Πολλούς μάγεψε για άλλη μια φορά το αγαπημένο βουνό του « Φυσιολάτρη » Μαίναλο και γι΄ αυτόν τον λόγο ξεκινήσαμε με περισσότερους από 50 φίλους από Νίκαια και Αιγάλεω, το πρωί της Κυριακής, 13 Νοεμβρίου. Η μέρα ήταν σχετικά συννεφιασμένη, αλλά αυτό ευνόησε τελικά τις πεζοπορίες μας…

Κάναμε  την καθιερωμένη μας στάση στο Αρτεμίσιο για καφεδάκι, τουαλέτα, ανεφοδιασμό και κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή της Εφτακαρβελούς, της Πηγής που φέρει αυτό το παράξενο όνομα, σε ένα πανέμορφο και καταπράσινο, σχεδόν φθινοπωρινό, τοπίο !

Προσκυνήσαμε στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, ήπιαμε από την πηγή με το χωνευτικό νερό ( κάποιος, για να το αποδείξει κάποτε, έφαγε εφτά καρβέλια ψωμί και δεν φούσκωσε, αφού ήπιε από αυτό το δροσερό νεράκι! ), περπατήσαμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και αναχωρήσαμε για το σημείο πρώτα, από όπου θα ξεκινούσε η μεγάλη διαδρομή.

Οι πεζοπόροι ξεκίνησαν τη διαδρομή τους στο πολύ καλά σηματοδοτημένο κίτρινο μονοπάτι από τη Ζωοδόχο Πηγή μέχρι τη Στεμνίτσα.

Μια διαδρομή 6 ωρών μέσα στα πανύψηλα έλατα του Μαινάλου. Πέρασαν τη σπηλιά του Λύγκου και συνέχισαν προς τη Μανδρίτσα. Περπάτησαν αρκετή  ώρα στο μονοπάτι και έφτασαν στις Κορομηλιές  όπου αφήνοντας το κεντρικό μονοπάτι που πάει προς   φύγαμε αριστερά και ανεβήκαν στη ράχη.

Φτάνοντας στη κορυφή αντικρίσανε απέναντι τη γραφική Στεμνίτσα  με τα όμορφα πετρόχτιστα σπίτια της. Εδώ έγινε και η μεγάλη στάση για ξεκούραση και για να πάρουμε λίγη τροφή , ότι είχε φέρει ο καθένας μαζί του, φρούτα, ξηρούς καρπούς, σοκολάτες κλπ. Στη συνέχεια κατηφορίζοντας το μονοπάτι αφού πέρασαν από την Κουρνόβρυση έφτασαν στο πάνω μέρος του χωριού, όπου βρίσκεται η Ζωοδόχος πηγή μια βρύση με πολλά νερά.

Στη συνέχεια αφού άφησαν το πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί στην άσφαλτο και πήραν το μονοπάτι που φτάνει στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, στο πάνω μέρος της Στεμνίτσας με πανοραμική θέα  και στη συνεχεία κατηφόρισαν τα σκαλάκια και αφού διέσχισαν το χωριό  κατάληξαν στη κεντρική πλατεία του.

Οι υπόλοιποι πεζοπόροι φύγαμε  για τη θέση « Ξηρόκαμπος », από όπου θα ξεκινούσε η μικρότερης διάρκειας πορεία προς τη Στεμνίτσα. Γύρω στα 30 άτομα ακολουθήσαμε έναν δασικό δρόμο, άλλοτε στενό κι άλλοτε πολύ φαρδύ, περιστοιχισμένοι από πανύψηλα δέντρα, φτάνοντας σε μεγάλα πλατώματα κι ανοίγματα, σε κάποια από τα οποία σταματούσαμε για να τσιμπήσουμε κάτι, να πιούμε λίγο νερό ή και για ξεκούραση…

Στο 3ωρο σχεδόν βλέπαμε από κάτω την πανέμορφη και παραδοσιακή Στεμνίτσα, τη « χωριατοπούλα του Μωριά », όπως την αποκαλούσε ο Κολοκοτρώνης, με τα πετρόχτιστα κεραμοσκεπή σπίτια της, το λοφάκι με το Κάστρο και το Μνημείο των Αγωνιστών.

Πλησιάσαμε, δροσιστήκαμε στην πηγή στην είσοδο του χωριού και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο του.

Βρεθήκαμε σε λίγο στην κεντρική πλατεία με τον ναό του Αγ. Γεωργίου και το καμπαναριό - ωρολογοστάσιο του 1877, χτισμένο από Τηνιακό μαρμαρά. Συναντήσαμε, σε ερειπιώδη, βέβαια, κατάσταση, αρχοντικά, όπως αυτό του Ροϊλού με τα πεσμένα μαρμάρινα «φουρούσια»…

Η Στεμνίτσα εντυπωσιάζει ακόμα με τις παλιές και σημαντικότατες μεταβυζαντινές εκκλησίες της, τον λόφο με το μεσαιωνικό Κάστρο και τα γραφικά καλντερίμια στη γειτονιά του, τα ερειπωμένα αρχοντικά και το πλουσιότατο λαογραφικό μουσείο. Ονομαστή κάποτε για τη βιοτεχνία κατασκευής καμπάνας και τους αργυροχρυσοχόους της εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να διδάσκει την τέχνη αυτή στην ομώνυμη Σχολή, η οποία στεγάζεται σε όμορφο πετρόκτιστο και καλοσυντηρημένο κτίσμα.

Μετά την περιήγηση καθίσαμε σε κάποια ταβέρνα για φαγητό, κάπου αλλού για καφέ ή γλυκό, κάναμε και τα ψώνια μας και όλοι μαζί αναχωρήσαμε για τη Νίκαια στις 17:30, όπου φτάσαμε κατά τις 20:30, αφού κάναμε μια στάση στο Σπαθοβούνι, « χορτάτοι » όλοι από … τις ευχάριστες εμπειρίες της ημέρας!

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•