- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 13 Αυγούστου 2021 13 Αυγούστου 2021
Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια και το Αιγάλεω, Σάββατο πρωί, 5/9, με το πούλμαν και αναχωρήσαμε για Νάξο από το λιμάνι του Πειραιά, αφού συγκεντρώθηκαν εκεί και οι τελευταίοι φίλοι. Το ταξίδι μας άνετο και με λίγες αναταράξεις μας επέτρεψε να απολαύσουμε κατά παρέες τη διαδρομή...
Φτάσαμε στο νησί της Αριάδνης και του Θησέα ή και του Διόνυσου, τη Νάξο, κατά τις 12:30 μ.μ. και αμέσως πήραμε τον δρόμο για τα ξενοδοχεία μας μέσα στη Χώρα, την πρωτεύουσα του νησιού.
Πήραμε τα δωμάτιά μας, τακτοποιηθήκαμε και κατεβήκαμε για το μπάνιο τον όρμο του Αγ. Γεωργίου και το μεσημεριανό μας σε κάποιο από τα πολλά όμορφα παραλιακά μαγαζάκια της Χώρας.
Μετά από λίγη siesta μπήκαμε πάλι στο πούλμαν και κατευθυνθήκαμε προς τα χωριά της Δρυμαλίας, περνώντας από τις 3 Ποταμιές και βλέποντας το Απάνω Κάστρο στα αριστερά μας. Πρώτη στάση στο Χαλκί, όπου παραμείναμε για μια ώρα για βόλτες στα σοκάκια, επίσκεψη στην Παναγία την Πρωτόθρονη ( βυζαντινή εκκλησία του 9ου-10ου αι. ), τον Πύργο του Μπαρότση και μικρή πεζοπορία ως τα εκκλησάκια της Αγ. Μαρίνας και του Άγ. Γιώργη του Διασορίτη, σε μια όμορφη διαδρομή ανάμεσα από υπεραιωνόβιες ελιές και άλλα δέντρα. Φυσικά, τιμήσαμε το εξαιρετικό γαλακτομπούρεκο, όπως και την πορτοκαλόπιτα, για τα οποία επίσης φημίζεται το χωριό.
Έπειτα από λίγη ώρα βρεθήκαμε στο γραφικό και αμφιθεατρικά χτισμένο Φιλότι, από τα μεγαλύτερα χωριά της Νάξου. Επισκεφθήκαμε την Παναγιά τη Φιλοτίτισσα, από τις ωραιότερες του νησιού, με μαρμάρινο τέμπλο, γλυπτό καμπαναριό και σπάνιες εικόνες, και κάναμε βόλτες στα σοκάκια, ενώ δεν χάσαμε την ευκαιρία, στη μια ώρα που διαθέταμε, να πιούμε κι έναν καφεδάκο, να δοκιμάσουμε ένα μεζεδάκι κάτω από τα πανύψηλα σκιερά πλατάνια της κεντρικής πλατείας. Αξιόλογος στο χωριό είναι επίσης ο Πύργος του Μπαρότση.
Ευχαριστημένοι από τη βραδινή μας βόλτα επιστρέψαμε στη Χώρα για φαγητό, ξεκούραση, βόλτες και κανένα ποτάκι…
Κυριακή, 6 Σεπτεμβρίου, μετά το πρωινό μας, φύγαμε για Χαλκί, Φιλότι, την πλανεύτρα Απείρανθο, όπου και κάναμε μια στάση μιάμισης ώρας περίπου. Στο “Μαρμάρινο χωριό”, με το ξεχωριστό ιδίωμα, τα ήθη κι έθιμα προσκυνήσαμε πρώτα στην Παναγιά την Απειραθίτισσα, με το περίτεχνο μαρμάρινο καμπαναριό, τέμπλο και τον άμβωνα. Επισκεφθήκαμε το Αρχαιολογικό Μουσείο, που ήταν εκείνη την ώρα ανοιχτό, ενώ τα άλλα άνοιγαν στις 11 και δεν τα προλαβαίναμε. Πέντε μουσεία διαθέτει το μεγαλοχώρι (Λαογραφικό, Γεωλογικό, εικαστικών τεχνών και Φυσικής Ιστορίας )! Δεν το λένε άδικα “ χωριό των καλλιτεχνών και των μουσείων”...
