Για πολλοστή φορά πραγματοποιήσαμε την ανοιξιάτικη «παιδική», τότε που πρωτοξεκίνησε ο «θεσμός», πεζοπορική και συνάμα τουριστική πλέον εκδρομή του « Φυσιολάτρη » στο αισθητικό πάρκο της Παύλιανης.

Ξεκινήσαμε στις 22 Μαΐου με ένα 60άρι πούλμαν από τη Νίκαια και, αφού παραλάβαμε και αρκετούς φίλους από το μετρό του Αιγάλεω, πήραμε την Εθνική Αθηνών – Λαμίας. Μετά από μια στάση στον Άγιο Κωνσταντίνο, για ...ανακούφιση και ανεφοδιασμό, αναχωρήσαμε για Παύλιανη.

Περάσαμε την Κάτω Παύλιανη και στο σημείο εισόδου στο αισθητικό δάσος, στην Αγία Τριάδα, χωριστήκαμε στα δύο :

 

Oι πεζοπόροι της μεγάλης διαδρομής πήραν το μονοπάτι δεξιά στο μεσόραχο που ανεβαίνει στο Θρόνο του Δία. Στη διαδρομή κάθε τόσο έβρισκαν και κάποια κατασκευή, μια υπερυψωμένη πολυθρόνα , ποιήματα  καρφωμένα στους κορμούς δέντρων κλπ μέχρι που έφτασαν στο ψηλότερο σημείο όπου υπήρχε ο Θρόνος του Δία.

Μια μεταλλική κατασκευή με φαντασία που δεν έχασαν την ευκαιρία να το διασκεδάσουν θαυμάζοντας αυτή την υπέροχη θέα ψηλά προς την Πυρά του Ηρακλέους στην Οίτη.

Ύστερα  άρχισαν να κατηφορίζουν προς την Παύλιανη  και παίρνοντας το χωματόδρομο έφτασαν  στην Αγία Παρασκευή, όπου έγινε μια μικρή στάση  και ύστερα συνέχισαν μέχρι τον υγρότοπο Τζιρού.

Σε  μισή ώρα περίπου φτάσανε στον υγρότοπο Τζιρού και μια ταμπέλα οδηγούσε στους Καταρράκτες, κοντά στους οποίους είχε φτιαχτεί μια υπέροχη εξέδρα όπου και κάνανε την πρώτη μας στάση. Μπροστά τους μια μικρή λίμνη με τα βατραχάκια να σε ξεκουφαίνουν με το μεσημεριανό  τραγούδι τους.

 

Αφού ξεκουράστηκαν λίγο, συνέχισαν το μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι, περνώντας από ξύλινα γεφυράκια και διάφορες άλλες πρωτότυπες κατασκευές, κρεβάτια , ζυγαριές κλπ. Μια κούνια από λάστιχα αυτοκινήτου τους τράβηξε την προσοχή και κουνηθήκαν σ΄αυτήν από τη μια όχθη του ποταμού στην άλλη.

Στη διαδρομή τους συνάντησαν και τον ερειπωμένο μύλο του Θεοχάρη που για δυο αιώνες και μέχρι το 1969 άλεθε σιτάρι με τη βοήθεια της ορμής του ποταμού.  Σε όλη τη διαδρομή ο ήχος από τα τρεχούμενα νερά και τα κελαηδίσματα των πουλιών τους συντρόφευαν στο “ταξίδι” τους. Το ποταμάκι αυτή τη φορά είχε περισσότερο νερό από τα χιόνια που έλιωναν στις κορυφές της Οίτης.

Η Οίτη είναι ένα βουνό με πλούσια  βλάστηση, πολλά νερά και ποτάμια. Στη δυτική πλευρά της, ο ποταμός Ίναχος , στ' ανατολικά ο ποταμοί Γοργοπόταμος και  Ασωπός που  καταλήγουν στον Σπερχειό. Στα νότια, η Οίτη βοηθάει με τα διάφορα ρέματα στον σχηματισμό του Μόρνου και της ομώνυμης λίμνης. Είναι ένα βουνό πλούσιο σε νερά, που ακόμα και σήμερα ξεδιψάει όλη την Αθήνα με το νερό που έρχεται από τη λίμνη του Μόρνου. Πέρα από τα ποτάμια, σε όλο το βουνό υπάρχουν πολλές πηγές κι έτσι ο πεζοπόρος απολαμβάνει δροσερό νερό.

