- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 10 Αυγούστου 2019 10 Αυγούστου 2019
Πολλοί εζήλωσαν τη δόξα των 48 τυχερών που βρέθηκαν στο πούλμαν για το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος εκείνο το πρωινό της Παρασκευής, 10 Μαΐου, με προορισμό την πολυπόθητη Μόσχα! Δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να συμμετάσχουν κι άλλοι στην ωραιότατη, όπως εν τέλει αποδείχτηκε, εκδρομή.
Η πτήση μας, μεσημεριανή και απευθείας, ήταν ομαλή και η άφιξή μας στη Μόσχα έγκαιρη, ώστε, αφού τακτοποιηθούμε στα δωμάτιά μας, να κατέβουμε νωρίς για το δείπνο μας, πλουσιότατο και τις 4 μέρες διαμονής μας, στο ξενοδοχείο Vega Ismailovo, και να έχουμε και αρκετό χρόνο μετά για περιήγηση στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Πήραμε λοιπόν το μετρό μαζί με τον αρχηγό και την ξεναγό μας, από τον σταθμό των Παρτιζάνων, κοντά στο ξενοδοχείο μας, κατεβήκαμε τις σκάλες με το ευμέγεθες σύμπλεγμα των Επαναστατών και κατεβήκαμε στον κεντρικό σταθμό της Πλατείας της Επανάστασης, κατασκευασμένο από το 1938, με τα περίφημα μπρούντζινα γλυπτά. Σωστό αξιοθέατο ο σταθμός ο ίδιος, από τους πιο εντυπωσιακούς της Μόσχας!
Περπατήσαμε λίγο, περνώντας από την Πλατεία των θεάτρων, όπου βρίσκεται και το περίφημο θέατρο Μπολσόι κι εκεί κοντά το κτήριο της KGB, και περάσαμε, σε λίγα λεπτά, τη διπλή Ιβηρική Πύλη, που οδηγεί στην ιστορική Κόκκινη Πλατεία.
Εντυπωσιαστήκαμε από την πρώτη γνωριμία μας με την Κόκκινη Πλατεία, όπου ακόμα βρίσκονταν τα μεταλλικά ικριώματα που είχαν στηθεί εκεί για τη γιορτή της 9ης Μάη, ημέρας νίκης κατά των Γερμανών. Τεράστια, 330Χ70 μ., με φωταγωγημένα μεγάλα κτήρια ολόγυρα, όπως το κόκκινο του Κρατικού Ιστορικού Μουσείου, ο ναός της Παναγίας του Καζάν, το Πολυκατάστημα Γκουμ, ο πολύχρωμος καθεδρικός ναός του Αγ. Βασιλείου, το Κρεμλίνο και το Μαυσωλείο του ιδρυτή της Σοβ. Ένωσης Βλαντιμίρ Λένιν. Μοναδικά γλυπτά της πλατείας το μνημείο του Κουζμά Μίνιν και του Ντμίτρι Ποζάρσκι, που βοήθησαν στην απαλλαγή από τους Πολωνούς εισβολείς το 1612.
Κάναμε τη βόλτα μας και στον όμορφα φωταγωγημένο πεζόδρομο του Αγ. Νικολάου, βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες και τη δεδομένη ώρα συναντηθήκαμε πάλι μπροστά στον ναό της Παναγιάς της Πορταΐτισσας και με το μετρό πάλι επιστρέψαμε στο κατάλυμά μας. Ξεκούραση και … όνειρα γλυκά!
Σάββατο, 11 Μαΐου, ξυπνήσαμε και πήραμε με την άνεσή μας το πλούσιο πρωινό στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου και στις 10 η ώρα ήρθε το πούλμαν με την ξεναγό μας για μια βόλτα πρώτα στο κέντρο της πόλης. Πρώτος μας σταθμός η Κόκκινη Πλατεία και ο γύρω χώρος.
Πλήθος τουριστών, Κινέζων ως επί το πλείστον, έκαναν τις βόλτες τους στην τεράστια πλατεία, όπου ήδη οι εργάτες αποσυναρμολογούσαν τις σκαλωσιές για τη γιορτή της Νίκης. Στο βάθος, χαμηλότερα, αχνοφαινόταν ο ποταμός της Μόσχας, ο Μόσκοβας με τα μικρά κρουαζιερόπλοια.
Είδαμε με το φως της μέρας τώρα πια το Κρεμλίνο, το Μαυσωλείο του Λένιν, τον ναό του Αγ. Βασιλείου και επισκεφτήκαμε το εσωτερικό του πολυκαταστήματος Γκουμ. Τι πολυτέλεια και τι ακριβές μάρκες διάφορων προϊόντων, τι όμορφη διαρρύθμιση και διακόσμηση σε όλους τους ορόφους!