Ανηφορίσαμε αρκετά, ως την κορυφή σχεδόν του λόφου, περνώντας από σοκάκια ασβεστωμένα και μικρά, στεγάδια όμορφα και δροσερά, εκκλησιές, από τον εντυπωσιακό πύργο Ζευγώλη-Γλέζου (17ου αι.), στην είσοδο του χωριού, και ήπιαμε το καφεδάκι μας, το αναψυκτικό μας, δοκιμάσαμε κάποιο γλυκάκι στα μαγαζάκια δίπλα στην Παναγιά ή στην “πλάτσα”, τη μικρή κεντρική πλατεία, και φύγαμε χορτάτοι από το παραδοσιακό χωριό.
Ο χρόνος λίγος για ένα τόσο ενδιαφέρον από πολλές πλευρές χωριό, αλλά μας περίμενε η γραφική Κόρωνος, βορειότερα, επίσης αξιόλογο και ιστορικό χωριό, μια και είναι κι αυτό ένα από τα σμυριδοχώρια και τόπος καταγωγής, επίσης, του αγωνιστή Νικηφόρου Μανδηλαρά. Η προτομή του βρίσκεται στην είσοδο του χωριού. Μια καλή κυρία μάλιστα μας έδειξε και το σπίτι του αδικοχαμένου στα χρόνια της Χούντας ήρωα…
Κατηφορίσαμε, περνώντας από ασβεστωμένα πλακόστρωτα σοκάκια, ως την πλατεία με τα κρυφά, θα έλεγες, και χαριτωμένα μαγαζάκια, ανηφορίσαμε, περάσαμε κι από την Αγ, Μαρίνα, στην ομώνυμη πλατεία του χωριού, προσκυνήσαμε και βγήκαμε πάλι στην άσφαλτο, πήραμε το πούλμαν και συνεχίσαμε για τον παραθαλάσσιο οικισμό του Απόλλωνα, στα Β.Α. του νησιού.
Στα ανατολικά βρίσκεται το επίνειο της Απειράνθου, η Μουτσούνα, στη διαδρομή προς την οποία μπορεί κανείς να εντοπίσει απομεινάρια του διατηρητέου πλέον και πολύ καλά διατηρημένου “εναέριου” σιδηρόδρομου και φυσικές ομορφιές. Στις εγκαταστάσεις με την τεράστια πετρελαιομηχανή έλξης και τους αποθηκευτικούς χώρους κάτω στο λιμάνι “κουφάρια” πλέον, έρημα και μόνα τα βαγονάκια, και οι γερανοί στην προβλήτα μαρτυρούν επίσης το ένδοξο κάποτε παρελθόν όλης της περιοχής. Όταν πια σταμάτησε η άνθηση του εμπορίου της σμύριδας, λόγω του ότι εφευρέθηκε το τεχνητό σμυρίγλι, το κορούνδιο, έπαψε η φόρτωση στα πλοία από αυτό το λιμάνι και σήμερα πλέον μεταφέρεται οδικώς από τα ορυχεία.
Περάσαμε μέσα από το γειτονικό Σκαδό, την Κεραμωτή ή Κορωνίδα, και, πριν φτάσουμε στον Απόλλωνα, επισκεφθήκαμε τα αρχαία λατομεία της περιοχής με τον δεκάμετρο και πλέον ημίεργο κούρο (Απόλλωνα ή Διόνυσο κατ΄άλλους).
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, κατεβήκαμε στην παραλία για μπάνιο και φαγητό. Το απογεματάκι αναχωρήσαμε για τη Χώρα, παίρνοντας τον δρόμο από τη βόρεια πλευρά του νησιού. Σταματήσαμε για φωτογραφίες στον Πύργο της Αγιάς, ο οποίος ανήκε στην ορθόδοξη οικογένεια των Κόκκων και χρονολογείται στον 17ο αι. Υπέστη μεγάλες ζημιές από πυρκαγιά στα 1992, η οποία κατέστρεψε σημαντικά τμήματα του επιβλητικού αυτού πύργου.
Περάσαμε από τον κάμπο Κωμιακής, τη Μονή Φανερωμένης, του 16ου αι., το Φράγμα, τα όμορφα και καταπράσινα χωριά Εγγαρές , Κουρνοχώρι, Μέλανες, όπου και μας περίμεναν οι δύο αρχαϊκοί κούροι, που αιώνες «αναπαύονται» αιώνες μισοδουλεμένοι στα εκεί λατομεία.
