- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 29 Οκτωβρίου 2021 29 Οκτωβρίου 2021
Με ένα πούλμαν και 41 συνολικά μέλη μας ξεκινήσαμε πολύ νωρίς το πρωί της Τρίτης, 17 Αυγούστου, από Νίκαια και Αιγάλεω , κατά βάση, και μετά από μια σύντομη στάση έξω από την Ερέτρια, φτάσαμε στην Κύμη, όπου πήραμε το πλοίο για το νησί της μεσογειακής φώκιας, την Αλόννησο, στις 9:45.
Στο Πατητήρι, το λιμάνι της Αλοννήσου, βγήκαμε και φύγαμε σε λίγο για την παραλία Χρυσή Μηλιά , μία από τις πιο κοσμικές παραλίες του νησιού, με ψιλό βότσαλο, όπου και κάναμε το πρώτο μας μπάνιο. Πολύ κοντά της η παραλία Μηλιά, σε ένα μικρό κόλπο, αλλά όχι πολυσύχναστη όπως η συνονόματή της…
Πήραμε έπειτα τον δρόμο για τον οικισμό Καλαμάκια, ψαροχώρι παλιότερα, όπου και το ξενοδοχείο μας. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, ξεκουραστήκαμε και νωρίς το απόγευμα γευματίσαμε. Το βραδάκι, κατά τις 8, μπήκαμε στο πούλμαν και περνώντας έξω από το Πατητήρι ανηφορίσαμε για την Παλιά Χώρα ή Παλιό Χωριό, όπως το λένε οι ντόπιοι, ψηλά στο βουνό πάνω από το λιμάνι, απ΄ όπου δεν φαινόταν καθόλου. Μέχρι το 1965, οπότε κι έγινε ο τρομερός σεισμός, που έκανε μεγάλες καταστροφές ήταν η πρωτεύουσα του νησιού, αλλά από το 1978 τα πρωτεία πήρε το Πατητήρι.
Όμορφη η βραδιά, όμορφη κι η βόλτα, έστω και με τη μικρή ανηφοριά προς την κύρια πόρτα του Κάστρου, όπου σταματήσαμε για λίγο, να δούμε το Ηρώο που έχει στηθεί εκεί δίπλα, με ένα μεγάλο στεφάνι στολισμένο εκείνη τη στιγμή. Δυο μέρες πριν είχαν τιμηθεί οι 9 πατριώτες οι εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς στις 15 Αυγούστου του 1944. Θυμηθήκαμε κι εμείς εκεί την επέτειο των εκτελεσθέντων στη Μάντρα του Μπλόκου Κοκκινιάς τη μέρα εκείνη ακριβώς, πριν 77 χρόνια …
Μπήκαμε μέσα στο Κάστρο κι ακολουθήσαμε το κεντρικό καλντερίμι, έχοντας πίσω από το Ηρώο, στα δεξιά μας, το «Παραδοσιακό Σπίτι», ένα μικρό Λαογραφικό Μουσείο, χτισμένο με τον τρόπο που κατά παράδοση χτίζονταν τα πέτρινα σπίτια του νησιού, μικρά μαγαζάκια με ενθύμια και πολλά ταβερνάκια, γλυκοπωλεία και καφετέριες. Κοντά στο Παραπόρτι, τη 2η έξοδο διαφυγής του Κάστρου, σταματήσαμε τη βόλτα και επιλέξαμε κάποιο μαγαζάκι για να καθίσουμε. Από κάτω η παραλία του Μικρού Μουρτιά, όπου βρισκόταν το λιμάνι κάποτε του Παλιού Χωριού κι όπου διέφευγαν οι κάτοικοι, περνώντας μέσα από την κρυφή στοά…
Μια μικρή ομάδα, ακολουθώντας τις σχετικές πινακίδες, έφτασε στο Ενημερωτικό Κέντρο για το Υποβρύχιο Μουσείο, στο οποίο έγινε ξενάγηση και εικονική περιήγηση στο αρχαίο ναυάγιο με αμφορείς, του 400 π.Χ., που βρίσκεται ανάμεσα στη Στενή Βάλα και το νησί Περιστέρα. Εθελοντές πρόσκοποι έχουν αναλάβει να ξεναγούν τους επισκέπτες του Μουσείου και να τους καθοδηγούν στην περιήγησή τους στις αίθουσες του παλιού Δημοτικού Σχολείου του Ανδρέα Συγγρού, το οποίο το φιλοξενεί. Χτίστηκε στις αρχές του 20ού αι. σε νεοκλασικό ρυθμό, ο οποίος σήμερα δεν διακρίνεται σε κανένα σημείο του, αφού έχουν αφαιρεθεί τα σχετικά αρχιτεκτονικά στοιχεία.