Τριγυρίσαμε αρκετά, καθίσαμε για καφέ ή τσάι, δοκιμάσαμε το παγωτάκι από το παραδοσιακό καροτσάκι του παγωτατζή, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και, αφού κάναμε και την τακτική επίσκεψή μας στις … τουαλέτες, φύγαμε για το υπόλοιπο πρόγραμμα της ημέρας.
Επισκεφτήκαμε τον Καθεδρικό ναό ολόκληρης της Ρωσίας του Χριστού Σωτήρος, το εσωτερικό του οποίου θαυμάσαμε, με τους θρόνους των τσάρων, τον περίτεχνο άμβωνα και τα άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εκκλησίας. Χτίστηκε στα μέσα του 19ου αι., στη μνήμη των στρατιωτών που έπεσαν στον πόλεμο του 1812 κατά του Ναπολέοντα. Είναι ένα απ΄τα σύγχρονα θαύματα της Ορθοδοξίας ως αρχιτεκτονική και μεγαλοπρέπεια. Δύο τόνοι χρυσού χρειάστηκαν για τους τρούλους και την εσωτερική διακόσμηση του ναού. 
Απέναντί του βρίσκεται το μουσείο Πούσκιν και κοντά του είναι και η Γέφυρα του Πατριάρχη, απ΄ όπου απολαύσαμε τη φανταστική θέα του Κρεμλίνου.
Σειρά είχε το Μοναστήρι Νοβοντέβιτσι ή αλλιώς Μονή νεαρών κοριτσιών,με το όμορφο περιβάλλον ολόγυρά του και με τη λίμνη, η οποία ενέπνευσε τον διάσημο συνθέτη Τσαϊκόφσκι να γράψει τη Λίμνη των Κύκνων.
Η Μονή Νοβοντέβιτσι (Μονή της Παρθένου) ιδρύθηκε το 1524, από τον Πρίγκηπα Βασίλειο Γ’, στη θέση που κάποτε υπήρχε μία εκκλησία που φιλοξενούσε τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας, φερμένη από το Βυζάντιο από την πριγκίπισσα Άννα των Μονομάχων το 1046.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, στο μοναστήρι γινόταν δεκτές μόνο γυναίκες από αριστοκρατικές οικογένειες, που συνήθως σχετίζονταν με Ρώσους μονάρχες. Πολλές από αυτές αναγκάστηκαν να γίνουν μοναχές λόγω πολιτικών ή προσωπικών κινήτρων.
Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα αρχιτεκτονικά αξιοθέατα της Μόσχας. Βρίσκεται σε μια χερσόνησο, που περιβάλλεται από τον ποταμό Μόσκοβα. Επίσης, είναι ο τόπος ταφής επιφανών Ρώσων, όπως του Τσέχοφ, του Μαγιακόφσκι, του Μπουλγκάκοφ, του Ναζίμ Χικμέτ, του Σοστακόβιτς, του Γκόγκολ, της συζύγου του Στάλιν, του Μπόρις Γέλτσιν, κ.α.
Η Μονή Νοβοντέβιτσι έχει διασωθεί μέχρι τις μέρες μας σχεδόν άθικτη.
Το 2004, όταν η Μονή Νοβοντέβιτσι έκλεινε τα 480 χρόνια συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Δεν μπορέσαμε να την επισκεφτούμε και εσωτερικά, λόγω των επισκευών μετά την τρομερή πυρκαγιά του 2015, κι έτσι περιοριστήκαμε σε μικρές βόλτες στον περιβάλλοντα χώρο, κοντά στη λίμνη με τις γλυπτές πάπιες, με τις οποίες παρέα, μάλιστα, βγάλαμε και πολλές φωτογραφίες. 
Για μια πανοραμική θέα σε ολόκληρη σχεδόν την πόλη της Μόσχας βρεθήκαμε έπειτα στον “λόφο των σπουργιτιών “ ή του Λένιν , στο ψηλότερο σημείο , κοντά στο περίφημο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ με την πανεπιστημιούπολη. Από το “ακρωτήρι-πανόραμα” ξεχώριζαν το καινούργιο τμήμα της πόλης με τους γυάλινους ουρανοξύστες και τα μοντέρνας αρχιτεκτονικής κτήρια, οι “7 αδερφές του Στάλιν”, όπως λέγονται τα πολυώροφα κτήρια που έμειναν από την εποχή του, καθώς και πολλά άλλα αξιοθέατα.
Στο Πάρκο της Νίκης Pobedy στη συνέχεια, αφιερωμένο στη νίκη του Σοβιετικού λαού στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-1945 , επισκεφτήκαμε το πολύ ενδιαφέρον ομώνυμο Μουσείο.
Μεταξύ των εκθεμάτων του μας τράβηξαν την προσοχή τα 6 διοράματα με τους τεράστιους πανοραμικούς πίνακες, που απεικονίζουν τις 6 σπουδαιότερες και σκληρότερες μάχες του πολέμου, καθώς και οι 3 αίθουσες που ονομάζονται της “Δόξας”, “των Στρατηγών” και “της Μνήμης και του Πένθους”. Η τελευταία είναι και η πιο συμβολική όλου του συγκροτήματος.