Αρκετοί φίλοι ανέβηκαν μέχρι και τον 2ο κούρο, τον λεγόμενο του Φαραγγιού ή της Ποταμιάς , απολαύσαμε όλοι το καταπράσινο τοπίο, επισκεφθήκαμε και τον χώρο του ιερού του Φλεριού, για τους εργαζόμενους στα λατομεία, και φύγαμε για τη Χώρα, για να προλάβουμε και το ηλιοβασίλεμα στην Πορτάρα, για όσους ήθελαν, βέβαια, αυτή τη βόλτα, για το δείπνο και την ξεκούρασή μας έπειτα …
Δευτέρα, 7 Σεπτεμβρίου, φύγαμε στις 8, παρέα με την ξεναγό μας, για τον αρχαιολογικό χώρο των Υρίων, πολύ κοντά στη Χώρα. Ήταν αφιερωμένος στον Διόνυσο και έχει αναστυλωθεί τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που να μπορεί ο επισκέπτης να κατανοεί τη λειτουργία του χώρου.
Σε αυτό συντελεί αρκετά και το μικρό και συμπαθητικό μουσείο. Δώσαμε τα συγχαρητήρια και στον φύλακα του χώρου, ο οποίος συντηρεί το Ιερό και τα δέντρα και τα λουλούδια που υπάρχουν εντός του, και φύγαμε για το Σαγκρί, για άλλη μια αρχαιολογική επίσκεψη.
Ο ναός της Δήμητρας στη θέση Γύρουλας Σαγκρίου αναστυλώθηκε εδώ και μερικά χρόνια και γύρω του διαμορφώθηκε ένας όμορφος χώρος, μέσα στον οποίο εντάχθηκε ομαλά και το μετατοπισμένο εκκλησάκι του Αη-Γιάννη, που είχε χτιστεί πάνω στα αρχαία.
Ο ναός της Δήμητρας-θεάς της ευφορίας και της γονιμότητας χτίστηκε γύρω στο 530 π.Χ., είναι φτιαγμένος από μάρμαρο και σε αυτόν συλλατρεύονταν διάφορες θεότητες της γης. Κάποτε ήταν ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο για τους αγροτικούς πληθυσμούς της εύφορης αυτής περιοχής... Η ξεναγός μας οδήγησε και στο μικρό μουσείο του χώρου με την αναπαράσταση της παλαιοχριστιανικής βασιλικής, διάφορα γλυπτά και επιγραφές.
Πήραμε έπειτα, μαζί με την ξεναγό μας πάντα, τον δρόμο για το Χαλκί πάλι και τη Μονή, η οποία βρίσκεται στην περιοχή της Δρυμαλίας και πήρε το όνομά της από το μοναστήρι της Παναγιάς Δροσιανής. Ο ναός, μοναδικός ως προς την αρχιτεκτονική του, μια και αποτελεί σύμπλεγμα τρίκογχου ναού με τρία παρεκκλήσια, χτίστηκε αρχικά στον 6ο αι. μ.Χ., διαθέτει σπουδαιότατες τοιχογραφίες, όπως αυτές της Παναγίας Νικοποιού και του Χριστού με διπλή απεικόνιση στον τρούλο, αγένειου και με γενειάδα σε ώριμη ηλικία. Ονομάστηκε έτσι, γιατί ολόγυρα υπάρχει πολλή δροσιά ή γιατί η εικόνα της Παναγιάς δρόσιζε με τα θαύματά της ή επειδή “ ίδρωνε”, όταν το χωριό απειλούνταν.
Παραμονή της γιορτής της κι η εκκλησούλα ήταν ανοιχτή. Έγινε μια σύντομη περιήγηση-ξενάγηση στο εσωτερικό και το εξωτερικό της μονής, και οι 8 ορειβάτες, με τη συνοδεία του οδηγού βουνού, άφησαν νωρίτερα τον όμορφο χώρο για τη διάσχιση του βυζαντινού πάρκου της Τραγαίας.