Άλλοι κάθισαν σε κάποιο από τα όμορφα και δροσερά μαγαζάκια ή περπάτησαν στα ασβεστωμένα σοκάκια, ανακαλύπτοντας ερειπωμένα από τον σεισμό του 1965 σπιτάκια, μικρές εκκλησιές και ντόπιους, με τους οποίους συνομίλησαν, αγόρασαν ενθύμια και πέρασαν ευχάριστα ως τις 11 το βράδυ, οπότε και επιστρέψαμε όλοι στη … βάση μας, στο μικρό ψαροχώρι κάποτε , στα Καλαμάκια.
Την Τετάρτη, 18 Αυγούστου, μετά το πρωινό μας στην ταράτσα του ξενοδοχείου μας, με την υπέροχη θέα προς τα νησιά του Εθνικού Θαλασσίου Πάρκου και στο βάθος, στα βόρεια, την εξωτική παραλία του Αγ. Δημητρίου, ξεκινήσαμε πάλι για το Πατητήρι, όπου στις 10 το πρωί θα μπαίναμε στο πλοίο για την κρουαζιέρα μας στο Θαλάσσιο Πάρκο. 34 φίλοι μπήκαν λοιπόν στον « Πλανήτη », το όμορφο ξύλινο σκαρί που θα μας γνώριζε τα νησιά που αποτελούν αυτό το μοναδικό Πάρκο…
Το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου είναι το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό θαλάσσιο πάρκο και το πρώτο στην Ελλάδα. Η περιοχή του κηρύχθηκε ως Πάρκο το 1992.
Βρίσκεται στη θαλάσσια περιοχή των νησιών των Βορείων Σποράδων, στο βόρειο τμήμα του Αιγαίου. Πέρα από τη θαλάσσια περιοχή, το πάρκο περιλαμβάνει το νησί Αλόννησος, έξι μικρότερα νησιά (Περιστέρα, Κυρά Παναγιά, Γιούρα, Ψαθούρα, Πιπέρι και Σκάντζουρα), καθώς και 22 ακατοίκητα νησάκια και βραχώδεις εκτάσεις.
Συνδυάζει χερσαίους και θαλασσινούς μεσογειακούς βιοτόπους με σημαντικά αρχαιολογικά κατάλοιπα και ιστορικά μνημεία, όπως εκκλησίες και μοναστήρια. Ξεχωρίζει η Κυρα-Παναγιά, το ιστορικό μοναστήρι του 12ου αι. Μοναδική επίσης ανακάλυψη στον χώρο του Θαλάσσιου Πάρκου αποτελεί το Σπήλαιο του Κύκλωπα, στα Γιούρα, ακατοίκητο σήμερα νησί. Το σπήλαιο αυτό είναι το μεγαλύτερο των Βορείων Σποράδων με πλουσιότατο σταλακτιτικό και σταλαγμιτικό διάκοσμο και με ευρήματα από το 9.000 π.Χ. , από τη μεσολιθική εποχή. 
