Το Σάββατο 16 Μαρτίου ξεκινήσαμε στις 7:15 π.μ. με ένα πούλμαν από τη Νίκαια και, αφού πήραμε και τους υπόλοιπους από το μετρό του Αιγάλεω, κατευθυνθήκαμε προς τον Ισθμό, όπου κάναμε μια σύντομη στάση για καφεδάκι.  Στη συνέχεια πήραμε τον δρόμο για την Επίδαυρο και πριν  τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης στρίψαμε δεξιά για Κεχριές και Εξαμίλια.

Οι Κεχρεές ήταν το ανατολικό λιμάνι της Κορίνθου και συνεπώς τη θαλάσσια πύλη της πόλης προς το Αιγαίο, κατ΄ αντιστοιχία με το Λέχαιο που αποτελούσε τη δυτική.

Το λιμάνι των Κεχρεών απείχε από την πόλη της Κορίνθου70 στάδια και έφτασε στη μεγαλύτερη ανάπτυξη του κατά την εκατονταετία της Κορίνθου ως ρωμαϊκής αποικίας.

Στο λιμάνι των Κεχρεών αποβιβάστηκε και ο Απόστολος Παύλος, το 53 μ.Χ. στο πρώτο του ταξίδι στην πόλη της Κορίνθου.

Το καλοκαίρι του 375 μ.Χ. πολύτιμοι καλλιτεχνικοί πίνακες ήρθαν με πλοίο σε αυτό το λιμάνι, από την Ιταλία ή την Αίγυπτο και ξεφορτώθηκαν στην αυλή του ιερού της Ίσιδος. Τότε, ένας τρομερός σεισμός βύθισε το λιμάνι των Κεχρεών και κατέστρεψε τα περισσότερα κτίρια, παρασύροντας στο βυθό και τα κιβώτια με τους πολύτιμους πίνακες.

Οι πολύτιμοι πίνακες παρέμειναν στον υγρό τάφο τους για πολλούς αιώνες, μέχρι που τους ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι στις ανασκαφές του 1976. Οι πίνακες εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ισθμίας.

Τα Εξαμίλια, η  ονομασία τους εμφανίζεται για πρώτη φορά την περίοδο του Βυζαντίου και φαίνεται να προέρχεται από την απόσταση έξι μιλίων από τον ισθμό της Κορίνθου. Πριν από την ελληνική επανάσταση του 1821 δίπλα στον οικισμό είχε και εξοχική έπαυλη του ο Κιαμίλ Μπέης, ένας από τους πλουσιότερους Τούρκους της Πελοποννήσου.

Μετά από την απελευθέρωση στην περιοχή των Εξαμιλίων, σε τμήμα των κτημάτων του Κιαμίλ Μπέη που του παραχωρήθηκε από το ελληνικό κράτος, ο φιλέλληνας Αμερικανός γιατρός και φιλάνθρωπος Σάμουελ Γκρίντλι Χάου, ο οποίος είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του κατά τη διάρκεια της επανάστασης, ίδρυσε την πρότυπη αγροτική κοινότητα Ουασινγκτόνια, για να στεγαστούν Έλληνες πρόσφυγες. Τα ίχνη του οικισμού εκείνου έχουν χαθεί.

Περνώντας τα Eξαμίλια και φτάνοντας στην εκκλησία της Ανάληψης λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό, ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας ανεβαίνοντας στα Ώνεια Όρη. Τα Όνεια όρη ή βουνά της Ξυλοκέριζας, βρίσκονται νότια της Κορίνθου, σχηματίζοντας μια κορυφογραμμή, μια επιμήκη σειρά λόφων που εκτείνεται περί τα 8 χιλιόμετρα στον άξονα ανατολής-δύσης, νότια από τον Ισθμό της Κορίνθου, από το χωριό Σολωμός μέχρι τα Λουτρά Ωραίας Ελένης στις ακτές του Σαρωνικού. Κυριότερες κορφές είναι ο Προφήτης Ηλίας (581μ) και το Οξύ (562μ).

Εδώ στα Ώνεια Όρη η πρώτη ομάδα  έκανε μια πεζοπορία 3 ωρών μέσα στο δάσος από πεύκα και σχίνους και θα έφτανε στο χωριό Ξυλοκέριζα  ενώ η δεύτερη ομάδα θα έκανε μια μεγαλύτερη διαδρομή 5 ωρών και κατέληξε στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης.

