- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 30 Απριλίου 2022 30 Απριλίου 2022
Παρασκευή πρωί, ανήμερα της Επετείου της Έναρξης της Επανάστασης του 1821, ξεκινήσαμε από Νίκαια και Αιγάλεω, για Εθνική και Άγιο Κωνσταντίνο, όπου και κάναμε μια σύντομη στάση.
Στη διαδρομή παρακολουθήσαμε ένα ωριαίο αφιέρωμα στον Αθ. Διάκο και την επέτειο του ΄21 με τραγούδια ενδιάμεσα και απαγγελίες ποιημάτων σχετικών, ώστε να μπούμε στο εορταστικό κλίμα κι εμείς οι ταξιδευτές!
Πήραμε τον δρόμο έπειτα για Λαμία, Δομοκό με κατεύθυνση προς Ανάβρα Μαγνησίας, στα δυτικά της Όθρυος. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας η Όθρυς ήταν γνωστή με το όνομα « Της Γούρας τα βουνά» από το ομώνυμο κεφαλοχώρι, τη σημερινή Ανάβρα. Είναι το βουνό των Τιτάνων και, σύμφωνα με μία μυθολογική εκδοχή, εδώ προσάραξε η κιβωτός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, μετά τον κατακλυσμό που διέταξε ο Δίας, εξαιτίας της παρακμής των ανθρώπων.
Λίγο πριν την Ανάβρα ο φίλος μας Εμπεδοκλής, ο οδηγός μας για την πεζοπορία, παρέλαβε τους 23 πεζοπόρους για μια 3ωρη διαδρομή στην Όθρυ. Ήταν η δεύτερη φορά που «Ο Φυσιολάτρης» επισκεπτόταν την Ανάβρα.
Αφού ετοιμαστήκαμε πήραμε την άσφαλτο προς το Νεοχώρι και λίγο μετά στρίψαμε αριστερά στο χωματόδρομο για τις ανεμογεννήτριες. Περπατήσαμε μέχρι την πρώτη βρύση και από εκεί αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τις πηγές της Ανάβρας. Ψηλότερα προς τις ανεμογεννήτριες υπήρχε αρκετό χιόνι που έπεσε τις προηγούμενες ημέρες. Περάσαμε κάποιες βρύσες, όπου έτρεχε άφθονο νερό και δίπλα είχαν φτιάξει ποτίστρες για τα ζώα. Όλο το βουνό έσφυζε από ζωή. Παντού ακουγόντουσαν τα κουδούνια από τα ζώα που έβοσκαν ελεύθερα πάνω στο βουνό.
Κοπάδια από κατσίκες, ελεύθερα γουρούνια και αγελάδες με τα μικρά τους μοσχαράκια που έβοσκαν αμέριμνα, σήκωναν το κεφάλι ανήσυχα και μας κοίταζαν παράξενα, όταν περνάγαμε δίπλα τους, που χαλάσαμε την ησυχία τους. Όλο το βουνό άρχισε να ανθίζει μετά τον χειμώνα με λογής- λογής λουλούδια και περπατήσαμε μέσα σε αραιό δάσος με βελανιδιές, πουρνάρια, γκορτσιές, κέδρους και ψηλότερα συναντήσαμε και το πανέμορφο γκι (αρκουδοπούρνι). Στην πορεία μας μας συντρόφευαν τα κελαηδίσματα των πουλιών και ο ήχος από τα τρεχούμενα νερά. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να κατηφορίζουμε και φτάσαμε πάνω από τις πηγές του Ενιπέα ποταμού.
Είδαμε το σημείο όπου αναβλύζει άφθονο παγωμένο νερό, και πιο κατω το μαντάνι, την ντριστέλα και τους νερόμυλους.
Περπατήσαμε και μέσα στο περιβαλλοντικό πάρκο «Γούρα» αλλά οι καταστροφές δεν μας επέτρεψαν να το διασχίσουμε, γι’ αυτό και κινηθήκαμε περιφερειακά με θέα πάντα το χωριό. Η διαδρομή απολαυστική, συνεχώς παρέα με τον ποταμό Ενιπέα και το μουρμουρητό του, σε πλακόστρωτο και όμορφα διαμορφωμένο μονοπάτι.