Πολύ ζωντανή η απεικόνιση όπως και η περιγραφή της ξεναγού μας, της οποίας η φωνή, από σεβασμό πάντα του χώρου, ερχόταν διακριτικά στα αυτιά μας από τους δέκτες, που είχαμε κρεμασμένους στον λαιμό μας...
Μαγεμένοι μείναμε κι από τη θολωτή αίθουσα, στην οποία παρακολουθήσαμε σύντομη προβολή βίντεο σχετικού με την ιστορία αυτού του πολέμου, στην οροφή και στα τοιχώματά της!
Επιστρέψαμε απογεματάκι στο ξενοδοχείο μας, δειπνήσαμε και τη συμφωνημένη ώρα φύγαμε, όσοι το επιθυμούσαμε, για το κονσέρτο με ρώσικη παραδοσιακή μουσική και τραγούδια a capella, προσφορά του πρακτορείου, στον όμορφο χώρο ενός αρχοντικού μέσα στην πόλη.
Κυριακή πρωί, 12 Μαΐου, αφού κάναμε πάλι τις πρωινές “ατασθαλίες” μας στην τραπεζαρία, αναχωρήσαμε με τα πόδια για το μετρό, σε κάποιους σταθμούς του οποίου θα ξεναγούμαστε.
Το μετρό της Μόσχας πρωτοάνοιξε το 1935 με 13 σταθμούς και ήταν το πρώτο υπόγειο σιδηροδρομικό σύστημα στη Σοβιετική Ένωση. Σήμερα οι σταθμοί έχουν φτάσει τους 223 και το μήκος της διαδρομής τα 379.1 χιλιόμετρα, κάτι που το κάνει το έκτο μεγαλύτερο σε μήκος μετρό παγκοσμίως.
Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο σε επιβατική κίνηση μέσο μαζικής μεταφοράς, μετά το μετρό του Τόκυο, και εξυπηρετεί καθημερινά περισσότερους από 8 εκατομμύρια επιβάτες. Εκτός όμως από μέσο μαζικής μεταφοράς είναι και ένα σύμβολο για την πόλη της Μόσχας, αφού στην ιστορία έχει μείνει η επική προσπάθεια κράτους και πολιτών για τη συνέχιση των έργων του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η πρώτη γραμμή που κατασκευάστηκε ήταν η Sokolnicheskaya και εγκαινιάστηκε το 1935. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το σύστημα του μετρό χρησιμοποιήθηκε και ως καταφύγιο αεροπορικών επιδρομών!
Ο Στάλιν ονόμασε το μετρό «Τα Παλάτια του Λαού» και αυτό γιατί οι περισσότεροι από τους σταθμούς, που χτίστηκαν στην εποχή του, αποτελούν μέχρι και σήμερα ένα εκλεκτικό μείγμα μπαρόκ, κλασικισμού και σοβιετικού ρεαλισμού, με εξιδανικεύσεις ιστορικών χαρακτήρων, παραστάσεις από σημαντικές νίκες και σκηνές από τον αθλητισμό, τη βιομηχανία, τη γεωργία, το πολεμικό παρελθόν, το παρόν και το φωτεινότερο μέλλον.
Αφού μας έγινε η ξενάγηση πρώτα στον δικό μας σταθμό, των Παρτιζάνων, με τα ορειχάλκινα γλυπτά των αγωνιστών, μπήκαμε στον συρμό και κατεβήκαμε στον
σταθμό Novoslobodskaya. Ο σταθμός αυτός άνοιξε στις 30 Ιανουαρίου1952. Για τη διακόσμηση του σταθμού, χρησιμοποίησε υαλογραφήματα και τα πρώτα σχέδια απεικονίζουν τον καιρό πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι διάσημος για τα 32 υαλογραφήματά του, τα οποία είναι έργα Λετονών καλλιτεχνών. Στο τέλος της πλατφόρμας υπάρχει ένα ψηφιδωτό στο οποίο αναγράφεται η φράση «Ειρήνη σε όλο τον κόσμο».
Ο σταθμός Prospekt Mira, όπου σταματήσαμε έπειτα, άνοιξε στις 30 Ιανουαρίου 1952. Το θέμα του σταθμού είναι εμπνευσμένο από τον Βοτανκό Κήπο του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας. Οι κολόνες είναι διακοσμημένες με λουλουδένια στοιχεία. Στο κέντρο υπάρχει ένα «μενταγιόν» στο οποίο αναδεικνύονται οι διάφορες πτυχές της γεωργικής εξέλιξης στη Σοβιετική Ένωση. Για τον φωτισμό του χώρου έχουν χρησιμοποιηθεί επιβλητικοί πολυέλαιοι, όπως και σε πολλούς άλλους σταθμούς.