Το μονοπάτι 4 ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, μια και το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής γινόταν μέσα σε ελαιώνες και βελανιδιές, κάτω από σκιές δηλαδή. Ο “Βυζαντινός περίπατος της Τραγαίας” όμως είναι ενδιαφέρων, γιατί συναντά κανείς πολλά βυζαντινά και μεταβυζαντινά εκκλησάκια ( χρονολογούνται από τον 6ο ως τον 4ο μ.Χ. αι.) και με σημαντικές τοιχογραφίες μάλιστα στο εσωτερικό τους.
Δυστυχώς τα περισσότερα γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι κλειστά, αλλά ευτυχώς οι ορειβάτες μας βρήκαν ανοιχτό τον Άγιο Ισίδωρο. Από τις πιο σημαντικές εκκλησίες είναι η Παναγιά τη Ραχιδιώτισσα στα Μονοίτσια, ο Άγιος Γεώργιος ο Διασορίτης, στη Ράχη ( Μονοίτσια ) ο Ταξιάρχης, ο οποίος έχει πολύ πρόσφατα αναστυλωθεί σημαντικά, και ο Άγ. Ισίδωρος, οι δύο τελευταίοι στην απέναντι όχθη της ρεματιάς. Είδαν επίσης τον Άγ. Αντώνιο και τους δίδυμους Άγ. Νικόλαο και Δημήτριο, πλησιάζοντας το Χαλκί, από το οποίο πέρασαν, για να συνεχίσουν ως Τσικαλαριό και Χείμαρρο ( Κουτσοχεράδο).
Από εδώ και πέρα συνέχισαν τον δρόμο ως το Απάνω Κάστρο, της Ποταμιάς, που δεσπόζει επιβλητικό και έχει θέα στα ανατολικά την κοιλάδα της Τραγαίας και δυτικά τις Ποταμιές. Στα τείχη του είναι κτισμένα τα βυζαντινά εκκλησάκια της Παναγιάς της Καστριανής, του Αγ. Γεωργίου, του Αγ. Ανδρέα πιο χαμηλά. Οι 8 φίλοι μας περιδιάβηκαν τον χώρο και άρχισαν να κατηφορίζουν προς την Άνω Ποταμιά, παίρνοντας το μονοπάτι 5.
Οι τουρίστες έμειναν για λίγη ώρα στο Χαλκί, για επίσκεψη στο αποστακτήριο Βαλληνδρά, όπου έγινε η ενημέρωση σε δύο ομάδες, για λίγη περισσότερη γνωριμία με το χωριό και για να …τιμήσουμε πάλι το γαλακτομπούρεκο που ορεγόμασταν από το Σάββατο.
Στα μισά περίπου της διαδρομής του μονοπατιού 6, το οποίο διασχίζει και τις 3 Ποταμιές, Άνω ή Πηγή, Μέση ή Πλατανάκι και Κάτω ή Παναγιά, συναντήθηκαν με 12 πεζοπόρους, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει νωρίτερα από την Πηγή, και απόλαυσαν όλοι μαζί την υπέροχη διαδρομή, μέσα σε δροσιές και σκιές, ως επί το πλείστον, βλέποντας νερόμυλους, όπως αυτόν του Φαρατσού, βγαίνοντας από την Άνω Ποταμιά, και Πύργους, όπως αυτόν του Κων/νου Κόκκου στη Μέση Ποταμιά ( στην περιοχή Λιεράδο ), κτίσμα του 1686. Διέθετε αλευρόμυλο στο υπόγειο και επάλξεις στην ταράτσα του κάποτε.
Ανήκε και αυτός στην ορθόδοξη οικογένεια των Κόκκων, η οποία ήρθε σε σύγκρουση με την καθολική των Μπαρότση, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί ο Κωνσταντίνος Κόκκος. Σήμερα έχει επισκευαστεί πλέον η οροφή του, ώστε να μην κινδυνεύει το εσωτερικό του πύργου αυτού από τις βροχοπτώσεις και την υγρασία. Το ενδιαφέρον είναι ότι διαθέτει στα υπέρθυρα τόσο της κύριας θύρας όσο και των εσωτερικών διάφορα αποφθέγματα, σοφές κουβέντες, όπως “ Μνήμη θανάτου χρησιμεύει τω βίω ” κ.ά. Η κατάληξη έγινε στην εκκλησία της Παναγίας της Θεοσκέπαστης, στην Κάτω Ποταμιά, η οποία μάλιστα ετοιμαζόταν για τη γιορτή της επόμενης μέρας.