Φτάσαμε στην κάτω μεριά του χωριού όπου υπάρχει το παλιό πέτρινο γεφύρι και από εκεί ανεβήκαμε στην πλατεία του χωριού όπου συναντήσαμε και τους τουρίστες μας.
Οι 10 τουρίστες έφτασαν νωρίτερα με το πούλμαν στην Ανάβρα, ένα κτηνοτροφικό χωριό, που λίγα χρόνια πριν εξελίχθηκε σε πρότυπο αγροτικό οικισμό. Οι περισσότεροι ακολουθώντας την πινακίδα έφτασαν στις Πηγές, όπου απόλαυσαν το τοπίο, και περπάτησαν για λίγο και μέσα στο αισθητικό Πάρκο Γούρας, όσο τουλάχιστον επιτρεπόταν, μια και ήταν ολοφάνερες οι ζημιές από τις χειμερινές κακοκαιρίες που έπληξαν το χωριό. Ο χώρος κοντά στις πηγές του Ενιπέα παραμένει ελκυστικός, με τα γεφυράκια, τα τραπέζια και τα παγκάκια του, τα ξωκλήσια γύρω, το πέτρινο μικρό θεατράκι, τις νεροτριβές, τις ντριστέλες και τα πανύψηλα δέντρα. Μετά γύρισαν πίσω στο χωριό για μικρές βόλτες στα σοκάκια του και φαγητό στην ταβέρνα « το μπαλκόνι της Γούρας», που είχαμε κλείσει. Καθίσαμε στο μπαλκόνι με την υπέροχη θέα στο χιονισμένο βουνό με τις ανεμογεννήτριες και απολαύσαμε τα νόστιμα φαγητά της. Την τιμητική του, βέβαια, τη μέρα αυτή είχε ο μπακαλιάρος με τη σκορδαλιά! Στην κεντρική πλατεία του χωριού δεσπόζει ο ναός του Αγ. Δημητρίου, ο ενοριακός του χωριού, ενώ ολόγυρα υπάρχουν 4-5 ταβέρνες-ψητοπωλεία. Λίγο πιο κάτω το Λαογραφικό Μουσείο κτηνοτροφικής ζωής, το οποίο, λόγω αργίας, βρήκαμε κλειστό. Δίπλα το Δημοτικό Σχολείο και το Μνημείο των Πεσόντων, που είχε την τιμητική του εκείνη τη μέρα.
Όταν επέστρεψαν κι οι πεζοπόροι, κάθισαν να φάνε και ξεκίνησε ένα γλέντι «τρικούβερτο», στο οποίο συμμετείχαν και ντόπιοι με προεξάρχοντα τον ιερέα του χωριού! Κι έτσι φύγαμε με μία ώρα καθυστέρηση από εκεί αλλά ευχαριστημένοι, για το κατάλυμά μας στην παραθαλάσσια Νέα Αγχίαλο, περνώντας από τον Αλμυρό.
Πήραμε τα δωμάτιά μας, ξεκουραστήκαμε κάποια ώρα και βγήκαμε στις 8 για βραδινή βόλτα ανιχνευτική στην παραλία της Ν. Αγχιάλου, μια και το ξενοδοχείο μας ήταν πολύ κοντά στη θάλασσα. Ο Ηλίας μας έκανε ένα πολύ ωραίο μάθημα αστροπαρατήρησης, περπατήσαμε αρκετά, κάναμε και τον κύκλο του λιμανιού της αρχαίας Πυράσου, τσιμπήσαμε και κάτι ελαφρύ και πήγαμε για ύπνο. Κάποιοι φίλοι βρέθηκαν και στον πολιούχο Άγιο Γεώργιο για τους Χαιρετισμούς. Στη βόλτα μας είδαμε και το μνημείο του ολοκαυτώματος των κατοίκων της Αγχιάλου της Ανατολικής Ρωμυλίας, το 1906, μετά το οποίο οι διωγμένοι Αγχιαλίτες κατέφυγαν στα μέρη αυτά, όπου ίδρυσαν τη νέα τους πατρίδα. Κι ο ναός του Αγ. Γεωργίου αποτελεί αντίγραφο της ομώνυμης εκκλησίας της παλιάς Αγχιάλου.
