- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 10 Δεκεμβρίου 2021 10 Δεκεμβρίου 2021
Ξεκινήσαμε στις 7 της Κυριακής 10 Οκτώβρη από τη Νίκαια, περάσαμε από το Μετρό στο Αιγάλεω και πήραμε το δρόμο για Τρίπολη. Μια μικρή στάση στο Σπαθοβούνι και συνεχίσαμε για Βυτίνα και Βαλτεσινίκο.
Ανεβαίνοντας βλέπουμε έστω κι από μακριά, το ψηλότερο κατοικήσιμο χωριό του Μαινάλου στα 1.365 μ., γραφικό και πανέμορφο , τα Μαγούλιανα. Εδώ το χειμώνα πολύ συχνά πέφτει αρκετό χιόνι, πάνω από ένα μέτρο, ενώ το καλοκαίρι το χωριό είναι πολύ δροσερό. Διασχίζουμε το πυκνό ελατόδασος, ώσπου να φτάσουμε στο Βαλτεσινίκο, που πήρε το όνομά του από τη νίκη του στρατηγού Βαλτέσιου κατά του Αλάριχου (Βαλτεσίου νίκη = Βαλτεσινίκο).
« Σκαρφαλωμένο » στα 1100 μ. το Βαλτεσινίκο έχει κηρυχτεί παραδοσιακός οικισμός και είναι χτισμένο ανάμεσα σε καρυδιές, λεύκες, έλατα και μηλιές. To χειμώνα το χωριό είναι τυλιγμένο στην πάχνη και συχνά αποκλείεται από το χιόνι. Έχει πανοραμική θέα, όπως είναι αμφιθεατρικά χτισμένο στους πρόποδες του υψώματος του Παλιόκαστρου, με παραδοσιακά πετρόκτιστα σπίτια.
Το όμορφο πετρόκτιστο Δημοτικό Σχολείο, οι πολλές εκκλησίες, τα καλοπεριποιημένα 350 σπίτια και τα τρεχούμενα νερά δίνουν την εικόνα ενός ζωντανού χωριού. Μέσα στο χωριό υπάρχουν 10 εκκλησίες. Πολλές από αυτές είναι αριστουργήματα αρχιτεκτονικής. Οι μεγαλύτερες και πιο αξιόλογες είναι αυτές των Αγίων Θεοδώρων στο κέντρο του χωριού και του Αϊ Γιώργη, αληθινό κομψοτέχνημα, με το χαρακτηριστικό οκταγωνικό της τρούλο, χτισμένη από Λαγκαδιανούς μαστόρους.
Φτάνοντας στο χωριό άρχισε να βρέχει γι’ αυτό καθίσαμε λίγη ώρα στην ταβέρνα του χωριού δίπλα στο τζάκι παίρνοντας κάποιο ρόφημα μέχρι που η βροχή σιγά σιγά σταμάτησε. Μετά από μια ώρα περίπου με το πούλμαν συνεχίσαμε για τα Λαγκάδια.
Κοντά στο Βαλτεσινίκο ξεκίνησε η πρώτη πορεία των 4 ωρών για Γριάς Λιθάρι-Κρύα Βρύση ως το όμορφο χωριό του Μαινάλου Λαγκάδια, ενώ η δεύτερη των 2 ωρών άρχισε από την Κρύα Βρύση μέχρι τα Λαγκάδια.
Μαγευτικές διαδρομές, στην αρχή μέσα στα έλατα, στολισμένη με όλων των λογιών τα μανιταράκια και πού και πού τον ήλιο να κάνει κι αυτός την εμφάνισή του σε κάποια ξέφωτα.
Περάσαμε την Κρύα Βρύση και συνεχίσαμε το χωματόδρομο και αργότερα το μονοπάτι μέσα από τα παρατημένα χωράφια, που κάποτε καλλιεργούσαν με σιτηρά. Περάσαμε τα τρία πετρόκτιστα καλοδιατηρημένα αλώνια, όπου οι Αρκάδες αλώνιζαν τα σιτάρια τους, και συνεχίσαμε για τα Λαγκάδια.
