- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 29 Απριλίου 2022 29 Απριλίου 2022
Με δύο πούλμαν και 75 περίπου μέλη μας ξεκινήσαμε από τη Νίκαια και το μετρό του Αιγάλεω, την Παρασκευή, 4/3, για Κόρινθο, γέφυρα Ρίου. Είχαμε ήδη κάνει τη στάση μας για καφεδάκι, τουαλέτα στο Κιάτο και αμέσως περάσαμε τη γέφυρα « Χαρίλαος Τρικούπης », αφήνοντας πίσω μας τα κάστρα του Ρίου και του Αντιρρίου, τα « Μικρά Δαρδανέλλια».
Μπαίνοντας στον νομό Αιτωλοακαρνανίας, συναντήσαμε τον Εύηνο ή Φίδαρη ποταμό, αντικρίσαμε με δέος τα τείχη της αρχαίας Πλευρώνας ψηλά στον λόφο, πλησιάσαμε αρκετά τη λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού και τις λίμνες Λυσιμάχεια, Οζερού και κινηθήκαμε βόρεια έχοντας συντροφιά μας τον Αχελώο. Κοντά στο Αγρίνιο πήραμε τον δρόμο προς την αρχαία πόλη της Στράτου.
Η πόλη αυτή ήταν η μεγαλύτερη και πλέον ακμάζουσα πόλη των Ακαρνάνων από τον 4ο ως τον 2ο αι. π.Χ. Εδώ, στο πλάι του πλωτού Αχελώου, που χώριζε την Ακαρνανία από την εχθρική Αιτωλία, στρατολογούνταν και συγκροτούνταν σε σώμα οι κάτοικοι της Ακαρνανίας. Περίφημα ήταν τα άλογά της.
Αρχικά επισκεφθήκαμε το θέατρο της πόλης, το οποίο οι αρχαιολόγοι δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε κι έτσι πήραμε μόνο μια γενική ιδέα γι΄αυτό. Ξεκίνησε να χτίζεται τον 4ο αι. π.Χ. και ολοκληρώθηκε ως τον 2ο αι. π.Χ.. Διακρίνονται η σκηνή, η κυκλική ορχήστρα με τον καλυμμένο με πλάκες αγωγό ομβρίων υδάτων και αρκετά εδώλια από το κοίλο του θεάτρου, με λίγες σωζόμενες «προεδρίες» ( Θέσεις επισήμων ) στην πρώτη σειρά.
Αφήνοντας πίσω μας το θέατρο και την αγορά της πόλης, από την οποία σώζεται το πρόπυλο, μπήκαμε πάλι στα πούλμαν και πήγαμε στον ναό του Στρατίου Διός. Στο μεταξύ είχαμε την ευκαιρία να δούμε και αρκετά τμήματα των περίφημων τειχών της αρχαίας πόλης, που έφταναν τα 7,5 χλμ. σε μήκος, και κάποιων πύργων από αυτά. Ο ναός του Δία, πολιούχου και προστάτη της Στράτου, ήταν δωρικός και περίπτερος και μάλλον έμεινε ημιτελής, αν κρίνουμε από τους αρράβδωτους κίονες που έχουν σωθεί.
Μετά την επίσκεψη στην αρχαία Στράτο, περνώντας στο πλάι της παραποτάμιας πύλης της αρχαίας πόλης και τη γέφυρα, επισκεφθήκαμε τα 2 φράγματα, Στράτου και Καστρακίου και έπειτα αναζητήσαμε ένα σημείο κατάλληλο για το κρύο γεύμα του «Φυσιολάτρη». Μετά από μικρή περιπλάνηση, καταλήξαμε στην παραλία του ποντιακού χωριού Ματσούκι, κοντά στο φράγμα του Καστρακίου. Εκεί πήρε ο καθένας την τσαντούλα με τα καλούδια και το ποτήρι με κρασί ή το τσιπουράκι και μετά από λίγο …άνοιξε και το χοροστάσι, εκεί δίπλα στο νερό! Λίγες σταγονίτσες δεν μας εμπόδισαν καθόλου να ευχαριστηθούμε το αντάμωμα!