Μετά από ένα τρίωρο περίπου έφτασαν στην άσφαλτο, στην είσοδο του πάρκου της Παύλιανης, και περνώντας τη μουσική γέφυρα, το νεροπρίονο  και τον μύλο ήρθαν και αυτοί  στο χώρο αναψυχής, και σύντομα στρωθήκαν  στο ... τραπέζι. 

Οι περισσότεροι μαζί με τα παιδιά ακολούθησαν το μονοπάτι της μικρής διαδρομής, περίπου δύο ωρών, με τις απαραίτητες στάσεις…

Εξοπλιστήκαμε με καπελάκια και ... αντιηλιακές κρέμες και πήραμε τον δρόμο που οδηγούσε στη ρεματιά, ακολουθώντας τις ταμπελίτσες. Οι  “εκπλήξεις” εμφανίζονταν σιγά – σιγά,  καθώς προχωρούσαμε, πότε μια κούνια πότε ένα αλλόκοτο παγκάκι, μια ξύλινη δοκός _ γέφυρα με σκοινιά, μια αιώρα και πολλές άλλες κατασκευές – παιχνίδια. Περνούσαμε λοξά γεφυράκια ακούγοντας το μουρμουρητό του ποταμού, του φθιωτικού Ασωπού, συνεχώς δίπλα μας, ο οποίος κατά διαστήματα κρυβόταν κάτω από μεγάλες πράσινες φυλλάδες, σαν νούφαρα.

Μια πρώτη μεγάλη σχετικά στάση έγινε στο τραμπολίνο, όπου μπήκαν τα μικρά παιδιά και δεν ήθελαν μάλιστα να σταματήσουν να χοροπηδούν σ΄αυτό. Και οι κοντινές κούνιες κέρδισαν μικρούς και μεγάλους, όχι μόνο σε αυτό το σημείο αλλά και παρακάτω…

Συνεχίσαμε όμως  την πορεία μας, γιατί μας περίμεναν και άλλα παιχνίδια. Μια δεύτερη στάση κάναμε στα δεντρόσπιτα, τα οποία αυξήθηκαν, αφού προστέθηκε και ένα τρίτο στην απέναντι όχθη, κοντά στο οποίο υπάρχει “σαλονάκι” με καρεκλίτσες… Δίπλα στη γεφυρούλα και ένα τρενάκι με βαγονάκια από κορμούς δέντρων, που περνά πάνω από το ποταμάκι... Ξύλινες ανθρώπινες φιγούρες υποβαστάζουν μεγάλους αγωγούς, κεφαλές δράκων και άλλων υπερκόσμιων όντων ζωγραφίζονται σε κλαδιά δέντρων, που με το σχήμα τους τα θυμίζουν πολύ, με σχετικές ταμπελίτσες να τα συνοδεύουν με το γνωστό χιούμορ.  Έξυπνες ιδέων εμπνευσμένων μαστόρων της Παύλιανης!

Εδώ στα δεντρόσπιτα φωτογραφηθήκαμε δίπλα στο ποταμάκι που σχημάτιζε μικρούς καταρράκτες και πήραμε πάλι τον δρόμο, για να καταλήξουμε σε λίγη ώρα στο πλάτωμα, όπου θα κάναμε το πικ – νικ μας.

Όμως συνεχώς μας περίμεναν new entries, νέες εκπλήξεις από πλευράς παιχνιδιών, όπως το ζωντανό ποδοσφαιράκι, οι ξαπλώστρες στην «παραλία», αλλά και έξω από αυτήν, η σκαλίτσα, η μικρή εξέδρα στην “παραλία” που έχει δημιουργηθεί και περιλαμβάνει μέχρι και ...τζακούζι, τα οποία μας υποχρέωναν να σταματούμε, για ένα γρήγορο ξαπλωματάκι στις ξαπλώστρες με τις αρκούδες ή ένα ποδηλατάκι, μια κούνια, λίγη δροσιά ... Πολύ συχνά σταματούσαμε, επίσης, για να διαβάσουμε κάποια ανεκδοτάκια, χιουμοριστικά στιχάκια, κάποιες σοφές κουβέντες…

Λίγο πιο κάτω έχει μεταφερθεί το τελεφερίκ με την καρέκλα, το οποίο παλαιότερα βρισκόταν στο μεγάλο πλάτωμα, όπου στρωθήκαμε για το πικ-νικ μας, αφού μεταφέραμε από το πούλμαν τις προμήθειές μας.