Στον σταθμό Kievskay, κατεβήκαμε έπειτα, που άνοιξε στις 14 Μαρτίου 1954. Το σχέδιο του σταθμού προήλθε από ένα διαγωνισμό που έγινε στην Ουκρανία. Το θέμα του επευφημεί την Ρωσο-Ουκρανική ένωση. Στο τέλος της πλατφόρμας βρίσκεται το προτραίτο του Λένιν.
Βγήκαμε από τα έγκατα της γης, πραγματικά, στον σταθμό Β. Ντ.Ν.Χ., στο Πάρκο με το ίδιο όνομα, όπου ξεναγηθήκαμε στο Μουσείο Αστροναυτικής – Κοσμοναυτικής. Εντύπωση στο Πάρκο προξενεί το πανύψηλο μνημείο το αφιερωμένο στου Κατακτητές του Διαστήματος, στη βάση του οποίου κρύβεται το Μουσείο που ιδρύθηκε το 1981 και είναι αφιερωμένο στην εξερεύνηση του διαστήματος.
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα επιστημονικά μουσεία στον κόσμο και η ιστορία του ξεκίνησε το 2ο μισό του 20ού αι., όταν το 1964 ιδρύθηκε το μνημείο Μνημείου των Κατακτητών του Διαστήματος. Το μουσείο περιέχει ευρεία ποικιλία σοβιετικών και ρωσικών εκθεμάτων που σχετίζονται με τις διαστημικές αποστολές και τη διαστημική τεχνολογία, αλλά και την ιστορία της αεροπορίας, την αστρονομία και την επίδραση της διαστημικής εποποιίας στις καλές τέχνες.
Η έκθεσή του αφιερώθηκε, όταν εγκαινιάστηκε, στην 20ή επέτειο της πρώτης επανδρωμένης πτήσης στο διάστημα- στην πτήση του Γιούρι Γκαγκάριν.
Αποτελείται από διάφορες αίθουσες, κινηματογράφο και συνεδριακό χώρο, ενώ τα πάμπολλα εκθέματα εξιστορούν τα σημαντικότερα γεγονότα της εξερεύνησης του διαστήματος, όπως η εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου της Γης κι η πρώτη έξοδος του ανθρώπου στο ανοιχτό διάστημα. Είδαμε προσωπικά αντικείμενα κοσμοναυτών, δορυφόρους σε πραγματικό μέγεθος, κάψουλες διαστημοπλοίων, καθώς και ομοίωμα του διαστημικού σταθμού “Μιρ” και πολλά άλλα.
Μετά το πέρας του προγράμματος της ημέρας οι περισσότεροι επέστρεψαν στο ξενοδοχείο νωρίς για ξεκούραση, ενώ μια μικρή ομάδα 10 ατόμων επισκέφτηκε την Πινακοθήκη Τρετιακόφ, η οποία παρουσιάζει την ιστορία της ρωσικής τέχνης από τον 11ο αιώνα μέχρι τη σύγχρονη εποχή.
Η πινακοθήκη, αποτελεί ένα από τα βασικά αξιοθέατα της ρωσικής πρωτεύουσας. Ιδρύθηκε το 1856 από τον μοσχοβίτη έμπορο και εργοστασιάρχη Παύλο Μ. Τρετιακώφ, ο οποίος περισσότερο απ΄ όλα ενδιαφερόταν για τη ρεαλιστική απεικόνιση στην τέχνη, πράγμα που γίνεται έντονα αντιληπτό, αφού κατά την επίσκεψη έχεις την αίσθηση πως τα έργα είναι έτοιμα να…σου μιλήσουν!
Πλέον, η συλλογή του μουσείου αριθμεί περί τις 170 χιλιάδες έργα ρωσικής τέχνης. Από τις αρχές του 21ου αιώνα έχει διαμορφωθεί ένα τμήμα αφιερωμένο στα νεότερα καλλιτεχνικά ρεύματα, στο οποίο συγκεντρώνονται έργα σύγχρονης τέχνης.
Η πιο πλούσια καλλιτεχνική συλλογή είναι εκείνη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, η οποία πραγματικά συγκεντρώνει τα καλύτερα δείγματα του χρυσού αιώνα της ρωσικής ζωγραφικής. Ο Πάβελ Τρετιακόφ ήταν ίσως ο κύριος αγοραστής έργων περιπλανώμενων ζωγράφων από την πρώτη του κιόλας έκθεση. Οι πίνακες των Βασίλι Περόφ, Ιβάν Κραμσκόι, Βασίλι Πολένοφ, Νικολάι Γκε, Βίκτορ Βασνέτσοφ, Βασίλι Σούρικοφ, και Ιλια Ρέπιν, οι οποίοι αποκτήθηκαν επίσης από τον ίδιο τον ιδρυτή της πινακοθήκης, αποτελούν την περηφάνια του μουσείου.