Στην περιοχή ζει η Μεσογειακή φώκια Μονάχους – Μονάχους που εξαπλωνόταν σε όλες τις ακτές της Μεσογείου, της Μαύρης Θάλασσας και του ανατολικού Ατλαντικού. Σήμερα, με αριθμό μικρότερο από 600 ζώα, συγκαταλέγεται στα σπανιότερα και πλέον απειλούμενα ζωικά είδη του πλανήτη. Ο μισός περίπου πληθυσμός της φώκιας Μονάχους – Μονάχους ζει στις Ελληνικές θάλασσες.
Εκτός από τις φώκιες στην περιοχή απαντώνται, δελφίνια και μερικά είδη φαλαινών καθώς και οι θαλάσσιες χελώνες Καρέτα – Καρέτα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με το όμορφο ξύλινο σκαρί «ΠΛΑΝΗΤΗΣ» για την κρουαζιέρα στο θαλάσσιο πάρκο. Ο καιρός πολύ καλός και η θάλασσα χωρίς καθόλου κύματα. Πρώτος σταθμός μας η Μπλε Σπηλιά, που την προσεγγίσαμε και βγάλαμε φωτογραφίες. Στη συνέχεια φύγαμε για το νησάκι της Κυρα-Παναγιάς, έχοντας πάντα δεξιά μας τη νήσο Περιστέρα.
Στη διαδρομή φανήκαμε τυχεροί, γιατί συναντήσαμε δυο φορές δελφίνια. Την πρώτη φορά μια μικρή ομάδα και αργότερα ένα κοπάδι με περισσότερα από 20 δελφίνια.
Ο καπετάνιος, έμπειρος, με έξυπνες μανούβρες τα έφερε δίπλα μας να παίζουν με το σκάφος και αρκετά από αυτά περνούσαν κάτω από το πλοιάριο. Αφού μας ακολούθησαν για μερικά λεπτά, στη συνέχεια έφυγαν προς το πέλαγος και εμείς πήραμε τον δρόμο μας για την Κυρά-Παναγιά.
Δέσαμε στο μικρό λιμανάκι και ξεκινήσαμε, για να ανέβουμε στο μοναστήρι. Ανεβήκαμε στην αρχή αρκετά πέτρινα σκαλιά και στη συνέχεια το μονοπάτι μας έφερε μπροστά στην πόρτα του μοναστηριού.
Το νησί της Κυρα-Παναγιάς το αγόρασε το 993μ.χ. ο Άγιος Αθανάσιος από Βυζαντινούς άρχοντες της Κωνσταντινούπολης και το χρησιμοποίησε ως μετόχι της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, του Αγίου Όρους. Υπάρχει το συμβόλαιο αγοραπωλησίας, γραμμένο πάνω σε περγαμηνή από δέρμα ζώου. Φυλάσσεται και είναι το αρχαιότερο συμβόλαιο που υπάρχει, χιλίων και πλέον ετών. Στο νησί ξεχωρίζει η Ιερά Μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία και λειτουργεί μέχρι σήμερα, όπου διαμένουν τρεις αγιορείτες μοναχοί. Η Μονή είναι μεταβυζαντινή του 16ου αιώνα, ενώ τα ερείπια της παλαιότερης Μονής βρίσκονται σε ύψωμα στην περιοχή του Αγίου Πέτρου. Το νησί έχει δύο φυσικά λιμάνια, τον Άγιο Πέτρο στα νότια, και το μεγαλύτερο και ασφαλέστερο τον Πλανήτη, στα βόρεια. Στην Κυρα-Παναγιά κυκλοφορούν ελεύθερα πολλά κατσίκια, καθώς η Μονή Μεγίστης Λαύρας έχει δώσει άδεια σε κτηνοτρόφους να χρησιμοποιούν τη γη του νησιού.
Οι καλόγεροι μας καλωσόρισαν και μας ξενάγησαν στο μοναστήρι και ο πατέρας Ονούφριος, ο οποίος από το 1998 ασκεί καθήκοντα οικονόμου στο μετόχι, μας μίλησε για την ιστορία της Μονής. Στο μοναστήρι καλλιεργούνται κηπευτικά, ένα μικρό αμπέλι, εκτρέφουν ζώα, ενώ έχουν και ελαιοκαλλιέργειες που παίρνουν το βιολογικό λάδι. Αφού δροσιστήκαμε με το κρύο νερό της βρύσης, επιστρέψαμε στο καραβάκι, από όπου ήδη κάποιοι είχαν βουτήξει για μπάνιο στη θάλασσα. 