Χορτάτοι πια πήραμε τον δρόμο προς την Αμφιλοχία. Περάσαμε και τη λίμνη Αμβρακία ή Ρίβιο και νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στην Αμφιλοχία, την αμφιθεατρικά χτισμένη πάνω σε δυο λόφους. Κραβασαρά τη λέγανε παλιότερα, μέχρι το 1907, μια και ήταν μέρος για στάση των καραβανιών ( από το καραβάν σεράι ) , με πολλά χάνια.
Εκεί τακτοποιηθήκαμε στα δύο ξενοδοχεία και πήγαμε για ξεκούραση. Δώσαμε ραντεβού για απογευματινή βόλτα προς την αρχαία Λιμναία, αλλά ο βροχερός καιρός μας εμπόδισε να πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας… Δειπνήσαμε στο ένα από τα 2 ξενοδοχεία, κάναμε μικρό περίπατο και πήγαμε για ύπνο.
Σάββατο, 5/3, μετά το πρωινό μας πήραμε τον δρόμο προς Λευκάδα, όπου πιεστήκαμε, λόγω καιρού, λίγο να φτάσουμε, ώστε να προλάβουμε να κάνουμε την πεζοπορία μας προς τον καταρράκτη Δημοσάρη. Περάσαμε τη Βόνιτσα με το ωραίο βενετσιάνικο κάστρο να στεφανώνει το λόφο της αρχαίας ακρόπολης και το όμορφο νησάκι Κουκουμίτσα, σήμα κατατεθέν της πόλης, το Άκτιο, όπου έγινε η ναυμαχία το 31 π.Χ. και καθιέρωσε τον Οκταβιανό Αύγουστο μόνο κύριο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και σπεύσαμε να μπούμε στο Κάστρο της Λευκάδας, γιατί η βροχή μας απειλούσε! Καταφέραμε να το επισκεφθούμε σχετικά άνετα το ενετικό κάστρο της Αγίας Μαύρας, όπως επίσης λέγεται, λόγω της μικρής εκκλησίας που υπάρχει εντός αυτού. Παρέα με τη βροχούλα, με τις ομπρελίτσες και τα αδιάβροχά μας, μπορέσαμε να περιηγηθούμε τον χώρο, όπου τουλάχιστον επιτρεπόταν η πρόσβαση. Για παράδειγμα, στην εκκλησούλα της Αγ. Μαύρας δεν επιτρεπόταν να πάμε. Μπορέσαμε να δούμε όμως από μια πυλίδα τις βάσεις παλιάς ξύλινης γέφυρας εντός της εξωτερικής τάφρου, ανεβήκαμε σε κάποιους πύργους και προμαχώνες, περπατήσαμε στο εσωτερικό του κάστρου με τα ερείπια από αποθήκες, δεξαμενές, φυλακές, χώρους για τους στρατιώτες και τους φρουρούς, ακόμα και απομεινάρια από την πρώτη περίοδο δημιουργίας του οχυρού αλλά και από την Τουρκοκρατία. Στο Κάστρο αυτό έδρευε η μεσαιωνική πρωτεύουσα της Λευκάδας, ώσπου το κατέλαβαν οι Ενετοί το 1684 και το έκαναν αποκλειστικά φρούριο, μεταφέροντας την πρωτεύουσα στο νησί απέναντι.
Θαυμάσαμε και εξωτερικά την αμυντική κατασκευή, με τους 7 προμαχώνες σήμερα, τις πολλές τυφεκιοθυρίδες και τα πολλά κανόνια, είδαμε και το μικρό λιμάνι που δημιούργησαν οι Άγγλοι κατακτητές, στο διάστημα εκείνο που εναλλάσσονταν με Γάλλους και Ρώσους. Τότε που κι ο Αλή Πασάς, αρχές 19ου αι., ενδιαφέρθηκε γι΄αυτό το οχυρό και, προκειμένου να το κατακτήσει, έχτισε εκεί γύρω ένα άλλο μικρό φρούριο, του Τεκέ, όπως το έλεγαν ή Κάστρο του Γρίβα, όπως επίσης είναι γνωστό.
Μπήκαμε στα πούλμαν, περάσαμε την πλωτή γέφυρα, διασχίσαμε τη Χώρα και φτάσαμε μετά από λίγο στο Νυδρί στην τοποθεσία, από όπου θα ξεκινούσε η μικρή διαδρομή ως τον Καταρράκτη Δημοσάρη.
