- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 13 Σεπτεμβρίου 2020 13 Σεπτεμβρίου 2020
Ξεκινήσαμε με δύο πούλμαν για το Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών, την Κυριακή, 2/2, προτελευταία ημέρα δωρεάν εισόδου στα Μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους για τη φετινή χειμερινή περίοδο. Κάναμε μια σύντομη στάση πάνω στην Εθνική και συνεχίσαμε για Θήβα.
Εκεί μας περίμεναν δύο ξεναγοί, οι οποίοι ανέλαβαν από μια ομάδα ο καθένας και ξεκίνησαν την ξενάγηση, ο ένας από τον αύλειο χώρο και η δεύτερη από τον προθάλαμο, όπου γίνεται αναφορά στην ιστορία του μουσείου και των πρώτων αρχαιολογικών ερευνών στην περιοχή.
Στους μύθους που σχετίζονται με τη Βοιωτία σταθήκαμε στη συνέχεια, καθώς και στην πνευματική ακτινοβολία της Βοιωτίας από την αρχαιότητα ως και τη σύγχρονη εποχή, φέρνοντας στο μυαλό συγκεκριμένες τραγωδίες του Αισχύλου και του Σοφοκλή, με θέματα από τον θηβαϊκό κύκλο, αλλά και ποιητές καταγόμενους από τη Θήβα, όπως ο Πίνδαρος.
Στην αίθουσα με τα ευρήματα από την εποχή του λίθου και του χαλκού είδαμε εργαλεία, αγγεία, ειδώλια και μαγευτήκαμε περισσότερο φυσικά από τα μυκηναϊκά, όπως οι πήλινες ζωγραφιστές λάρνακες της Τανάγρας, με ολοφάνερη την επίδραση της μινωικής τέχνης, οι επιγραφές στη Γραμμική Β΄ και οι τοιχογραφίες σε φυσικό μέγεθος από τις ακροπόλεις του Γλα, του Ορχομενού και των Θηβών. Η μυκηναϊκή αίθουσα αναφέρεται ξεχωριστά στα εργαστήρια που λειτουργούσαν στους χώρους των ανακτόρων.
Στις αίθουσες των γεωμετρικών και αρχαϊκών εκθεμάτων υπάρχουν αγγεία, όπλα, κοσμήματα, ταφικά αντικείμενα, οι περίφημοι αρχαϊκοί κούροι των Θηβών και μια ιδιαίτερη αναφορά στη μάχη των Πλαταιών και τη σημασία της για την ενότητα των Ελλήνων.
Από την κλασική περίοδο την προσοχή μας τράβηξαν οι μαύρες επιτύμβιες στήλες, κάποια ταφικά σύνολα, ανάγλυφα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης.
Στα ελληνιστικά ξεχωρίσαμε τις ονομαστές πήλινες “ Ταναγραίες ”, τη μακέτα ενός μακεδονικού τάφου, καθώς κι ένα τμήμα από ζωγραφιστό δάπεδο με αυλητή.
Ανάμεσα στα ρωμαϊκά διακρίναμε τον ανδριάντα του Αδριανού, γυάλινα αγγεία και μια επιτύμβια στήλη με το όνομα “Θεόδωρος”.
Στην αίθουσα με τα βυζαντινά μεγάλη εντύπωση μας έκανε ένα από τα πιο σημαντικά εκθέματα του μουσείου, το ψηφιδωτό δάπεδο με τους 4 μήνες, κοντά στα διάφορα αγγεία και αρχιτεκτονικά μέλη ή γλυπτά από ναούς, στον ίδιο χώρο.
Σταθήκαμε για λίγο και στα εκθέματα που έχουν να κάνουν με τη δυτική κυριαρχία και την Τουρκοκρατία και κατεβήκαμε στον σημαντικό αρχαιολογικό χώρο στα θεμέλια του κτηρίου, όπου είδαμε ένα αψιδωτό οικοδόμημα, τον μεταγενέστερο τύμβο και το νεκροταφείο, καθώς και τμήμα του μυκηναϊκού τείχους της Καδμείας.
Βγαίνοντας από το μουσείο, επισκεφθήκαμε και τον Μεσαιωνικό Πύργο Σαιντ Ομέρ, που κτίστηκε τον 13ο αι. από τον Σαιντ Ομέρ, κυρίαρχου τότε στη μισή πόλη των Θηβών. Στον 19ο αι. χρησιμοποιήθηκε και ως φυλακή.
