Το Σάββατο 18 Μαΐου, με 3 πούλμαν ( δύο 50άρια και ένα διώροφο ) ξεκινήσαμε κατά τις 8 παρά το πρωί από τη Νίκαια και με λίγους ενδιάμεσους σταθμούς, για παραλαβή κάποιων φίλων αλλά και για ξεκούραση, φτάσαμε στην Κάτω Παύλιανη, κατά τις 11:30 περίπου, λίγο έξω από την οποία αφήσαμε τους «ενήλικους » πεζοπόρους, για την 3ωρη διαδρομή μέσα στον Εθνικό Δρυμό της Οίτης ως την Αγία Τριάδα και στη συνέχεια μέσα στη ρεματιά της Παύλιανης, μέχρι να φτάσουν και αυτοί στο Παρκάκι αναψυχής.

Οι μικροί μας φίλοι, ηλικίας από 4 – 12 ετών, μαζί με τους συνοδούς τους πορεύτηκαν μέσα στην καταπράσινη και ολόδροση ρεματιά, έχοντας συντροφιά συνεχώς το άλλοτε σιγανό και άλλοτε θορυβώδες μουρμούρισμα του ποταμού Ασωπού. Μια πρώτη στάση έγινε στην ψηλή κούνια, για παιχνίδι και φωτογράφηση μικρών και μεγάλων.

Συνεχίσαμε την πορεία μας στο αρκετά στενό σε κάποια σημεία αλλά μαγευτικό μονοπάτι με αιωνόβια δέντρα και από τις δύο όχθες, κέδρους, έλατα, ψηλότερα, και μεγάλες φυλλάδες που κάλυπταν σχεδόν την επιφάνεια του νερού, δημιουργώντας ένα πράσινο χαλί πάνω στο ποτάμι, ώσπου να  φτάσουμε στο τραμπολίνο. Εκεί η στάση μας κράτησε για πολύ, μια και όλα τα παιδιά επιθυμούσαν να δοκιμάσουν. Με την επίβλεψή μας, ώστε να αποφευχθούν ατυχήματα, ανέβηκαν και « χοροπήδησαν » σε αυτό όσα παιδάκια ήθελαν. Λιγοστά έκαναν στατικό ποδήλατο, που βρισκόταν « φυτεμένο » στην πλαγιά, κοντά στο τραμπολίνο καθώς και τσουλήθρα. Απόλαυσαν επίσης την πάνινη αιώρα, από την οποία έπεφταν μερικά και γελούσαν με αυτό. Αφού προσπεράσαμε το γήπεδο ποδοσφαίρου σε ένα πλάτωμα, φτάσαμε στη διασταύρωση που οδηγούσε στα περίφημα « δεντρόσπιτα » της ρεματιάς. Κι εδώ μας έφεραν, όπως και σε όλη τη διαδρομή ξύλινες πινακίδες γραμμένες με χιούμορ από τους Παυλιανίτες που διαμόρφωσαν το χώρο και τον γέμισαν με πολλές αθλοπαιδιές. Λίγη ώρα και εδώ για ανίχνευση και φωτογράφηση και ... συνέχεια για το στόχο μας, το χώρο αναψυχής στην καρδιά του φυσικού πάρκου.

Παρακάτω συναντήσαμε πρώτα άλλη μια αιώρα στην πλαγιά και έπειτα μια χαριτωμένη πλωτή  εξεδρούλα με καρεκλίτσες και τέντα από πάνω, μέσα στο νερό, για όποιον ήθελε να ξεκουραστεί και να πιει το καφεδάκι του δίπλα στο ποτάμι,