Το ψιλόβροχο δεν μας εμπόδισε να περπατήσουμε ως τον καταρράκτη που αυτή τη φορά είχε πολύ νερό λόγω των βροχών που έπεσαν.
Χρειάστηκε να βάλουμε σε πολλά σημεία μεγάλες πέτρες για να περάσουμε και να φτάσουμε στα σκαλοπάτια από όπου φαίνονταν ο καταρράκτης. Αφού βγάλαμε φωτογραφίες πήραμε το δρόμο της επιστροφής και με το πούλμαν κατεβήκαμε στο Νυδρί.
Οι περιηγητές έμειναν στο διάστημα αυτό στο Νυδρί για καφέ, τσαγάκι, μικρές βολτίτσες, όσο η βροχή το επέτρεπε, αναμένοντας τους πεζοπόρους μας, οι οποίοι δεν άργησαν να επιστρέψουν. Απέναντι ο Σκορπιός του Ωνάση, κάποτε, η Μαδουρή με το σπίτι του Αρ. Βαλαωρίτη να ξεχωρίζει από μακριά, η Χελώνη καθώς και τα υπόλοιπα νησάκια ολόγυρα. Το άγαλμα του Αριστοτέλη Ωνάση κοσμεί τον παραλιακό δρόμο στο Νυδρί. Απέναντι, στην άκρη της χερσονήσου, βλέπει κανείς, δίπλα στο εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής, και το μνημείο που είναι αφιερωμένο στον Γερμανό αρχαιολόγο Dörpfeld, ο οποίος υποστήριζε ότι η Λευκάδα ήταν η ομηρική Ιθάκη.
Ξανά στα πούλμαν για Βασιλική, εντελώς νότια, όπου δεν βρήκαμε ταβέρνες ανοιχτές για φαγητό κι έτσι φύγαμε για τη Χώρα, κάνοντας τον γύρο του νησιού από τα δυτικά. Αφού τελειώσαμε το γεύμα και τις βόλτες μας στον κεντρικό δρόμο και τα γραφικά σοκάκια της πόλης, υπό βροχήν συνεχώς, ανηφορίσαμε ως τη Μονή Φανερωμένης για απογευματινό προσκύνημα στην πολιούχο της Λευκάδας. Η μονή ονομάστηκε έτσι λόγω του ότι η εικόνα της Παναγίας παρουσιάστηκε, φανερώθηκε σχεδιασμένη « αχειροποίητος » πάνω στο ξύλο και ο αγιογράφος Κάλλιστος συμπλήρωσε απλά τα χρώματα. Ο κεντρικός ναός χτίστηκε στα 1734, όταν εδώ βρίσκονταν οι Ενετοί.
Στη Χώρα, στο μεταξύ είχαμε επισκεφθεί κάποιες από τις δυτικής τεχνοτροπίας εκκλησίες, όπως αυτή του Αγ. Νικολάου, του Αγίου Μηνά, είδαμε το « Πάρκο των ποιητών » ή Μποσκέτο, για τους ντόπιους, με τις προτομές και τα αγάλματα των ανθρώπων του πνεύματος που κατάγονταν από το νησί.
Εδώ ο Αρ. Βαλαωρίτης, ο Άγγ. Σικελιανός, ο Λευκάδιος Χερν και άλλες προσωπικότητες θυμίζουν στον επισκέπτη την προσφορά τους στον πολιτισμό του νησιού αλλά και του τόπου μας γενικότερα.
Περπατήσαμε πάνω στη γέφυρα των ερωτευμένων ή γέφυρα των στεναγμών, βγάλαμε φωτογραφίες, φτάσαμε ως το –κλειστό εκείνη την ώρα - πολύ ενδιαφέρον Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης με ευρήματα από τους αρχαιολογικούς χώρους του νησιού, όπως το χάλκινο κάτοπτρο με την Αφροδίτη, τα εκθέματα της μουσικής, το πήλινο ομοίωμα κυκλικού χορού, σφραγιδόλιθοι, νομίσματα κ.ά. Είδαμε επίσης, εξωτερικά, το σπίτι – μουσείο του Άγγελου Σικελιανού και ό,τι άλλο μας επέτρεψε ο καιρός… Κάποιοι πρόλαβαν κι έκαναν και τα ψώνια τους στα μαγαζάκια με τα τοπικά προϊόντα, με τα περίφημα καρσινά λευκαδίτικα κεντήματα.