Μετά την επανάσταση του 1917 η συλλογή του μουσείου μεγάλωσε και σ' αυτήν προστέθηκαν και έργα σύγχρονων καλλιτεχνών. Οι καμβάδες τους αντιπροσωπεύουν την εξέλιξη της σοβιετικής τέχνης, των επισήμων ρευμάτων της και της ανεπίσημης αβάν-γκαρντ.
Εκτός από τη ζωγραφική, στην πινακοθήκη παρουσιάζεται και ένα μεγάλο σύνολο ρωσικών σκίτσων, γλυπτικής, ενώ υπάρχει ένα πολύτιμο αρχείο χειρογράφων, καθώς και μια πλούσια συλλογή αρχαίας ρωσικής τέχνης, θρησκευτικών εικόνων —μια από τις καλύτερες στον κόσμο.
Επιστροφή περνώντας μια γέφυρα του ποταμού Μόσχοβα, στολισμένη με λουλούδια και τεχνητά δέντρα, στα οποία κρέμονταν τα γνωστά λουκετάκια των ερωτευμένων, αφού στα κάγκελα δεν επιτρέπεται, Κόκκινη Πλατεία, Μπολσόι, μεγάλος πεζόδρομος με τα ακριβά εμπορικά καταστήματα, μετρό και ...ξενοδοχείο.
Κάποιοι, στο μεταξύ, που είχαν μείνει στο ξενοδοχείο, έκαναν μια επίσκεψη στο γειτονικό Ξύλινο Ανάκτορο με τα παραδοσιακά μαγαζάκια και βόλτα στο κοντινό Πάρκο μέχρι την ώρα του δείπνου.
Εκεί συναντηθήκαμε όλοι, δοκιμάσαμε πάλι τα όμορφα πιάτα, όπως κάθε μέρα, και πήγαμε για ξεκούραση, αφού πρώτα καθισμένοι στο σαλόνι ανταλλάξαμε γνώσεις κι εμπειρίες ...
Δευτέρα, 13 Μαΐου, τελευταία μας μέρα στη Μόσχα, μετά το πλούσιο πρωινό μας, μπήκαμε στο πούλμαν για μια βόλτα πρώτα στον πεζόδρομο Arbat, ώσπου να φτάσει η ώρα για την επίσκεψή μας στο Κρεμλίνο.
Κάναμε τη βόλτα μας, ψωνίσαμε κάποια ενθύμια από τα μαγαζάκια εκεί, φωτογραφίσαμε τα αγάλματα, τα ωραία κτήρια, φωτογραφηθήκαμε κι εμείς αρκετά και, αφού ήπιαμε κι ένα καφεδάκι, το πούλμαν μας μετέφερε, μέσα από την πόλη, στον Κήπο του Αλέξανδρου, ένα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά αξιοθέατα της Μόσχας, απ΄όπου θα μπαίναμε στο Κρεμλίνο, το αρχαιότερο κομμάτι της πόλης της Μόσχας. Εδώ, στον Κήπο, καίει και η αιώνια φλόγα προς τιμήν των πεσόντων του Β΄Παγκ. Πολέμου.
Μετά τους απαραίτητους ελέγχους, μπήκαμε, περνώντας τη γέφυρα και τον Πύργο της Αγ. Τριάδας, στον χώρο του Κόκκινου Φρουρίου, όπου η ξεναγός μας έδειξε το Προεδρικό Μέγαρο, τα κτήρια των Υπηρεσιών της Ρωσίας, το Κανόνι του Τσάρου Φιοντόρ Ιβάνοβιτς, βάρους 40 τόνων, από τον 16ο αι., που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε σε πόλεμο, την Καμπάνα της Τσαρίνας, από το 1733, τη μεγαλύτερη σε όλη τη Ρωσία. 
Στην Πλατεία των ναών μπήκαμε πρώτα στον ναό της Κοιμήσεως και στον εντυπωσιακό ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ έπειτα, περνώντας δίπλα σχεδόν στο Ανάκτορο των Ρομανόφ, το οποίο δεν επισκεφτήκαμε. Στον δεύτερο ναό βρίσκονται οι τάφοι 57 τσάρων, ανάμεσά τους και του Ιβάν του Τρομερού. Οι τσαρίνες είναι θαμμένες στο υπόγειο του ναού. Θαυμάσαμε από πιο κοντά τώρα και τον Πύργο του Σωτήρος με τα ρολόγια του και την ομώνυμη Πύλη, από την οποία περνούσαν οι τσάροι.
Σειρά είχε το “Οπλοστάσιο”, το οποίο δεν φιλοξενεί πλέον όπλα, αλλά πολλούς από τους θησαυρούς της Ρωσίας ως μουσείο. Εδώ θαυμάσαμε πανέμορφες και πολυτελείς άμαξες , πλούσιες ενδυμασίες, πανοπλίες, πολεμικά λάφυρα, τα περίφημα αυγά Φαμπερζέ, θρησκευτικά κειμήλια, εμβλήματα της τσαρικής εξουσίας κ.ά. Στο μουσείο αυτό βρίσκεται και αίθουσα με έκθεση διαμαντιών.
