Με το  πούλμαν, το πρωινό της Κυριακής 23 Αυγούστου, ξεκινήσαμε καμιά τριανταριά άτομα  και πήραμε το δρόμο για τον Ισθμό Κορίνθου για να επισκεφτούμε τα Μέθανα και το ομώνυμο ηφαίστειο. Αφού κάναμε μια στάση στον Ισθμό συνεχίσαμε  για Επίδαυρο  και Μέθανα.

Μπαίνοντας στην περιοχή της Τροιζηνίας και ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο περάσαμε δίπλα από τη λιμνοθάλασσα της Ψήφτας και συνεχίσαμε για Τακτικούπολη και Στενό των Μεθάνων. Τα Μέθανα  πήραν το όνομά τους από το μεθάνιο που εκλύεται από τους κρατήρες, αλλά ονομάζονταν και Αρσινόη, κατά την περίοδο που κυριαρχούσαν εδώ οι Πτολεμαίοι. ( η Αρσινόη ήταν αδερφή του Πτολεμαίου ). Τα Μέθανα είναι κυρίως γνωστά για τα ιαματικά τους λουτρά και για τα ηφαίστεια  που διαθέτουν, γύρω στα 30, με σημαντικότερο και πιο εντυπωσιακό αυτό πάνω από την Καμένη.

Στον λαιμό της χερσονήσου των Μεθάνων στα 1826 ο Γάλλος στρατηγός και μεγάλος φιλέλληνας Φαβιέρος έχτισε το φρούριο που πήρε έκτοτε το όνομά του και σήμερα θεωρείται διατηρητέο μνημείο. Ο Φαβιέρος είναι αυτός που οργάνωσε τον πρώτο τακτικό στρατό των Ελλήνων, που τότε αγωνίζονται για την ελευθερία τους και προσπαθούν να διώξουν τον Ιμπραήμ από την Πελοπόννησο. Έγινε μάλιστα μεγάλη παρέλαση 3.000 στρατιωτών και των οικογενειών τους εδώ στο Στενό των Μεθάνων, πριν αναχωρήσουν για την Αθήνα, όπου θα έπαιρναν μέρος στην πολιορκία της Ακρόπολης. Σε ανάμνηση της ενέργειας αυτής το χωριό Ντάρα ή Δάρα ονομάστηκε από τότε Τακτικούπολη.

Φτάνοντας στο Στενό και ακολουθώντας το δρόμο που οδηγεί από το Στενό στο Βαθύ, σε απόσταση 1,9 χλμ από το Στενό, αμέσως μετά από τις ιχθυοκαλλιέργειες, βρίσκουμε στα δεξιά μας ταμπέλα που τοποθετήθηκε πρόσφατα (2010) από το σύλλογο “Αρσινόη” που μας καθοδηγεί προς το σπήλαιο.

Το σπηλαίο ήταν γνωστό στους κατοίκους της περιοχής σαν σπήλαιο της νεράιδας
Ο μύθος έλεγε ότι κατοικούσε μια νεράιδα και όταν βράδιαζε έβγαινε και άρπαζε τους περαστικούς. Σε απόσταση 50 από το σπήλαιο υπήρχε παλιό μονοπάτι το οποίο χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της περιοχής Μεγαλοχωρίου να πάνε στα κτήματα τους στο κάμπο Τροιζηνίας, στην επιστροφή τους στο χωριό φρόντιζαν να περάσουν πριν τη δύση του Ήλιου από το σπήλαιο. Με τις συμβουλές κάποιας μάγισσας κάρφωσαν 3 καρφιά για να απαλλαγούν από τις νεράιδες τα απομεινάρια από τα καρφιά υπάρχουν ακόμα σε ένα βράχο του σπηλαίου.

Το σπήλαιο, ηλικίας 2,5 εκατ. ετών, εξερευνήθηκε το 1973 (μετά την ανατίναξη του αρχικού θαλάμου ) από μια παρέα τεσσάρων νεαρών και αργότερα εξερευνήθηκε από τη σπηλαιολόγο Άννα Πετροχείλου. Το μήκος  του  σπηλαίου,  είναι 250 μ. Αποτελείται από τρεις θαλάμους: στον πρώτο υπάρχει μικρή λίμνη, ο δεύτερος είναι γεμάτος από βράχους που έχουν πέσει από την οροφή ενώ στον τρίτο θάλαμο υπάρχει και πάλι νερό. Το σπήλαιο είναι ουσιαστικά ένας  υπόγειος υδροφόρος ορίζοντας που εκτείνεται κάτω από το « Θρονί». Στο δεύτερο και τρίτο θάλαμο υπάρχουν σταλαγμίτες και παρουσιάζουν εντυπωσιακούς σχηματισμούς. Από το σχήμα των σταλακτιτών που μοιάζουν με περιστέρια πήρε και το όνομά του «Σπήλαιο περιστεριών».