Φύγαμε από Λευκάδα και, περνώντας πάλι από τη Βόνιτσα, γυρίσαμε όλοι μαζί στη βάση μας, την Αμφιλοχία, για λίγη ξεκούραση και το καθιερωμένο στις οκτώμισι δείπνο.
Κυριακή, 6/3, ξεκινήσαμε γύρω στις 8:30 το πρωί για υπόγεια σήραγγα, Πρέβεζα, Ζάλογγο αρχικά. Οι περισσότεροι ανεβήκαμε τα 400 σκαλιά ως επάνω στον βράχο, από όπου έπεσαν οι Σουλιώτισσες, τον Δεκέμβριο του 1803, κυνηγημένες από τον Αλή Πασά, έχοντας ρίξει πρωτύτερα στον γκρεμό τα παιδιά τους. Στη βάση του βράχου της Καμάρινας η μονή Αγίου Δημητρίου, προσωρινά κλειστή λόγω covid. Το μνημείο στην κορφή εντυπωσιακότατο, αποτελείται από 6 γιγάντιες γυναικείες φιγούρες από σκυρόδεμα, με την πρώτη να είναι η μεγαλύτερη από όλες τις υπόλοιπες, πράγμα που δηλώνει το μέγεθος της θυσίας των γυναικών αυτών. Αυτή ήταν η σύλληψη του γλύπτη που το φιλοτέχνησε, του Γιώργου Ζογγολόπουλου, ο οποίος συνεργάστηκε για τη δημιουργία του έργου με τον αρχιτέκτονα Καραντινό. Η θέα που προσφέρεται από εκεί πάνω προς την Πρέβεζα επίσης εντυπωσιακή!
Κατεβήκαμε έπειτα λίγο πιο κάτω, κοντά στα ερείπια του ιερού της Αφροδίτης, όπου, ακολουθώντας ένα χωμάτινο δρομάκι, φτάνεις στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Κασσώπης. Εκεί μας περίμεναν οι δύο ξεναγοί μας, οι οποίοι, δυστυχώς, πολύ λίγο πρόλαβαν να μας ξεναγήσουν στην αγορά, το Βουλευτήριο, τα καταγώγιο και το θέατρο της πόλης ( αυτό από μακριά μόνο ), γιατί η βροχή και το χαλάζι μας έδιωξαν από εκεί! Καταφύγιό μας τα πούλμαν, μέσα στα οποία συνεχίστηκε, όσο γινόταν, η ξενάγηση γι΄αυτή την πολύ σημαντική πόλη της Ηπείρου, που άκμασε πολιτιστικά και οικονομικά τον 4ο αι. π.Χ.. Ήταν μια πόλη με φοβερό πολεοδομικό σύστημα με οικοδομικά τετράγωνα και οριζόντιους και εγκάρσιους δρόμους, σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης.
Σειρά είχε η επίσκεψη στην αρχαία Νικόπολη, την πόλη που ιδρύθηκε, ακόμα και με βίαιους εποικισμούς και ανεξέλεγκτη λαφυραγώγηση των μνημείων των κοντινών πόλεων, σε ανάμνηση της νίκης του Οκταβιανού στο Άκτιο, το 31 π.Χ., απέναντι στον Αντώνιο και την Κλεοπάτρα.
Πρώτη στάση στο αρχαίο θέατρο της πόλης, όπου μετά από λίγα λεπτά ξενάγησης η βροχή πάλι μας απόδιωχνε. Προλάβαμε να δούμε επίσης, εκεί κοντά, το χορταριασμένο Στάδιο της αρχαίας πόλης. Ξανά στα πούλμαν για τον υπόλοιπο υπαίθριο αρχαιολογικό χώρο.
Περάσαμε μέσα από τα λεγόμενα «Βαγένια», τις Ρωμαϊκές Θέρμες και περιηγηθήκαμε τη Βασιλική Α΄ ή Δουμετίου και τη γειτονική Έπαυλη του Ευδίκου. Περάσαμε στο εσωτερικό της από την πρώτη αυλή και περιηγηθήκαμε τα διαμερίσματά της. Στα όρια της έπαυλης ένας πλακόστρωτος ρωμαϊκός δρόμος και ένα Νυμφαίο.