Στην αυλή, κατά σύσταση των ξεναγών μας, παρατηρήσαμε ιδιαίτερα τα βάθρα των αγαλμάτων των Ελικωνιάδων Μουσών, στημένα κάποτε στο ιερό τους, τα επιτύμβια λιοντάρια και διάφορες επιγραφές.
Φύγαμε πραγματικά εντυπωσιασμένοι από το Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήβας, μιας πόλης που άκμασε για σύντομο διάστημα στην αρχαιότητα, έδωσε τους μεγάλους στρατηγούς Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, συνέδεσε επίσης το όνομά της με το γεγονός της αποξήρανσης της λίμνης Κωπαΐδας, στα τέλη σχεδόν του 19ου αι., ενώ συνεχίζει και σήμερα να είναι η σπουδαιότερη πόλη της περιοχής. Στο γεγονός της αποξήρανσης της λίμνης αναφερόταν ακόμα και ένα βίντεο που μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει σε κάποια οθόνη εντός του μουσείου.
Κάθε ομάδα συνέχισε έπειτα στην οδό Πινδάρου, όπου επισκεφθήκαμε τον χώρο, όπου κάποτε βρισκόταν το «Καδμείον», το μυκηναϊκό μέγαρο. Σήμερα δεν βλέπει κανείς τίποτα από τα διαμερίσματά του, τις αποθήκες, τα αρχεία του, τους χώρους διοίκησης, αλλά μεταγενέστερα μόνο οικοδομήματα.
Μπήκαμε στα πούλμαν για το Δάσος Μοσχοποδίου και τον Προφήτη Ηλία, από όπου ξεκίνησαν για πεζοπορία 3 ωρών 72 άτομα. Ανηφορίσαμε για λίγο, ώσπου να μπούμε σε δρόμο δασικό και έπειτα από μια ώρα περίπου ακολουθήσαμε ένα μονοπατάκι σε ρεματιά και χαράδρα μικρή, ανάμεσα σε πεύκα, αριές, σχίνα, πουρνάρια, θάμνους και αρωματικά φυτά.
Ανεβαίνοντας ψηλά είχαμε μια πολύ όμορφη θέα προς την πεδιάδα της Κωπαΐδας, τη λίμνη Υλίκη, την Παραλίμνη, τον Ελικώνα, ακόμα και προς την Εύβοια, όπου ξεχώριζε η χιονισμένη Δίρφυς. Ενίοτε συναντούσαμε βραχώδη πρανή με έντονη κλίση και πολλές σάρες. 
Μετά από αρκετή περιπέτεια και ανέβασμα σε ορθοπλαγιές, φτάσαμε πάλι σε πλατύ δασικό δρόμο, τον οποίο ακολουθήσαμε και βρεθήκαμε πάλι στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία, όπου μας παρέλαβε το πούλμαν.
Μας έφερε στο πλάι του σιδηροδρομικού σταθμού Θήβας, στην ταβέρνα που είχαμε κλείσει για φαγητό, όπου μας ανέμεναν οι 30 τουρίστες.
Αυτοί είχαν επισκεφθεί στο μεταξύ τη Μονή Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου στο χωριό Βάγια Θηβών. Η μονή, μεταβυζαντινή, ιδρύθηκε τον 16ο αι., ανάμεσα στο 1540 και 1570.
Είναι γυναικεία μονή και στα χρόνια της Επανάστασης του ΄21 υπήρξε κέντρο της δράσης των οπλαρχηγών της περιοχής. Οι τουρίστες προσκύνησαν, άναψαν το κεράκι τους, δέχτηκαν το κέρασμα των μοναχών και αναχώρησαν για την ταβέρνα.
Κάποιοι από τους τουρίστες έκαναν τη βόλτα τους και στο κέντρο της πόλης της Θήβας, πριν καθίσουν για φαγητό στην ταβέρνα. Πέρασαν από τον ναό του πολιούχου Αγ. Ιωάννη Καλοκτένη, από το Εμπορικό Κέντρο, μπροστά από αρκετά νεοκλασικά κτήρια, ανακαλύπτοντας έτσι και ένα άλλο μέρος της πόλης αυτής, που είναι μία από τις αρχαιότερες της Ελλάδας.
Όταν τελειώσαμε όλοι το φαγητό μας στην ταβέρνα, λίγο μετά τις 5 το απόγευμα, αναχωρήσαμε για Νίκαια, όπου φτάσαμε σε ένα δίωρο περίπου, έπειτα από μια όμορφη και “γεμάτη” μέρα.