Στη συνέχεια φύγαμε για τον Άγιο Πέτρο, το νότιο λιμανάκι της Κυρά Παναγιάς. Εδώ το καραβάκι έριξε άγκυρα κατέβασε τη σκάλα και όλοι σχεδόν πέσαμε στα πεντακάθαρα νερά να κολυμπήσουμε, ενώ κάποιοι προτίμησαν να κάνουν βουτιές από το σκάφος. Δεν άργησε και να στρωθεί το τραπέζι με πολλών ειδών νόστιμα φαγητά, σαλάτα με τόνο της Αλοννήσου και κρασί. Ο καπετάνιος και το προσωπικό του σκάφους ευγενικοί, πάντα πρόθυμοι να απαντήσουν σε όλες μας τις απορίες.
Στην επιστροφή περάσαμε και από το Ναυάγιο, όπου φωτογραφίσαμε τα απομεινάρια του πλοίου «Αλόννησος» που σαπίζει στη ξέρα που έπεσε λόγω θαλασσοταραχής. Επιστροφή στο λιμάνι του Πατητηριού το απόγευμα, όπου πήραμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο μας.
Οι υπόλοιποι 7, που δεν κάναμε κρουαζιέρα, ανεβήκαμε με το τοπικό λεωφορείο στην Παλιά Χώρα, για μια βόλτα με το φως της μέρας, στην οποία ανακαλύψαμε τα απομεινάρια του Κάστρου στα ψηλότερα σημεία του οικισμού, το άνοιγμα της κρυφής στοάς, που σε δύσκολους καιρούς οδηγούσε έξω από το Κάστρο, μπήκαμε σε εκκλησιές ιστορικές, όπως αυτή του Αγίου Γεωργίου του Κάστρου και άλλες, αγοράσαμε αλοννησιώτικες τυρόπιτες και άλλα εδέσματα και ψωνίσαμε όμορφα και κομψά ενθύμια.
Ήρθε μετά το πούλμαν μας και μας πήγε στην παραλία Ρουσούμ Γυαλός, ακριβώς δίπλα στο λιμάνι του νησιού, έναν μικρό και σχετικά κλειστό όρμο, που πήρε το όνομά του από την τουρκική λέξη ρσουμ, που σημαίνει φόρος. Και πράγματι εδώ πληρώνονταν οι φόροι για τα εξαγώγιμα προϊόντα. Τσιμπήσαμε λίγο από αυτά που είχαμε αγοράσει πάνω στην Παλιά Αλόννησο, αφού πέσαμε και δυο και τρεις φορές στη θάλασσα.
Γύρω στις 17:30 βρεθήκαμε στο λιμάνι, όπου παραλάβαμε με χαρά τους φίλους μας από την κρουαζιέρα και όλοι μαζί γυρίσαμε στα Καλαμάκια για δείπνο και βόλτα στη συνέχεια κάτω στο γραφικό λιμανάκι. Άλλοι πήραν τα σκαλάκια κι άλλοι κατέβηκαν από την άσφαλτο στον μικρό οικισμό με τις δυο ταβέρνες, τη μικρή μαρίνα και την παραλία, όπου ήδη κάποιοι είχαν κάνει μπάνιο.
Εκεί καθίσαμε στα βραχάκια και συζητούσαμε, απολαμβάνοντας την όμορφη βραδιά, ενώ ο Ηλίας συγκέντρωσε γύρω τους « μαθητές » του για άλλο ένα μάθημα αστροπαρατήρησης. Ιδανική βραδιά για παρατήρηση του ουρανού με τα λιγοστά φώτα της παραλίας. Αναγνωρίσαμε τη μικρή και μεγάλη Άρκτο , τον πολικό αστέρα, τους πλανήτες Κρόνο και Δία και τους γνωστότερους αστερισμούς που ήταν ορατοί την συγκεκριμένη περίοδο. Μάθαμε για τη φαινόμενη κίνηση των αστεριών γύρω από τον σταθερό πολικό αστέρα κατά τη διάρκεια της νύχτας στο βόρειο ημισφαίριο και το αντίστοιχο γύρω από τον σταυρό του νότου στο νότιο ημισφαίριο.