Εκεί συναντηθήκαμε όλοι, έχοντας φέρει το πούλμαν και όσους δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να κάνουν τη διάσχιση της κοιλάδας.
Αφήσαμε τον οδηγό βουνού λίγο έξω από τη Χώρα κι εμείς πήραμε τον δρόμο για την παραλία της Αγ. Άννας, για το μπάνιο και το γεύμα μας. Σε ένα μικρό λοφάκι στη μία άκρη της παραλίας δεσπόζει κι η εκκλησούλα της Αγ. Άννας, η οποία επιλέγεται συχνά για γάμους και βαπτίσεις.
Επιστρέψαμε στη βάση μας κατά τις 7 το απόγευμα, ξεκουραστήκαμε, κάναμε τις βόλτες μας, δειπνήσαμε και πήγαμε για ξεκούραση.
Τρίτη, 8 Σεπτεμβρίου, οι καμπάνες της γειτονικής Παντάνασσας μας θύμισαν τη γιορτή του Γενέσιου της Θεοτόκου, η οποία τιμάται σε αρκετές εκκλησιές της Νάξου. Φορτώσαμε τις αποσκευές μας και φύγαμε με τη συνοδεία της ξεναγού για μια μεγάλη βόλτα στο Κάστρο ως την Πορτάρα.
Μπήκαμε από το “Παραπόρτι” του Κάστρου στα Ν.Δ., που οδηγεί στην πλατεία του Μακεδονομάχου Πραντούνα με την προτομή του, ώστε να είναι πιο ομαλή η ανάβαση.
Η βόλτα στα σοκάκια του ενετικού Κάστρου ( 13ος αι.) ήταν μοναδική και μας ικανοποίησε όλους, παρόλο που ο δρόμος ήταν συνεχώς ανηφορικός ως την κορυφή. Στη διαδρομή ως την κορφή του Κάστρου η ξεναγός μας σταματούσε σε διάφορα αρχοντικά, μας έδειχνε τα οικόσημά τους και μας έδινε σχετικές με αυτά πληροφορίες.
Ψηλά στο πλάτωμα της κορυφής του Κάστρου που έχτισε ο Μάρκος Σανούδος, όταν περιήλθε σε αυτόν το νησί στα 1207, βρίσκονται το Αρχαιολογικό Μουσείο ( κλειστό προς το παρόν για ανακαίνιση ), η Καθολική Μητρόπολη και το Πνευματικό Κέντρο της, η ανακαινισμένη Σχολή Ουρσουλινών και η Εμπορική Σχολή, όπου φοίτησε και ο Νίκος Καζαντζάκης, για 1-2 χρόνια. Η Σχολή Ουρσουλινών ήταν μοναστήρι του τάγματος των Ιησουιτών μοναχών, που εγκαταστάθηκαν στη Νάξο στις αρχές του 17ου αι. Το θέρετρό τους βρισκόταν στα Καλαμίτσια, στην περιοχή των Μελάνων, όπου λέγεται πως έφεραν, αυτοί για 1η φορά στο νησί, την καλλιέργεια των πορτοκαλιών.
Εκείνη την ώρα τελείωνε η λειτουργία για τη γιορτή της ημέρας και μπορέσαμε, αφού έφυγε ο κόσμος, να μπούμε στη μοναδική ορθόδοξη εκκλησία του Κάστρου, τη Θεοσκέπαστη , με το ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο και το παρακείμενο εκκλησάκι της Αγ. Αναστασίας της Φαρμακολύτριας.
Έπειτα, μπήκαμε και στην Καθολική Μητρόπολη ( Υπαπαντή ), όπου είδαμε και την αμφιπρόσωπη εικόνα της Παναγίας Ελεούσας με τον Χριστό και του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή. Για λίγο περάσαμε και στο τμήμα εκείνο της Σχολής των Ουρσουλινών, το οποίο έχει μετατραπεί σε μια όμορφη καφετέρια, το «1739», σε ανάμνηση ιστορικού γεγονότος σχετικού με τη σμύριδα. Η θέα από την ταράτσα εξαιρετική προς το λιμάνι, τη Χώρα και τα κοντινά χωριά.
