- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 16 Σεπτεμβρίου 2020 16 Σεπτεμβρίου 2020
Ραντεβού στις 8.00 π.μ., 31 Μαΐου στο λιμάνι του Πειραιά, με τον καιρό να βρέχει ασταμάτητα από νωρίς το πρωί, και αφού βγάλαμε τα εισιτήρια επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για Αίγινα στις 9:00 και στις 10:15 περίπου αποβιβαστήκαμε στο “νησί του φυστικιού”, την Αίγινα. Ο καιρός άρχισε να φτιάχνει και φτάνοντας στην Αίγινα τα σύννεφα άρχισαν να διαλύονται και να βγαίνει ο ήλιος.
Σε συνεννόηση με το Δήμο Αίγινας μας περίμενε το πουλμανάκι του Δήμου για να μας πάει μέχρι τον Άγιο Νεκτάριο, ένα από τους μεγαλύτερους και μεγαλοπρεπέστερους ναούς της Ελλάδας, δίπλα στη μονή που έκτισε ο Άγιος Νεκτάριος.
Ο επίσκοπος Πενταπόλεως Νεκτάριος, ήλθε στην Αίγινα στις αρχές του 20ού αιώνα αναζητώντας έναν τόπο για να ιδρύσει μοναστήρι και να μονάσει ο ίδιος.
Επέλεξε αυτή τη θέση, που σχετιζόταν με τη θρησκευτική ιστορία του νησιού, και το 1904, ενώ ήταν διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αθήνα, ξεκίνησε να αναστηλώνει το εγκαταλελειμμένο συγκρότημα, και ίδρυσε τη γυναικεία μονή που την αφιέρωσε στην Αγία Τριάδα.
Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1907, και ένα χρόνο αργότερα, ο ίδιος παραιτήθηκε από τη θέση του και εγκαταστάθηκε στη μονή, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έως τον θάνατό του, το 1920.
Στη μονή υπάρχει μικρότερος ναός αφιερωμένος στη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου και δίπλα ένας ναΐσκος με τον τάφο του, κάτω ακριβώς από το πεύκο που είχε φυτέψει ο ίδιος.
Η μονή πανηγυρίζει δύο φορές, στις 9 Νοεμβρίου, ημέρα της κοίμησης του Αγίου Νεκταρίου, και στις 3 Σεπτεμβρίου, ημέρα ανακομιδής των λειψάνων του.
Φτάνοντας στον Άγιο Νεκτάριο οι πεζοπόροι επισκεφτήκαμε το μοναστήρι και ανεβήκαμε μέχρι το λόφο που βρίσκεται ο τάφος του Αγίου. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε για τη πεζοπορία, προς Παληαχώρα, Παλιόμυλους, Μεσαγρό, Αφαία, Αγ. Μαρίνα.
Πρώτα ανεβήκαμε στη βυζαντινή πολιτεία της Παληαχώρας με τις δεκάδες εκκλησίες και περιηγηθήκαμε τα μονοπάτια φτάνοντας μέχρι τη κορυφή του λόφου.
Ακολουθήσαμε το μονοπάτι που περνά πρώτα από τον Άγ. Χαράλαμπο και τον Σταυρό και, όταν αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στον λόφο, επισκεφθήκαμε πρώτα τον Άγ. Γεώργιο τον καθολικό με το Ιερό Βήμα κόντρα στη γνωστή σύμβαση, αφού είναι τοποθετημένο στον κατά μήκος άξονα του ναού και όχι στη μία στενή πλευρά του, και με τις ωραίες τοιχογραφίες. Επιγραφή στο υπέρθυρο δίνει τη χρονολογία ανακαίνισης του ναού, όπου εκκλησιάζονταν οι καθολικοί. Και στην κορυφή του λόφου, όπου υπάρχει δίδυμη εκκλησία, Αγ. Γεωργίου και Αγ. Δημητρίου, μέσα στο ενετικό κάστρο του 13ου αι., πάλι στον ίδιο άγιο γινόταν ο εκκλησιασμός των καθολικών.
Ανηφορίσαμε προς τον Άγ. Διονύσιο έπειτα ή Επισκοπή, αφού αυτός αποτελούσε τη Μητρόπολη των Ορθοδόξων. Δυστυχώς ήταν κλειστός και δεν είδαμε το εσωτερικό του. Ανεβήκαμε όμως τα λίγα σκαλάκια προς το κελί του αγίου, ο οποίος φεύγοντας από την Αίγινα κατέληξε στη Ζάκυνθο, όπου και τιμάται ιδιαίτερα ως πολιούχος. Κατηφορίζοντας μπήκαμε στις εκκλησίες της Μεταμόρφωσης, του Αγ.Ιωάννη του Προδρόμου, του Αγ. Στεφάνου και του Αγ. Ευθυμίου και ευτυχώς μπορέσαμε να μπούμε και μέσα σε κάποιες από αυτές και να θαυμάσουμε κι εδώ κάποιες ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες.
Σήμερα σώζονται περίπου 32 από αυτές τις εκκλησίες με αξιόλογες τοιχογραφίες ενώ η παράδοση λέει ότι οι εκκλησίες ήταν 365, όσες δηλαδή και οι μέρες του χρόνου.