Χορτασμένοι πια από τη γαλήνη του τοπίου πήραμε τον ανήφορο, κατά ομάδες, προς τα δωμάτιά μας για ξεκούραση.
Το επόμενο πρωί, της Πέμπτης 19 Αυγούστου, προγευματίσαμε και φύγαμε στις 9 για Στενή Βάλα. Εκεί μπροστά και ανάμεσα στον όρμο αυτόν και το νησί Περιστέρα βρέθηκε το αρχαίο ναυάγιο εμπορικού πλοίου, όπου έχει δημιουργηθεί το πρώτο υποθαλάσσιο μουσείο στην Ελλάδα, από το καλοκαίρι του 2020. Οι 28 πεζοπόροι μαζί με τον αρχηγό ξεκίνησαν από το ξενοδοχείο στα Καλαμάκια και παίρνοντας τον παραλιακό δρόμο έφτασαν στον γραφικό όρμο, τη Στενή Βάλα.
Από εκεί πήραν το σηματοδοτημένο μονοπάτι που βγάζει στην παραλία του Άγιου Πέτρου και στη συνέχεια ανηφορίζει για τα Ισώματα. Αφού περπάτησαν στο μονοπάτι στην αρχή ανάμεσα σε πεύκα, έφτασαν στα Ισώματα όπου και κάνανε μια μικρή στάση, βλέποντας στο βάθος την παραλία του Λεφτού Γυαλού.
Στη συνέχεια πήραν τον δρόμο μέσα από αγροκτήματα και μονοπάτια και έφτασαν στην παραλία του Λεφτού Γυαλού, όπου είχαν ήδη έρθει και οι τουρίστες μας με το πούλμαν.
Οι υπόλοιποι που δεν περπατήσαμε, τουρίστες, μείναμε για μια ωρίτσα για καφέ, βολτίτσες στο ιδιαίτερο αυτό λιμανάκι της Στενής Βάλας , με τον οικισμό του και την Περιστέρα απέναντι και έπειτα με το πούλμαν καταλήξαμε στην παραλία Λεφτός Γυαλός για μπάνιο. Απέναντί του τα Δυο Αδέρφια, 2 ερημονήσια του Θαλάσσιου Πάρκου. Η πλέον δημοφιλής παραλία του νησιού με λευκές πέτρες και πολύ ψιλά πετραδάκια μας φιλοξένησε περίπου 3 ώρες, ώσπου να έρθουν κι οι πεζοπόροι μας. Παραδίπλα το « αδερφάκι » της, ο Τζώρτζη Γυαλός. Αφού κάναμε όλοι το μπανάκι μας στην οργανωμένη αυτή παραλία όπου είχε και λίγο κυματάκι φύγαμε για ένα δεύτερο μπάνιο για να γνωρίσουμε και την παραλία του Αγίου Δημητρίου.
Φύγαμε λοιπόν απευθείας για την εξωτική παραλία του Αγίου Δημητρίου , αφού περιπλανηθήκαμε για κάποια ωρίτσα σε δρόμους που μας οδήγησαν στο φράγμα και την τεχνητή λίμνη που πρόσφατα έχει δημιουργηθεί στα βόρεια περίπου του νησιού.
Απλωθήκαμε στη μεγάλη και καμπυλωτή παραλία , που έχει το όνομα της ομορφότερης παραλίας της Αλοννήσου, η οποία είναι γεμάτη με ομπρέλες και ξαπλώστρες και έχει δυο ταβερνάκια-καφετέριες. Λίγο πιο πάνω βρίσκονται ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής του Αγ. Δημητρίου, από την οποία φέρει το όνομα κι η παραλία. Εκεί κολυμπήσαμε και τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο, όσοι θέλαμε…
Δεν έχουν άδικο ίσως όσοι την κατέταξαν στις 10 καλύτερες του πλανήτη!