Σάββατο, 26 Μαρτίου και μετά το πλήρες πρωινό μας αναχωρήσαμε με τα πόδια για τον κοντινό αρχαιολογικό χώρο, όπου με τον ξεναγό μας περιηγηθήκαμε τη Βασιλική του Αγ. Δημητρίου και μάθαμε πολλά για τη βυζαντινή περίοδο, οπότε οι Φθιώτιδες Θήβες, όπως λεγόταν τότε η Αγχίαλος, άκμαζε και γι΄αυτό είχαν ιδρυθεί αρκετοί μεγαλοπρεπείς ναοί στην περιοχή αυτή που αποτελούσε Επισκοπή.
Την ύψιστη ακμή γνώρισαν τον 6ο αι. μ.Χ., ενώ τον επόμενο αιώνα ήρθε η καταστροφή.
Αφού τελείωσε η ξενάγηση στον χώρο αυτό, μπήκαμε στο πούλμαν, που είχε σταθμεύσει μπροστά από το συγκρότημα Βασιλικών Αρχιερέως Πέτρου, και φύγαμε για το Αρχ. Μουσείο του Αλμυρού και τη Δημοτική Πινακοθήκη απέναντι από αυτό.
Με τον ξεναγό μας περιηγηθήκαμε τις αίθουσες του Γιαννοπούλειου Μουσείου Αλμυρού, ενός όμορφου νεοκλασικού κτηρίου του 1910. Εδώ φιλοξενούνται ευρήματα από τις αρχαίες Φθιώτιδες Θήβες, από το ιερό της Αθηνάς, του Ασκληπιού, από τα νεκροταφεία της πόλης και από το αρχαίο θέατρο, από τη Μαγούλα Ζερέλια, δίπλα στις ομώνυμες λίμνες ( αγγεία , ειδώλια, εργαλεία, κοσμήματα, αντικείμενα μικροτεχνίας ), από την αρχαία Πύρασο, καθώς και από την ελληνιστική πόλη της Άλου, του 3ου αι. π.Χ., της αρχαίας Άλου.
Η Πινακοθήκη στεγάζεται στο κατάλληλα διαμορφωμένο ισόγειο κτήριο του Παλαιού Γυμνασίου Αλμυρού και στελεχώνεται από 65 ζωγραφικά έργα του Θανάση Ακριβόπουλου, που γεννήθηκε στον Αλμυρό και τα δώρισε στον Δήμο.
Το διώροφο κτίσμα του Παλαιού Γυμνασίου αποτελεί πραγματικό στολίδι της πόλης και συνδυάζει άψογα νεοκλασικά και βυζαντινά στοιχεία. Χαρακτηρίστηκε διατηρητέο.
Με το πούλμαν βρεθήκαμε σε λίγη ώρα στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας προς τις πανέμορφες δίδυμες λίμνες Ζερέλια ή Ζηρέλια, που έχουν δημιουργηθεί από πτώση μετεωριτών και αποτελούν μοναδικό φαινόμενο στην Ελλάδα. Την πρώτη και μικρότερη, με διάμετρο 150 μ. και βάθος γύρω στα 6 μ., την προσεγγίσαμε περπατώντας αρκετά πάνω στην άσφαλτο, μετά τη γέφυρα, πρόσφατο κατασκεύασμα κι αυτή, η οποία άσφαλτος, μετά λύπης, διαπιστώσαμε ότι οδηγούσε σε ένα μοντέρνο κτίσμα-αναψυκτήριο, δίπλα σε αυτήν.