Αφού ξεναγηθήκαμε κάπως άνετα, χωρίς βροχή δηλαδή, στους 2 αυτούς χώρους, μπήκαμε πάλι στο πούλμαν για το Μουσείο της Νικόπολης, στην είσοδο της πόλης της Πρέβεζας. Μείναμε σε αυτό γύρω στη μία ώρα περιηγούμενοι τις αίθουσες με τα γλυπτά, αρχιτεκτονικά μέλη, βωμούς, νομίσματα, τις επιτύμβιες στήλες, τις επιγραφές, τα αγγεία και άλλα μικροτεχνήματα από τη Νικόπολη. Αποκτήσαμε έτσι μια καθαρή εικόνα για την εμπορική και πολιτιστική δραστηριότητα, την καθημερινή ζωή και τη στάση των κατοίκων της ρωμαϊκής και παλαιοχριστιανικής Νικόπολης απέναντι στον θάνατο.
Αφού αποχαιρετίσαμε τους ξεναγούς μας, καταλήξαμε μέσα στην όμορφη Πρέβεζα για βόλτες και φαγητό. Περπατώντας στον κεντρικό πεζόδρομο, το περίφημο Σεϊτάν –Παζάρ από την εποχή της Τουρκοκρατίας, που γλιστρούσαν τα άλογα των Τούρκων στο διαβολοπάζαρο, όπως αλλιώς το έλεγαν, συναντήσαμε τον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Χαραλάμπους, με την κρήνη – σαρκοφάγο και το Ενετικό Ρολόι-Καμπαναριό. Αναζητήσαμε έπειτα το σπίτι του Κώστα Καρυωτάκη, την ομώνυμη πλατεία με την προτομή του. Ούτε ενάμιση μήνα δεν έμεινε στην Πρέβεζα ο άτυχος και μελαγχολικός ποιητής και έβαλε τέλος στη ζωή του με ένα πιστόλι!
Θαυμάσαμε και τα κάστρα του Αγίου Ανδρέα και του Αγίου Γεωργίου, φτιαγμένα από τον Αλή Πασά, στις αρχές του 19ου αι. , περπατήσαμε στα όμορφα σοκάκια με τα πολλά και χαριτωμένα μικρά, ως επί το πλείστον μαγαζάκια.
Επιστρέφοντας στην Αμφιλοχία, κάναμε τη στάση μας στη Βόνιτσα, για καφέ, γλυκάκι ή ακόμα και για περπάτημα ως το σήμα κατατεθέν της κωμόπολης, το νησάκι Κουκουμίτσα. Το εκκλησάκι του Αγ. Νεκταρίου φημίζεται για τις βαπτίσεις και τους γάμους που γίνονται εκεί, ιδίως το καλοκαίρι, γιατί προσφέρει και υπέροχη θεά προς την ίδια τη Βόνιτσα και το ενετικό Κάστρο, που έχει χαρακτηριστεί « προέχον βυζαντινό μνημείο» με βασιλικό διάταγμα του 1922! Από τον 11ο αι. και την εποχή των Κομνηνών αυτοκρατόρων χρονολογείται!
Απολαύσαμε και το χλωμό αλλά εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα από το νησάκι και, αφού κάναμε και μια σύντομη στάση για φωτογράφιση της λίμνης Κομήτη, κοντά στη Βουρκαριά, επιστρέψαμε στη βάση μας για λίγη ξεκούραση και δείπνο.
Δευτέρα ΚΑΘΑΡΑ, 7/3, μετά το πρωινό μας, αναχωρήσαμε για τη γραφικότατη Ναύπακτο.
Ψηλά πάνω από την πόλη το περίφημο Κάστρο της Ναυπάκτου, από τα πιο καλοδιατηρημένα παραδείγματα φρουριακής αρχιτεκτονικής, χτίστηκε πάνω στα ερείπια του αρχαίου, ίχνη του οποίου βλέπει κανείς ακόμα και σήμερα. Από τους Ενετούς συντηρήθηκε, όταν κυρίευσαν τη Ναύπακτο το 1407. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την πόλη έκαναν τις δικές τους μετασκευές. Το κάστρο διαθέτει 5 αμυντικές ζώνες ή διαζώματα και δύο βραχίονες , ανατολικό και δυτικό, οι οποίοι έφταναν μέχρι κάτω στο λιμάνι και με 2 πύργους εκατέρωθεν του στομίου του το προστάτευαν. Ίχνη από τους βραχίονες του κάστρου βλέπει κανείς μέσα και σε σπίτια ακόμα...
