Την Κυριακή 30/9/2012 ξεκινήσαμε με σύμμαχο τον υπέροχο καιρό από τη Νίκαια στις 06.30 με τελικό προορισμό το εξωτικό φαράγγι του Δημοσάρη στην Κάρυστο της νότιας Ευβοίας. Η διαδρομή ήταν διαφορετική και αρκετά παράξενη σε σχέση με άλλες εκδρομές αφού χρειάστηκαν παραπάνω από ένα μέσα μεταφοράς χωρίς ωστόσο αυτό να μας κουράσει καθόλου, αφενός λόγω του άριστου συντονισμού των μέσων μεταφοράς απ`το σύλλογό μας, με αποτέλεσμα η συνολική διάρκεια της εκδρομής να μην έχει υπερβεί τις 2,5 ώρες και αφετέρου χάρη στο μωσαϊκό των τοπίων που συναντήσαμε καθόλη τη διαδρομή και κυρίως στις πλαγιές και τις κορυφογραμμές της Όχης που διακρίνονταν από εναλλαγές άγονων και ξερικών τοπίων και κατάφυτων από καστανιές, δρύς, δενδρώδη πουρνάρια και άλλα είδη δέντρων, φυτών και θάμνων. Για να τα πάρουμε όλα όμως με τη σειρά. Προηγήθηκαν λοιπόν πριν το τέλος του προορισμού μας 2 στάσεις. Η μια στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας κοντά στον Μαραθώνα για να πάρουμε το τοπικό πλοίο της γραμμής να μεταβούμε στα Ν. Στύρα όπου  παραλάβαμε και άλλους 3 εκδρομείς και η δεύτερη στην Κάρυστο από όπου πήραμε μικρό λεωφορείο για να ανέβουμε στο Πετροκάναλο.

Εδώ χωριστήκαμε σε  δύο ομάδες και προσεγγίσαμε την είσοδο του φαραγγιού κάτω απ`την κορυφή του Όρους Όχη  σε υψόμετρο 950 μέτρων στην καταπράσινη μεριά του εκπληκτικού και άγριου αυτού βουνού. Ένα αρκετά ψυχρό και ισχυρό ρεύμα αέρα μας συνόδευσε στα πρώτα λεπτά της διαδρομής μας που ύστερα για καλή μας τύχη κόπασε καθώς εισχωρούσαμε όλο και βαθύτερα στους προστατευμένους από ανέμους, γκρεμούς και υψώματα στην καρδιά του φαραγγιού.

Μάλιστα από τη θέση Κρύα Βρύση και μετά είχαμε αισθητή την παρουσία του ρέματος του Δημοσάρη στα αριστερά μας το οποίο μας χάριζε εικόνες απαράμιλλου φυσικού κάλλους και το οποίο συνέχιζε το αδιάκοπο ταξίδι του μέχρι τις εκβολές του στο Αιγαίο. Στη μέση περίπου του φαραγγιού και λίγο πιο κάτω συναντήσαμε τον οικισμό των Λενοσαίων κοντά στον οποίο βρισκόταν η περίφημη Σκάλα Λενοσαίων με τους χαρακτηριστικούς μικρούς καταρράκτες και τις βάθρες, που σχηματίζουν τα πεντακάθαρα νερά του ρέματος. Όπως πληροφορηθήκαμε, πολλοί είναι αυτοί που βουτάνε σε αυτές απολαμβάνοντας την κρυάδα που χαρακτηρίζει τα τρεχούμενα νερά. Μέχρι τους Λενοσαίους το φαράγγι ήταν κάπως απότομο και κατάφυτο από την βλάστηση της περιοχής στην οποία κυριαρχούν αιωνόβιοι πλάτανοι, καστανιές και αριές.

Από εκεί και μέχρι τη θάλασσα γίνεται πιο ήπιο και αργά μα σταθερά φανερώνεται μπροστά μας το Αιγαίο και προς τα τελευταία μέτρα της διαδρομής η ήρεμη και μαγευτική Παραλία των Καλλιανών στην οποία εκβάλλει και το ρέμα. Μετά απ` την κούραση της διαδρομής και την αφόρητη ζέστη που επικρατούσε στα τελευταία μέτρα του  φαραγγιού και στην ίδια την παραλία φτάνοντας στις 3.15 το μεσημέρι, μια βουτιά για ένα  δροσερό μπανάκι ήταν επιτακτική. Έτσι οι περισσότεροι από εμάς αρκετά τολμηροί κολύμπησαν στην ιδιαίτερα κυματώδη μα συνάμα απολαυστική και δροσερή θάλασσα της περιοχής και φανερά ανανεωμένοι μετά  από ένα δίωρο περίπου μπάνιο, αναχωρήσαμε για επιστροφή με μια μικρή παράκαμψη της αρχικής διαδρομής.

Επιστρέψαμε στη Νίκαια στις 9.45 μμ κουβαλώντας στο νου μας και πολλοί και στις φωτογραφικές μηχανές και κάμερές τους τις αναμνήσεις μιας ανεπανάληπτης και τόσο πλούσιας μονοήμερης εκδρομής!

Ακσαρίδης Παναγιώτης

{gallery}2012/ekdromi30.9.12{/gallery}