Αφού κατεβήκαμε και φωτογραφίσαμε, πήραμε ένα χωμάτινο μονοπάτι, το οποίο μας οδήγησε στη δεύτερη και μεγαλύτερη, που έχει διάμετρο 250 μ. και βάθος γύρω στα 8 μ.. Την πλησιάσαμε, είδαμε τους πολυάριθμους γλάρους, ακούσαμε τη χορωδία από τα πολυάριθμα βατράχια, που κατοικούν εκεί μέσα στους πυκνούς καλαμιώνες, φωτογραφίσαμε και κάποιοι ανέβηκαν και πάνω στη μαγούλα Ζερέλια, κάτω από την οποία βρέθηκαν ίχνη κατοίκησης προϊστορικών χρόνων.
Επιστρέψαμε με το πούλμαν στον Αλμυρό και στο Δρυοδάσος Κουρί, όπου μείναμε για φαγητό και βόλτες. Είναι ένα πεδινό δρυοδάσος και αποτελεί σπάνιο οικοσύστημα στην Ελλάδα. Έχει σημαντική αξία ως χώρος περιβαλλοντικής ενημέρωσης πολιτών και περιβαλλοντικής εκπαίδευσης μαθητών και ανήκει στο Δίκτυο “Natura 2000”.
Σ΄ αυτό υπάρχουν ελεύθερα παγώνια, κερασφόρα ζώα σε περιφραγμένο χώρο, το εκκλησάκι του Αγίου Σεραφείμ και 2 χώροι εστίασης.
Αναχωρήσαμε απογευματάκι από εκεί για Ν. Αγχίαλο, ξεκουραστήκαμε λίγο και στις 6:30 φύγαμε για μια βραδινή βόλτα στον πανέμορφο Βόλο. Μείναμε εκεί ως τις 9:30 για βόλτες στην παραλιακή ως την παραλία της Αναύρου, πέρα από τα τσιπουράδικα, τον Άγιο Κων/νο και ως την Αγία Τριάδα, με τις αγιογραφίες του Γουναρόπουλου.
Κυριακή, 27 Μαρτίου, μετά το πρωινό, φορτώσαμε στο πούλμαν τις αποσκευές μας και αναχωρήσαμε για Λαμία, την πρωτεύουσα του νομού Φθιώτιδας. Μετά από μικρή ταλαιπωρία στα στενά της πόλης, βρεθήκαμε στο Κάστρο, χτισμένο από τις αρχές του 13ου αι, πάνω σε προγενέστερη αρχαία ακρόπολη, όπου μας περίμεναν ο αρχαιολόγος-ξεναγός μας, ο οδηγός βουνού και οι δύο φίλοι του.
Η θέα από εκεί ψηλά πανοραμική προς την κοιλάδα του Σπερχειού, τις κορυφές του Καλλιδρόμου, της Οίτης, της Γκιώνας, του Παρνασσού και του Μαλιακού Κόλπου.
Ο Βασίλης, ο δάσκαλος, μας έδειξε από ψηλά την πόλη και τα κυριότερα αξιοθέατά της ( σημαντικά κτήρια, δημοτικό + θερινό θέατρο, λόφος Αγ. Λουκά, πλατείες, Δικαστήρια ) και ο Γιώργος μας μίλησε για την Εθνική Αντίσταση στην ευρύτερη περιοχή, μια και δεν ήταν δυνατόν να ανοίξει για μας το σχετικό μουσείο εκείνη την ώρα.
Αφού ακούσαμε με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία της Λαμίας, μας παρέλαβε ο Πέτρος, ο αρχαιολόγος, και για περισσότερο από μιάμιση ώρα ξεναγηθήκαμε στις 2 μεγάλες αίθουσες του Αρχαιολογικού Μουσείου, το οποίο στεγάζεται, μάλιστα, σε ένα επίμηκες και ενδιαφέρον κτίσμα, που στα χρόνια του Όθωνα ήταν στρατώνας.
Με τα πόδια, στη συνέχεια, οι περισσότεροι, βρεθήκαμε κάτω στην πόλη μαζί με τον Βασίλη, ο οποίος ξεκίνησε την ξενάγησή του από την πλατεία Λαού με το άγαλμα Άρη Βελουχιώτη, έργο του γλύπτη Κώστα Καζάκου.