Φυσικά κατεβήκαμε στο μοναδικό και γραφικό λιμανάκι της Ναυπάκτου, με τον Παξινό Γιώργο Ανεμογιάννη στον δυτικό βραχίονα να παρακολουθεί την πόλη από ψηλά κρατώντας έναν πυρσό στο χέρι. Τον Μάιο του 1821 έβαλε φωτιά σε μια τουρκική κορβέτα, αλλά τον έπιασαν και είχε άσχημο τέλος. Για να τον τιμήσουν έστησαν το χάλκινο άγαλμά του σε αυτό το σημείο του λιμανιού. Στην πλευρά αυτή είδαμε και το λιτό πάρκο Θερβάντες με τη ραδινή φιγούρα του Ισπανού ποιητή και συγγραφέα, αξιωματικού στην περίφημη ναυμαχία της Ναυπάκτου, τον Οκτώβριο του 1571, στην οποία οι ενωμένοι Ευρωπαίοι κατάφεραν σημαντικό πλήγμα στους Τούρκους. Περάσαμε από την πύλη προς την πλευρά της θάλασσας και αγναντέψαμε προς την πλευρά της γέφυρας και των Εχινάδων νήσων, κοντά στις οποίες είχε λάβει χώρα η περίφημη ναυμαχία.
Στην ανατολική πλευρά του λιμανιού με τα όμορφα παραδοσιακά κτίρια και τα μαγαζάκια είδαμε, απ΄εξω μόνο, το Φετιχέ Τζαμί, κτισμένο το 1499 από το Σουλτάνο Βαγιαζίτ ως προσφορά στον Αλλάχ. Είναι χώρος επισκέψιμος και χρησιμοποιείται για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Εμείς δυστυχώς το βρήκαμε πάλι κλειστό.
Πάνω ακριβώς από την πλατεία του λιμανιού βρίσκονται τα Μποτσαρέικα, μια συνοικία με πλακόστρωτα δρομάκια, η οποία πήρε το όνομά της από τον Πύργο του Μπότσαρη, επιβλητικό κτίσμα του 15ου και του 16ουαι. με ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό σχέδιο, προορισμένο να φιλοξενεί τους εκάστοτε ηγεμόνες της πόλης. Σήμερα ανήκει στο ίδρυμα Δημ. και Αίγλης Μπότσαρη και στεγάζει μόνιμη έκθεση για τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου.
Μετά τη Ναύπακτο σειρά είχε ο βασικός προορισμός της ημέρας, ο ιστορικός διατηρητέος οικισμός του Γαλαξειδίου, για το έθιμο του αλευρομουτζουρώματος! Σταθμεύσαμε αρκετά έξω από την πόλη, γιατί τα οχήματα είχαν κάνει ουρά, και κατηφορίσαμε προς το πρώτο φυσικό λιμάνι με τη χαριτωμένη μαρίνα και τα συμπαθητικά μικρομάγαζα, κοντά στην Πλατεία Ηρώων, στη συνοικία της Αγοράς. Ανηφορίσαμε την οδό Μουσείου-Νιάρχου, ένα από τα πολλά πλακόστρωτα σοκάκια, τα λεγόμενα καντούνια με τα καπετανόσπιτα και τα άλλα παραδοσιακά νεοκλασικά, ως επί το πλείστον, κτήρια. Σε ένα από τα αρχοντόσπιτα θαυμάσαμε ένα ευμέγεθες ακρόπρωρο, στη γωνιά του σπιτιού, δηλωτικό της αίγλης και της αρχοντιάς που γνώρισε, για δυο σχεδόν αιώνες, τον 18ο και τον 19ο, το γραφικό και νησιωτικό, θα έλεγες, Γαλαξείδι. Πολλά τα καπετανόσπιτα που συναντήσαμε στην περιήγησή μας, ψηλά, χωρίς παράθυρα χαμηλά, οχυρωματικού τύπου σπίτια, και σε ένα από αυτά μάλιστα στεγάζεται το Ναυτικό και Ιστορικό Μουσείο της κωμόπολης. Κλειστό λόγω της ημέρας, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, μια και περιέχει χάρτες, μοντέλα καραβιών, ακρόπρωρα, εργαλεία ναυπηγικής, πίνακες με ιστιοφόρα, το “Χρονικό του Γαλαξειδίου”, που αφηγείται την ιστορία του τόπου και άλλα εκθέματα.