Φτάνοντας βρήκαμε  μονοπάτι δεξιά του δρόμου το ανηφορήσαμε με προσοχή ανάμεσα από  βράχια και μετά από 30 μ φτάσαμε στην είσοδο του σπηλαίου. Ο αρχηγός μας τοποθέτησε  πάνω σε μια σχεδία στο νερό ένα φως για να βλέπουμε και  με προσοχή συνεχίσαμε προς το βάθος του σπηλαίου ανάμεσα σε απόκρημνα βράχια για να φτάσουμε στον πρώτο θάλαμο του σπηλαίου, ο οποίος είναι ουσιαστικά μια υπόγεια λίμνη.

 

Όσοι είχαμε τα μαγιό μας  κολυμπήσουμε μέχρι  το βάθος  στο σπήλαιο. Οι πεσμένοι βράχοι μας εμπόδισαν να προχωρήσουμε στο δεύτερο και τρίτο θάλαμο. Το νερό λίγο κρύο στην αρχή αλλά στη συνέχεια το συνηθίζεις. Αφού δροσιστήκαμε , βγάλαμε φωτογραφίες,  επιστρέψαμε στο πούλμαν για να φύγουμε για το ηφαίστειο.

 

 

Πήραμε τον δρόμο για το Βαθύ  και συνεχίσαμε για την Καμένη Χώρα και την αρχή του μονοπατιού προς τον σπουδαιότερο ηφαιστειακό κρατήρα της χερσονήσου. Το μονοπάτι του ηφαιστείου είναι σε πολύ καλή κατάσταση, προσιτό σε όλους και πολύ καλά σηματοδοτημένο.

 

Το δροσερό αεράκι που φυσούσε από τη θάλασσα  και  τα πεύκα που συναντάτε στο πρώτο εικοσάλεπτο μας έκαναν να φτάσουμε άνετα στην κορυφή στο σημείο όπου, κατά τους ντόπιους, βρίσκεται ο κρατήρας του ηφαιστείου.

 

Σε λιγότερο από μισή ώρα είχαμε φτάσει στον « κρατήρα », έναν εντυπωσιακό σπηλαιοειδή σχηματισμό που θυμίζει πυραμίδα, ακολουθώντας ένα μονοπάτι δίπλα σε   πολλά βράχια, με κοκκινωπά πετρώματα.

Κατεβήκαμε στη βάση της πυραμίδας , φωτογραφηθήκαμε, απολαμβάνοντας  τη θέα.

 

Στο βάθος και αριστερά μας βλέπαμε το βορειοδυτικότερο ακρωτήρι των Μεθάνων, όπου ξεχώριζε κατάλευκο το εκκλησιδάκι της Κρασοπαναγιάς. Την είπανε έτσι, γιατί χτίστηκε με κρασί κι όχι νερό, καθώς λέει η παράδοση!.

Βόρεια  είχαμε τέλεια θέα  προς το Αγκίστρι και τα γύρω νησάκια, την Αίγινα, τον κόλπο της Επιδαύρου. Επιστρέψαμε στο πούλμαν κατηφορίζοντας προς  την άσφαλτο και την Καμένη.

Ένα χωριουδάκι που είναι χτισμένο στην κατάληξη μιας πλαγιάς σπαρμένης με τις σκούρες κοκκινωπές πέτρες της λάβας που απαριθμεί λιγότερα  από δέκα σπίτια. Στην είσοδο υπάρχει το οινοθεραπευτήριο «Ηφαίστειο» του Θοδωρή Ιωάννου, χτισμένο όλο από πέτρα, όπου μπορεί κανείς να βρει σπιτικό φαγητό και να απολαύσει τον καφέ του.

 

Ήταν όμως ώρα πια για το μπάνιο μας, με τόση ζέστη πάλι, και επιλέξαμε την παραλία κοντά στο Βαθύ. Για το γεύμα μας επιλέξαμε τα όμορφα ταβερνάκια  κοντά στη θάλασσα στο Βαθύ.  Στη συνέχεια φύγαμε για την πρωτεύουσα, για καφεδάκι ή μια μικρή βόλτα στο νησάκι όπως λέγεται των αγίων Αναργύρων.

 

Η πόλη των Μεθάνων διαθέτει το πολύ γραφικό και καταπράσινο νησάκι των Αγ. Αναργύρων, που κλείνει το λιμάνι και συνδέεται με αυτήν με μια στενή λωρίδα που μοιάζει σαν ισθμός. Στο δυτικό του κυρίως τμήμα μπορεί να δει κανείς, κάτω από την εκκλησία των Αγ. Αναργύρων, μεγάλα τμήματα του κλασικού ισοδομικού τείχους, από την εποχή του Πελοποννησιακού  πολέμου.

Κάποιοι προτίμησαν  να κάνουν ιαματικό μπάνιο κοντά στις εγκαταστάσεις των λουτρών, εκεί όπου τα θειούχα νερά συναντιούνται με το νερό της θάλασσας. Το παραδοσιακό υδροθεραπευτήριο είναι αλήθεια ότι προσφέρει έναν ιδιαίτερο τόνο στο σημείο εκείνο. Η λίμνη μπροστά του έχει συνήθως ένα γαλακτερό χρώμα από το θειάφι των θερμομεταλλικών νερών.   

Νωρίς το απόγευμα επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν για την επιστροφή μας στη Νίκαια, έχοντας περάσει ακόμα μια όμορφη μέρα με τον Φυσιολάτρη.

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•