Στον απλωμένο αυτόν χώρο πολλά παιδιά έπαιζαν βόλεϊ. Τη διαδρομή έκαναν σχολικές και αθλητικές ομάδες, δάσκαλοι και γονείς, μεμονωμένες οικογένειες, γενικά πάρα πολύς κόσμος.

Η εξήγηση δόθηκε από εκείνους που γνώριζαν ότι το πάρκο αυτό έχει διαφημιστεί αρκετά στην τηλεόραση. Και με τα μάτια μας διαπιστώσαμε ότι συντελεί σε αυτό τα μέγιστα και η δημιουργία καφετέριας στην έξοδο από το πάρκο, κοντά στους οικίσκους και τη μουσική γέφυρα!

Οι περισσότεροι από εμάς είχαν απλωθεί στα σκιερά μέρη του πλατώματος, άλλοι στα τραπεζάκια με τους πάγκους και η εικόνα με τις παρέες που είχαν στρώσει στην πρασινάδα χαλάκια, ψάθες με όλα τα καλούδια πάνω τους, ζωντάνεψε ακόμα περισσότερο. Τα κεράσματα έδιναν και έπαιρναν και οι μυρωδιές από όλα τα μεζεδάκια που είχαν βγει ακόμα κι από φορητά ψυγεία σου έσπαγαν τη μύτη. Το θέαμα εντυπωσιακό!

Πριν από το φαγητό κάποιοι ενήλικες είχαν φύγει για μια μικρή επέκταση, γύρω στη μια ώρα, της πεζοπορίας τους ως τους καταρράκτες και τον υγρότοπο Τζιρού, εξαιρετικής ομορφιάς τοποθεσίες!

Όσοι είχαν όρεξη πήραν την ανηφόρα για τον δρόμο που οδηγούσε προς την Άνω Παύλιανη, το όμορφο χωριό, στο οποίο επίσης διαπιστώνει κανείς το ταλέντο και τη χιουμοριστική διάθεση που συναντάς μέσα στο ίδιο το αισθητικό πάρκο. Λίγο πριν βγούμε στην άσφαλτο, είδαμε και τα μικρά μουσεία Υδροκίνησης που έχουν στηθεί εκεί. Τα μαντάνια, οι ντριστέλες και οι νερόμυλοι δεν ήταν αυτή τη φορά σε λειτουργία, ώστε να μπορέσουμε να δούμε πώς λειτουργούσαν έναν καιρό με τη βοήθεια και την ορμή του νερού. Για λόγους ασφάλειας βέβαια το νεροπρίονο δεν λειτουργούσε. Μια ιδέα όμως καταφέραμε να πάρουμε.

Περάσαμε τη νέα μουσική γέφυρα, που μιμείται πλήκτρα πιάνου, με την έξυπνη επιγραφή “Η μουσική γεφυρώνει” και ανηφορίσαμε ως την άσφαλτο.

Λίγο μετά την αναχώρηση, μέσα στο πούλμαν, μοιράσαμε από ένα αναμνηστικό δωράκι σε κάθε παιδί.

Στην επιστροφή μας κάναμε μια στάση στα Καμένα Βούρλα, διάρκειας μιας ώρας, για καφέ, παγωτό, τουαλέτα,  και κατά τις 9 περίπου βρισκόμαστε στη Νίκαια, ευχαριστημένοι για άλλη μια φορά από το αισθητικό δάσος της Παύλιανης και τις φυσικές ομορφιές του αλλά και τις χαριτωμένες και έξυπνες ... ανθρώπινες παρεμβάσεις των κατοίκων του χωριού.    

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•