Στη συνέχεια οι πεζοπόροι περάσαμε στον απέναντι λόφο όπου βρίσκεται και το πυροφυλάκιο περπατώντας ανάμεσα στα πεύκα. Το τοπίο όμορφο και η θέα από ψηλά υπέροχη βλέποντας τις γύρω περιοχές της Αίγινας. Ύστερα το μονοπάτι συνεχίζει ανατολικά κατηφορίζοντας και αφού περνάει μέσα από χωράφια φτάνει στον Μεσαγρό, ένα μεγάλο οικισμό που οι κάτοικοί του ασχολούνταν με την γεωργία και την αγγειοπλαστική. Εδώ καθίσαμε να πιούμε κάτι δροσιστικό γιατί ήδη ο ήλιος άρχισε να καίει και η ζέστη όλο και γινόταν ανυπόφορη.
Μετά το Μεσαγρό ο δρόμος ανεβαίνει σε έναν πευκόφυτο λόφο, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ο Ναός της Αφαίας, που προκαλεί τον θαυμασμό όσων τον βλέπουν. Σειρά είχε η επίσκεψη στον ναό της Αφαίας, τον τόσο εντυπωσιακό, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει τόσοι αιώνες από την ανέγερσή του ( τέλη 6ου - αρχές 5ου αι. π.Χ. ) και παρά το γεγονός ότι είναι κατασκευασμένος από πωρόλιθο της Αίγινας με επίχρισμα στους κίονες. Από αυτούς σώζονται οι περισσότεροι σε καλή κατάσταση και όλος ο ναός αποπνέει ένα μεγαλείο ανάλογο με εκείνο του Παρθενώνα. Εξάλλου, καθώς λένε, αυτός ο ναός, χρησίμευσε ως πρότυπο για τον Παρθενώνα, με τον οποίο, όπως και με τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο αποτελούν το λεγόμενο “ ιερό τρίγωνο της αρχαιότητας ”. Δυστυχώς τα περίφημα γλυπτά και ανάγλυφα των αετωμάτων βρίσκονται σήμερα στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου, αφού αγοράστηκαν στις αρχές του 19ου αι. από τον βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκο, τον πατέρα του Όθωνα σε δημοπρασία. Απεικόνιζαν εκστρατείες στην Τροία, μία από αυτές εκείνη στην οποία συμμετείχε και ο Ηρακλής. Και στα 2 αετώματα εικονίζεται όρθια η θεά Αθηνά. Γι΄αυτό τον λόγο άλλοτε ο ναός λεγόταν Αθηνάς - Αφαίας, ενώ σήμερα ξέρουμε ότι ήταν αφιερωμένος στη Βριτόμαρτη, φίλη και ακόλουθη της Άρτεμης, η οποία, προκειμένου να σωθεί από τον Μίνωα που την κυνηγούσε στην Κρήτη, έγινε άφαντη ( αφαία ), κατόπιν παρακλήσεών της προς τους θεούς.
Μπήκαμε για λίγο και στο επιτόπιο μουσείο, όπου σώζονται διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη του ναού αλλά και τμήματα γλυπτών, φωτογραφηθήκαμε και αναχωρήσαμε για την πόλη της Αίγινας.
Μετά την Αφαία το μονοπάτι συνεχίζει κατηφορικά και φτάνει μετά από 4 χλμ. στον γραφικό κόλπο της Αγίας Μαρίνας, ένα μεγάλο τουριστικό θέρετρο με ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ, οργανωμένη παραλία, θαλάσσια σπορ και πολύ ωραία αμμουδιά. Αυτή τη φορά επειδή μας πίεζε ο χρόνος παρακάμψαμε την Αγία Μαρίνα και το πούλμαν μας έφερε στην πόλη της Αίγινας και στα παραλιακά μαγαζάκια της γευματίσαμε ή πήγαμε για καφέ ή γλυκό.
Οι λιγοστοί τουρίστες μετά στον Άγιο Νεκτάριο επισκέφτηκαν τα αξιοθέατα της Αίγινας. Τον αρχαιολογικό χώρο της Κολόνας, το μουσείο του Χρ. Καπράλου με τα γλυπτά του στην αυλή, με το ορειχάλκινο άγαλμά του “ Η μάνα του ναυτικού ”,
το σπίτι του Ν. Καζαντζάκη, που επίσης λάτρεψε την Αίγινα και περνούσε εδώ τα καλοκαίρια του και το σπίτι του Γιάννη Μόραλη.
Στην κοσμοπολίτικη και πολυσύχναστη παραλία όλοι κολυμπήσαμε, γευματίσαμε και το απογευματάκι φύγαμε για τον Πειραιά. Και εννοείται πως φεύγοντας πήραμε όλοι το φιστικάκι μας είτε από τα μαγαζάκια της παραλιακής είτε από τον Συνεταιρισμό των παραγωγών.
Το πλοίο αναχώρησε στις 7 για Πειραιά και αφού απολαύσαμε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, φτάσαμε κατά τις 9 στο σπίτι μας, ευχόμενοι να τα καταφέρουμε να βρεθούμε και του χρόνου στην Αίγινα...
