- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 19 Ιουλίου 2019 19 Ιουλίου 2019
Αλλαγή εκδρομής από τον Λάδωνα ποταμό στον Λούσιο κάναμε την τελευταία στιγμή, λόγω κωλύματος του ράφτινγκ στον Λάδωνα ποταμό, όπως είχε προγραμματιστεί. Ξεκινήσαμε με το πούλμαν από Νίκαια και Αιγάλεω, το πρωί του Σαββάτου, 25 Μαΐου 2019 για τη Δημητσάνα. Θα κάναμε δυο πεζοπορικές διαδρομές στο φαράγγι του Λούσιου, ράφτινγκ στον Λούσιο ποταμό, αλλά και τουριστικό πρόγραμμα για τους λίγους τουρίστες μας....
Κάναμε την καθιερωμένη μας στάση στο Αρτεμίσιο για καφεδάκι, τουαλέτα, ανεφοδιασμό και κατευθυνθήκαμε στη Δημητσάνα. Η Δημητσάνα ήταν η πατρίδα του Γρηγορίου Ε΄ και του Παλαιών Πατρών Γερμανού και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση του ΄21 λόγω των μπαρουτόμυλων που υπήρχαν εδώ. Διαθέτει ενδιαφέρουσα βιβλιοθήκη και παλιό δημοτικό σχολείο. Εκεί κάναμε μια μικρή στάση στον φούρνο για καμμιά τυρόπιτα και, αφού διασχίσαμε τη Δημητσάνα, συνεχίσαμε για τη Στεμνίτσα.
Λίγο πριν τη Στεμνίτσα ξεκίνησαν πρώτα οι πεζοπόροι της μεγάλης διαδρομής, οι οποίοι θα κατέληγαν στη γέφυρα του Ατσίχολου και έπειτα από λίγο ακολούθησαν το ίδιο μονοπάτι και οι της μικρής διαδρομής ( 30 περίπου άτομα ), οι οποίοι θα έφταναν μέχρι τον Αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Γόρτυνας. Μέχρι τη γέφυρα του Πολυγένη, τον Άγ. Ανδρέα και τον αρχαιολογικό χώρο της Γόρτυνας η διαδρομή και για τις 2 ομάδες των πεζοπόρων ήταν ίδια. Το πούλμαν συνέχισε με τους τουρίστες για Στεμνίτσα και ύστερα έφυγε για τον χώρο όπου θα γινόταν το ράφτινγκ.
Οι πεζοπόροι λοιπόν ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας παίρνοντας το μονοπάτι που αρχίζει λίγο πριν τη Στεμνίτσα και κατηφορίσαμε ακολουθώντας το «κόκκινο», πολύ καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι. 
Κατηφορίσαμε το γεμάτο σπάρτα («κατά-κίτρινο»!) μονοπάτι ως τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος με τις 2 κρήνες στην πλευρά του Βήματος του ναού, που μας δρόσισαν αρκετά, ώστε να αντέξουμε και την υπόλοιπη διαδρομή, απολαύσαμε τη θέα προς το φαράγγι του Λούσιου από το μπαλκόνι-belvedere σε ένα λίγο κατώτερο επίπεδο και τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο καθισμένοι στα παγκάκια που υπήρχαν εκεί γύρω.
Συνεχίσαμε ως τη Μονή Προδρόμου, στα 650 μ. απόσταση, σε χωματόδρομο, όπου συναντούσαμε συνεχώς προσκυνητές. Φτάσαμε στην ιστορική Μονή Προδρόμου και διαβήκαμε την πόρτα, τη διάτρητη από τα βόλια των Τούρκων, όταν έκαναν επίθεση στο μοναστήρι, όπου είχαν καταφύγει οι Στεμνιτσιώτες, το 1779, για να γλιτώσουν.
Η υποδοχή μας από τους φιλόξενους μοναχούς ήταν υποδειγματική. Μας πρόσφεραν το καθιερωμένο λουκουμάκι με δροσερό νερό και απολαύσαμε το καφεδάκι έχοντας υπέροχη θέα προς το φαράγγι του Λούσιου ποταμού.
Η μονή Προδρόμου χτίστηκε τον 16ο αι., ενώ η ίδρυσή της ανάγεται στον 12ο αι. Διαθέτει βιβλιοθήκη, φωτογραφίες και γράμματα του Κολοκοτρώνη στο Ηγουμενείο, και στο καθολικό της έχει τοιχογραφίες της κρητικής σχολής.
Ακριβώς κάτω από τη Μονή Προδρόμου υπάρχουν δύο μονοπάτια, από τα οποία το ένα οδηγεί στην απέναντι, εντυπωσιακή επίσης Μονή Φιλοσόφου, παλαιά και νέα, και το άλλο κατηφορίζει ως τον ποταμό Λούσιο, ο οποίος είχε ήδη καταστήσει φανερή την παρουσία του, οπτικά και ακουστικά, από ψηλά ήδη από τη Μεταμόρφωση.