Έπειτα, περνώντας από τον πεζόδρομο της οδού Καλύβα-Μπακογιάννη, όπου έχει ανεγερθεί το κενοτάφιο του Αθ.Διάκου, μας οδήγησε στην πλατεία Πάρκου με το ευμέγεθες άγαλμα του Εύζωνα και κάποια ενδιαφέροντα αρχοντικά γύρω από αυτήν. Το έργο αυτό φιλοτεχνήθηκε στη Φλωρεντία από τους γλύπτες Περαντινό και Τόμπρο.
Σειρά είχε η πλατεία Αθ. Διάκου, όπου έγινε κατάθεση στεφάνου από τον Φυσιολάτρη στο άγαλμα του μεγάλου ήρωα, φιλοτεχνημένο ήδη από το 1903 από τον Αιγινήτη γλύπτη Γιάννη Καρακατσάνη. Στην πλατεία αυτή βρίσκεται και το ιστορικό διατηρητέο μνημείο της Τράπεζας της Ελλάδας, που κάποτε ανήκε στον αγωνιστή του ΄21 Δυοβουνιώτη.
Καταλήξαμε στην πλατεία Ελευθερίας με το νεοκλασικό διατηρητέο κτίσμα της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, όπου, μετά το 1944, στεγάστηκε ο ΕΛΑΣ και 2 χρόνια αργότερα η στρατιωτική διοίκηση Λαμίας. Εδώ είδαμε και τον Μητροπολιτικό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και το νεοκλασικό αρχοντικό Χατζηχρήστου. Η Μητρόπολη εγκαινιάσθηκε το 1915, διαθέτει νεοκλασικά στοιχεία και γνώρισε όλα τα μεγάλα εκκλησιαστικά, ιστορικά, πολιτικά, πνευματικά και κοινωνικά γεγονότα της περιοχής. Εκεί μας αποχαιρέτισε ο Βασίλης και εμείς αναζητήσαμε κάποια ταβέρνα για φαγητό. Κάποιοι φίλοι μας έφυγαν αμέσως μετά για τον λόφο του Αγίου Λουκά, με το ομώνυμο μικρό ξωκλήσι από το 1910, και τον ονομαστό χώρο αναψυχής στο πανέμορφο δασύλλιο εκεί πάνω. Υπέροχη θέα και από εδώ έχοντας πιάτο όλη τη Λαμία και στο βάθος ο Μαλιακός κόλπος. Στο αναψυκτήριο πήραμε τον καφέ μας αφού ανεβήκαμε και κατεβήκαμε τα σκαλάκια που φτάνουν εδώ από την κεντρική πλατεία της Λαμίας.
Μετά το φαγητό σε κάποια από τις πλατείες ή σε κάποια από τα σοκάκια της παλιάς πόλης και λίγα ψώνια, αναχωρήσαμε από Λαμία, στις 4 το απόγευμα, μπροστά από το Δικαστικό Μέγαρο, ένα ενδιαφέρον νεοκλασικό και αυτό, δωρεά του Ανδρέα Συγγρού.
Κάναμε στάση στα Καμένα Βούρλα για καφέ κ.λ.π., ενώ κάποιοι φίλοι μας προτίμησαν πιο πριν να κάνουν μπάνιο στα ιαματικά λουτρά στου Κονιαβίτη.
Επιβιβαστήκαμε ξανά στο πούλμαν στις 18:15 και φτάσαμε στη Νίκαια στις 9 παρά κάτι…
Επιστρέφαμε ικανοποιημένοι από την εκδρομή μας, που μας επέτρεψε όχι μόνο να απολαύσουμε τη φύση και την πορεία μας μέσα σ΄αυτήν σε ώρα ανοιξιάτικη, αλλά και να γνωρίσουμε περισσότερο κάποιες κωμοπόλεις με τα αξιοθέατά τους και τη μεγαλούπολη της Λαμίας, για πρώτη φορά, ώστε να τις εκτιμήσουμε και να τις συμπαθήσουμε πιο πολύ και να τις επισκεφτούμε πάλι!