Συνεχώς ανακαλύπταμε εγκαταστάσεις για διάφορα ακροβατικά παιχνίδια πάνω από το νερό, καθώς και άλλες υποδομές, που θα μπορούσαν για ώρες να απασχολήσουν παιδιά όλων των ηλικιών και ενήλικους,  αλλά και ... αρκετά ίχνη από αγριογούρουνα, όπως μας έλεγαν οι « ειδικοί ». Καταλήξαμε γύρω στη μιάμιση με δύο ώρες αφότου ξεκινήσαμε την πορεία μας στο πλάτωμα, όπου θα κάναμε το πικ- νικ μας και φυσικά ... θα παίζαμε και εδώ. Τα παιδιά ξετρέλανε το χειροκίνητο τελεφερίκ πάνω από το ποταμάκι και τα απασχόλησε αρκετή ώρα. Εδώ σημαντική βοήθεια πρόσφεραν οι « διασώστες », Αντ. Κανάκης και Χρ. Καραγεώργος  αλλά και μέλη του Ομίλου μας. Στον ίδιο χώρο υπήρχε γήπεδο του βόλεϊ, στο οποίο επίσης παρέμειναν για πολλή ώρα οι μικροί μας φίλοι. Μεγάλη « πέραση » είχε επίσης και η βαρκούλα που μετέφερε τους μικρούς ταξιδευτές καμιά εικοσαριά μέτρα πιο πέρα από την όχθη του ποταμού και με τη βοήθεια ενός σχοινιού τους ξανάφερνε πίσω στη στεριά.

Δεν έλειψαν και οι εκούσιες ή και ... ακούσιες ακόμα βουτιές στο δροσερό νερό, όχι μόνο από τα μικρά αλλά και τα ... μεγάλα παιδιά της παρέας, γνωστούς χειμερινούς κολυμβητές.

Στο μεταξύ τα ξύλινα τραπέζια και τα παγκάκια που υπήρχαν γέμισαν με κάθε λογής μεζέδες και ποτά και η ευθυμία δεν άργησε να εμφανιστεί στις παρέες μικρών και μεγάλων.

Η ίδια ατμόσφαιρα επικρατούσε και στις υπόλοιπες συντροφιές που έστρωσαν τις  ψάθες τους πάνω στη χλόη και άπλωσαν πάνω τους όλες τις προμήθειες που είχαν, απολαμβάνοντας  από εκεί την ομορφιά του τοπίου, φυσικού και ... ανθρώπινου. Όταν έφτασε η ώρα της αναχώρησης, συγκεντρωθήκαμε και όλοι μαζί συνεχίσαμε την πορεία μας ως το πάρκο υδροκίνησης, όπου έγινε μια μικρή στάση, ώστε να δουν όλοι πώς λειτουργούσαν παλιότερα οι νεροτριβές, τα μαντάνια ή ντριστέλες, τα νεροπρίονα κι οι νερόμυλοι. Οι εγκαταστάσεις αυτές κάποτε βοηθούσαν τους χωρικούς να αλέσουν τα δημητριακά τους, να πλύνουν τα μάλλινα, κυρίως, ρούχα και να «πήξουν », να φουσκώσουν τα νήματα των υφαντών του καθώς και  να κόψουν τα ξύλα τους.

Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο μετά από ¼ της ώρας περίπου και εκεί απονεμήθηκαν τα έπαθλα στους 3 πρώτους νικητές του κουίζ γνώσεων, στο οποίο έλαβαν μέρος όσα  παιδιά ήθελαν μέσα στο πούλμαν το πρωί. Όλα τα παιδιά επίσης πήραν ένα συμβολικό δώρο για τη συμμετοχή τους στην εκδρομή. Φύγαμε κατά τις 6 το απόγευμα αποχαιρετώντας το όμορφο χωριό της Άνω Παύλιανης, το οποίο επισκέφτηκαν κάποιοι από τους ενήλικους πεζοπόρους και γευμάτισαν σε αυτό, καθώς και το βουνό του Ηρακλή, την Οίτη, στην κορυφή του οποίου ο ήρωας «αποθεώθηκε», γεγονός που μας υπενθύμιζαν και οι πινακίδες που συναντούσαμε καθ΄οδόν με τη φράση « Πυρά Ηρακλέους ». Περάσαμε και το ομώνυμο χωριό Οίτη και τον επίσης μαγευτικό Σκαμνό και βγήκαμε στην Εθνική Οδό. Κάναμε μια στάση για ολιγόλεπτη ξεκούραση και φτάσαμε κατά τις 10 το βράδυ στη Νίκαια.

{gallery}2013/ekdromi18.5.13{/gallery}