Στα πλαίσια των καλοκαιρινών πολιτιστικών εκδηλώσεων του Αυγούστου στο χωριό πραγματοποιείται το «Παραδοσιακό Αλώνισμα» σε μια προσπάθεια διατήρησης του συνδετικού κρίκου που ενώνει το χθες με το σήμερα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Φτάνοντας σε ένα ύψωμα φάνηκαν απέναντι από το Λαγκαδινό ποτάμι τα Λαγκάδια, που αποκαλούνται και "κρεμαστό χωριό". Θαυμάσαμε τη θέα και πήραμε από ψηλά ωραίες φωτογραφίες του χτισμένου αμφιθεατρικά γραφικού χωριού.
Έμενε ακόμα καμιά ώρα κατηφορικής πορείας, ώσπου να παρακάμψουμε την απότομη ρεματιά του Λαγκαδινού ποταμού και, αφού περάσουμε από τους παραδοσιακούς νερόμυλους, να φτάσουμε στην πλατεία του όμορφου αυτού χωριού.
Τα Λαγκάδια Αρκαδίας είναι ένα χωριό στη Γορτυνία, παραδοσιακός οικισμός, κτισμένο στην απότομη πλαγιά βουνού. Ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Αρκαδίας μετά την Τρίπολη με πληθυσμό σχεδόν 7.000 κατοίκους τη δεκαετία του 1890. Στα τέλη όμως του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού αναγκάζεται να μεταναστεύσει αναζητώντας καλύτερη τύχη κυρίως στην Αμερική. Είναι η πατρίδα των Δεληγιανναίων, που έδωσε στην Ελλάδα δύο πρωθυπουργούς, τον Νικόλαο και το Θεόδωρο Δεληγιάννη στα τέλη του 19ου αι., αλλά και άλλων αγωνιστών του 1821 καθώς και του κομμουνιστή παιδαγωγού Νίκου Πλουμπίδη, ο οποίος εκτελέστηκε το 1954. Ονομαστοί σε όλη την Ελλάδα υπήρξαν οι Λαγκαδιανοί κτίστες, με πλούσια αρχιτεκτονική παράδοση με πέτρινα κομψοτεχνήματα (τριώροφα αρχοντικά, σχολεία, εκκλησίες, καμπαναριά, βρύσες, γεφύρια κλπ.), τα οποία είναι εμφανή και σε όλο το χωριό.
Πρόκειται για ένα πέτρινο χωριό που κρέμεται στην κυριολεξία στον γκρεμό. Είναι κτισμένο σε πλαγιά μεγάλης κλίσης, σε υψόμετρο 980 μέτρων και διατρέχεται από τρία ρέματα. Ο Κάτω Μαχαλάς είναι μία ρεματιά, στην οποία κυλά το Λαγκαδιανό ποτάμι, παραπόταμος του Λάδωνα. Στον κεντρικό δρόμο δεσπόζει ο ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, που χτίστηκε το 1805 και κοσμείται από ένα θαυμάσιο πέτρινο καμπαναριό με ρολόι. Μέσα στην εκκλησία φυλάσσεται και η καρδιά του Θεόδωρου Δεληγιάννη, ενώ κοντά στην πλατεία έχει στηθεί και ο ανδριάντας του.
Στην είσοδο του χωριού υπάρχει το μνημείο του Λαγκαδιανού κτίστη, ενώ πλησιάζοντας στην πλατεία υπάρχει και το ηρώο των Λαγκαδιανών πεσόντων.
Βγαίνοντας από την πόλη θα βρούμε στα δεξιά μας το γυμνάσιο και το λύκειο, που στεγάζονται σε πέτρινο παραδοσιακό κτήριο του 1868. Στον κεντρικό δρόμο υπάρχουν μαγαζάκια που πωλούν ξυλόγλυπτα και υφαντά. Στην "πλατεία" υπάρχουν αρκετές ταβέρνες και καφενεία. Πολύ σύντομα οι « τουρίστες » και οι πεζοπόροι γεύονταν τα νόστιμα μαγειρευτά που είχαν ετοιμάσει οι ταβέρνες του χωριού και έκαναν τις βόλτες τους στο παραδοσιακό αυτό πετρόκτιστο χωριό. Αξιοθέατα στα Λαγκάδια αποτελούν οι ναοί των Ταξιαρχών και του Τίμιου Προδρόμου, καθώς και το σπίτι των Δεληγιανναίων.
Κατά τις τέσσερις αφήνουμε λοιπόν τα Λαγκάδια και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Μια στάση στη Βυτίνα για βόλτα, γλυκό ή καφεδάκι και αναχώρηση αργότερα για τη Νίκαια με μια ενδιάμεση στάση στον Ισθμό της Κορίνθου.
