερνε κατά πάνω μας. Όλη η πλαγιά σχημάτιζε κυματισμούς από χιόνι λες και ήμασταν μέσα σε μια παγωμένη θάλασσα. Συνεχίζοντας τη διαδροµή ακόμα ψηλότερα θα φτάναμε μέχρι και το κολωνάκι της κορυφής, στα 2376 µ. Η θέα από εκεί είναι υπέροχη. Σε μέρες µε διαύγεια μπορείς να δεις μέχρι τον Κορινθιακό, το Λουτράκι, το Ηραίο, απέναντι τις κορυφές του Παρνασσού, της Γκιώνας, των Βαρδουσίων και τις Αλκυονίδες νήσους και πέρα από τον Ισθµό το Σαρωνικό κόλπο. Στα νότια φαίνονται οι κορυφές του Μαινάλου και ανατολικά διακρίνεται ακόµα και ο Αργολικός κόλπος. Πιο κοντά μας φαίνεται η γνωστή λίμνη Δόξα στο Φενεό και στο βάθος, ο Χελµός, η Ντουρντουβάνα και ο Ταΰγετος.
Αφού πήραμε μια ανάσα και φάγαμε κάτι για να πάρουμε λίγη ενέργεια με ότι είχε ο καθένας μαζί του, ξηρούς καρπούς, μπάρες, σοκολάτες κλπ αποφασίσαμε να επιστρέψουμε από την ίδια διαδρομή και να αποκλείσουμε το γυρισμό μας από το Σπήλαιο του Ερμή γιατί ήταν ακατόρθωτο λόγω του μεγάλου όγκου του χιονιού.
Η διαδρομή μας τώρα πιο ευχάριστη γιατί ήταν κατηφορική και το μονοπάτι ήταν ανοιχτό. Καμιά φορά επειδή κατεβαίναμε πιο γρήγορα το πόδι μας έμπαινε ολόκληρο μέσα στο χιόνι και έπρεπε να καταβάλουμε ιδιαίτερη προσπάθεια να ξανασυνεχίσουμε. 
Φτάνοντας κοντά στο παρκινγκ πήραμε το δρόμο που είχαν ανοίξει τα ερπυστριοφόρα και αφού περπατήσαμε λίγο προς τη λίμνη Δασίου επιστρέψαμε κοντά στο πούλμαν. Βγάλαμε τα βρεγμένα ρούχα μας και βάλαμε ζεστά , αλλάξαμε παπούτσια και έτσι στεγνοί μπήκαμε στο πούλμαν και μας κατέβασε στα Τρίκαλα. Μια υπέροχη πεζοπορία μέσα στα χιόνια της Ζήρειας που τη καταευχαριστηθήκαμε γιατί το χιόνι ήταν ακόμα πολύ μαλακό και όχι παγωμένο. 
Οι πεζοπόροι, 20 στον αριθμό, έφυγαν για τη λίμνη Δασίου, ακολουθώντας εν πολλοίς τον διανοιγμένο ήδη δρόμο από το ειδικό ερπυστριοφόρο μηχάνημα . Ήταν μια πολύ όμορφη και εύκολη διαδρομή σχεδόν 3 ωρών πήγαινε – έλα, με στόχο τη λίμνη Δασίου.
Η λίμνη αυτή, δολίνη ουσιαστικά, δηλαδή μια βαθιά λακκούβα σε ασβεστολιθικά πετρώματα, δημιουργείται ανά εποχές και είναι μια από τις 3 όμορφες λίμνες που διαθέτει ο νομός Κορινθίας.
Παγωμένη αυτόν τον καιρό και με τόσο χιόνι, είχε και πάλι την ομορφιά της!
Φωτογραφίσαμε και εκεί και σε όλη τη διαδρομή το πανέμορφο τοπίο, τα χιονισμένα δέντρα, ακόμα και τα μηχανάκια που περνούσαν στον δρόμο και μας ανάγκαζαν να κάνουμε στην άκρη πολλές φορές.
Όσοι έμειναν στο Χιονοδρομικό ασχολήθηκαν μέχρι τις 14:30 στον γύρω χώρο, ήπιαν κάτι ζεστό ή έφαγαν κάποιο σνακ στο κυλικείο του και αναχώρησαν με το ένα πούλμαν για Μεσαία Τρίκαλα αφού περάσαμε πάλι από τη Μονή Αγ. Βλασίου, ένα παλιό μοναστήρι, πάνω στον δρόμο, με μεγάλη συνεισφορά στον Αγώνα του ΄21. Δεν άργησαν να φύγουν και οι ορειβάτες, οι οποίο είχαν επιστρέψει νωρίτερα από το βουνό, και οι πεζοπόροι για το ίδιο χωριό.
Εκεί μείναμε για δυο περίπου ώρες για φαγητό ή βόλτες. Πολύς ο κόσμος που βρισκόταν εκείνη την ώρα και η κυκλοφορία στους δρόμους σχετικά δύσκολη, τόσο για οδηγούς όσο και για πεζούς. Είναι γνωστό ότι και τα 3 χωριά με το ίδιο όνομα, Άνω, Μεσαία και Κάτω Τρίκαλα, είναι πολύ τουριστικά, χειμώνα – καλοκαίρι. 
Όταν επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν λίγο μετά τι 17:00, μοιράσαμε δώρα σε όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, που συμμετείχαν στην εκδρομή και αμέσως αναχωρήσαμε για Νίκαια. Κάναμε μια σύντομη στάση στον Ισθμό και κατά τις 8 και κάτι είχαμε ήδη φτάσει στη Νίκαια, με πολύ όμορφες εικόνες στα μάτια μας ακόμα και στο μυαλό για πολλές μέρες μετά...