Όταν τελείωσε η ξενάγηση, οι περισσότεροι επέστρεψαν στο ξενοδοχείο με το πούλμαν, ενώ μια μικρή ομάδα έφυγε περνώντας από τον ναό του Σωτήρος Χριστού, το τεράστιο άγαλμα του Τσάρου Βλαδίμηρου και την πλησιέστερη γέφυρα, για μια βόλτα στο ονομαστό Πάρκο Γκόρκι. Ακολουθώντας την όχθη του ποταμού Μόσκοβα φτάσαμε στο τεράστιο ορειχάλκινο σύμπλεγμα του πλοίου με τον Πέτρο τον Μεγάλο, το οποίο δεσπόζει στον ποταμό και στη βάση του υπάρχουν συντριβάνια.
Μπήκαμε μέσα στο πάρκο με τις πάμπολλες τουλίπες και πολλά άλλα λουλούδια εποχής και μείναμε εντυπωσιασμένοι από τα νερά που χορεύουν με συνοδεία μουσικής σε ένα μεγάλο συντριβάνι, από τα μικρά και κομψά περίπτερα, τις αλέες, τους χώρους άθλησης και τις παιδικές χαρές, καθώς και από τη θεόρατη Κεντρική Πύλη του. Με το μετρό επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για το δείπνο κι εκεί συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους.
Τρίτη, 14 Μαΐου, πρωί- πρωί, μετά το πλούσιο πρωινό μας, αποχαιρετίσαμε το Ισμαήλοβο, το Ξύλινο Ανάκτορο, το κοντινό πάρκο και το ξενοδοχείο μας και φύγαμε για τον σιδηροδρομικό σταθμό. Πήραμε το τρένο για την Αγ. Πετρούπολη, την πόλη που ίδρυσε ο Πέτρος ο Μέγας πριν από 3 αιώνες, για να δώσει στην αυτοκρατορία του μια διέξοδο προς τη θάλασσα του Βορρά, και αποτέλεσε την πρωτεύουσα για 300 σχεδόν χρόνια.
Φτάσαμε σε 4 σχεδόν ώρες, έχοντας κάνει ένα εξαιρετικό ταξίδι, το οποίο μας επέτρεψε να σχηματίσουμε και μια μικρή εικόνα για την ύπαιθρο της Ρωσίας.
Στον σταθμό μας περίμενε το πούλμαν με την ξεναγό μας, για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο, ακολουθώντας τη λεωφόρο Μόσχας, μήκους 11 χιλ., περνώντας την Πύλη του Θριάμβου, για τις νίκες κατά τους ρωσοτουρκικούς πολέμους, κοντά στο Μνημείο της Νίκης, ηρώο για την πολιορκία του Λένινγκραντ στην ομώνυμη πλατεία.
Πριν πάμε όμως στο ξενοδοχείο, κάναμε μια επίσκεψη σε ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης, στον ναό της Αναστάσεως του Σωτήρος “πάνω στο χυμένο αίμα”. Η ξεναγός μας είπε ολόκληρη την ιστορία τη σχετική με την ίδρυση του ναού στο σημείο, όπου έγινε η δολοφονία του τσάρου Αλεξάνδρου Β΄. Πολύ εντυπωσιακή πράγματι η εκκλησία τόσο εξωτερικά, με τα ποικιλόχρωμα μωσαϊκά, όσο και στο εσωτερικό της. Στη δυτική πλευρά μάλιστα ο επισκέπτης βλέπει, κάτω από ένα κιβώριο, τμήμα του μεσαιωνικού δρόμου, όπου έγινε ο θανάσιμος τραυματισμός του τσάρου. Η εκκλησία αυτή θυμίζει περισσότερο τη μεσαιωνική ρωσική αρχιτεκτονική. Δίπλα στον ναό ο παραπόταμος του Νέβα Φοντάνκα. 
Αφού πήραμε τα δωμάτιά μας και ξεκουραστήκαμε λίγο, κατεβήκαμε στην τραπεζαρία νωρίς για το δείπνο μας. Αναχωρήσαμε έπειτα όλοι μαζί για τον κοντινότερο σταθμό του μετρό, ώστε να κάνουμε την επίσκεψή μας στο κέντρο της πόλης και να δούμε φωταγωγημένα τα σημαντικότερα αξιοθέατα.
Περπατήσαμε στην κεντρική λεωφόρο Νέβσκι και είδαμε τη Μητρόπολη, αρχοντικές κατοικίες, το παλιότερο και ιστορικό ζαχαροπλαστείο σε ρυθμό art nouveau, το ιστορικό επίσης βιβλιοπωλείο Singer, το λογοτεχνικό καφενείο Πούσκιν, με το ομοίωμα του ίδιου σε ένα τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο, το παλάτι των Στρογκανόφ, την Καθολική εκκλησία και άλλους ναούς. Φτάσαμε ως το ανάκτορο Ερμιτάζ περνώντας από την τεράστια αψίδα που οδηγεί στην επίσης τεράστια πλατεία των Ανακτόρων. Πίσω από το ανάκτορο ο ποταμός Νέβας.