Αναχωρήσαμε για το δείπνο μας στο ξενοδοχείο και αμέσως μετά φύγαμε για τη 2η βραδινή μας βόλτα στην Παλιά Χώρα, ώστε να απολαύσουμε πάλι τις βόλτες μας, να κάνουμε κάποια ψώνια, να επισκεφθούν όσοι δεν το είχαν κάνει το «Παραδοσιακό Σπίτι» και , κυρίως, το Κέντρο Ενημέρωσης για το Υποβρύχιο Μουσείο, τα γραφικά εκκλησάκια του Αγ. Αθανασίου, του Χριστού, πάνω στο κεντρικό λιθόστρωτο , του Αγ. Γεωργίου στο Κάστρο κ.ά.
Στις 10:30 πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, μια και ήταν το τελευταίο μας βράδυ στο νησί κι έπρεπε να τακτοποιήσουμε και τις βαλίτσες μας…
Παρασκευή, 20 Αυγούστου, μετά το πρωινό μας βάλαμε τις αποσκευές μας στο πούλμαν και φύγαμε για το κοντινό Κοκκινόκαστρο, όπου θα κάναμε το τελευταίο μπάνιο της εκδρομής μας.
Το τοπίο σαγηνευτικό, με το Κοκκινονήσι να προβάλλει στο βάθος κι απέναντι να διακρίνονται τα νησιά του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου. Ήρεμη η παραλία με τα κοκκινωπά , κατά βάση χρώματα ολόγυρα, τα πράσινα πεύκα, τους απότομους βράχους και τις πολύχρωμες πέτρες, μια και ήταν πρωί ακόμα και απολαυστικό το μπάνιο, εφόσον δεν είχαμε παρέα μέσα στη θάλασσα τις άκακες μεγάλες μέδουσες ούτε και καμιά επικίνδυνη τσούχτρα…
Εδώ είχε ιδρυθεί η αρχαία Ίκος, η πόλη της Αλοννήσου, από την οποία σώζονται ακόμα ερείπια των τειχών, με συνεχή κατοίκηση μέσα στους αιώνες, ώσπου να μεταφερθεί στα μεσαιωνικά χρόνια ψηλά στη θέση της Παλιάς Χώρας. Πολλά τα ευρήματα από την περιοχή αυτή και κυρίως από τον Κοκκινόβραχο. Με το όνομα Ίκος ήταν γνωστό και το νησί ολόκληρο στα αρχαία χρόνια. Από το 1830 και πέρα πήρε το σημερινό του όνομα, με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους.
Φύγαμε στις 11 για το Πατητήρι, κάνοντας μια στάση στον Συνεταιρισμό Γυναικών Αλοννήσου, για τον περίφημο τόνο του νησιού, τα αμυγδαλωτά και όχι μόνο…
Στο λιμάνι είχαμε τον χρόνο να επισκεφθούμε το Ιστορικό Λαογραφικό και Πειρατικό Μουσείο, το Κέντρο Ενημέρωσης για το Θαλάσσιο Πάρκο, όπως και το Κέντρο Ενημέρωσης για τη φώκια Μονάχους Μονάχους.
Ένα καφεδάκι, ένα σνακ, λίγα ψώνια ακόμα, κάποιες τελευταίες βόλτες και στις 2 μπαίναμε στο πλοίο που θα μας έφερνε σε δυο ωρίτσες απέναντι στο Μαντούδι. Από εκεί, μετά κι από μια στάση στην Αρτάκη για ξεμούδιασμα, καφέ, τουαλέτα επιστρέψαμε στη Νίκαια λίγο πριν τις 8, με πολλές ωραίες εικόνες στο μυαλό και πολλές δυνάμεις…