H Μονή Φιλοσόφου αποτελείται από την Παλαιά και τη Νέα Μονή. Η πρώτη είναι η πιο ιστορική και παλαιά μονή της Αρκαδίας ( ιδρύθηκε το 963 μ.Χ. ) από τον Ι. Λαμπαρδόπουλο, τον επονομαζόμενο « Φιλόσοφο », γραμματέα του Νικηφ. Φωκά, απ΄ όπου και το όνομά της. Διαθέτει αξιόλογες τοιχογραφίες. Η Νέα Μονή, στα 400 μ. απόσταση από την παλιά, διαθέτει επίσης αξιόλογη αγιογράφηση, του 1693, δωρεά εξισλαμισμένου πασά, που ξαναέγινε χριστιανός και είναι αυτός που απεικονίζεται δίπλα στην Αγ. Ελένη, στη δυτική πλευρά του ναού. Εδώ λειτούργησε ως το 1764 η « Σχολή της Δημητσάνας », απ΄ όπου αποφοίτησαν ο Γρηγόριος Ε΄ και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός.
Κατηφορίσαμε το μονοπάτι και περάσαμε το μικρό γεφυράκι φτιαγμένο πάνω στους βράχους με τα ορμητικά νερά του Λούσιου από κάτω να πέφτουν με βοή αφρίζοντας και στη διάρκεια των αιώνων να κατατρώγουν τους βράχους και να σχηματίζουν μικρούς καταρράκτες.
Στη συνέχεια προσεγγίσαμε τις νεροτριβές που υπάρχουν κοντά της, εγκαταλειμμένες πια, αλλά οι οποίες καταφέρνουν να δώσουν κάποια εικόνα της λειτουργίας τους στον σημερινό επισκέπτη, και πήραμε δροσερό νερό από τις πηγές που αναβλύζουν μέσα από τα βράχια.
Ύστερα συνεχίσαμε παίρνοντας το μονοπάτι που κινείται παράλληλα στο ποτάμι, έχοντας απέναντι και πίσω μας το τρομακτικό θέαμα, βλέποντας από χαμηλά τη Μονή του Προδρόμου να είναι σκαρφαλωμένη στα ψηλά και απόκρημνα βράχια..
Η διαδρομή μας ήταν δίπλα στον Λούσιο, που μας συνόδευε με το βουητό του σε όλη τη πορεία, και κατευθύνεται προς τον μικρό και χαριτωμένο βυζαντινό ναό του Αγ. Ανδρέα, τον παλιό νερόμυλο του Κόκορη και τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Γόρτυνας.
Πανέμορφη διαδρομή, μέσα από πλούσια βλάστηση με πλατάνια, ιτιές , δάφνες και με τα αρώματα των ανθισμένων φυτών, της άγριας μέντας, του φασκόμηλου, του μάραθου και της κατσικορίγανης, να σου τρυπάνε τη μύτη. Όσοι ακολουθούσαν τη μικρή διαδρομή, αφού περιηγήθηκαν στον αρχ. χώρο, κατέβηκαν κάτω στο ποτάμι, στην παλιά μονότοξη γέφυρα του Πολυγένη και ανέμεναν το πούλμαν, φωτογραφίζοντας, μαζεύοντας χορταράκια, μάραθο και αγριολούλουδα.
Ο αρχ. χώρος της αρκαδικής Γόρτυνας επιτρέπει στον σημερινό επισκέπτη να δει ερείπια από ναό του Ασκληπιού και από τις ιαματικές λουτρικές εγκαταστάσεις, αρκετά εξελιγμένες για την εποχή τους. Συγκεκριμένα διακρίνεται καθαρά η κεντρική αίθουσα των λουτρών με τις 3 αψίδες και οι βοηθητικοί χώροι, αλλά και διάφορα λείψανα ιερών και άλλων οικοδομημάτων. Κι αυτά είναι μέρος μόνο της αρχαίας πόλης που άκμασε εδώ, δίπλα στον Λούσιο, από τον 4ο αι. π.Χ. ως τον 2ο αι. μ.Χ., οπότε καταστράφηκε. Τμήματα των τειχών της πόλης συνάντησαν στα νότια των λουτρών και του ναού του Ασκληπιού οι « μεγάλοι » πεζοπόροι μας, βαδίζοντας προς τη γέφυρα του Ατσίχολου. Τα τείχη αυτά είναι κρυμμένα σε πυκνή βλάστηση και, αν κάποτε γίνουν ανασκαφές στον χώρο, θα αναδείξουν την αρχαία πολιτεία της Γόρτυνας.