Έχοντας ολοκληρώσει τη νυχτερινή μας βόλτα, επιστρέψαμε πάλι με το μετρό στο ξενοδοχείο μας, εντυπωσιασμένοι από το μεγάλο βάθος των σταθμών. Ξεκούραση και οι τελευταίες συζητήσεις της μέρας στο σαλόνι του ξενοδοχείου και ...υπνάκος!
Τετάρτη, 15 Μαΐου, μετά το πρωινό μας, μπήκαμε στο πούλμαν και κατεβήκαμε στο ποτάμι για την προγραμματισμένη κρουαζιέρα στον Νέβα και τα πολλά καναλάκια της πόλης με τις χρωματιστές γεφυρούλες τους...
Όμορφος καιρός, ήλιος λαμπρός και όλα τα κτήρια φάνταζαν ακόμα πιο ωραία στο φως της μέρας! Περάσαμε από πολλά παλάτια, το Ναυαρχείο, τα θέατρα Μαριίνσκι, την Πανεπιστημιούπολη, τον Καθεδρικό ναό του Αγ. Ισαακίου, το σύμπλεγμα των ανακτόρων, την πλατεία της Συγκλήτου με τον Μπρούντζινο Καβαλάρη, τον Μεγάλο Πέτρο και βγαίνοντας στον Νέβα αντικρίσαμε το νησί Βασίλιεβσκι με το “βέλος” του και πολλά άλλα αξιοθέατα της πόλης, από τα οποία αρκετά είχαμε δει και το προηγούμενο βράδυ...
Ακολούθως μας πήρε το πούλμαν από το ίδιο σημείο της αναχώρησης και βρεθήκαμε στο φρούριο, το παλιότερο κομμάτι της πόλης, στο νησί Ζάιτσι, που θα πει λαγονήσι, όπου επισκεφθήκαμε κυρίως τον ναό των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Εδώ βρίσκονται οι τάφοι της δυναστείας των Ρομανόφ. Πλούσια διακοσμημένος ο ναός και εντυπωσιακός.
Για λίγη ξεκούραση, τουαλέτες, ένα καφεδάκι και ... αγορά ενθυμίων μείναμε για μία ώρα περίπου σε έναν χώρο προορισμένο για τους τουρίστες, μέχρι να έρθει η ώρα της επίσκεψής μας στο Ερμιτάζ.
Το τρίτο σε μέγεθος μουσείο στον κόσμο και πρώτο σε συλλογές, με 3.000.000 εκθέματα από την προϊστορική ακόμα εποχή ως τις ημέρες μας, ιδρύθηκε από την Αικατερίνη τη Μεγάλη και αρχικά στεγαζόταν στις αίθουσες του Χειμερινού Ανακτόρου.
Στο Ερμιτάζ είδαμε τις αίθουσες των θρόνων, των τελετών, το πασίγνωστο ρολόι-“παγώνι” της Μεγ. Αικατερίνης, πίνακες γνωστών καλλιτεχνών, όπως του Ελ Γκρέκο, του Ντα Βίντσι, του Ραφαέλλο,, του Γκόγια, του Μουρίγιο, του Βελάσκεθ κ.ά.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, περνώντας για άλλη μια φορά από το κέντρο με τα σημαντικά αξιοθέατα, δείπνο και ...ανάπαυση!
Πέμπτη, 16 Μαΐου, και με έναν ήλιο ολόλαμπρο, φύγαμε για το Πέτερχοφ, το θερινό ανάκτορο του Μεγ. Πέτρου, ένα πραγματικό στολίδι της ρωσικής αρχιτεκτονικής, στη Βαλτική θάλασσα, μια ολόκληρη πόλη με παλάτια, κήπους, πάρκα, συντριβάνια. Όλα αυτά χτίστηκαν σε ανάμνηση της νίκης του Πέτρου απέναντι στους Σουηδούς.
Το σύμπλεγμα της θερινής κατοικίας των τσάρων θυμίζει πάρα πολύ τις Βερσαλίες.
Περνώντας από το Πάνω Πάρκο, όπου η είσοδος δεν επιτρέπεται, μπήκαμε στο εσωτερικό του παλατιού και για άλλη μια φορά μείναμε με το στόμα ανοιχτό από το χρυσάφι και την πολυτέλεια, καθώς και από διάφορα εκθέματα-έργα τέχνης.