Βγήκαμε στο Κάστρο από την “Τρανή Πόρτα” στα Β.Α. Εκεί δίπλα βρίσκεται και το Ενετικό Μουσείο, κλειστό κι αυτό για ανακαίνιση. Δίπλα του και ο μοναδικός σωζόμενος πύργος του Κάστρου ( από τους 12 συνολικά ), ο πύργος Κρίσπι – Γλέζου, ο οποίος στεγάζει το Βυζαντινό Μουσείο του νησιού. Θαυμάσαμε την ξύλινη αυθεντική Τρανή Πόρτα βγαίνοντας και περάσαμε στον Μπούργο, όπου κατοικούσαν κάποτε οι αστοί, Έλληνες και Λατίνοι.
Συνεχίσαμε έπειτα τη βόλτα μας στα πλακόστρωτα στενά σοκάκια με τα ασβεστωμένα σπίτια, αρχοντικά, ως επί το πλείστον, με τα οικόσημά τους στο υπέρθυρο τα περισσότερα, μια και ανήκαν σε παλιές κυρίως ενετικές οικογένειες και κατεβήκαμε στην πλατεία της Μητρόπολης, της Ζωοδόχου Πηγής ( κτίσμα του 1780 ), με τα πολλά εκκλησάκια γύρω της και το Επιτόπιο Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου μπορεί κανείς να δει ό,τι απέμεινε από τη μυκηναϊκή πόλη στην περιοχή της Γρόττας. Δυστυχώς κι αυτό ήταν κλειστό για ανακαίνιση.
Φύγαμε έπειτα για την Πορτάρα, το «σήμα κατατεθέν» της Νάξου, τα «Παλάτια», όπως τα λέει ο λαός, όπου ακούσαμε αρκετά πράγματα για τον μισοτελειωμένο αρχαϊκό ναό του Απόλλωνα, ο οποίος έχει την είσοδο στραμμένη στη Δήλο, για να τιμηθεί ο θεός. Θαυμάσαμε από κοντά τη μεγάλη πύλη του ναού του Απόλλωνα, που χτίστηκε γύρω στο 530 π.Χ. , όταν στη Νάξο ήταν τύραννος ο Λύγδαμης. Πάνω στον ναό αυτόν οι χριστιανοί όρθωσαν αργότερα μια βασιλική, από την οποία μπορεί κανείς να δει σήμερα την αψίδα του Ιερού ανάμεσα στα θεμέλια του αρχαϊκού ναού.
Μείναμε για έναν καφέ ή ένα δροσιστικό στα κοντινά μαγαζάκια και φύγαμε γύρω στις 12 για τον Άγιο Προκόπιο, όπου θα κολυμπούσαμε και θα γευματίζαμε.
Εκεί στην παραλία συναντηθήκαμε και με τους 3 « γενναίους » ορειβάτες μας, οι οποίοι επέλεξαν, αντί να περιηγηθούν στο Κάστρο, να νοικιάσουν αυτοκίνητο και να ανέβουν στην κορφή του Ζα, του ψηλότερου βουνού της Νάξου.
Ξεκίνησαν από την Πηγή « Αρίων» και ανηφόρισαν ως το σπήλαιο του Ζα, όπου λατρευόταν ο Ζευς Μηλώσιος ( Δίας, προστάτης των μήλων, δηλαδή των προβάτων ), συναντώντας και το άλλο μονοπάτι, που ανεβαίνει, από την Αγ. Μαρίνα Φιλοτίου ως τα 1.004 μ.
Στις 4:30 περίπου επιστρέψαμε στο λιμάνι, κάναμε τα τελευταία μας ψώνια, ήπιαμε ένα καφεδάκι, πήραμε τα εισιτήριά μας και μπήκαμε στο πλοίο στις 6 παρά κάτι, γεμάτοι εντυπώσεις έντονες, έχοντας τηρήσει την υπόσχεση που είχαμε δώσει πριν 4 χρόνια ακριβώς, να επανακάμψουμε με νέες δυνάμεις και στόχους...
Το ταξίδι μας ως τον Πειραιά το ίδιο ευχάριστο και άνετο, όπως εκείνο της 1ης μας μέρας. Στις 11:30 το βράδυ βρισκόμαστε στα πάτρια και ο καθένας πήρε τον δρόμο του, την ίδια ώρα όμως που όλους μας συνέδεαν οι ίδιες μοναδικές εμπειρίες, τα ίδια βιώματα των ημερών που πέρασαν...