Ψηλά στον λόφο βρίσκεται ο Άγιος Νικόλαος. Ο ναός αυτός ( κτίσμα του 1902 ) διαθέτει ένα υπέροχο ξυλόγλυπτο μπαρόκ τέμπλο του 1850, έργο Ηπειρώτη μάστορα, δυο καμπαναριά και ξεχωρίζει από μακριά, τοποθετημένος, όπως είναι, στην κορυφή του λόφου. Προχωρώντας συναντήσαμε μιαν άλλη, αρκετά παλαιότερη εκκλησία, αυτήν της Αγ. Παρασκευής, στης οποίας το δάπεδο υπάρχει σκαλισμένος ο ζωδιακός κύκλος-ηλιοτρόπιο. Στην ουσία πρόκειται για ηλιακό ημερολόγιο. Στον εξωτερικό νότιο τοίχο είδαμε κι ένα ηλιακό ρολόι. Ευτυχώς και τις δύο τις βρήκαμε ανοιχτές και είχαμε την τύχη να ξεναγηθούμε αναλυτικά σε αυτές από έναν καλό κύριο.
Κατεβήκαμε ως το δεύτερο φυσικό λιμάνι, τον Χηρόλακα, περνώντας από την πλατεία Ευθύμη Βλάμη με την προτομή του σπουδαίου γιατρού, απ΄όπου έχεις μια πανέμορφη θέα προς το πέλαγος. Εκεί στον Χηρόλακα, με τους ταρσανάδες κάποτε και με πολλά καπετανόσπιτα, ανακαλύψαμε και τα αρχαία τείχη, πάνω στα οποία μάλιστα είναι θεμελιωμένα πολλά από τα αρχοντόσπιτα... Τα περισσότερα από αυτά χτίστηκαν με υλικά φερμένα από το εξωτερικό, με ευρωπαϊκή επίδραση και έχουν νταβάνια σχεδιασμένα από Ιταλούς ζωγράφους.
Πολλοί φίλοι μας ενσωματώθηκαν στις ομάδες των εορταστών, μουτζουρώθηκαν, χόρεψαν, χάρηκαν τη γιορτή, που λάμβανε χώρα στην Αγορά, ενώ αρκετοί έφτασαν ως την Πέρα Πάντα με το άγαλμα της Γαλαξειδιώτισσας μάνας, που με τα παιδιά της αγκαλιά, κουνάει το μαντίλι προς τη θάλασσα. Έκαναν επίσης τη βόλτα τους μέσα στο πευκόφυτο πάρκο της πόλης, μέσα στο οποίο υπάρχουν ο Τάφος του Λοκρού και τα ερείπια του τείχους της αρχαίας Οιάνθης. Φεύγοντας δεν ξεχάσαμε να τιμήσουμε και το γαλαξειδιώτικο ραβανί, καθώς και το γλυκό κουταλιού αμύγδαλο.
Χορτάτοι από το φαγητό, τον καλό καιρό, τη γιορτή και το ωραίο περιβάλλον, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Περάσαμε την Ιτέα, της οποίας το άρτιο ρυμοτομικό σχέδιο, κατά το Ιπποδάμειο σύστημα, θαυμάσαμε από ψηλά, καθώς και το λιμάνι και τη μαρίνα αυτής της πόλης, που κάποτε αποτελούσε σημαντικό εμπορικό-διαμετακομιστικό κέντρο.
Έξω από το Δίστομο είδαμε μέρος των τειχών της Αρχαίας Αμβρόσσου, αφήσαμε πίσω μας και την Αλίαρτο και , μετά από 20λεπτη στάση στον «Κούρο», φτάσαμε στο μετρό του Αιγάλεω πρώτα και στη Νίκαια έπειτα, γύρω στις 8 το βράδυ, ευχαριστημένοι από όλα όσα είδαμε και ζήσαμε τις 4 αυτές μέρες αλλά και ικανοποιημένοι που ο καιρός δεν μας επιβλήθηκε και μπορέσαμε να πραγματοποιήσουμε ουσιαστικά όλα τα σχέδιά μας!