Βγήκαμε στους κήπους του Κάτω Πάρκου, που φέρει στη θάλασσα, και περπατήσαμε στην ακτή του κόλπου της Φινλανδίας, την οποία μάλιστα αντικρίζαμε πολύ πέρα στο βάθος, ενώ στα ανατολικά ξεχώριζε πολύ αχνά η Πετρούπολη, από την οποία πανεύκολα διέκρινες το πανύψηλο μοντέρνο κτήριο, ύψους 400 περίπου μέτρων.
Είδαμε το αγαπημένο Παλατάκι του Μεγ. Πέτρου, το Μον Πλεσίρ και το Παλάτι των λουτρών, κάναμε βόλτες ανάμεσα στα παρτέρια τα γεμάτα πανέμορφες και ποικίλων χρωμάτων τουλίπες και άλλα λουλούδια, θαυμάσαμε τα συντριβάνια με τις σκακιέρες, με τους μεγάλους καταρράκτες και με τα επιχρυσωμένα αγάλματα, βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες, πήραμε και μερικά ενθύμια, για να μην ξεχνάμε το ... χόμπι μας και φύγαμε για το νησί Κότλιν, βορειότερα της Αγ. Πετρούπολης, και την πόλη Κρονστάνδη.
Η Κροστάνδη είναι μια πόλη με εξαιρετική ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά και έχει παίξει έναν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Ρωσίας τα 300 τελευταία χρόνια. Χτίστηκε, για να προστατεύσει ως ναυτικό φυλάκιο την Αγ. Πετρούπολη, τη νέα πρωτεύουσα. Ο Πέτρος ο Μεγάλος ήθελε να ενισχύσει το Πολεμικό Ναυτικό της Ρωσίας και προσπάθησε να αποκτήσει η χώρα του ένα σημαντικό λιμάνι στον βορρά.
Σταματήσαμε στο κέντρο της πόλης, στο πάρκο δίπλα στη θάλασσα, και περπατήσαμε ως τον Πολεμικό Ναύσταθμο.
Επισκεφθήκαμε τον Καθεδρικό ναό του Αγ. Νικολάου των Ναυτικών, έναν τεράστιο και με πλούσια διακόσμηση εσωτερικά και εξωτερικά ναό, σε ρυθμό νεοβυζαντινό. Διαπιστώνει πράγματι κανείς ότι μιμείται την Αγία Σοφία της Κων/πολης, την οποία οι Ρώσοι είχαν ως καλλιτεχνικό και ιδεολογικό πρότυπο. Κοντά στον ναό μια μεταλλική κομψή γέφυρα αφιερωμένη στον τσαρικό υπουργό Μακάροφ, το άγαλμα του οποίου υπάρχει στη μεγάλη πλατεία μπροστά στον ναό, κοντά στην αιώνια φλόγα, που καίει προς τιμήν των πεσόντων.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, έχοντας για άλλη μια φορά την ευκαιρία να σχηματίσουμε μια καλή εικόνα για τη ρωσική ύπαιθρο ακόμα βορειότερα από τις μεγάλες πόλεις. Δείπνο και ξεκούραση για τους περισσότερους, ενώ κάποιοι που ήθελαν κάτι παραπάνω βρέθηκαν για άλλη μια φορά στο κέντρο της “Βενετίας του Βορρά”, που δεν την χορταίνει πράγματι κανείς.
Με το μετρό λοιπόν για τελευταία φορά κατεβήκαμε στο κέντρο, κάναμε και κάποια ψώνια – δωράκια για τους δικούς μας και επιστρέψαμε για ανάπαυση και –δυστυχώς- τακτοποίηση της βαλίτσας, γιατί η επόμενη μέρα σήμαινε την αναχώρησή μας και το τέλος του ταξιδιού!
Παρασκευή, 17 Μαΐου, μετά το πλούσιο πρωινό μας, αναχωρήσαμε στις 11 απο το ξενοδοχείο για το κοντινό αεροδρόμιο, απ΄ όπου πήραμε το αεροπλάνο για τη Μόσχα. Μετά από μερικές ώρες αναμονής εκεί πήραμε και το δεύτερο αεροπλάνο για Αθήνα, όπου φτάσαμε πολύ αργά το βράδυ. Με το πούλμαν επιστρέψαμε στο μετρό του Αιγάλεω και τη Νίκαια, με τις αποσκευές μας πολύ ... βαρύτερες, όχι γιατί είχαμε αγοράσει ένα σωρό ενθύμια και δωράκια, αλλά γιατί είχαμε γεμίσει το μυαλό και την καρδιά με πολλές πρωτόγνωρες εικόνες από έναν πολιτισμό, μια χώρα, που ίσως πολύ λίγο γνωρίζαμε όλοι ως τότε!
Αποχαιρετιστήκαμε με την ευχή να ξαναβρεθούμε του χρόνου, την ίδια εποχή, σε μια ανάλογη και “γεμάτη” εκδρομή, αλλά σε μια χώρα που δεν θα χρειαζόμαστε πολλά χοντρά ρούχα, όπως μας είπε, με το γνωστό του χιούμορ, ο αρχηγός μας...
