- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 23 Μαρτίου 2019 23 Μαρτίου 2019
Ξεκινήσαμε για την Εύβοια το πρωί του Σαββάτου 9 Φεβρουαρίου στις 7.00 από Νίκαια και από Μετρό Αιγάλεω στις 7.15 για τη Χαλκίδα. ΄Ηδη από την προηγούμενη ημέρα είχαμε αλλάξει τον τόπο προορισμού της εκδρομής μας, που ήταν η Σκοτεινή, πιο νότια στην Εύβοια, γιατί εκεί είχε ρίξει πάρα πολύ χιόνι και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη Δίρφη και την Άνω Στενή. Περάσαμε την καλωδιακή γέφυρα της Χαλκίδας και φτάσαμε στη Ν. Αρτάκη, όπου κάναμε μια σύντομη στάση για καφέ.
Ύστερα συνεχίσαμε για τη Βόρεια Εύβοια, περάσαμε την Κάτω και Άνω Στενή και φτάσαμε στη «Ράχη Συκά», λίγο πιο κάτω από το καταφύγιο της Δίρφης ,του Ορειβατικού Συλλόγου Χαλκίδας ( στα 1120 μ.). Από εδώ συνήθως ξεκινάει η διαδρομή για την κορυφή της Δίρφης, Δέλφι, στα 1743μ. Ο χωματόδρομος περνάει μπροστά από το καταφύγιο (1.100 μ.) «Μιχάλης Νικολάου» του ΕΟΣ Χαλκίδας και στη συνέχεια ένα ανηφορικό μονοπάτι οδηγεί στην κορυφή της Δίρφης. Θεωρείται ένα από τα ωραιότερα και άγρια βουνά της Ελλάδας, με εντυπωσιακό ανάγλυφο γεμάτο πέτρες και σάρες. Όταν βλέπεις από μακριά το κωνικό της σχήμα, νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με έναν μεγάλο κρατήρα ηφαιστείου.
Στη Δίρφη έχουμε μεγάλη βιοποικιλότητα με πλούσια βλάστηση στα χαμηλά αλλά και απότομες αλπικές βραχώδεις πλαγιές ψηλότερα. Τα πολλά χιόνια που πέφτουν στη Δίρφη τροφοδοτούν τις πηγές, αλλά και, όταν λιώνουν τα νερά της, διασχίζουν τα υπέροχα φαράγγια της. Απέναντι στη Δίρφη προς τα νότια βρίσκεται το Ξεροβούνι με την ψηλότερη κορυφή του, τον Πορτάρη (1.453 μ.) και από πίσω η Σκοτεινή (1.362 μ.).
Φτάνοντας στη «Ράχη Συκά» το χιόνι έπεφτε πυκνό-πυκνό και ο δρόμος ήταν ήδη στρωμένος με χιόνι. Πίσω μας 5-6 αυτοκίνητα είχαν κολλήσει στο χιόνι και προσπαθούσαν να βάλουν αλυσίδες. Ένα βουνό που χρειάζεται σεβασμό, γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη οι καιρικές συνθήκες μπορεί να αλλάξουν απότομα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πρώτα χιόνια πέφτουν πρώτα στη Δίρφη, αλλά και τις περισσότερες φορές οι δυνατοί άνεμοι που φυσάνε αναγκάζουν τους ορειβάτες να μην φτάσουν στην κορυφή της.
Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη Στενή και να κάνουμε μια διαδρομή στα γνωστά μονοπάτια της Σ1 και Σ2.
Ξεκινήσαμε με ψιλόβροχο όλοι μαζί την πεζοπορία μας από το γήπεδο που βρίσκεται στην Άνω Στενή και πήραμε πρώτα το μονοπάτι Σ2. Φτάνοντας όμως στο ποταμάκι το νερό από τις βροχές και τα χιόνια ήταν ορμητικό και ήταν αδύνατο να το διαβούμε, χωρίς να βραχούμε.
Έτσι αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς το μονοπάτι Σ1 που φτάνει και αυτό στο καταφύγιο, αλλά δεν περνάει από ποτάμι. Πήραμε όλοι μαζί τον χωματόδρομο που ανεβαίνει προς τον Κοκκινόβραχο πάνω από τη Στενή, έχοντας υπέροχη θέα προς το φαράγγι της Στενής.
Περπατήσαμε για αρκετή ώρα κάνοντας μια κυκλική πορεία και φτάσαμε ύστερα από 2 ώρες περίπου ψηλά κοντά στον Ελατιά.
Κάναμε μια στάση για ξεκούραση και ο καθένας έβγαλε ό,τι είχε στο σακίδιό του - κάποιο φρούτο, ξηρούς καρπούς, λίγο τσιπουράκι και, αφού βγάλαμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες, ξεκινήσαμε για το κατέβασμα παίρνοντας το κατηφορικό σηματοδοτημένο μονοπάτι Σ1 με κατεύθυνση τη Στενή.
Μια όμορφη διαδρομή μέσα στα έλατα που περνάει από μια πηγή με το νερό να αναβλύζει μέσα από ένα βράχο και φτάσαμε στο εκκλησάκι του Αγίου Κήρυκου στο πάνω μέρος του γηπέδου της Άνω Στενής, μετά από 4 ώρες περίπου συνολικής πορείας.
Στο τέλος της πεζοπορίας καταλήξαμε στις ταβέρνες της Κάτω Στενής. Κέντρο του χωριού είναι η πλακόστρωτη πλατεία, απ’ όπου ξεκινούν στενά μονοπάτια και διακλαδίζονται ως την τελευταία άκρη του πυκνόκτιστου χωριού.
Μέσα στην πλατεία υπάρχουν γραφικές βρύσες με άφθονα τρεχούμενα νερά. Πολλά μεγάλα πλατάνια απλώνουν τη σκιά τους πάνω από τα γραφικά καφενεδάκια και τις παραδοσιακές ταβέρνες. Υπάρχουν πολλά πάρκα διασκορπισμένα σε όλο το χωριό, που είναι τόποι αναψυχής και ξεκούρασης. Η Στενή ξεχωρίζει για τις σπάνιες ομορφιές και τα τρεχούμενα νερά, καθώς το ρέμα διασχίζει ολόκληρο το χωριό.
Κατά τις 5 το απόγευμα ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας στην Αθήνα.
Φτάσαμε σχετικά νωρίς στη Νίκαια, έχοντας περάσει ακόμα μια όμορφη μέρα κοντά στη φύση.