Κατηφορικό το μονοπάτι μέχρι τη γέφυρα του Ατσίχολου, δίπλα πάντα στον Λούσιο, που με τα αφρισμένα νερά του κι ένα φοβερό βουητό κατηφορίζει και βιάζεται να συναντήσει πιο κάτω τον Λάδωνα ποταμό. Περπατώντας άλλοτε ψηλότερα και άλλες φορές δίπλα στην κοίτη του, πάνω στο μισοκατεστραμμένο αυλάκι που παλαιότερα έφερνε νερό στους μύλους της περιοχής, φτάσαμε ύστερα από πορεία 5 ωρών περίπου στη γέφυρα του Ατσίχολου. Εδώ μας περίμενε το πούλμαν έχοντας ήδη παραλάβει και την ομάδα που έκανε ράφτινγκ. Τους βρήκαμε κατενθουσιασμένους, γιατί πέρασαν και αυτοί τη μέρα τους πάρα πολύ ωραία.
Το πούλμαν το πρωί, αφού άφησε τους τουρίστες στη Στεμνίτσα συνέχισε με την ομάδα του ράφτινγκ για Ελληνικό –Ατσίχολο και έφτασε στις εγκαταστάσεις της Trekking Hellas. Εδώ φόρεσαν τις ειδικές στολές και τα κράνη και με το πουλμανάκι κατευθύνθηκαν στη γέφυρα του Ατσίχολου.
Όλοι μπήκαν στις βάρκες σε ομάδες των 6-7 ατόμων, φόρεσαν τα σωσίβια και έκαναν πρακτική εκπαίδευση πάνω στις βάρκες. Στη συνέχεια ξεκίνησαν κωπηλατώντας στον ποταμό Λούσιο, έχοντας πάντα η κάθε βάρκα τον οδηγό της.
Ακούγοντας τα παραγγέλματα του οδηγού κωπηλατούσαν στα κρυστάλλινα νερά του ποταμού, περνώντας από συναρπαστικά περάσματα με σκαλιστούς βράχους και πυκνή βλάστηση και δέντρα. Όλοι μαζί κωπηλατούσαν, για να αποφύγουν τα εμπόδια, ενώ σε δυο - τρεις μικρούς καταρράκτες οι βάρκες έπεφταν από ψηλά στα αφρισμένα νερά.
Σε ένα πλάτωμα του ποταμού όλοι κολύμπησαν στα κρύα νερά του και ύστερα συνέχισαν μέχρι τη γέφυρα του Κούκου, φτάνοντας στον ποταμό Αλφειό, όπου και συνέχισαν το rafting σε ακόμα πιο εντυπωσιακά περάσματα.
Στο τέλος της διαδρομής επισκέφτηκαν τον μεγάλο καταρράκτη και απόλαυσαν τη δροσιά του μπαίνοντας κάτω από τα νερά και ύστερα, αφού φόρτωσαν τις βάρκες στα αγροτικά, μπήκαν στο πουλμανάκι για τις εγκαταστάσεις. 
Όλοι ήταν ευχαριστημένοι, γιατί έζησαν μια μοναδική εμπειρία καθ΄ όλη τη διάρκεια του rafting.
Το απογευματάκι το πούλμαν μας οδήγησε όλους στην Καρύταινα, όπου, όσοι ήθελαν, γευμάτισαν στις τοπικές ταβέρνες ή απόλαυσαν το καφεδάκι τους με σπιτικά γλυκά κουταλιού. Η θέα από ψηλά, καθώς ανηφορίζαμε, εκπληκτική, με τη γέφυρα κάτω στον Αλφειό και στο βάθος να κυριαρχεί στο καταπράσινο τοπίο. Ψηλά, πάνω από την Καρύταινα, φαινόταν το ισχυρό και εντυπωσιακό, χτισμένο στα μέσα του 13ου αι. από τους Φράγκους, ομώνυμο Κάστρο που κάποιοι θαρραλέοι μόνο κατάφεραν να το επισκεφτούν.
Εδώ βρίσκονταν ήδη οι « τουρίστες » μας, οι οποίοι είχαν επισκεφθεί νωρίτερα την όμορφη Στεμνίτσα, τη « χωριατοπούλα του Μωριά », όπως την αποκαλούσε ο Κολοκοτρώνης. Η Στεμνίτσα εντυπωσιάζει με τις παλιές και σημαντικότατες μεταβυζαντινές εκκλησίες της, τον λόφο με το μεσαιωνικό Κάστρο και τα γραφικά καλντερίμια στη γειτονιά του, τα ερειπωμένα αρχοντικά και το πλουσιότατο λαογραφικό μουσείο. Ονομαστή κάποτε για τη βιοτεχνία κατασκευής καμπάνας και τους αργυροχρυσοχόους της εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να διδάσκει την τέχνη αυτή στην ομώνυμη Σχολή, η οποία στεγάζεται σε όμορφο πετρόκτιστο και καλοσυντηρημένο κτίσμα.
Κατά τις 6:30 αναχωρήσαμε για τη Νίκαια, όπου φτάσαμε κατά τις 9:30, αφού κάναμε μια στάση στο Σπαθοβούνι, « χορτάτοι » όλοι από … τις ποικιλίες της ημέρας!