Το μονοπάτι ξεκινάει από το εκκλησάκι της Ανάληψης, ακολουθεί ομαλή ανηφορική πορεία  μέσα από πευκοδάσος για να καταλήξει στον Προφήτη Ηλία που είναι περιτριγυρισμένος  με τις κεραίες των τηλεπικοινωνιακών Σταθμών. Σύντομη στάση για να θαυμάσουμε τη θέα από ψηλά  και συνεχίσαμε ανατολικά κινούμενοι στη κορυφογραμμή των Ωνείων για τη Στάνη Γκόλα και τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης.

Εδώ οι δυο διαδρομές μας χώρισαν και οι μεν πρώτοι άρχισαν να κατηφορίζουν το μονοπάτι προς το χωριό Ξυλοκέριζα. Έφτασαν πάνω από το χωριό και κατέληξαν στη Πλατεία του όπου βρισκόταν και οι λιγοστοί τουρίστες και στη συνέχεια με το πούλμαν έφτασαν στη παραλία στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης.

Η δεύτερη ομάδα των ορειβατών συνέχισε το εκπληκτικής ομορφιάς μονοπάτι που ακολουθάει την κορυφογραμμή  με φανταστική θέα προς την Ακροκόρινθο, το Πεντεσκούφι,  το Λουτράκι, το Χιλιομόδι και τις γύρω περιοχές. Η Ακροκόρινθος το μεγαλύτερο, αλλά και το παλαιότερο κάστρο της Πελοποννήσου στέκει  εκεί για χιλιάδες χρόνια για να μαρτυράει την ιστορία του ανά τους αιώνες. Από αυτό πέρασαν Βυζαντινοί, Φράγκοι, Ενετοί  και Τούρκοι. Από τις επάλξεις του  καλπάζοντας πήδησε προς το θάνατο ο ανδρείος και ηρωικός Λέων Σγουρός, όταν το κάστρο έπεσε στους Φράγκους.

Το Πεντεσκούφι βρίσκεται δυτικά, δίπλα στην Ακροκόρινθο και σ’ αυτό  χρωστάνε τη νίκη τους οι Φράγκοι. Το 1210, μετά από πέντε χρόνια πολιορκία, η Ακροκόρινθος κατελήφθη από τον Γοδεφρείγο  Βιλλεαρδουίνο, και εντάχθηκε στο φράγκικο πριγκιπάτο της Αχαΐας.

Στη συνέχεια οι πεζοπόροι μας έφτασαν  στην θέση «Καστράκι», όπου υπάρχουν αρχαία τείχη ενός Πύργου που μάλλον τελευταία χρησίμευσε σαν φρυκτωρία.   Από εδώ η διαδρομή κατηφορίζει απότομα ανάμεσα στα πεύκα  και περνώντας δίπλα από τα τελευταία σπίτια του χωριού καταλήγει στην παραλία.

Τελικά όλοι   καταλήξαμε  στην παραλία της Ωραίας Ελένης , όπου κάποιοι δεν έχασαν την ευκαιρία και  κολύμπησαν στην όμορφη αυτή παραλία και στη συνέχεια κάθισαν για φαγητό ή καφέ  δίπλα στο κύμα στις λιγοστές παραλιακές ψαροταβέρνες που υπάρχουν  ακόμα ανοικτές  την περίοδο αυτή.

Τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης είναι μια άγνωστη σε πολλούς ιαματική πηγή που βρίσκεται στην παραλία του ομώνυμου χωριού. Μπορεί κανείς να το επισκεφθεί από ένα μικρό μονοπάτι που ξεκινάει από έναν όμορφο και γραφικό κολπίσκο της περιοχής.

Δυστυχώς τόσο σαν ιστορικός χώρος όσο και σαν ιαματική πηγή βρίσκεται εντελώς αναξιοποίητη. Και όμως θα μπορούσε με την κατάλληλη αξιοποίηση και προβολή να δώσει πολλά στην επισκεψιμότητα και την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής.

Σύμφωνα με την πληροφόρηση του συνδέσμου ιαματικών πηγών της Ελλάδας  οι πηγές προσφέρονται για υδροθεραπεία των πασχόντων από ρευματισμούς.

Τα Λουτρά Ωραίας Ελένης ήταν στην αρχαιότητα το επίνειο της αρχαίας κώμης «Σολύγεια», όπου σύμφωνα με την παράδοση, όπως μας τη μεταφέρει ο γνωστός περιηγητής Παυσανίας, εκεί λουζόταν η Ωραία Ελένη, βασίλισσα της Σπάρτης.

Φύγαμε από τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης στις 18:30, για την επιστροφή μας και φτάσαμε στη Νίκαια κατά τις 8 το βράδυ., με « μπαταρίες γεμάτες » από την πλούσια μέρα που περάσαμε.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•