«Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό» Και τελικά μόνο σε κακό δεν μου βγήκε..

Ξεκίνησα την Παρασκευή με ένα σφίξιμο στο στομάχι για το Αιγάλεω. Δεν ήξερα κανέναν αλλά τελικά πήρα την απόφαση να το τολμήσω.

Μπήκα στο πούλμαν το οποίο ήταν κατάμεστο με ανθρώπους που γελούσαν , χαιρετιόντουσαν , χαιρόντουσαν που έβλεπαν ξανά ο ένας τον άλλον.

Το σφίξιμο δεν έφευγε.

Βάλαμε μπρος λοιπόν για το Μεσολόγγι , όπου και μας έγινε ξενάγηση στον Κήπο των Ηρώων και στο μουσείο.

Το βράδυ μας βρήκε στο ξενοδοχείο να μαζεύουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα.

Την 2^η μέρα οι τουρίστες επισκέφτηκαν το περιβαλλοντικό πάρκο Μπουραζάνι στη Κόνιτσα ενώ οι υπόλοιποι ξεκινήσαμε από το Μονοδένδρι για την πεζοπορία στο φαράγγι του Βίκου. Ένα καταπράσινο τοπίο να καθρεφτίζεται στο ποτάμι και κάπου εκεί το σφίξιμο έφυγε...

Τα λόγια και οι λέξεις δυστυχώς είναι λίγες για μπορέσω να περιγράψω αυτό που βρίσκεται εκεί. Πρέπει κανείς να το δει με τα δικά του μάτια.

Πολύωρη πεζοπορία και με τα άρβυλα δεν θα την κατάφερνα ποτέ. Χρειαζόταν σωστό εξοπλισμό και εγώ δεν τον είχα. Αλλά μια κυρία κουβαλούσε μαζί της στην πεζοπορία 2^ο ζευγάρι παπούτσια στο νούμερο μου (?!?!?!?!?). Θα μπορούσα να ζητήσω και 1.000.000 € αλλά το τοπίο εκεί κόστιζε πολλά περισσότερα και ήμουν τόσο τυχερή που μπόρεσα να είμαι εκεί. Είχαμε και μερικές ατυχίες γιατί ήταν πολλές ώρες και μερικοί κουράστηκαν. Σημασία έχει ότι το διασχίσαμε όλοι και γυρίσαμε σώοι. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μετά από 10 ώρες πεζοπορία και με άγχος , στο δρόμο της επιστροφής συγκεκριμένα η γαλαρία τραγουδούσε λαϊκά άσματα..!!! Τελικά η αντοχή και αισιοδοξία δεν έχει να κάνει με την ηλικία…

Την 3^η μέρα φύγαμε για rafting!!! Χωριστήκαμε σε 2 ομάδες , η μία για πεζοπορία Καλαρρύτες – Συρράκο και οι άλλοι για rafting στον Άραχθο «το θυμωμένο ποτάμι».  Στην ομάδα του rafting ήμασταν 21 άτομα (για την ακρίβεια οι 20 πήγαμε για rafting ο ένας πήγε για κολύμπι…). Μετά από μια σύντομη εκπαίδευση μπήκαμε στις βάρκες και ξεκινήσαμε. Το τοπίο εντυπωσιακό. Παντού τριγύρω η φύση παρέδιδε μαθήματα τέχνης!

Οι οδηγοί μας , μας άφησαν σε ένα μέρος για να πιούμε φυσικό νερό. Και μας είπαν να προχωρήσουμε λίγο πιο μέσα ανάμεσα τους βράχους. Εκεί ένα μικρό ποτάμι, μια λίμνη και ένας μαγευτικός καταρράκτης. Ο καταρράκτης της Κλίφκης. Αν οι νεράιδες υπήρχαν σίγουρα θα διάλεγαν το συγκεκριμένο μέρος για να εγκατασταθούν.

Συνεχίσαμε και το ποτάμι άρχισε να δείχνει τον βαθμό δυσκολίας του (βαθμός δυσκολίας 3). Κάποιοι μείνανε στις βάρκες τους κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι δεν έμειναν και καθόλου…

«με παράσυρε το ρέμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα» μόνο ψέμα δεν ήταν!

Η αδρεναλίνη ανέβηκε στα ύψη!! Μια υπέροχη εμπειρία , ένα απίστευτο ποτάμι!

Καταλήξαμε στο γεφύρι της Πλάκας (το πιο ψηλό των Βαλκανίων). Την τελευταία μέρα περάσαμε από το Νεκρομαντείο της Πάργας (και μάθαμε πως εκμεταλλευόντουσαν οι ιερείς την «αφέλεια» του λαού – τελικά τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ από τότε μέχρι τώρα).

Στην συνέχεια στην Πάργα (μα τι υπέροχη πόλη!!!!) μετά για φαγητό στο Μενίδι και επιστροφή πάλι στην Αθήνα…

Ήταν μια εμπειρία που σίγουρα θα μείνει στην μνήμη μου και από ότι φαίνεται θα ακολουθήσουν και άλλες εμπειρίες στο μέλλον!  Κρίμα που δεν το τόλμησα τόσο καιρό… Η παρέα ήταν φανταστική και από ότι κατάλαβα όλοι κρύβετε ένα μικρό παιδί μέσα σας και πολύ καλά κάνετε και το δείχνετε! Δυστυχώς δεν πρόλαβα να σας γνωρίσω όλους.. Αλλά σίγουρα θα μου δοθούν και άλλες ευκαιρίες!!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας για την ξεχωριστή εμπειρία!!!

Εις το επανειδείν λοιπόν!

Χρύσα Τ.

{gallery}2012/ekdromi1-4.6.12{/gallery}